Om het maar even heel kort en zwart-wit te zeggen: Hoe komt het dat de één iets heel heftigs meemaakt en gewoon verder gaat met zijn of haar leven terwijl de ander door enkel wat onzekerheid en hier en daar een onhandige opmerking een eetstoornis ontwikkelt? Zelf was ik zo iemand die in die laatste categorie zou kunnen vallen. Ben ik dan zwakker dan jij?
Toen ik in een gesprek met mij psycholoog aangaf het gevoel te hebben mij aan te stellen vroeg zij op haar beurt weer waarom. Ik had het idee dat ik maar wat zat te zeuren. Ik bedoel, ik heb niet echt een heftig trauma meegemaakt zoals veel anderen die hier in behandeling waren. Ik kom uit een liefdevol gezin met genoeg geld en veel kansen. Ik was op mijn eetstoornis na gewoon gezond, zag er goed uit en had veel vrienden. Waar zat ik me nou druk om te maken?
M’n psycholoog gaf op haar beurt weer aan dat dat nou eenmaal kan verschillen bij mensen. Dat het juist goed was dat ik hulp zocht voor waar ik mee zat. Dat dat juist heel gezond en sterk van mij was en dat ik daar recht op had. Dat de problemen van anderen of de manier waarop zij dingen aanpakken daar los van staat en toch kon ik het niet helemaal loslaten. Wellicht ben ik geen aansteller, want ja, mijn gevoelens zijn echt, maar toch. Ben ik niet weerbaar? Kan ik niet zo veel hebben? Ben ik nou een zwak persoon?
Het zette me destijds onwijs aan het denken. Ik ben echt zo iemand die altijd wat heeft. Goede kans dat dat mede door mijn ADHD komt dat ik zo snel overprikkeld ben. Ik ben een heel gevoelig mens en mijn emmertje zit in ieder geval snel vol. Dat is nog steeds wel zo, alleen wel een stuk minder omdat ik me bewust ben van wat wel en niet voor mij werkt. Bovendien ben ik niet meer zo met mezelf in gevecht, het is oké dat ik dingen moeilijk vind en dat ik een emotioneel en gevoelig persoon ben. Wat dat betreft kan je best gevoelig, maar toch zelfverzekerd zijn.
Ook op lichamelijk gebied ben ik niet iemand met de aller beste genen. Ik heb geen denderende motoriek en ben best een beetje onhandig. Bovendien heb ik vaak kwaaltjes zoals hoofdpijn, blaasontstekingen, allergiën en overbelaste spieren. Soms denk ik wel eens: ‘Als we nu met z’n allen in de oertijd werden gedropt was ik vast als eerste dood.‘ Nou, gelukkig hoef ik me daar geen zorgen over te maken haha. Daarnaast ben ik niet per se sterk wat spierkracht en conditie betreft.
Om maar een voorbeeld te nemen: Ik sport met enige regelmaat en mijn vriend sport nagenoeg nooit. Toch is hij veel sterker dan ik ben. Dat is gewoon aanleg. In die zin ben ik dus wel zwakker, ja. Soms vind ik dat een beetje vervelend en zou ik liever fysiek wat sterker willen zijn. Niet alleen in vergelijking met mijn vriend, maar toentertijd zeker ook in vergelijking met vriendinnen. Zo waren er op roller derby ook meiden die sterker waren dan ik terwijl ik al langer trainde en dit terwijl ze verder ongeveer hetzelfde postuur hadden. We zijn allemaal anders en dat blijkt vaak gewoon genetisch bepaald te zijn. Natuurlijk zijn er ook een hoop andere factoren die te maken hebben met waarom jij nu bent zoals je bent zoals: opvoeding, omgeving, aanleg, karaktereigenschappen etc, maar ook dat is gewoon zoals het is.
Nu lijkt het net alsof ik heel negatief over mezelf denk, maar dat is niet zo. Ik ben misschien niet de beste in sommige dingen, maar zeker niet de slechtste. Ik heb ontzettend veel eigenschappen en ook talent waar ik trots op en blij mee ben. Ik vind mezelf intussen best een leuk en fijn mens. Bovendien zijn er altijd twee kanten aan een verhaal. Als je bijvoorbeeld heel gevoelig bent, ben je misschien niet zo weerbaar en hard wanneer mensen vervelend tegen je doen, maar het zorgt er wel weer voor dat je veel inlevingsvermogen hebt. Zo heeft alles wel een keerzijde. Aan de andere kant vind ik het ook weer onnodig om dat te moeten zeggen. Ik ben gewoon in sommige dingen niet zo goed, punt. Moet je dan overal goed in zijn? Is dat zo ontzettend erg? Moet er altijd iets tegenover staan?
Nu is het natuurlijk wel zo dat je dingen kunt trainen, leren en oefenen zowel op fysiek als op mentaal gebied, maar aanleg zal denk ik altijd een rol blijven spelen en dat is toch eigenlijk alleen maar heel normaal? Misschien moesten we maar eens stoppen met onze oordelen over sterk en zwak en accepteren dat we allemaal anders zijn, maar gewoon goed, zoals we zijn. Dat we er niks aan kunnen doen. Dat het ons geen aansteller maakt, want dat wat je ervaart is gewoon wat je ervaart. Zelfs al is het anders dan wat iemand anders in zo’n zelfde situatie zou ervaren. Jouw gevoel is jouw gevoel en dat is echt. Of het de waarheid is is weer een tweede, maar jij voelt het op dat moment wel. Daar mag je naar luisteren. Daar mag je mee doen waarvan jij denkt dat het goed is. Ongeacht hoe dat bij anderen is of waarom het is zoals het is. Het gaat er om wat is, wie jij bent en hoe je daarin het beste voor jezelf kan zorgen.
Dus ja, in die zin ben ik op sommige vlakken misschien wel ‘zwakker dan jij’. Nou, en?
Op andere vlakken natuurlijk weer niet, maar met zo veel mensen op de wereld is het vergelijkingsmateriaal oneindig. Dus waarom zou ik? Het voelt best sterk om dit nu te kunnen typen en hier ook echt achter te staan. Het is natuurlijk niet fijn om je zwak te voelen. Dat zou immers betekenen dat je in gevaar bent, zeker als je die oertijd er weer bij haalt. Misschien is het ook gewoon een soort oerdrift om altijd maar sterker en beter te willen zijn. Het zit in je. Survival of the fittest, maar wat heb je eraan als je jezelf er alleen maar mee de grond in stampt? Ik zeg niet dat je niet mag streven naar vooruitgang en ontwikkeling, maar het is wel belangrijk om te kijken naar of de manier waarop werkelijk functioneel/goed voor je is? Wees trots op wie je bent. Met al je gebreken en alles waar je wel goed in bent en je zult zien hoe krachtig je je gaat voelen.
Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt!
Geef een reactie