Beste vrienden

Beste vrienden, 
 
Jullie vriendin is gediagnosticeerd met een eetstoornis. Dat is schrikken. Ik begrijp hoe heftig het is om te zien dat je vriendin zichzelf uithongert, kapotgaat aan eetbuien of op verwoestende manieren haar eten compenseert. Het is vreselijk om je vriendin zo te zien afglijden. Ik kan het niet mooier maken dan het is. Ik begrijp dat je baalt dat je haar misschien niet zoveel meer ziet, dat het frustrerend is dat ze afspraken moet afzeggen of niet meer meegaat naar de leuke dingen. Ik kan me voorstellen dat je haar graag wilt helpen, maar dat je je machteloos voelt omdat je niet weet hoe. Ik hoop dat deze blog een steuntje in jullie rug kan zijn. Blijf hoop houden, want ik geloof dat jullie hier samen uit kunnen komen.

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘. – Dit de tweede brief die Maren heeft geschreven. De eerste brief: ‘Beste Papa en Mama’, vind je hier.

Bron foto

Zie haar niet als eetstoornispatient

Soms hebben mensen de neiging om iemand geen eten of lekkers meer aan te bieden als er iets rondgaat, als ze weten dat iemand een eetstoornis heeft. Hoewel ik begrijp dat dit vaak gebeurt omdat je de ander wilt beschermen voor een misschien pijnlijke vraag, is het niet de goede manier. Hierdoor voelde ik me juist vaak bevestigd in mijn eetstoornis-identiteit en voelde ik me buitengesloten van de groep. Ik werd als enige overgeslagen: ik was anders, ik was niet normaal. Het hielp mij juist dat mensen mij dat soort dingen bleven vragen en mij ook mee bleven vragen naar restaurants, dagjes uit of feestjes. Hoe vaak ik ook al had afgezegd. Hierdoor werd ik geprikkeld om tegen mijn eetstoornis te vechten, want anders was ik teleurgesteld dat ik weer nee moest zeggen. Ook hielp het mij omdat ik wist dat mijn vrienden klaarstonden om mij weer mee te nemen naar de leuke dingen, als ik maar tegen mijn eetstoornis ging vechten. Dat wilde ik graag. Daarnaast bleef ik me daardoor deel voelen van mijn vriendengroep, wat heel erg belangrijk was voor mij.

Luister zonder te oordelen 

Ik weet dat het soms lastig is om te begrijpen waarom iemand zichzelf zoiets aan zou doen. Misschien denk je wel dat het binnen haar controle ligt. Dat ze er wel weer mee kan stoppen als ze maar graag genoeg wil, maar niets is minder waar. Het is niet voor niets een ziekte, net als bijvoorbeeld diabetes of een auto-immuunziekte. Jij weet niet waar zij doorheen gaat, wat er in haar omgaat of wat er misschien in haar verleden is gebeurd waardoor ze dit heeft ontwikkeld. Veroordeel haar niet, maar luister actief en sta open voor wat zij voelt en denkt. Ookal kan jij je er niks bij voorstellen, het is wel haar waarheid.

Praat met haar

Soms kunnen vrienden onbedoeld vervelende opmerkingen maken. Opmerkingen zoals: “Wat fijn dat je er weer gezonder uitziet”, of “Het is goed om te zien dat het beter met je gaat”, kunnen met de juiste intentie worden gezegd, maar totaal verkeerd op iemand overkomen. Voor mij voelde het bij de eerste opmerking alsof iemand zei dat ik er zwaar uitzag. De tweede opmerking vond ik ook lastig, want ondanks dat het er misschien uitziet alsof het beter gaat omdat ik meer eet, wil dat niet zeggen dat de eetstoornis weg is in mijn hoofd. Ik voelde me daardoor enorm onbegrepen. Je kan niet weten hoe zo’n opmerking bij iemand aankomt. Dat is begrijpelijk, maar daarom is het belangrijk om met haar te praten. Vraag aan haar hoe je daar het beste mee om kan gaan en of er dingen zijn die je beter wel of niet kan zeggen. Dan kan ze zelf aangeven wat ze fijn vindt.  
 
Je snapt als vriendin misschien niet wat ze voelt en denkt, of waarom ze een eetstoornis heeft. Dat is heel begrijpelijk, jij hebt immers geen eetstoornis. Of misschien denk je het wel te weten, omdat je erover hebt gelezen of documentaires hebt gezien. Maar iedereen is anders. Een eetstoornis is enorm ingewikkeld en bij iedereen spelen er andere factoren, gedachtes of gebeurtenissen mee. Vraag haar wat er in haar omgaat, wat ze voelt en waarom ze de eetstoornis heeft ontwikkeld. Misschien durf je helemaal niets te vragen, omdat je bang bent om je vriendin te kwetsen. Ook dat is niet raar, maar waarschijnlijk vindt ze het alleen maar fijn dat je laat zien dat je om haar geeft. En als ze er echt niet over wil praten, dan kan ze dat zelf aangeven.  
 
Ik heb heel veel goede gesprekken gehad met mijn vrienden. Helemaal begrijpen zullen ze het nooit. Zij kunnen niet voelen wat ik voel, maar met elk gesprek gingen ze het een stukje beter begrijpen. Ze stelden vragen en stonden open voor wat ik vertelde. Hierdoor zijn wij alleen maar dichter naar elkaar gegroeid. Vraag haar ook hoe je er het beste voor haar kan zijn. Misschien vindt ze het fijn als je vraagt hoe het met haar gaat, misschien wil ze daar juist zelf mee komen als ze daar klaar voor is. Misschien vindt ze het fijn dat je met haar samen eet, of misschien wil ze juist met rust gelaten worden. Dat is voor iedereen anders. Mij hielp het heel erg dat ze steeds aan mij vroegen hoe het met eten ging, omdat ik het moeilijk vond om er zelf over te beginnen. Ik vond het fijn dat ik er met vrienden over kon praten, dat ze soms even met mij mee aten als ik het moeilijk had en dat ze mij meetrokken naar leuke dingen, zodat ik even uit mijn hoofd kon en weer gemotiveerd raakte om te herstellen. Mijn vrienden wisten hoe ze me konden helpen, omdat we erover praatten.

Uiteindelijk is het haar herstel 

Misschien heb je wel het gevoel dat je het bij haar moet kunnen oplossen, of de eetstoornis weg kan nemen, maar houd in je achterhoofd dat jij dat niet voor haar kan. Uiteindelijk moet zij het doen, maar het is wel enorm fijn dat vrienden haar kunnen helpen waar dat mogelijk is.  
 
Blijf met haar praten over wat er in haar omgaat, wat ze voelt en waar ze het moeilijk mee heeft. Probeer haar te begrijpen en niet te veroordelen. Mijn vrienden hebben mij zo erg gesteund, mij altijd nog als ‘Maren’ gezien en lieten mij zien hoe leuk het leven was. Zij konden mijn vechtlust aanwakkeren en ondersteunden mij tegelijkertijd in mijn strijd. Daar ben ik mijn vrienden enorm dankbaar voor. Ook bleven zij geduld houden, ondanks dat het lang duurde voordat ik herstelde en ze bleven mij meevragen, hoe vaak ik ook nee had gezegd. Dat maakte herstel een stuk fijner en haalbaarder. Nu ben ik hersteld en ben ik enorm blij dat ik weer met mijn vriendinnen kan studeren, leuke dingen kan doen, weer over andere dingen kan praten en er ook weer meer voor hen kan zijn. Blijf hoop houden, want op een dag is je vriendin weer de oude en dan weet je dat het het allemaal waard is geweest.