Burn-aut

Het is vreemd, onwerkelijk: het idee dat je jarenlang een ‘versie’ van jezelf hebt gecreëerd. Soms bewust, veelal ook zonder besef dat je niet honderd procent jezelf bent. Of nou ja, ik was wel mezelf, maar veelal oppervlakkig. Ik was mezelf op een sociaal wenselijk niveau. En dat ging schijnbaar zo diep, dat niet eens zozeer mijn werk, maar de manier hoe ik leefde, me in een burn-out heeft gestuurd.

Natuurlijk is het veel gecompliceerder dan dat, het is namelijk best wel ingewikkeld allemaal. Maar kort gezegd is dat wat er is gebeurd: ik heb mezelf ontleefd. Door te doen wat anderen deden. Hoe meer en vaker ik op copy paste drukte, hoe meer ik aan mezelf voorbijging en langzaam het contact met mezelf verloor. Onopgemerkt. Op slot.

Autisme. Dat bleek het missende puzzelstukje. Het slot had ik, was ik, de sleutel heb ik nu ook. Ergens vind ik het schrijnend dat ik zelf tot die conclusie moest komen. Voel ik soms medelijden met mezelf, en met vele anderen die gepusht worden, zichzelf onder druk zetten, om maar mee te komen. Totdat ik het ook daadwerkelijk bevestigd kreeg, heb ik mezelf al die tijd gegaslight. Dat ik maar nog harder moest werken, nóg beter mijn best moest doen, om mezelf door en over die grenzen heen te forceren. Want er is toch niets aan de hand? Ik kan toch gewoon oogcontact maken? Ik ben gewoon een beetje angstig. Dwangmatig. Ik speel toch niet met treinen? Ik ben toch niet zoals autisme hoort te zijn?

Nee, ik heb me nooit autistisch gevoeld. Want lang wist ik niet wat het echt inhield om autistisch te zijn. Alle autistische gedragingen die ik vertoonde, hoorden gewoon bij mij. Daarnaast zijn veel dingen ook niet te meten, want iedereen is wel eens angstig, in paniek, dwangmatig, zoekend. Wanneer is het ‘normaal’ en wanneer is het autisme? 

Het is dubbel. Geweest, maar ook nu nog steeds. Want aan de ene kant heb ik jarenlang mezelf voorgehouden dat er niets aan de hand is, terwijl ik aan de andere kant wel degelijk voelde dat ik niet in alles even goed mee kan komen. Dat ik het gevoel had dat anderen wél alle stukjes van hun puzzel hadden en ik de memo had gemist. Dat ik constant in paniek raak als er iets verandert, om vervolgens migraine-aanvallen te hebben na een drukke en onvoorspelbare dag. Dat ik sinds ik een kind was al doorschiet in dwangmatig gedrag, omdat ik het gewoonweg niet meer weet. Omdat alles zo chaotisch is dat ik alleen maar kan huilen en op slot schiet.

Ik was al die tijd autistisch, maar ik wist het niet. Ik had hulp nodig, die ik niet kreeg en mezelf ook niet toestond. En nu ik besef dat sommige dingen wel degelijk zwaar voor me zijn, weet ik niet meer wie ik ben. De afgelopen maanden heb ik me ook écht autistisch gevoeld, en wat heb ik mezelf daarom gehaat. Ik herken nu wat er gebeurt, maar daarin herken ik mezelf niet meer. Maar juist hierdoor, door dat stukje besef, kan ik het ook niet meer ontkennen: dat ik al die tijd precies zo was zoals autisme óók is. Daarnaast probeer ik in te zien dat alles wat mij heeft bewogen naar deze diagnose, alle moeizaamheden en beperkingen, niet alleen komen. Ik zie steeds meer dat alle fijne en mooie dingen aan mij óók vanuit mijn autisme komen. Het helpt me om ook daar bij stil te staan, om ook de focus te leggen op wat het me geeft en niet te denken in wat het me ontneemt.

Vanaf het moment dat ik daadwerkelijk de diagnose kreeg, heb ik regelmatig gewild dat ik op een magische manier te tijd door kon spoelen. Gewoon om te weten of het wel goed zou komen. Of ik wel een manier zou vinden om dit een plekje te geven en of ik mezelf de kans kan geven om mezelf meer balans toe te staan. Hoe waardevol het weten aan de ene kant is, hoe verwarrend en verdrietig het me ook maakt. Het ontketende, zeker in het begin, een wervelwind aan gevoelens die ik lang niet zo intens heb gevoeld. Het feit dat ik al die jaren mezelf zo heb gepusht dat ik er letterlijk ziek van ben geworden, alsmede het besef hoeveel trauma ik mezelf heb aangedaan doordat ik niet wist hoe moeilijk ik het daadwerkelijk vond, deed me al die tijd pijn; maar nu voelde ik het ook.

Ik ben, natuurlijk, nog steeds autistisch, maar ik leer steeds meer dat je daarmee prima kan leven. Zeker nu ik merk dat als ik daadwerkelijk aanpassingen maak, mezelf serieus neem en het niet wegmaak, echt mijn grenzen aangeef, dat het met mij beter gaat. Maar in de praktijk betekent dat voor nu nog: mezelf blijven vertellen dat ik niet overal ‘ja’ op hoef te zeggen. Mezelf er soms van overtuigen dat ik daadwerkelijk iets anders in elkaar zit dan sommigen, dat dat niet erg is, en dat ik vaak wéét wat voor mij het beste is, ook al voel ik het vaak nog niet. Dat ik het beeld dat ik over mezelf heb moet veranderen. En dat ik niet alleen tegen mijn eigen verwachtingspatroon aanloop, maar ook tegen dat van anderen. Want dat ik het altijd ‘kon’, betekent niet dat het me daadwerkelijk lukte.

Ik ben nog niet op het punt waar ik wil zijn als ik daadwerkelijk doorspoel. Ik ben nog niet zover dat het oké is, dat ik handel naar wat ik weet en voel. Maar ik ben al veel verder dan maanden geleden. Het is vreemd om jarenlang te willen helen van iets, waarvan ik nu weet dat het niet op te lossen is, maar dat betekent niet dat het hoeft te blijven zoals het nu is. Alles wat bij mij hoorde, hoort nog steeds bij mij. Het afgelopen jaar is ontzettend zwaar geweest, maar ik voel dat het beter gaat. Dat ik het nodig heb gehad om dit te leren over mezelf, om te leren over wat autisme is, en hoe het bij mij werkt. Dat ene puzzelstukje is een puzzel an sich geworden, heeft me een bubbel in gesleept waarvan ik niet wist dat deze bestond, en het heeft me antwoorden gegeven die ik liever eerder had willen weten, maar daar probeer ik oké mee te zijn. Dat dingen gaan en lopen zoals ze misschien wel moeten. Dat als ik het eerder had geweten, ik niet in een autistische burn-out was geraakt, ik er waarschijnlijk ook anders mee om was gegaan en ik nooit mezelf had voorzien in wat ik echt nodig heb. Dat ik nu weer informatie heb waar ik mee verder kan.

Ik heb mezelf ontleefd. Zo noemde ik het eerder al. Onbewust heb ik mezelf een passend leven ontzegd, een leven wat ik nu probeer te ontrafelen en te ontstoffen. Want ergens weet ik hoe het moet. Hoe ik mezelf moet zijn. Ik moet het alleen nog even leren voelen. 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2023.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

35 reacties op “Burn-aut”

  1. Pittig. Maar ook waardevol het te weten denk ik.
    Zo leer ik meer en meer mezelf te zijn, anders te zijn omdat ik hoogbegaafd ben. Heel erg anders denk en doe dan de meeste anderen. Maar het is niet (meer) mijn schuld. Ik heb niet eindeloos psychiatrische aandoeningen zoals werd gedacht en gezegd. Ik ben gewoon hoogbegaafd. En oké. Ik hoef niet meer normaal te worden.

    Die opluchting g is zo groot. Ik hoop dat jij daar ook iets van mag voelen. Je bent ‘gewoon’ zo. En helemaal oke

    1. Heel herkenbaar! Ik ben ook hoogbegaafd. Het was een drama in de GGZ. Fijn als puzzelstukjes op hun plekje vallen:)

  2. Ik geloof dat ik je niet helemaal kan volgen. Je wist toch juist wel dat je geen autisme had? Ik heb ooit een blog van je voorbij zien komen dat je daar teleurgesteld over was, je hoog scoorde maar net niet genoeg voor een diagnose, maar dat het te verklaren was vanuit trauma. Ik vond dat toen een hele sterke blog, omdat we naar meerdere dingen gekeken werd. Wat maakte dat het er nu wel uit kwam?

    1. Hey Anoniem,

      bedankt voor je reactie. Klopt helemaal wat je zegt, en precies die verwarrring heeft me ook aardig van mijn stuk gebracht. Destijds liep ik bij een psycholoog die geen specialisme had in neurodivergentie, maar ik kreeg bij haar een traumabehandeling. Ze kon echter wel wat testjes doen en die hebben we gedaan, maar ik heb nooit een echt diagnostisch traject doorlopen. Destijds was ik ervan overtuigd dat het dus geen autisme kon zijn, maar hoe meer ik erover las en hoorde, hoe meer ik begon te twijfelen, maar ‘het kon geen autisme zijn’, dus probeerde ik het los te laten. Tot afgelopen december/januari, toen ik mijn burn-out klachten herkende in de klachten van een autistische burn-out. Ik ben meer gaan opzoeken, nog meer gaan lezen, en ik raakte ervan overtuigd dat er mogelijk toch sprake kon zijn van autisme, zeker omdat er nu ook meer bekend is over autisme bij vrouwen. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en samen met de poh heb ik dit onderzocht en zij heeft mij doorverwezen naar een ggz-instelling die gespecialiseerd is in autisme (en in het bijzonder bij vrouwen en trauma), en daar heb ik uiteindelijk ook de diagnose gekregen. Hopelijk beantwoord dit jouw vraag een beetje.

      Veel liefs!

      1. Hi Lonneke, bedankt voor je blog.
        Zou je me de naam / plaats van die ggz instelling kunnen geven? Als vrouw met c-ptss naar een regulier autisme diagnose traject, zou ik graag meer willen weten of er specifiek ook iets voor mij is, zodst er zo goed mogelijk een diagnose kan volgen + behandeling.
        Bedankt

      2. Dank voor je antwoord, in principe hoeft de onderzoeker ook geen specialisme te hebben, om daadwerkelijk een juiste diagnose te geven. Vaak is het zelfs nog beter om een neuropsycholoog de testen te laten afnemen, omdat zij kennis hebben van de werking van de hersenen. Dit omdat er zo min mogelijk ruis van antwoorden kan ontstaan. De testen wijzen zich namelijk vanzelf. En je vertelde over de platen die je destijds kreeg en dat valt onder een gedegen onderzoek. Wat mij raakt is dat je dan al zoveel voorkennis hebt, ook in je vorige blog had je er veel over gelezen en je was er een soort van overtuigd het te hebben. Hoe objectief kan een onderzoek dan nog zijn? Je weet immers waar je vorige keer laag op scoorde waardoor je bewust/onbewust al weet wat er gaat komen. Ik merk dat ik daar zelf wat moeite mee heb, omdat een aantal jaren terug het een voorwaarde was dat je er objectief in ging met zo min mogelijk voorkennis. Dat geeft de beste test resultaten. Volgens de literatuur wordt een burn-out, officieel een autistische burn-out als je langer dan twee/drie jaar een gewone burn out hebt met significant verlies van bepaalde vaardigheden en deze niet binnen het gestelde termijn over gaat meestal 1,5 jaar en dan moeten er eerst meerdere factoren uitgesloten worden om het onder autisme te laten vallen. Daardoor is werken vaak 1 van de dingen is wat waardoor je volledig wordt afgekeurd binnen deze doelgroep, Hoe weet je het verschil als je binnen dat termijn valt? Ik heb een beetje het gevoel dat het spectrum zo fluïde is geworden dat je bijna geen onderscheidt meer kunt maken wat er wel en niet binnen valt volgens de officiele classificatie.

        1. Hi Anoniem,

          Ik begrijp je (kritische) vragen, maar ik wil je vragen om daarmee te stoppen en vertrouwen te hebben in mijn diagnose traject zoals dat is gegaan.

          Liefs

        2. Essentieel dat er kritische vragen worden gesteld in het algemeen. Tegelijkertijd kan je je ook afvragen of dit wel de juiste plek is; het zou dan een wetenschappelijke discussie worden, terwijl niet iedereen in het vak zit om wetenschappelijk onderzoek van diagnostische testen te kunnen interpreteren, met het risico op onjuiste aannames door de gezaaide twijfel. Om nog niet eens te beginnen over de discussie die überhaupt al bestaat over diverse diagnostische testen en de verschillende inschattingen van therapeuten, dus daar gaan we niet uitkomen ben ik bang. Misschien is uiteindelijk het vinden van je eigen gebruiksaanwijzing wel het allerbelangrijkst en is de diagnose daaraan ondergeschikt.

          1. Hey Anoniem,

            Bedankt voor je antwoord en begrip. Ik ben het met je eens dat vragen belangrijk en nodig zijn, maar
            Ik ben ook van mening dat dit hier niet de juiste plek voor is.

            Fijne dag,
            Liefs

          2. Mooie blog Lonneke ! Heel dapper dat je het durft te delen.. Maar ik vind ook dat je voorbereid moet zijn op zulke reacties en dat is geen haat naar jou. Maar als je nou eenmaal iets op social media plaats krijg je meningen en vragen van andere en als je dat bijvoorbeeld niet leuk vind, hou je het privè ik snap dat het heel dicht bij kom maar bedenk dan, of je het dan wel wil delen of niet. En daar horen reacties ook bij.
            Is verder geen haat naar jou ik vind je de leukste van heel Proud2bme team, en ik hoop dat alles goed met jou gaat ! Ik wens je veel geluk en goede gezondheid toe ! Je bent dapper !

  3. Welkom bij de neurodivergente groep! Gefeliciteerd met je diploma autisme 🙃😉

    Heftig om het te ontdekken. Het is zwaar. Ik hoop dat je jezelf kunt hervinden op een manier die echt bij jou past! ❤️

  4. Wat een dappere blog Lonneke, heel veel sterkte met jouw zoektocht naar hoe je weer meer kan gaan leven.

  5. Hoi Lonneke,

    Wat fijn om van je te horen. En ook nog met dit mooie, en eigenlijk oude maar net ontdekte, nieuws. Een zeer belangrijk puzzelstukje. Ik kan me voorstellen dat het bijna niet te overzien is wat er vanuit het verleden anders verklaard had kunnen worden en hoe je de toekomst op een voor jou passende manier tegemoet gaat. Het veranderd zo veel en tegelijk helemaal niets aan jou. Je was al autistisch voor je diagnose en dat zal je nu ook blijven, maar deze diagnose kan je zo veel handvatten geven. Neem hier alle tijd voor. Je hebt je hele leven besteed aan het aanpassen en hebt een master in camouflage. Laagje voor laagje mag je dit afpellen tot Lonneke met een neurodivers brein. Tuurlijk kan je in oude valkuilen trappen en burn-aut raken, het is hoe je tot dit moment hebt kunnen functioneren in deze maatschappij. Door nog harder je best te doen. En dat idee loslaten vind ik zelf één van de hardnekkigste. Ik mag m’n best doen. Maar dan wel met mijn autistische brein als uitgangspunt.

    Heel veel succes op je ontdekkingstocht. 🍀

    Dikke knuffel van mede-asser,
    Lost girl

  6. Je noemt vooral kenmerken qua dwang/rigide/stress/veranderingen. Maar autisme geeft toch ook altijd beperkingen in sociaal contact? Wat merk jij daar van? Ben ik benieuwd naar.

    1. Klopt wat je zegt, ik had precies hetzelfde !! De bovengenoemde kenmerken vallen ook niet specifiek onder autisme.

    2. Hi Jillie (en anoniem),

      Bedankt voor je bericht en begrijpelijke vraag. Ik heb voor deze blog een aantal dingen benoemt, maar bij lange na niet alles natuurlijk. Ik zou de diagnose dan ook niet hebben gekregen als ik geen belemmeringen ervoer op sociaal gebied. Ik weet nog niet of ik dat concreet ga maken, maar wellicht dat ik er nog eens wat over schrijf.

      Veel liefs!

  7. Beste Lonneke,
    Wat een mooie en waardevolle blog. Is het ook mogelijk dat ik je hier een mail over stuur, met mijn eigen verhaal?

    1. Hoi Sharon, wat een lieve reactie. Er is op het forum de mogelijkheid om specifiek iets met Lonneke te delen onder ‘Vragen aan de ervaringsdeskundige’. Maar als je het liever niet op het forum deelt dan snap ik dat ook, hoor. En mag je het voor een keertje nu ook best even in een mail aan info@proud2Bme.nl sturen, dan zorgen we dat je mail bij Lonneke terechtkomt.

  8. Interessant blog. Mooie foto. Ik heb zelf ook autisme.

  9. Dankjewel voor het delen van je verhaal over deze heftige periode. Het is een heel herkenbaar verhaal en het helpt mij ook echt ontzettend om te weten dat ik niet de enige ben. Ontzettend bedankt daarvoor!!

  10. Hii Lonneke,
    Wat fijn om weer wat van jou te lezen (L)
    Ik ben benieuwd wat jou de komende periode jou nog meer gaat leren. En ook wel benieuwd wat het jou al gebracht heeft qua antwoorden wat je in jouw laatste alinea schreef. Zou je hier wat over kunnen schrijven? Hoeft niet als je er nog niet klaar voor bent hoor. Maar ik zit nu een beetje in hetzelfde traject. Ze denken bij mij aan autisme of hoog gevoeligheid voor prikkels. En ik ben wel benieuwd hoe het bij jou gegaan is en wat voor antwoorden jij nu weet waar ik misschien ook wat uit kan halen.

    Zorg goed voor jezelf, lieve Lonneke (L)

  11. Ik heb een heel sterk vermoeden ook in dat schuitje te zitten. Het is allemaal zo erg herkenbaar. Hoe vaak komt het bovendien niet voor !
    Ook vraag mij af hoe het komt dat het zo’n
    frequent verschijnsel is?

    Fijn dat je ons wilt vertellen wat je hebt doorgemaakt en waar je nu staat.

  12. Heel eerlijk… Ik word soms zo moe van al die hokjes die we denken te moeten hebben.
    Autisme…trauma… hoogbegaafdheid…add…adhd. En dan is er in alles nog megaveel overlap.
    Iedereen heeft een andere gebruiksaanwijzing.
    Echt iedereen. En in je leven zal je steeds meer ontdekken wie je bent en wat bij je past.
    Dat is een doorgaand proces. Met ups en downs. De maatschappij waarin we leven is ziekmakend vanwege alle druk die er is op alle gebieden.
    Bijna niemand houdt zich daar moeiteloos in staande. Ja, misschien van de buitenkant.
    Dus deze blog…tsja… Ik vind het heel fijn voor jou Lonneke dat je stukjes van jezelf hebt ontdekt waar je mee verder kan. Dat is het belangrijkste! Of het nou Autisme heet of niet.

    1. Eens wat je hier schrijft. De maatschappij is tegenwoordig dusdanig gecompliceerd dat het moeilijk is hierin te participeren met een toename van psychische problemen tot gevolg. Vroeger werd een diagnose als autisme niet zo vaak gesteld, simpelweg omdat mensen een eigen plek in de maatschappij vonden en dit gewoon ok was. Ik vind het best wel schrijnend hoe steeds minder mensen mee kunnen doen in deze samenleving.

      Daarbij kan ik me wel voorstellen dat een diagnose als autisme in deze samenleving kan helpen. Tegelijkertijd vraag ik me dus af waar het probleem ligt: in deze gecompliceerde samenleving of bij al die individuen die om wat voor reden niet mee kunnen komen en een diagnose krijgen…

    2. Ik ben het hier ook helemaal mee ens.

  13. Hoi Kyra en Jolinda, dat is een interessante en ook nodige discussie. Daar zullen we vast ook nog weleens een blog over schrijven (of misschienis zoiets er al, er staan immers duizenden blogs op Proud2Bme).

    Maar laten we die discussie niet nu, onder dit blog voeren.

    Ik ben blij en dankbaar dat Lonneke zich in dit blog zo open en kwetsbaar op durft te stellen, op een manier die voor veel mensen helpend is, dat verdient alle respect.

    1. Het is ook geen discussie wat mij betreft hoor.
      Juist goed denk ik dat er allerlei reacties komen.
      Heeft absoluut niks met disrespect te maken.
      Juist fijn voor Lonneke!

  14. Wat fijn om van je te horen Lonneke en wat een verhaal. Ik snap dat je veel tijd nodig hebt gehad. Ik wens je veel succes en kracht op je zoektocht! Het is heel herkenbaar, vooral de zin ‘Ik herken nu wat er gebeurt, maar daarin herken ik mezelf niet meer.’ Mijn eigen ervaring is dat hier in de loop van de tijd heel veel ontwikkeling in zit, dus ik hoop voor jou ook!

    De ‘huidige-maatschappij-discussie’ is inderdaad niet passend in persoonlijke situaties. Wil je er als persoon met autisme graag iets over lezen dan is het boek van Bianca Toeps een aanrader, vooral het laatste hoofdstuk.

  15. Zo die komt binnen, herken er veel in. Ik raakte ook burn-out. Ik doe dingen nu in een lagere versnelling en kom steeds meer in contact met mijn authentieke zelf en behoeftes, grenzen.

    Soms twijfel ik of dit een nieuwe zelf is die door es en alle afgelopen jaren ontstaan is. Ik die nog herstellend is. Of dat ik mezelf ook ontleefd heb en het dus JUIST is wie ik daadwerkelijk ben: de gevoeligheid voor prikkels, veranderingen, angsten en dwangmatigheden, lange verwerkingstijd.

    Ik voel ook alsof ik met veel dingen net niet helemaal mee kan. Dat stuk is zo herkenbaar. Eigenlijk kon ik het misschien al langer niet, maar heb ik het weten te camoufleren door nog beter mijn best te doen. Merk dat ik het wil ontkennen, toeschrijven aan mijn overbelasting. Ik weer wil kunnen wat ik ooit kon. Maar besef me ook dat ik mezelf daarmee misschien juist blijf overvragen.

    Vind helpend jouw proces te lezen! Dankjewel voor je openheid.

  16. he hoi lieve Lonneke,

    dank voor je open verhaal. Ik kijk uit naar blogs die je er miss verder nog over kan schrijven. Heb je het er ook met Lisanne, je collega over, want die had ook autisme toch?

    Verder: volgens mij draag jij best veel zwart of niet? merk je ook dat je door je autiisme bepaalde kleuren niet trekt? Verder ook benieuwd hoe het met jouw autisme en je relatie eruit ziet en of daarin nog iets veranderd is de laatste tijd?

    groetjes!

  17. Hoe sterk moet je zijn om deze blog te schrijven en de reacties aan te kunnen. Ongelofelijk dapper Lonneke! Ik lees je blog nu voor de 5e of 6e keer omdat ik hem zo fijn vind. Je ervaring is een waardevolle toevoeging voor proud vind ik.

  18. Wat ik wel eng vindt is dat wanneer je je niet gelukkig voelt, wanneer je het leven niet kan of wil leven zoals het in het "algemeen wordt voorgeschreven" dat je dan een diagnose krijgt of zelf vraagt bijna, om een beetje een toestemming te krijgen om jezelf te mogen zijn.
    Ik vind ook dat de samenleving gewoon erg onmenselijk is en alleen geschikt voor een bepaald type mens (en waarschijnlijk ook niet) , en voor heel veel mensen niet.
    Ik denk dat de maatschappij zelf op allerlei vlakken bijvoorbeeld autisme en zoveel andere "dingen" voortbrengt.In andere tijden was er, TBC polio, mazelen etc… nu hebben wij dit soort dingen…..mentale stoornissen ten overvloed.. Hoe komt dat ?!!

  19. Dankjewel voor je eerlijke blog Lonneke. Je bent een super mooi en authentiek mens, je hoeft niets of niemand anders te worden. Niet te voldoen aan het plaatje van hoe een mens mee moet kunnen in de maatschappij. Je bent een orchidee, die bloeit in de juiste omgeving en met de juiste voeding. Het stukje "Dat ik sinds ik een kind…omdat ik het gewoonweg niet meer weet." raakt me. Ik wens je toe dat je nu dierbaren om je heen hebt die je zien en horen, er wel voor je kunnen zijn. (Ook al ben je nu volwassen,) je hoeft het niet (meer) alleen te doen. ♥

  20. Hoi Lonneke, omdat dit opnieuw gedeeld word vroeg ik me af of je weer een burn-out hebt? of is het om gewoon te delen, mooie blog trouwens, maar ik hoop dat het goed gaat met je want je deelt deze blog weer.

    1. Ha Lisa,

      lief dat je het vraagt! Met mij gaat het goed! Ik ga komende donderdagavond een themachat over autisme begeleiden en aan de hand van de aankondiging op Instagram, wilden we ook een passende blog omhoog gooien, vandaar 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *