Corona blues

De laatste tijd valt mij een aantal dingen op bij mezelf. Aanvankelijk irriteerde ik mij hieraan, snapte ik het niet en vond ik vooral dat ik ‘snel weer normaal moest doen’. Je kent het wel. Pas toen ik er vragen over ging stellen en het er met mijn omgeving over had, merkte ik dat bepaalde veranderingen komen door de huidige situatie. Door de lockdown en door een jaar corona achter de rug te hebben. Ik wil je op deze dag simpelweg hierin meenemen, omdat je misschien wel dingen herkent. En gedeelde smart is nog altijd halve smart.

Ik herken mezelf namelijk soms niet meer. Hoe ik reageer na een dag thuiswerken. Hoe ik reageer op extreme weersveranderingen. Hoe ik grof commentaar lever op iets wat ik op tv zie gebeuren. Hoe ik ga slapen, hoe ik vervolgens weer wakker word. ‘Ik mag niet klagen hoor’ en toch klaag ik. Ik vind ook daadwerkelijk dat ik niet mag klagen, ik voel me – ook tijdens die scheldtirade – echt bevoorrecht met hoe mijn leven eruit ziet. Toch merk ik dat ik anders in mijn vel zit. 

‘Ik ben stom en iedereen doet bot’

We hebben op dit moment minder mensen om ons heen. In ieder geval niet op de ‘natuurlijke manier’. Ik bel en app een stuk meer en dat contact is fijn, maar doorgaans speelt mijn (werk)week zich af achter mijn laptop. En alleen, veel alleen. Ik vind alleen zijn heerlijk, maar mijn eigen stem en mijn eigen gedachtes – de hele dag – zijn vaak een stuk minder heerlijk. Gesprekken voor werk die online plaatsvinden, interpreteer ik negatiever door de waas van mijn eigen gedachtes. Ook de luchtige appjes met familie en vrienden bekijk ik na een dag met mezelf te zijn geweest en je herkent het misschien wel: zonder dat je het wilt ligt alles onder een vergrootglas.

Nu merk je misschien zelf ook dat je online – zoals hier op een forum of in de chats –  soms meer woorden nodig hebt om hetzelfde te zeggen? Iets wat face to face een doodgewone, prettige of neutrale opmerking is, kan zonder gezichtsuitdrukking ineens heel bot overkomen. Die woorden waar je normaal bij lacht, moeten het nu van zichzelf hebben. Het resultaat? Rond een uurtje of vier concludeer ik ten onrechte dat iedereen vandaag bot doet en kortaf is. Ja, ik stoor iedereen. De hele dag. Zie je, ik zei vast iets stoms. Miste er een smiley? Dat zou alles anders maken toch?! Misschien zijn ze even druk…

Normaal gesproken zou je elkaar snel weer even zien en is het dan al opgelost. Of misschien spreek je deze persoon normaal gesproken niet veel online en komt deze situatie helemaal niet voor. Ineens word ik geconfronteerd met hoe een dag alleen mijn vermogen aantast om berichtjes objectief te beoordelen. Het wordt er niet altijd leuker op, maar het fijn om je te realiseren dat die aanpassing ‘slechts’ in jouw gedachten hoeft plaats te vinden.

‘Ik ben saai en mijn leven gaat nergens heen’

Ja echt, ik ben nog maar één saai persoon. Het is een gevoel dat mij nu dagelijks bekruipt; dat ik saai ben en dat er niets gebeurt in mijn leven wat ik wil of belangrijk vind. Nu weet ik natuurlijk dat het leven daadwerkelijk anders (saaier) is door corona, maar gek genoeg verplaatst dat gevoel zich naar mij als persoon. 

Nu voer ik nooit ergens een toneelstukje op, maar mijn leven vond wel degelijk plaats op verschillende podia. Op het werk, in de binnenstad, in het restaurant met mijn vriend, of in die koffiezaak om de laatste mails weg te werken. Daarna spontaan in een nieuwe stad, om vervolgens eindelijk weer eens een leeg weekend te hebben thuis, want zo aan toe. Je neemt overal – in elke setting – toch een beetje verschillende rollen aan. Die rollen ben jij allemaal zelf, maar misschien bemerk je bij jezelf ook wel een bepaald verschil? Je verhoudt je toch anders tot mensen als je met een date in de kroeg zit, dan als je thuiszit. Je verhoudt je anders op je werk tussen collega’s, dan thuis met je huisdier op schoot. Al die rollen zijn heel normaal en heel gezond lijkt me. Overal zoek je een beetje uit hoe jij in de groep valt, of hoe jij je in die situatie goed voelt. 

Van die rollen is nu weinig meer over. Ik ben nog steeds ontzettend mezelf, maar wel de hele tijd in dezelfde situatie. Elke dag in dezelfde setting. Doorgaans zijn er in ons drukke leven meer situaties en hoewel dat soms een beetje veel van het goede is, is het wel iets waar we aan gewend zijn. Ik in ieder geval wel. Daardoor voel ik me soms saai. Ik voel me één saai persoon, die elke dag dezelfde dag leeft.

Waar ik mezelf in verschillende situaties kon vernieuwen of verassen, is dat nu anders. Het lukt me minder goed of kost meer inspanning om mezelf te inspireren, of even een verfrissende versie van mezelf te worden. Dat is geen ramp natuurlijk, die terugschakeling hoeft ook helemaal niet negatief te zijn, maar ik merk dat het wel degelijk invloed heeft op hoe ik naar mezelf kijk. Het heeft invloed op hoe ik mijn leven beoordeel, omdat ik het nu anders ervaar dan hiervoor. Mocht je dit herkennen, is het misschien al goed om je hier bewust van te zijn. Je bent niet saai, je vóelt je saai. Dat is wat anders. 

‘Was ik altijd al zo labiel?!’

Ben ik echt zo wankel? Heb ik echt van die rare gedachtes? Doordat er voor mij veel minder prikkels zijn overdag, ligt de focus des te meer op mijn eigen gedachtes en mijn eigen gevoel. Ik word er niet meer op een natuurlijke manier van afgeleid, zoals dat voorheen eigenlijk altijd dagelijks gebeurde. Die afleiding kan ik natuurlijk zelf opzoeken, maar misschien merk je zelf ook wel dat dat soms simpelweg hard werken is. Iets wat jij zelf in gang moet zetten, zonder dat het gewoon gebeurt door de dagelijkse flow van de dag. 

‘Hallo leegte’

Het is eveneens hard werken om jezelf te inspireren en te voeden op mentaal vlak. Zeker als je – net als ik – gevoeliger bent voor een gevoel van leegte. Die leegte kan mij nu best wel eens overvallen. Is die leegte heftiger? Of komt het in deze tijd gewoon heftiger binnen? Ontspanning, inspiratie en afleiding kunnen daarin altijd een welkom tegengeluid bieden, maar daar moet je nu dus best een tandje voor bijzetten. Ik zet eerlijk gezegd toch écht eerder de tv aan, dan dat ik een boek ga lezen. Ik weet dat ik van dat boek blijer ga worden én ik weet ook dat ik aan het einde van de avond gefrustreerd kan zijn dat ik niet heb gelezen. Maar die snelle oplossing en snelle vlucht naar afleiding, of minder leegte, zorgt dikwijls voor een avond lang commentaar leveren op programma’s. En weet je, het is oké. 

‘Ik ben kápot…’

Dit is niet gebaseerd op onderzoek, enkel op eigen ervaring en grondig veldonderzoek in mijn omgeving. Mijn vrienden en familie, die ik doorgaans vaak zag en waar ik veel mee ondernam, heb ik gevraagd of ze ook zo ontzettend moe zijn?! En tot mijn eigen geruststelling voelt iedereen zich meer vermoeid; gesloopt zelfs. Terwijl we minder meemaken, veel minder ondernemen en er dus ook minder prikkels zijn. Waar ik eerst enorm kon opladen van die tijd thuis, waarin ik de lockdown nog eens zou gaan missen, merk ik nu eigenlijk het tegenovergestelde. Alsof mijn mentale conditie achteruit is gegaan. Ik doe vrij weinig, maar rust ook niet echt uit. Na één afspraak en één autorit komen mijn vriend en ik zuchtend thuis en zijn we maar wat blij dat we morgen ‘lekker niets hoeven’. 

Hoe is dit voor jou? Merk je ook bepaalde veranderingen bij jezelf de afgelopen tijd? Misschien herken je je in mijn verhaal, of misschien loop jij juist tegen hele andere dingen aan. Ik gun je in ieder geval dat je een beetje mild voor jezelf kunt zijn. Het is niet niks en bedenk je dat als dit bovenop psychische worstelingen komt, dat simpelweg een behoorlijke kluif is. Je doet het toch maar. Je doet het goed.