De kracht van angst

Je voelt het in je lichaam. Je hart gaat sneller kloppen, je wordt alert, je ademhaling gaat sneller en je begint een beetje te zweten. Angst. Soms is het gegrond, soms lijkt er geen aanleiding voor te zijn en snap je niet waar het vandaan komt. Angst kan je tegenhouden wanneer je iets wilt bereiken, bijvoorbeeld wanneer je wilt herstellen van een eetstoornis maar je bang bent om te eten. Toch kan angst ook juist een enorme drijfveer zijn om iets wél te doen. Om er met volle kracht tegenin of juist doorheen te gaan. In deze blog vertellen wij wanneer angst er bij ons juist voor gezorgd heeft iets te bereiken. 

Angst als drijfveer voor Daphne…

Ja, vreselijk dat gevoel. Het is zo overheersend en zo beklemmend. Eigenlijk heb ik voor elke nieuwe stap wel een beetje een angstig gevoel. Bij het aangaan van iets nieuws – zoals verhuizen of een nieuwe baan – ben ik van tevoren best wel bang. Mijn hartslag lig voor mijn gevoel dagenlang een stuk hoger en ik denk elke dag wel vijftig keer: nee, ik moet dit niet doen. Alles in mij wil gewoon verdwijnen en het liefst bij het oude blijven. Bang voor verandering, bang voor mijzelf in die verandering. Toch heeft elke nieuwe stap juist ontzettend veel opgeleverd. Het angstige gevoel gaf in die zin alleen maar aan dat er iets in beweging kwam. Dat iets ertoe deed, dat ik iets mocht leren. Mijn laatste verhuizing, de stap om samen te gaan wonen, was echt een hele goede beslissing. Net als de stap om bij Proud te gaan werken en uit de horeca te gaan. Terwijl ik voor beide beslissingen best bang ben geweest. 

Het was allemaal totaal anders – totaal uit mijn comfortzone – en ik dacht heel vaak dat het een slecht idee zou zijn. Maar als je iets eenmaal hebt gedaan en de angst gezakt is, merk je ineens dat je echt verder bent gekomen. Net zoals ieder gevoel gaat ook angst weer over. Het zakt, of het verandert op z’n minst. Het helpt mij heel erg om angst op die manier echt te categoriseren als elke andere emotie. Iets dat komt en gaat en waar je mee om kunt leren gaan. Je kan veel meer dan je durft. Dat je bang bent om iets te doen, betekent niet dat je het ook echt niet zou kunnen, terwijl je dat vaak wel aan elkaar koppelt. Het is eigenlijk alleen maar eng, meer niet. 

Angst als drijfveer voor Irene…

Hoewel angst een enorme reden achter mijn eetstoornis is geweest, is het ook een enorme drijfveer geweest om van mijn eetstoornis af te komen. Ik weet nog goed dat ik na een eetbui braakte en ik ineens een beetje bloed in de wc-pot lag liggen. Hier was ik zo ontzettend van geschrokken, dat het de druppel was om het aan mijn moeder te vertellen en hulp te zoeken. Het was de angst om mijn lijf onomkeerbaar stuk te maken die mij aanzette tot de eerste stappen richting herstel. Het ruisje op het hartfilmpje, de pijn in m’n borst, m’n geler wordende tanden.

In de tijd daarna werd ik steeds banger voor mijn eetstoornis. Wat al die tijd zo goed had gevoeld, bleek niet alleen mijn lijf, maar ook heel mijn leven te verwoesten. Mentaal en sociaal had de eetstoornis flink zijn sporen nagelaten. Ik had mezelf compleet buitengesloten van de rest van de wereld. Terwijl alles wat ik wilde was dat ik mee kon doen. Ik wilde zó graag leven, alleen ik wist niet hoe. De angst als oorzaak en de angst als motivatie hebben elkaar flink afgewisseld in al die jaren. Maar uiteindelijk heeft de angst als motivatie gewonnen. Mijn eetstoornis heeft altijd een functie gehad, maar het was de angst voor de gevolgen die een flinke rol heeft gespeeld in mijn vechtlust om te herstellen.

Angst als drijfveer voor Lonneke…

Ik vind het eigenlijk heel mooi hoe Irene angst aan haar eetstoornis koppelt. Bij mij werkte het precies zo. Angst was een grote voedingsbron voor de eetstoornis, maar diezelfde angst heeft er ook voor gezorgd dat ik mijn herstel serieus begon te nemen. Ik zag in dat ik mijn eetstoornis inzette op de momenten waar ik geen grip op leek te hebben. Mijn eetstoornis was voor mij een oplossing tegen die angst, om het maar niet meer te hoeven voelen. 

Tijdens mijn herstel begon ik dit in te zien. Dit ging gepaard met nog meer angst. Angst voor hoe ik verder moest, angst voor alles wat ik onder ogen moest zien, angst voor wie ik was geworden, angst voor de angst. Paniekaanvallen uit angst voor meer paniekaanvallen werden de norm. Ik maakte mezelf nog banger dan ik al was. Dit gebeurde denk ik omdat ik het leven te eng vond en ik mijn eetstoornis gebruikte om dit te vermijden. Ik heb echt moeten leren dat angst niet meteen betekent dat iets niet haalbaar is. Angst heeft een functie. Toen ik me hier meer mee bezig ging houden, lukte het mij om die angst iets voor te zijn, deze uit te dagen. Zo ontdekte ik dat ik sterker was dan die angst en dat ik het zelf om kon draaien.

Angst als drijfveer voor Hannah…

Angst. Ik heb er met name de laatste jaren veel last van gehad. Als kind was ik niet perse bang uitgevallen, maar pas op latere leeftijd ervoer ik dit gevoel vaker. Toen mijn moeder in therapie ging, namen mijn angsten toe. Iedere keer als mijn vader mij belde, was ik bang dat mijn moeder zichzelf iets had aangedaan. Daarbij kreeg ik op den duur last van paniekaanvallen en werd ik steeds onzekerder. Na het overlijden van mijn vader breidde de angst in mijn lichaam zich uit. In het openbaar vervoer was ik bang een ongeluk te krijgen, als ik gebeld werd dacht ik dat mijn moeder of broertje dood was of ik dacht mensen te zien op straat waar ik bang voor was en die ik niet tegen wilde komen. Ook lichamelijk kreeg ik steeds meer klachten; ik had een enorme spanning in mijn rug en schouders, klemde continu met een flinke kracht mijn kaken op elkaar, had last van chronische hyperventilatie en werd ‘s nachts wakker van de hartkloppingen.

Met name de lichamelijke klachten zijn voor mij de reden geweest om opnieuw in therapie te gaan. Toen mijn klachten enkel nog psychisch waren, vond ik dat ik niet genoeg reden had om hulp te zoeken. De laatste keer dat ik hulp zocht, was namelijk toen mijn eetstoornis niet meer leefbaar was en zo erg was het nu niet. Ik had geen eetstoornis, kon mijn leven op gang houden, dus waar had ik hulp voor nodig? Nu denk ik daar natuurlijk anders over, maar hoe dan ook ben ik blij dat ik de stap naar therapie opnieuw heb gezet. In mijn huidige behandeling heb ik voor mijn gevoel meer geleerd dan al mijn andere behandelingen bij elkaar. De ontwikkeling die ik heb doorgemaakt in het afgelopen anderhalf jaar zie en voel ik op allerlei gebieden en daar ben ik enorm dankbaar voor. Zonder die angst-klachten had ik deze stap nooit gezet.

Hoe zet jij angst in als iets positiefs?