De realiteit van herstel

Het is voor mensen met eetstoornissen vaak moeilijk om te geloven dat je daar echt van kan genezen. Dag in dag uit ben je met de eetstoornis bezig en dat is behoorlijk zwaar. Toch kom je er vaak achter hoe zwaar het eigenlijk is als je ervoor kiest om te gaan herstellen. Dan pas word je écht geconfronteerd met hoe moeilijk een eetstoornis is. Hoe ziet herstel er eigenlijk uit? Wat is de realiteit van herstel?  

Vaak kom je op een punt dat je hulp wilt of moet gaan zoeken. Met een eetstoornis leven is namelijk geen leven. Daar moet hulp bij worden gezocht. Mensen vinden het vaak eng om hulp te krijgen voor de eetstoornis, want dat betekent dat er iets moet veranderen. Hoewel ze het niet willen, is het wel hun manier van leven geworden. Het kan zelfs zo voelen dat ze niet een eetstoornis hebben, maar een eetstoornis zijn. Wie ben ik zonder eetstoornis?

de realiteit van herstel

Ziek zijn is eigenlijk makkelijk. Je zit dan zo in de eetstoornismodus. Dat is voor jou dan normaal geworden. Waar mensen elke dag keuzes maken over wat ze zullen eten, doe jij dat niet. Jij eet gewoon niet. Het kan ook zijn dat je eetbuien hebt. Die eetbuien overkomen jou en je kan er niks aan doen, althans, zo voelt het voor je.

De meest moeilijke keuze die we moeten maken als we ziek zijn, is de keuze om te gaan herstellen. De hele dag door zal je hier bewust stil bij moeten staan, omdat de eetstoornis anders direct weer de overhand neemt. Je bent zo gewend om te denken vanuit de eetstoornis. Je handelt vaak al jaren niet meer ‘normaal’. Diep vanbinnen weet je heus wel wat normaal is, maar je gevoel zegt wat anders. Als je een eetstoornis hebt, luistert je vooral naar het gevoel dat je bij eten hebt en niet naar wat je verstand zegt over eten.

Eetstoornissen zijn geen spelletjes. Het zijn serieuze, dodelijke ziektes. Eetstoornissen beroven je van zoveel dingen en zolang je niet de keuze maakt te herstellen, zal het uiteindelijk jou van het leven beroven. Je bent niet onoverwinnelijk. Ik weet dat je denkt dat overkomt mij toch niet, maar ik dacht hetzelfde. Het zal ons allemaal overkomen als we niet ervoor kiezen om ertegen te vechten. De een overkomt het alleen sneller dan de ander.

Herstellen zal niet altijd goed voelen, maar diep vanbinnen weet je eigenlijk wel dat het de juiste keuze is. De eetstoornis kan enorm de overhand nemen en jou van alles en nog wat wijsmaken over waarom je niet moet herstellen. Dit kan leiden tot veel frustratie. Je wilt wel, maar het voelt gewoon niet goed. Gevoelens van ambivalentie spelen hierbij een rol.

Kiezen voor herstel is kiezen voor een goedwerkend hart, sterke botten en glanzend haar. Kiezen voor herstel is kiezen voor gezellige uitjes met je familie, samen ijsjes eten en pizza’s bestellen. Kiezen voor herstel is kiezen voor misschien wat uit de hand gelopen, maar oh zo gezellige avonden met je vrienden. Kiezen voor herstel is kiezen voor een toekomst.

Als je gaat hertellen, wil dat niet zeggen dat je van de een op andere dag weer normaal eet. Het wil ook niet zeggen dat je de volgende dag weer blij bent met jezelf. Herstellen betekent keihard werken, 24 uur per dag, zeven dagen per week. Herstel betekent elke keer weer opnieuw stilstaan bij wat je voelt. Je moet onderzoeken waar je bang voor bent, waarom je daar bang voor bent en wat je eraan gaat doen. Herstel betekent dat je om hulp vraagt op de momenten dat je denkt er zelf even niet uit te komen.

Herstel kan zelfs iets zwaks voelen, omdat je milder moet worden naar jezelf. Jarenlang ben je keihard geweest naar jezelf en heb je jezelf op elk mogelijke manier afgestraft. Nu is het opeens van belang dat je lief wordt voor jezelf en jouw lichaam. Je krijgt al gauw de gedachtes over jezelf dat je dan te dik wordt en slap bent, omdat je de controle een beetje laat varen. Dat zijn echter leugens en ik beloof je dat dit niet zal gebeuren.

de realiteit van herstel

Het maakt je waarschijnlijk ook verdrietig dat herstel niet zo makkelijk is als dat iedereen denkt. Het is geen kwestie van ‘gewoon weer gaan eten’. Het is vechten tegen je eigen gedachtes, de eetstoornis negeren en vol tegen alle angsten in gaan. Hoe harder jij vecht, hoe harder de eetstoornis tegen je begint te schreeuwen. Die strijd in je hoofd is niet van buiten te zien. Dat maakt dat het zo moeilijk, maar vooral ook zo eenzaam is.

Ondanks dat er soms niks leuks lijkt aan herstel, beloof ik je dat herstellen het uiteindelijk wel waard zal zijn. Ik hoop dat je ook op de slechtste dagen toch de kracht vindt om door te gaan. Herstel is mogelijk. Er is meer in het leven dan alleen de eetstoornis. Ik hoop dat je gelooft dat ook jij beter bent dan de eetstoornis, maar vooral ook dat je beter verdient dan de eetstoornis. Ook jij bent het meer dan waard.

Fotografie: Blanca

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

12 reacties op “De realiteit van herstel”

  1. “Waar mensen elke dag keuzes maken over wat ze zullen eten, doe jij dat niet. Jij eet gewoon niet.” was dat maar waar… Anorexia is ook een dagelijkse strijd. Maar ik weet dat jij dat ook beseft, het klinkt zo alleen een beetje simpel. Mooie blog. ♥

    1. Ik heb het wel heel erg zo ervaren. Ik moest elke dag al zo veel van mezelf, dat ‘gewoon’ niet eten in ieder geval al één keuze minder was. Zo simpel was dat heel lang. Toch werd dat uiteindelijk mijn grootsten obstakel; niet eten betekent ook (nog) legere dagen, minder vriendschappen en minder écht geluk. In herstel moest ik elke dag de moeilijke keuze maken om te eten en wat dan te eten, maar het leverde me ook meer op. Voor mij gaat de blog vooral over de strijd in herstel, en niet over de strijd die een eetstoornis hébben oplevert.

  2. Bedankt voor deze mooie blog

  3. super mooie blog💗 maar doodeng🙁

  4. Precies een beschrijving van waar ik nu me bezig ben in therapie. Erachter komen waarom ik het waard ben voor mezelf! Het is een moeilijke weg en vooral erg zwaar, maar hoef het niet alleen te doen en dat scheelt al heel veel💪🏻❣

  5. Herstel is kéihard werken, dat ervaar ik dag in dag uit! Maar hoe moeilijk het ook is, ik zie ook al wat het me oplevert. Morgen ben ik precies een jaar met ontslag na mijn vijfde en laatste kliniekopname in tweeënhalf haar tijd. Een jaar geleden werd ook mijn nichtje geboren, het derde kindje van mijn tweelingzus. Ik ben zó blij dat ik haar groei en ontwikkeling het afgelopen jaar écht en van dichtbij heb kunnen meemaken. Zowel van haar zoontje (nu 6,5) en dochtertje (petekindje en bijna 4) heb ik zovéél gemist, omdat ik in opname was in Nederland en ook een keer in Zuid Afrika. Dat spijt me zó, dat maakt me verdrietig. Helaas draai ik dat niet meer terug en is het enige wat ik kan doen is nu van ze genieten en in herstel blijven om mee te maken hoe ze groeien en zich ontwikkelen. Dank je voor de blog Danique! ❤️

  6. Wat een mooie woorden.. ik zit ook midden in mijn herstelperiode en heb het af en toe zwaar. dank voor deze blog!

  7. Mooi! Dankjewel Danique

  8. Heel erg herkenbaar. Supermooi geschreven!

  9. Wow.. hier ben ik dus precies keihard tegenaan gelopen vandaag. Dankjewel, ik heb er weer wat vertrouwen in. ♥

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *