De zomer is van start en het festival seizoen is al een tijdje begonnen. Grote festivals, kleine festivals, meerdaags of niet, binnen- en buitenland van metal tot dance, van rock tot pop en van reggae tot techno, muziek en foodtrucks, kunst en cultuur, theater en spel. De keuze is reuze. Heerlijk dansen op een grasveld in het zonnetje, waterige biertjes drinken en smikkelen van een patatje oorlog. Ook wanneer je een eetstoornis hebt?
Ja en nee. Natuurlijk wil je ook gewoon plezier maken en van een festival genieten tijdens je eetstoornis. Het is ook zeker niet onmogelijk, maar het maakt het wel een heel stuk lastiger. Wat moet je eten? Wat moet je drinken? Wat moet ik aan? Zie ik er wel leuk uit? Moet ik ook een toffe foto delen op insta? Kan ik wel goed genoeg dansen? Wat nou als ik niet wil dansen? Moet ik festivals leuk vinden? Een handjevol vragen die door je hoofd zouden kunnen spoken.
Ook wij hebben hier helaas ervaring mee en delen in deze blog ons verhaal en onze tips. Hopelijk vind je hier wat steun en herkenning in en kan je deze zomer ietsje fijner het festival seizoen vieren. We verdienen immers allemaal een feestje op z’n tijd.
♥ Naar een festival met Irene
Ik ben echt gek op muziekfestivals, lekker dansen, yes! Vroeger ging ik standaard met een groep vrienden naar Lowlands, dat was altijd zo gaaf! Na een tijdje verloren we een beetje het contact, omdat onze levens zo’n andere kant op gingen. Dat was oké, maar het betekende wel dat ik niet meer naar Lowlands ging. Ook dat was oké, want ik vond het ook wel leuk om met andere vrienden naar andere festivals te gaan zoals Pinkpop, de Zwarte Cross en één van mijn lievelingsfestivals: Bungalup (bestaat helaas niet meer). Deze festivals zijn echter vrij prijzig, maar ik ging ook wel naar gratis of goedkopere festivals in de buurt. Parkpop is bijvoorbeeld een groot gratis festival hier in Den Haag.
Al had ik het altijd mega naar m’n zin tijdens festivals, toch bracht het ook een hoop stress en spanning met zich mee. Ik had namelijk een eetstoornis. Op een festival eet je niet hetzelfde als thuis en ook de vele biertjes die ik dronk zorgden ervoor dat de kcal voor mijn gevoel niet te tellen waren. Soms at ik zo weinig dat ik bijna flauw viel. Nee, dat kon toch niet? Loslaten dan maar? Loslaten betekende voor mij overgeven aan een eetbui. Ja, die had ik ook gewoon op festivals. Het voelde verschrikkelijk vernederend om over te geven in de bosjes of zelfs op een dixie, maar ik wist niet wat ik anders moest doen.
Ook was het altijd een drama om te bedenken wat ik aan zou trekken. Er liepen naar mijn idee altijd zo ontzettend veel mooie, goedgeklede meisjes rond op festivals dat ik me ontzettend onzeker voelde. Al helemaal als bleek dat ze ook nog eens goed konden dansen. Ik voelde me zo’n onaantrekkelijke sukkel en het maakte me ook niet een aardig persoon naar die meisjes toe. Zonde eigenlijk. Dit is toch niet hoe ik mijn tijd op het festival wilde invullen?
Gelukkig is dat nu heel anders. Ik voel me nog steeds wel eens onzeker als er een hele leuke meid naast me staat te dansen hoor, maar ik kan het veel beter relativeren dan vroeger. Ik ben namelijk ook gewoon een leuke meid en we zijn niet op een danswedstrijd. We zijn hier om plezier te maken en het naar ons zin te hebben. Ook wat eten en drinken betreft heb ik er vertrouwen in dat een dagje wat meer of anders eten dan normaal niet meteen mijn gewicht gaat beïnvloeden. Ik kan juist ontzettend genieten van lekker festivalvoedsel! Yummm. De keuze is tegenwoordig ook reuze wat dat betreft. Daarnaast is het niet onbelangrijk om te onthouden dat je op een festival behoorlijk wat meer energie verbruikt. Je staat immers de hele dag op je benen!
♥ Naar een festival met Lotte
De allereerste keer dat ik naar een festival ging vergeet ik nooit meer. Dat was Graspop in 2008. Zo iets fantastisch had ik nog nooit meegemaakt. Een herinnering die ik voor altijd met een warm hart zal koesteren. Mijn eetstoornis ontwikkelde zich in die tijd langzaam, maar ik kon het die dagen gelukkig nog loslaten. Ik genoot van een nieuw soort vrijheid waar ik nog niet eerder van geproefd had. Ik leefde echt.
Helaas won mijn eetstoornis hierna in een rap tempo terrein, waardoor ik jarenlang helemaal niet zo heb genoten van festivals. Er was geen vrijheid, alleen maar stress, verdriet en onmacht. Ik wilde zo graag leven, dat enige echte festival gevoel herbeleven. Ik wist dat kon, maar het was ongrijpbaar geworden. Toen ben ik zelfs een keer halverwege een festival naar huis gegaan, omdat het niet meer ging: ik kon de feestende, zorgeloze mensen niet meer aan zien. Ik had eetbuien op de camping en dronk teveel alcohol. Het was te pijnlijk om vanaf de zijlijn toe te kijken naar wat ik miste.
Nu ga ik nog wel eens naar festivals, maar niet meer zo vaak als vroeger. Het is nu anders en eigenlijk is dat helemaal oké. Ik ben ontzettend dankbaar voor de paar festivals die ik heb mee mogen maken vóór mijn eetstoornis. Daarna is het nooit meer echt hetzelfde geworden. Nu bezoek ik al jaren het festival Castlefest, een soort middeleeuws, fantasy festival waar ik heel veel plezier aan beleef. Het is echt een festival voor gezinnen, super gezellig en erg sfeervol.
Festivals zijn er om mooie herinneringen te maken, niet om te bezig te zijn met eten. Ik weet dat je niet anders kan, wanneer je een eetstoornis hebt, maar laat dat je juist motiveren om te vechten. Een eetstoornis ontneemt je vrijheid.
Naar een festival met Scarlet
Oh jee, ik ben eigenlijk niet zo’n festivalganger. Ik houd niet zo van die enorme massa’s mensen en knalharde muziek. Ik ben de afgelopen jaren daarentegen toch wel paar keer naar een festival geweest. Dit waren in de meeste gevallen wel de wat kleinschaligere festivals. Ik ben twee keer bij Fields of Joy geweest en een keertje bij The Brave Festival. In de tijd van mijn eetstoornis ben ik eigenlijk nooit naar een festival geweest, dus daar kan ik vrij weinig over zeggen. Ik kan me echter wel voorstellen dat het eten op een festival vrij ingewikkeld is als je lijdt aan een eetstoornis. Misschien niet alleen omdat er soms wat weinig ‘veilig’ eten te vinden is, maar juist ook omdat er zoveel lekkers is… en het dan mega frustrerend kan zijn dat jij dit allemaal van jezelf niet mag eten.
Bij The Brave festival heb ik frietjes gegeten en wat wijntjes. Bij Fields of Joy heb ik wat vegetarische dingetjes gegeten, waaronder een wrap en ook nog wat friet. Verder dronk ik frisdrank en wijn. Ik vind het op zo’n festival soms wel lastig om te kiezen, omdat er gewoon zoveel lekkers is… als oplossing deel ik daarom vaak eten met Joyce, zodat we meer verschillende dingetjes kunnen eten. Dat is ook wel een aanrader als je kampt met een eetstoornis. Al moet je dan natuurlijk wel opletten dat je jezelf toestaat echt de helft te eten. Op een festival blijven slapen zal je mij niet snel zien doen. Dat voelt voor mij niet fijn.
Naar een festival met Daphne
Veel van mijn zomers zijn een aaneenschakeling van festivals geweest. Ook tijdens mijn eetstoornis en dat was niet altijd even makkelijk. Ik werkte een lange tijd voor een bedrijf dat met koffiekarretjes op festivals en evenementen stond en tijdens het festival seizoen was ik dan ook elk weekend op pad. Elk weekend een andere camping en de dagen tussendoor bijslapen en wassen. Het was slopend en soms ontzettend heftig, maar ik heb hier tegelijkertijd ook de mooiste herinneringen gemaakt.
Gek genoeg hielp het mij ook om steeds echt uit mijn eigen omgeving te zijn. Ik vergeleek het altijd met een sport-toernooi. Misschien herkennen jullie dat wel; tijdens een toernooi kom je in een soort flow, beleef je helemaal de sfeer van dat evenement en til je jezelf soms naar een hoger niveau. Precies dat ervaarde ik ook tijdens het werken op festivals. Ik was even in een andere wereld en de combinatie tussen hard werken en de feeststemming zorgde ervoor dat ik echt even vrij was in mijn hoofd. De klap was alleen des te groter toen ik weer thuis kwam want ik was nog totaal niet stabiel. De festivals zorgden in ieder geval voor uitersten waar ik van genoot, maar destijds nog niet goed mee om kon gaan.
Ook ben ik geregeld als bezoeker naar een festival gegaan en nog steeds is dit elke zomer één van de hoogtepunten. Wel beleefde ik het festival dan op een totaal andere manier en was ik mij veel bewuster van mijzelf. Omdat ik niet een duidelijke rol had, zoals koffiezetten, was ik veel meer bezig met mijzelf te vergelijken en werd ineens mijn uiterlijk en kleding veel belangrijker. Door mijzelf de tijd te geven om even te wennen aan de mensen massa en mijzelf eraan te herinneren dat mooie momenten niet bestaan uit de mooiste kleding of het mooiste uiterlijk, lukte het om dat langzaam een beetje los te laten.
Een festival kan echt iets magisch hebben. Je komt allemaal voor een dag of weekend naar een plek met hetzelfde doel: om een fijne tijd te hebben en je helemaal vrij te voelen. Dat idee vind ik zo mooi. Er zijn even geen regels of ongemakkelijkheden die buiten de hekken van het festival wél gelden en je hoeft alleen maar te doen waar je zelf zin in hebt. Door jezelf daaraan te blijven herinneren kun je er ten alle tijden voor jezelf het meeste uithalen.
Geef een reactie