Ik was vrij jong toen ik voor het eerst een diagnose kreeg. Ik had nog geen diploma, maar wel een eetstoornis. Ik had eigenlijk geen idee wat dit inhield en zag er de ernst ook echt niet van in. Iedereen heeft wel wat, toch? Ik deed dan ook niet echt mijn best om te herstellen. Ik ging een periode tegemoet waarin ik echter wel hersteld leek. Iedereen om mij heen dacht dat ik de duivel die anorexia heette had verslagen, maar niets was minder waar.
Twee keer ben ik hierna teruggevallen. Elke keer vond ik een andere manier om mijn eetstoornis verborgen te houden. Ik bleef ontkennen dat ik een probleem had. Ik zag het daadwerkelijk niet als een stoornis. Ik denk dat dit kwam omdat elke keer mijn gezonde ik de eetstoornis aanwakkerde. Het begon als een nieuw hoofdstuk: nu ga ik echt goed voor mijzelf zorgen. Ik was dan erg energiek en had echt zin om het nu wel goed te doen. Op de bank hangen verruilde ik voor de frisse buitenlucht. Ik begon weer met sporten en de koelkast werd ook anders ingedeeld. Alle zoetigheid eruit en groente erin. Alleen het beste voor mijn lichaam.
Nu ik dit zo opschrijf vind ik de verschuiving best merkwaardig. Mijn eetstoornis begon als manier om mijzelf te straffen, te pijnigen. De terugvallen stonden echter juist in het teken van beter voor mijzelf zorgen. Achteraf lukt het mij wel om de signalen van een terugval te herkennen. Op dat moment was ik al zo obsessief bezig dat ik zelf niet meer doorhad dat ik de eetstoornis elke dag meer en meer ruimte gaf. Ik dacht daadwerkelijk goed bezig te zijn.
Energiek
Zoals ik net al schreef was ik in de periode voor de echte terugval ontzettend energiek. Ik had er zin in om mijn leven positief aan te passen en was hier ook echt klaar voor. Na alle ellende gunde ik mijzelf nu een prettig leven. Goed voor mijzelf zorgen stond hierin centraal. De wereld voelde op dat moment niet zo zwaar als anders en ik had het idee alles aan te kunnen. Dit keer zou het wel lukken. Dit keer zou ik wel de balans kunnen vinden tussen gezond eten en regelmatig sporten en toch niet doorslaan. Ik wist het zeker, ik had er alle vertrouwen in.
Bewegen
In deze periode werd ik erg rusteloos. Sporten hoort bij een gezonde levensstijl, dus dat moest ik ook weer oppakken. In het verleden was het mij weleens gelukt om te bewegen zonder eetstoornis, dus ik wist dat ik het wel in mij had. Ik had sportscholen in het verleden al afgezworen. Nee, de buitenlucht ging mij echt goed doen. Ik haalde mijn oude sportschoenen weer uit de kast en installeerde de apps weer op mijn telefoon. Al snel merkte ik dat ik, ondanks mijn goede gedrag, doorschoot in het bewegen. Ik rende langer dan ik aankon, wilde continu mijn laatste run overtroeven en wilde sneller zijn dan iedereen die dezelfde app gebruikte. Ik werd prestatiegericht en het bewegen werd weer dwangmatig.
Ik begon meer en meer sportattributen te kopen. Elke ochtend begon met sport. Meer en meer tijd was ik hieraan kwijt en beter voelen deed ik mij niet. Spierpijn werd de norm, net als mijn vermogen om deze norm te negeren.
Obsessief bezig zijn met eten
Bij een gezond leven horen gezonde producten, toch? Dat ook minder ‘gezonde’ producten bij een gezond leven horen vergat ik even. Ik had het idee dat ik alleen maar pure, onbewerkte voedingswaren mocht nemen. Elke dag begon ik minder producten toe te laten tot mijn plus-lijstje. De lijst met verboden producten werd echter langer en langer. Deze lijstjes had ik tijdens mijn eetstoornis ook, toch zag ik hier geen patroon in. Maar het is niet normaal om op een obsessieve manier met eten bezig te zijn. Ik kon nergens meer vrij eten, ik was te bang dat er ergens iets in zou zitten wat mij ziek zou maken. Ik begon weer te leven vanuit mijn angsten, waardoor ik nog banger werd voor het leven dat ik moest gaan leiden.
De producten die ik van mijzelf wel mocht hebben, werden in mijn hoofd heilig verklaard. De dagen stonden in het teken van deze producten en ik zocht in meerdere supermarkten naar deze heiligdommen. In elke supermarkt moest ik even gluren of zij hier wel ‘mijn’ producten zouden hebben. Zo kreeg ik in mijn hoofd een hele kaart van de stad, met daarop precies in welke supermarkt ik voor wat moest zijn. Iets anders kopen of eten was geen optie.
Ergeren aan anderen
Al eerder schreef ik de blog ‘ik erger mij aan wat je eet.’ Deze irritatie begon hier ook weer naar boven te komen. Ik hield continu in de gaten wat andere mensen aten en ik had hier altijd een hele directe mening over. Het is te veel, te vet, te vol met suiker, te ongezond… Als het te weinig was, wekte dit vooral een deel in mij dat jaloers was. Ik ben degene die minder zou moeten eten. De rest van de dag was ik dan ook niet meer te genieten. Ik kon het niet hebben als iemand anders minder at dan ik, dat mocht gewoon niet.
Dit maakte het voor mij steeds lastiger om bij anderen te eten. Het eten was voor mij vaak niet goed en de stemming werd er ook niet beter op als ik met een blik vol oordelen de tafel rond keek.
Situaties vermijden
De enige optie die mij leek te kunnen helpen was om maar gewoon niet meer uit eten te gaan. Niet meer naar feestjes of evenementen. Ik werd er niet gelukkiger van en anderen ook zeker niet. Het eten werd een te grote uitdaging en de mensen deden het toch nooit goed. Ik zat dan liever thuis op de bank, omringd door het eten waar ik wel mee om kon gaan.
Toen ik deze signalen eindelijk doorhad, zat ik al diep in een terugval. Ik weet nog dat ik erg verward was toen ik weer op de stoel bij de diëtiste zat. Hoe had dit kunnen gebeuren? Een halfjaar geleden was er nog niks aan de hand en nu zit ik hier weer. Hoe had ik al deze signalen kunnen missen?
Je zou zeggen dat je na een tijdje wel weet hoe je jouw eigen destructieve gedrag kan signaleren. Toch is dit echt niet altijd waar. Dat is één van de mindfucks die een eetstoornis is. Het zet je altijd op een ander spoor. Wees niet te hard voor jezelf, echt niet. Ik weet dat ik maanden ontzettend boos op mijzelf geweest ben. Ik wist dat ik in een terugval zat, maar had naar mijn idee de middelen niet om het anders te doen. Wat an sich al ontzettend frustrerend is.
Gelukkig heb ik ondertussen een beter idee hoe ik een eventuele terugval zou kunnen opvangen. Ik heb gemerkt dat het bij mij vaak samenhangt met niet om kunnen gaan met mijn gevoelens. In allebei de terugvallen is er iemand overleden, waar ik zo van overstuur was. Het lukte mij niet meer om mijn dagelijkse leven op te pakken en te doen wat er van mij verwacht werd. Ik had het idee dat mijn leven om mij heen in elkaar viel en dat het mij niet lukte om de grip en controle vast te houden. Het lukt mij nu beter om dit tijdig in te schatten, waar ik voorheen mijn eetstoornis in zou zetten.
Mocht je het idee hebben dat je in een terugval zit, lees dan ook deze en deze blogs.
Herken jij tijdig de signalen van een terugval?
Deze blog is voor het eerst gepost op woensdag 9 oktober 2019
Geef een reactie