In de tijd dat ik anorexia had en wel tien keer per dag of niet at of mij overat, stelde ik mezelf niet alleen de vraag waarom ik dit deed, maar ook regelmatig de vraag waarom ik zoveel van mezelf moest. Ik betrapte me erop dat alles wat ik deed perfect moest zijn. Lukten de dingen niet zoals ik wilde, dan kwam er een grote onrust over mij. De onrust kwam tot rust als ik niet-at of veel at. Helaas de rust duurde zo kort. Er klopte iets niet. Steeds opnieuw kwam ik in een vicieuze cirkel terecht.
Maar waarom moest alles zo perfect zijn? Waarom stelde ik van die hoge eisen aan mezelf? Ik keek naar mijn vrienden en vriendinnen die dit schijnbaar niet hadden. Ze lieten dingen gewoon in de soep lopen, terwijl ik mijn uiterste best deed om alles perfect te doen. Ik moest alle ballen in de lucht houden. Van wie? Waarom?
Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag ‘Elisabeth blogt‘. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.
Die twee vragen kwamen uit bij het gevoel van ‘eenzaamheid‘. Ik begon in te zien dat ik eigenlijk een diep verdrietig en eenzaam meisje was. ‘s Nachts werd ik vaak overmand door verdriet. Waarom huilde ik zo vaak? Waarom was ik zo verdrietig? Ik groeide op in een gezin waar je werd gezien als je goed je best deed. Op zich was het een goed gezin. Toch merkte ik dat niemand echt naar me luisterde en niemand belangstelling voor me had. Het was allemaal heel subtiel, maar al die gevoelens waren er wel. Mijn oma, die bij ons woonde, deed lelijk tegen me. Mijn ouders hadden een winkel en waren allebei erg druk, mijn broers leefden hun eigen leven. In de grote familie van ooms en tantes paste ik niet goed, was ik een vreemde vogel.
Toen ik ontdekte dat het verdriet en het gevoel van eenzaamheid mij gingen overheersen, vond ik grote troost in het eten en het niet-eten. De euforie van eten gaf mij het gevoel dat ik er mocht zijn. Het niet-eten gaf mij het trotse gevoel dat ik iets deed wat anderen niet konden: mezelf uithongeren. Als de emoties mij de baas werden hield de eetstoornis alles onder controle.
Op een dag kocht ik een grote spiegel. Heel gewaagd. Ik ging er voor staan en kon nauwelijks naar mezelf kijken. Toch zette ik door. Voor de spiegel ontdekte ik dat anorexia en boulimia alles te maken hadden met mijn identiteit. Hoe kon ik van een eenzaam en verdrietig meisje, iemand worden die blij met zichzelf was? Waarom putte ik mezelf uit door anderen te behagen. Waarom schoof ik mezelf aan de kant en vond ik anderen mooier dan mezelf?
De spiegel en ik moesten een lange weg afleggen. In het begin als ik voor de spiegel stond, schaamde ik me. Waar schaamde ik me voor? Ik had geen vetrollen. Het ging veel dieper. Ik schaamde mij voor wie ik was. Ik telde niet mee. Ik werd niet gezien. Waarom dan niet? Omdat jouw hoofd dat zegt. Omdat jij een verkeerd beeld hebt van jezelf.
Toen zei ik tegen mijn spiegelbeeld: “Je bent de moeite waard.” Een paar weken lang bleef ik dit tegen mezelf zeggen: “Je bent de moeite waard!” Het leek heel stom en toch hielp het. Het leek alsof ik minder hoefde te vluchten in het eten en niet-eten. Een paar weken later kocht ik een blouse die ik al zo lang wilde hebben. Ik ging weer voor de spiegel staan en betrapte mezelf erop dat ik mezelf weer wilde afwijzen. Ik deed het niet. Ik zei: “Wat ben je mooi! Wat staat die blouse jou leuk!”
Weer een paar maanden later kocht ik een heerlijk geurtje en begon te lachen. Ik betrapte mezelf erop dat ik blij begon te worden met mezelf. Ik zag er best wel leuk uit. Ik begon voor de spiegel te dansen en genoot van mijn lenigheid. Ook begon ik mijn huis op te ruimen en verbindingen te leggen met mijn vrienden en vriendinnen. Het meest bijzondere van mijn ervaring met de spiegel was dat ik begon te merken dat ik me niet meer schaamde als ik naar mezelf keek. Sterker nog, ik begon te glimlachen.
Dit was het begin van een nieuwe ontdekking. Steeds vaker begon ik tegen mezelf te zeggen: “Je bent de moeite waard. Je bent een leuke vrouw. De eenvoud en de liefde die jij in je draagt is een geschenk en doet de mensen goed.”
En wat er toen met mij gebeurde zal ik in de volgende blog vertellen.
Geef een reactie