De therapie voelt slecht

Omdat ik niet lekker in mijn vel zat en worstelde met een eetstoornis besloot ik om in therapie te gaan. Het moest echt afgelopen zijn met die eetbuien en ik wilde me graag wat zelfverzekerder voelen. In behandeling gaan voelde in de eerste instantie echt als een goede keuze, maar eenmaal bezig viel het toch behoorlijk tegen. Ik had het idee dat de therapie alleen maar meer chaos bracht. 

Hoewel ik veel baat had bij de structuur van mijn eetschema, de uitleg van feiten en fabels rondom mijn gewicht en voeding, de eetmomenten in de groep, die tenminste wel goed gingen, en de tips die ik kon inzetten tegen mijn eetbuien, vond ik veel andere aspecten aan therapie helemaal niet zo fijn. Sterker nog, ik had het gevoel dat het alleen maar voor meer chaos en gedoe zorgde. Het was alsof mijn eetstoornis steeds meer ruimte ging innemen in mijn leven. Ik had het idee dat ik er zo erg op focuste, dat het alleen maar erger werd. Kon ik niet beter geen aandacht besteden aan mijn probleem en gewoon doorgaan met mijn leven, alsof er niks aan de hand was? Kan een behandeling meer kwaad dan goed doen?

Gewoon doen alsof het er niet is en doorgaan met je leven. Geen aandacht aan besteden, dan zal het vanzelf wel verdwijnen; was het maar zo makkelijk. Ik was niet voor niets in therapie. Alsof ik niet al honderd keer tegen mezelf had gezegd: “Morgen ga ik gewoon normaal doen. Ik heb het onder controle, wacht maar.” Ik had het niet onder controle. Een eetstoornis heb je niet zomaar even onder controle. Een eetstoornis heb je dan ook niet zomaar, daar is een reden voor. Een reden die je misschien liever zou vergeten. Iets wat je met de eetstoornis probeert te verzachten, maar een reden die aandacht nodig heeft. Iets om mee om te leren gaan of iets om te verwerken. Wanneer die reden zichtbaar wordt, omdat je die eetstoornis (al is het maar een stukje) weghaalt, zal dat inderdaad een hoop chaos creëren.

Herstellen van een eetstoornis voelt niet altijd krachtig. Sterker nog, in de eerste instantie kan het juist voelen alsof het alleen maar slechter gaat. Niet alleen omdat de achterliggende problemen stukje bij beetje naar voren komen en de eetstoornis harder aan je gaat trekken, maar ook omdat je nu echt de aandacht op je probleem aan het focussen bent. Misschien is het probleem niet groter, maar als je niet de andere kant op kijkt, is het ineens wel een stuk zichtbaarder. Dat heb ik als behoorlijk zwaar en confronterend ervaren. “Dit probleem zit dieper dan ik dacht. Het is geen kwestie van gewoon weer gaan eten.” Ik had een hoop om aan te werken en dat kostte veel tijd, waardoor ik soms het overzicht verloor en door de bomen het bos niet meer zag. 

Ik stel me voor dat wanneer ik mijn huis wil opruimen, ik in de eerste instantie ook altijd veel meer rommel maak, voordat ik het opruim. Alles uit de kasten halen om ze daarna weer opnieuw in te kunnen richten. Meubels aan de kant om het stof op alle plekjes weg te kunnen werken. Vuilniszakken vol spullen die weg kunnen en plotseling ruimte innemen, maar uiteindelijk, als ze vol zijn, de deur uit kunnen. Opgeruimd staat netjes, maar het proces was een hoop chaos en het duurt nog even voordat de allergische reactie op het stof wegtrekt uit mijn gezicht. Zo stel ik me therapie ook een beetje voor.

Je kan je ogen sluiten voor de rommel in je huis, gewoon doorleven alsof het er niet is, maar je gaat daar uiteindelijk toch last van ervaren. Het stapelt zich steeds verder op tot je huis onleefbaar is. Je kan je ogen sluiten voor de eetstoornis, gewoon doorleven alsof het er niet is, maar een eetstoornis komt niet zonder gevolgen. Het stapelt zich steeds verder op tot je leven onleefbaar is. Je moet er iets mee, zaken op orde stellen, maar daarvoor moet je soms eerst door een hele hoop stof, spullen en chaos heen.

Een pittige weg, die uiteindelijk wel echt de moeite waard is, want als je de vergelijking andersom maakt en je hoofd en lichaam als een plek ziet waar jij in woont, heb je toch ook alleen maar baadt bij fijne leefomgeving? Een opgeruimd huis is letterlijk een opgeruimd hoofd. Ik wil me thuis voelen in mijn lichaam. Een sterke fundering hebben. Lekker in mijn vel zitten en lekker in mijn hoofd. Een ontzettend belangrijke basis. Een thuisbasis waarin allerlei rotzooi zich had opgestapeld en wat nu moest worden opgeruimd. Dat deed wel even wat stof opwaaien en het kostte tijd voordat de lucht weer schoon was, maar uiteindelijk heeft het me heel veel opgeleverd.

Laat je daarom niet afschrikken als je merkt dat de therapie veel in je losmaakt en een hoop chaos creëert. Het hoort er denk ik allemaal bij. Je gaat je focussen op wat je wil verbeteren, waardoor je bewuster bent van wat er niet goed gaat. De achterliggende oorzaken van de eetstoornis komen naar boven als de eetstoornis minder ruimte krijgt. Je gaat aan wat je zo moeilijk vindt, dat kost tijd, aandacht, ruimte en energie, waardoor andere dingen misschien op een wat lager pitje komen te staan. Voor mij betekende dit bijvoorbeeld dat ik een studiepauze van een jaar heb moeten nemen. Zelfs al leek ik er de tijd in theorie wel voor te hebben, in mijn hoofd had ik die ruimte niet, wees daarin niet te streng voor jezelf. Herstellen van een eetstoornis niet zomaar een klusje. De rest komt wel weer en je zal zien dat als je door die ‘rommel’ heen bent gewerkt, het ook een stuk makkelijker en vooral met veel meer plezier gaat.

Als je echter merkt dat de therapie niet bij jou aansluit en je er geen baat bij hebt, is het ook goed om dat aan te geven. Dat kan. Dat wil niet zeggen dat jij het verkeerd doet of dat je behandelaren het verkeerd doen. Dat wil enkel zeggen dat dit blijkbaar niet bij jou past. We hebben allemaal iets anders nodig. Op een andere manier en op een ander tempo. Het is goed om jezelf uit te dagen en soms moet je er nu eenmaal doorheen, maar de uitdaging moet niet te groot worden. Ik kan me voorstellen dat zoiets lastig is om aan te voelen, maar je hoeft het dan ook niet alleen te doen, evenals het herstellen op zichzelf. Geef het aan als je hulp nodig hebt. Huil uit als de emoties te hoog zitten. Het is ook niet makkelijk. Het mag er allemaal zijn. Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.

Herkenbaar? Hoe ga jij hiermee om?