Al jaren had ik hem niet meer gezien, maar toch voelde dat niet zo. Bijna elke nacht werd ik geplaagd door zijn aanwezigheid. Zijn kille blik en zijn nog steeds vertrouwde postuur stond, elke nacht opnieuw, als een standbeeld in de gang. De nachtmerrie die mijn vader heet. De angsten die ik niet meer kon verbergen. De nachtmerrie waarmee mijn trauma begon.
Jaren later had ik hier nog steeds last van. Ik kon niet slapen, mijn leven draaide om de angsten die ik niet wilde voelen. Overdag was ik zo druk met het onderdrukken van alle gevoelens dat het ’s nachts nog harder terugkwam. Ik kwam er niet aan onderuit. Ik moest het gaan voelen, dit was het moment.
Achteraf herkende ik een aantal signalen die mij al die tijd al lieten merken dat ik het moeilijk had. Dat ik last had van een trauma. Hieronder deel ik deze signalen met jullie. Misschien herken jij ze en misschien ook helemaal niet. Ik vond het lastig om deze punten te erkennen en mijn trauma te kunnen accepteren. Ik hoop dat ze jou kunnen helpen in jouw verwerkingsproces. Wees niet te hard voor jezelf, je doet het goed.
Nachtmerries
Het is donker en ik zie niet zoveel. Maar ik weet dat hij het is. Net zoals al die voorafgaande nachten staat hij weer in mijn huis. Mijn beschermde plek. Zelfs daar ben ik niet veilig. Ineens is hij weg maar opgelucht durf ik nog niet te zijn. De nacht is net begonnen, dit is nog niet voorbij. Ik voel het aan alles. Voorzichtig schuifel ik naar de woonkamer. De kat op mijn hielen. Van geen kwaad bewust. Ik neem plaats op de kleffe leren bank en sluit mijn ogen. Intense stilte. Even blijf ik zo zitten. Even niks. Totdat het glas van de balkondeur ineens uit elkaar spat. Zijn arm door het raam. Hij brult. Twee keer haalt hij uit naar het aquarium. Mijn trots. Ook dit glas breekt. Het water stroomt eruit, loopt over de vloer, langzaam mijn kant op. Mijn beesten op de grond. Dood. De kat krijst en rent weg. Ik blijf verdoofd zitten en laat het water komen.
Van schik word ik wakker. Ik voel mijn hart kloppen. Weer geen rustige nacht. Op het voeteneind voel ik de warmte van de kat. Ze ligt rustig te spinnen en snurkt soms een beetje. Heeft geen idee hoe in paniek ze een paar minuten geleden was in mijn droom. Heeft misschien op dit moment wel een eigen droom, over de kat van de buren. Het is nog lang geen ochtend maar ik kan de slaap niet meer vatten. Het gezicht van mijn vader blijft door mijn hoofd heen spoken.
Het waren dromen, nachtmerries. Maar ze voelden zo echt. Elke keer was ik even terug in het lichaam van de Lonneke van jaren geleden. Toen ik nog een klein meisje was dat zich niet durfde te verzetten. Wat elke dag in een nachtmerrie zat maar niet kon ontsnappen, niet wakker kon worden.
Niet alleen over straat durven
Naast de lange, donkere nachten, had ik ook overdag last van mijn angsten. Ik was mijn vader een aantal keer tegengekomen en dat heeft me best wel aangegrepen. Elke keer dat ik mijn schoenen aandeed en de deur achter me dichttrok, hield ik er rekening mee dat ik hem die dag tegen kon komen. Ik vermeed drukke plekken en evenementen waar hij wellicht kon zijn, deed boodschappen bij andere supermarkten en was altijd alert. Bij elke man die ik zag dacht ik mijn vader te zien. Bij elke man in een leren jas stokte mijn adem even. In elke vreemde man zag ik mijn vader en versnelde ik mijn pas.
Hem in de gaten houden
Het werd een obsessie, mijn vader vermijden. Ik wilde de confrontatie uit te weg gaan, een confrontatie die misschien nooit zou plaatsvinden, maar dat risico kon ik niet nemen. Elke keer als ik met de bus naar mijn moeder of zusje ging, spiekte ik even uit het raam. Ik probeerde door het raampje boven in die grote flat te spieken, of ik iets van leven zou zien. Maar bijna nooit zag ik iets.
Tot ik hem wel zag. Buiten. Hij liep de trap af, met krukken. Ik schrok. Ook al reed ik langs zijn huis, ik had er eigenlijk helemaal geen rekening mee gehouden dat ik hem ook daadwerkelijk zou zien. Snel keerde ik mijn hoofd om, ik wilde niet dat hij mij zou herkennen.
De periode die volgde versterkte mijn angsten. De controledrang nam weer toe. Ik had hem een tijd geleden geblokkeerd op alle social media accounts die ik kon vinden. Ik wilde niet dat hij me berichtjes bleef sturen. Ik deblokkeerde hem en zocht zijn pagina op. Dagen heb ik hier op gekeken. Wat deed hij? Waarom had hij krukken? Dacht hij nog wel eens aan mij?
De laatste vraag werd snel beantwoord. Hij had door dat ik hem niet meer had geblokkeerd en begon foto’s van mij te delen. In paniek blokkeerde ik hem weer. Hij wist nog dat ik bestond.
Hem loslaten
Ik ben niet mijn verleden, toch leefde ik een groot deel van mijn tijd in mijn vroegere herinneringen. Ik kon het niet loslaten, het vrat aan me. Zo nu en dan deblokkeerde ik hem voor een paar dagen, keek ik eens op zijn pagina en verstopte me weer. Het was geen obsessie meer, maar loslaten kon ik ook niet. Nog steeds zat ik naast het raam in de bus en gluurde ik naar binnen. Nog steeds was ik bang voor vreemde mannen. De angst bleef aanwezig, maar het was veilig geworden. Mijn angst voelde niet meer als angst, maar gewoon, zoals iets wat ik zo had gedaan. Ik stond hier niet meer bij stil. Mijn gedrag was normaal geworden.
Totdat mijn vriend een tijd geleden vroeg waarom ik nog zo vaak op zijn Facebook keek. Ik schrok, klapte dicht. Deed ik dat? Had hij het gezien? Viel het op? Was het echt zo vaak? Mijn hoofd vulde zich met vragen. Waarom kon ik het niet loslaten? Waarom kan ik hem niet loslaten? Waarom?
Ik besefte mij dat mijn vriend gelijk had. In jaren had ik hem niet gezien, niet gesproken. En toch, beheerste hij nog steeds mijn leven. Elke dag dacht ik aan hem en koesterde ik wrok. Maar een sorry kreeg ik niet, wilde ik ook niet. Maar wat wilde ik wel? Helemaal niks, ik hoefde niks meer van hem. Ik wilde een veilig en vrij leven, zonder de angsten rondom mijn vader. Ik dacht dat ik hiernaar toe werkte, maar was dat wel zo..?
Het besef dat al die honderden dagen niet zo angst-vrij waren als ik zelf dacht deed pijn. Ik dacht dat ik verder was. Had de signalen niet opgepikt. Ik dacht dat het goed ging, maar ik had last van een trauma.
Om hulp durven vragen
Ik kon dit niet alleen. Ik had in het verleden al veel therapie gehad, maar nog steeds had ik een trauma. De EMDR die ik eerder had gehad was niet volledig genoeg geweest en weer opnieuw ging ik deze uitdaging aan. Ditmaal bij een andere psycholoog. Een psycholoog die ik echt vertrouwde, waar ik echt het idee had dat ze me begreep. En samen gingen we deze angsten aan.
Ik vond het moeilijk om (weer) om hulp te vragen. Het is nu wel een keer klaar toch? Mag ik dit nog voelen? Stel ik me niet gewoon aan? Is het wel zo erg? Ik had er last van in mijn dagelijks functioneren, dat wist ik ergens ook wel. Durf die hulp aan te gaan, durf hierover te praten.
Het is niet erg om hulp te vragen, maar juist heel sterk.
♥
Niet alle signalen zijn zichtbaar of te herkennen. Wil je meer over effecten van een trauma lezen? Bekijk dan deze blog.
Geef een reactie