Tijdens mijn eetstoornis had ik enorm veel last van eetbuien. Een tijd lang compenseerde ik ze niet en een nog langere tijd compenseerde ik ze wel. Het ene was niet beter dan het andere. In beide gevallen voelde ik me verschrikkelijk en ik wilde er ongelofelijk graag vanaf. Ik moest leren de eetbuidrang uit te zitten, of er iets anders mee doen en dacht de gouden tip te hebben gevonden.
Het was weer zover, ik zou er nu echt mee gaan stoppen. Ik rechtte mijn rug en ging vastbesloten achter m’n computer zitten. “Tips tegen eetbuien” tikte ik in op Google. Ik wist dat ik niet de enige met dit probleem kon zijn en speurde het hele internet af. Ik ging opzoek naar bruikbare tips en tricks waarmee het anderen wel al was gelukt van die verschrikkelijke eetbuien af te komen. Er moest een manier zijn en die manier zou ik hier en nu vinden. De meeste tips kende ik al, maar vond ik in de praktijk toch lastig om uit te voeren. Nee, ik zocht iets makkelijks. Een makkelijke oplossing en na een tijdje zoeken leek ik hem te hebben gevonden, namelijk het hebben van een gezonde eetbui.
“Eureka!” Dacht ik. Als ik een eetbui aan voelde komen moest ik gewoon een hele krop sla in stukken snijden, wat tomaten, komkommer, azijn, peper en zout en voilà: Een hele bak eten waar ik onmogelijk dik van kon worden. Enthousiast schreef ik het op een post-it note en plakte het gele papiertje op de koelkast. Ik snelde naar de supermarkt om een idiote hoeveelheid aan groente in te slaan. Laat die eetbui maar komen, dacht ik. Daar hoefde ik niet lang op te wachten, want zodra ik thuis was begon ik met het maken van mijn eetgestoorde salade.
Ik ging op de bank zitten, zette de tv aan en begon aan mijn enorme bak salade. Het leek te werken. Ik dronk er nog een paar glazen water achteraan en er kon echt niks meer bij. Met een propvol gevoel en een lege bak, zat ik op de bank. Mijn buik was helemaal opgezet van de hoeveelheid eten die ik naar binnen had zitten werken. Ik voelde me weliswaar niet echt lekker, maar ik kon wel lekker eten zonder dat het uitmaakte. Ik werd er immers niet dik van! Ik hoefde toch niet naar buiten, dus dat m’n buik nu even dik was kon ik wel mee leven.
Mijn eetstoornis nam ik hier echter geen genoegen mee. Een salade per dag zou niet genoeg voldoening geven. Ik speurde de hele supermarkt af op zoek naar producten waar weinig calorieën in zaten. Komkommers, aubergines, wortelen, tomatensap, ketchup. Nou ja, je weet het zelf waarschijnlijk ook allemaal wel op te noemen. Ik kocht zo veel mogelijk eten, om mijn eetbuien maar te kunnen stillen. Toch kreeg ik trek in zoetigheid. Mijn eetstoornis verlangde daar naar. Ik kocht zoetstoffen, cola light, suikervrije limonade, suikervrije snoepjes, kauwgom, alles om die eetbui maar te kunnen hebben. Alles om mijn ‘honger’ te stoppen. Alles om maar te kunnen blijven eten.
De gevolgen hiervan waren echter niet mis. Mijn buik zat continu vol waardoor ik misselijk was, het vele azijn wat ik in de salades gooide viel niet lekker op de maag, ik hield veel vocht vast en had een hoge bloeddruk doordat ik overal zout op strooide. De zoetstoffen en liters cola light hadden een laxerend effect, waardoor ik soms hevige buikpijn had en veel tijd op het toilet spendeerde. Mijn buik was dik en opgezet en mijn portemonee werd alsmaar leger. Tja, het zijn een hoop inkopen die je moet doen als je de hele dag wilt blijven eten. Ik voelde me verschrikkelijk, maar ja, ik werd in ieder geval niet dik. Dat was het allemaal wel waard, toch?
Langzaam maar zeker begon het me te dagen dat dit ook niet de oplossing was. In plaats van aan mijn eetbuien te werken liet ik ze bestaan in een andere vorm. Een vorm waar ik weliswaar niet echt dik van werd, maar waardoor ik er niet beter uit ging zien, laat staan me beter ging voelen. Sterker nog, deze vorm van eetbuien hield mijn eetstoornis juist in stand. Ik stond mijn eetstoornis eetbuien toe. Ik sloot een compromis. Met eetstoornis kan je geen compromis sluiten, je geeft het een vinger en het neemt je hele hand. Ik gaf waar het om vroeg namelijk: meer, meer en nog eens meer. Ik at niet om mezelf te voeden, maar uit een soort verslaving. Ik bleef een ongezonde obsessie met eten onderhouden.
De salades vulden mijn maag, maar stilden niet mijn hongergevoel. De zoetstoffen plezierden mijn smaakpapillen, maar leverden geen energie. Ik schrokte mijn maaltijden naar binnen, haast zonder te kauwen, laat staan te proeven. Mijn lichaam raakte hier compleet van in de war en bleef om meer vragen. Ik at niet bewust, maar verdoofde mijn lichaam met eten. Het bleef om meer vragen, om iets echts vragen. Wat mijn lichaam echt nodig had was voedzaam eten en regelmaat.
Ik maakte duidelijke afspraken met mezelf, mijn omgeving en mijn psycholoog. Dit soort eetbuien moesten stoppen. Ik kreeg oefeningen en opdrachten mee om bewuster en mindfuller te eten. Samen met en diëtist stelde ik opnieuw een eetschema op waar ik me aan zou houden. Ik besloot voedzaam en lekker eten te maken, waar ik van zou gaan genieten. Door meer van mijn normale maaltijden te genieten, voelde ik me meer voldaan na het eten en werd de behoefte om meer te eten minder. Ik merkte op wanneer mijn maag leeg was of juist vol zat. Het was niet zo dat de drang naar eetbuien meteen verdwenen was, maar nu kon ik er weer op een goede manier meer leren omgaan en stapje voor stapje herstellen van mijn eetstoornis.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie