Vlak voordat ik een eetstoornis ontwikkelde werd ik gediagnosticeerd met fibromyalgie. Dit is een reumatische aandoening waarbij je vooral last hebt van je spieren, aanhechtingen en last hebt van chronische vermoeidheid. Kortom, gewoon helemaal kut. Ik heb altijd gedacht dat het toeval was dat dit ongeveer tegelijk op begon te spelen, maar misschien valt dit toeval wel mee. In de tijd dat ik de diagnose kreeg zat ik in het examenjaar van de mavo. Thuis verliep alles niet helemaal soepel. Naast faalangst had ik ook veel last van prestatiedrang, wat misschien wel verweven is met elkaar. De diagnose fibromyalgie zorgde dat alles even op z’n plek viel voor mij. Het werd mij ineens duidelijk waarom ik fysiek veel minder kon dan mijn klasgenoten en het verklaarde ook waarom ik altijd energie te kort kwam.
Tegelijkertijd was dit voor mij ook een soort bevestiging dat ik ‘minder’ was dan anderen. Dit was voor mij letterlijk bewijs dat ik onderdeed voor leeftijdsgenoten. Ik kon immers echt veel minder of in ieder geval minder snel. Het is niet normaal om weinig energie en veel pijn te hebben, daar was ik mij goed van bewust en hierdoor voelde ik mij eigenlijk heel grof gezegd gewoon een loser. Ik heb altijd aan wedstrijd zwemmen gedaan en was hier ook goed in, maar door de pijn was dit uiteindelijk niet meer vol te houden. Dit zorgde ervoor dat ik mij vooral op school focuste en niet meer echt buiten kwam.
Ik begon met eten, want dat is voorhanden als je veel thuis bent. Langzaamaan werd ik wat dikker. Ik had niet echt last van eetbuien, maar ik at de hele dag door dingetjes die ik in huis vond. De lege verpakkingen liet ik vaak liggen in de kast, tot groot ongenoegen van mijn zusje, die vaak heel erg uitkeek naar die Kit-Kat en alleen een lege verpakking vond. Ik schaamde me en heb altijd ontkend dat ik dit deed, ook al wist iedereen thuis wel dat ik het was.
Nadat ik geslaagd was voor mijn Mavo, had ik tijd om weer een beetje rustig aan te doen en kwam ik weer bij zinnen. Ik was best wat aangekomen, maar ineens vond ik dit heel erg. Die zomer zou dan ook mijn zomer worden. Ik zou gaan sporten, minder eten, en weer goed in mijn vel gaan zitten. Als het warm weer is, heb ik gelukkig minder last van pijn. Dat betekent niet dat ik grenzeloos kan gaan hardlopen. Dit heb ik aan den lijve ondervonden. De hele zomer stond in het teken van afvallen. Ik kon dit wel goed verborgen houden voor de mensen om mij heen. De vakantie naar Italië zelf herinner ik mij niet goed, wel weet ik wat ik de vakantie niet heb gegeten uit angst om aan te komen.
Toen de zomer afgelopen was, begon ik aan de Havo op dezelfde school. Ik kreeg veel complimentjes dat ik er goed uitzag en mensen vroegen of ik was afgevallen. Hier deed ik het voor! Ik voelde me ineens veel meer dan een meisje met alleen maar pijn. Ik kon daadwerkelijk iets! In deze tijd begon ik ook een dagboekje bij te houden en maakte ik nieuwe ‘vrienden’ op pro-ana sites. Het voelde goed om door andere redenen ‘op te vallen’, dan door de pijn waardoor ik vaak niet mee kon doen aan dingen. Dit hele jaar ging het zo door en ik zakte weg in een eetstoornis. Ik begon meer angsten te ontwikkelen.
Een jaar later zat ik in het eindexamenjaar van de Havo. Mijn toenmalige vriendje had mijn eetdagboekje gevonden en samen hebben we dit aan mijn moeder verteld. Niet lang daarna kreeg ik bij de huisarts een verwijzing voor ambulante hulp. Hier is voor gekozen omdat ik toch wel graag mijn eindexamens wilde doen en ik mij ook gezonder voordeed dan ik eigenlijk was. Ik was er namelijk nog niet klaar voor om te herstellen.
Braaf ging ik elke week naar de gesprekken, maar echt mijn best deed ik niet. Stiekem zakte ik dieper in mijn eetstoornis, terwijl niemand dit in de gaten had. Ik at weliswaar weer, maar het gevecht in mijn hoofd werd groter en heftiger. Het sporten werd mijn uitlaatklep en ondanks de pijn die ik had, bleef ik dit volhouden. Ik kon op dat moment echt niet anders. Omdat ik wel goed at en het sporten niet werd gezien als iets slechts, verdronk ik steeds meer in mijn eigen verdriet, maar kwam ik er wel overal mee weg.
De jaren hierna wisselde ik in periodes met extreem gezond eten en periodes met een ‘normaal’ eetpatroon en veel sporten. Iedereen was dit ondertussen van mij gewend en het was normaal geworden. Meestal ging het sporten een periode goed. Daarna had ik vaak zo’n last van mijn lichaam dat ik alleen maar in bed kon liggen. In die periodes deed ik mijn beroep op gezond eten. Ik was dus continu op zoek naar een manier om te compenseren.
Een aantal jaar later ging het mis. Ik kreeg nieuwe medicatie voor de reuma. Hier bleek ik allergisch voor te zijn. Zo erg, dat ik een paar uur na het nemen van een pilletje alleen maar aan het overgeven was. In die periode kon ik amper naar school en lag ik vooral op de bank. Ik hield vol dat de medicatie, ondanks de bijwerkingen, goed werkten en dat ik vrijwel geen pijn meer had. Ik loog. De pijn was niet minder, maar de medicatie triggerde mijn oude eetstoornis en ik viel terug in de veilige gedachtes. Ik begon weer stiekem te bewegen, en zodra er iemand thuis was lag ik weer op de bank. Mijn lichaam was kapot en ik ook. Alles deed pijn, maar ik kon niet stoppen.
Maanden later heb ik het besluit genomen om met de medicatie te stoppen, ookal kwam dit besluit vooral van mijn moeder. Het eten ging slecht, en ik ging nog slechter. Ik bleef nieuwe manieren zoeken om te bewegen en mijn lichaam was echt op. Elke nacht huilde ik van de pijn, en vooral omdat ik zo boos op mijzelf was dit ik hierdoor heen moest.
In 2015 ben ik begonnen met een intensieve therapie. Op dat moment was ik zo moe dat ik het al een hele opgave vond om hier elke dag naar toe te gaan. Gelukkig was ik de weekenden vrij en kon ik rustig aan doen, althans, dat was de bedoeling. De eerste tijd van de therapie waren de weekenden volgepland met bewegen, iets wat ik door week niet voor elkaar kreeg door de therapie. Het eten pakte ik steeds beter op, maar het sporten werd hierdoor heftiger en intensiever.
Ik kwam erachter dat de eetstoornis bij mij niet alleen fungeerde als coping mechanisme, maar ook samenliep met de reuma. Moe was ik toch al, maar hoe lager mijn gewicht, hoe minder ik voelde en hoe minder pijn ik ervoer. Ik heb opnieuw moeten leren luisteren naar mijn lichaam. Ik moest leren om mijn lichaam ook echt rust te gunnen, niet alleen wanneer ik niet meer kan, maar juist daarvoor. Het is niet gezond om door je pijn heen te gaan. In plaats van dat ik mijn lichaam goed deed, maakte ik het juist kapot. Dat besef kwam hard aan.
Nog steeds vind ik het soms lastig om echt te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft, maar ik weet nu hoe belangrijk het is om echt op tijd je rust te pakken. Het is niet nodig om op die manier je lichaam zo af te beulen. Het klinkt allemaal zo makkelijk om dat nu te zeggen, maar het is het zo waard om zuinig om te gaan met je lichaam. Tenslotte heb je er maar één…
Fotografie: Pexels
Geef een reactie