Een eetstoornis is eindeloos

Ik ben moe. Nee, ik ben kapot. Ik heb mijzelf om de kachel heen gevouwen en ik wil niets anders dan de warmte voelen. Ik wil niets meer moeten, ik wil alleen maar even hier zijn. Met mijzelf en met de kachel. Toch gaat alles door, ook als ik daar niet klaar voor ben. Ik wordt strakjes weer ergens verwacht, ik zal op moeten staan en ik zal uiteindelijk ook weer naar therapie moeten. Ik zal moeten doorgaan, ook als ik niet meer kan. Het lijkt eindeloos, deze strijd. 

Het is niet zo dat herstellen een duidelijke weg omhoog is, een weg waarbij het met elke stap makkelijker gaat. Over het groter geheel wel, maar niet als je het per dag of zelfs per uur bekijkt. Herstel bood perspectief en uitzicht, een toekomst, maar tijdens het vechten kon ik niet altijd helder in de verte staren. Er waren dagen bij dat ik maar een meter voor mij uit kon kijken en binnen die meter zag je links de snoeppapiertjes en rechts de kachel. Soms was het uitzichtloos en dat maakte het eindeloos. Geen einde dat in zicht kwam, enkel kleine ontwikkelingen. Is dit het dan? Is dit het best haalbare? Zo niet, wanneer wordt het dan beter? En hoe kom ik daar?

Geen twijfel

Ik had niet altijd alle antwoorden. Ik had geen idee hoe lang het ging duren en niemand kon mij dat ook vertellen. Als iets niet leuk is en je hebt geen idee hoe lang dat nog duurt, kan het knap lastig zijn om door te blijven gaan. Ik had echt niet altijd helder voor me hoe ik de dag door moest komen, of sterker nog, hoe ik de komende week moest zien te overleven. Sommige perioden waren zwaar en logisch dat je het dan niet altijd weet. Het enige waar ik het antwoord wél op wist was op de vraag of ik dit altijd zo wilde? Nee, natuurlijk niet.

Dat antwoord zorgde niet meteen voor een nieuw en beter resultaat, maar wel voor minder twijfel. Ik wist niet hoe ik die weg van herstel weer goed voort moest zetten, maar dat ik het voort moest zetten, daar twijfelde ik niet aan. Soms is dat genoeg. Ik maak een kop thee. Groene thee met honing, want dat vind ik het lekkerste. Stap één is gezet. Misschien weet ik inderdaad niet hoe lang dit nog duurt, maar als ik doorga is de kans in ieder geval het grootst dat het steeds makkelijker wordt. Die zekerheid hoef ik alleen maar per dag te hebben, alleen voor vandaag. Vandaag is het belangrijkste. 

Op de dagen die het zwaarste waren of tijdens periodes waarbij ik het gevoel had niet meer te kunnen vechten, daar stond het wegnemen van de twijfel centraal. Als het tegenzat, als ik het te veel vond of als ik moe was voelde ik mij niet altijd gemotiveerd. Op zoek gaan naar motivatie voelde dan soms als een onbegonnen zaak, ik voelde namelijk echt even niets. Het wegnemen van twijfels was een stap die ik makkelijker kon zetten. Die drempel was lager. Ik wist namelijk even niet wat mij naar herstel toe moest trekken, maar vaak wist ik wel wat mij zo tegenstond aan die eetstoornis. Als je dat weer weet, als je dat weer helder voor je hebt, dan ben je denk ik weer een stap dichterbij. Als je niet weet wat je wél wil, weet je vaak nog wel wat je niet wilt. Wat wil je in ieder geval niet meer? Die overtuiging is soms het enige dat je nodig hebt om door te gaan, hier in blijven is namelijk ook geen optie.

Dit is herstel

Het gaat natuurlijk eigenlijk vooral om deze dagen. Het gaat misschien juist om deze periodes, waarin het te lang duurt en alles moeilijker is. Herstel zou makkelijk zijn als er alleen maar hele goede en gemotiveerde dagen tussen zouden zitten, dan zou het geen herstel zijn. In ieder geval niet het herstel waar we het constant over hebben. Herstel draait denk ik juist om deze dagen, over de dagen dat je niet meer kunt. Dat alles tegen lijkt te zitten en je de hoop eigenlijk op wilt geven. Die gevoelens kunnen er, hoe heftig en confronterend ook, wel bij horen. Wat doe je op die dagen? Hoe zorg je er voor dat je de dag doorkomt terwijl je je zo voelt. Daar bewust mee bezig proberen te zijn, zonder oordeel, dat is denk ik waar herstel over gaat.

Juist nu blijven praten. Misschien gaat het er niet om dat je er altijd zelf uit moet komen als het even niet gaat, maar is het veel belangrijk om te blijven praten als het niet gaat. Door te blijven uiten wat je denkt en voelt, ontstaan er altijd meer mogelijkheden dan wanneer je dat binnen houdt. Het was altijd makkelijker en verleidelijker om de slechtste dagen voor mijzelf te houden. Dat mag natuurlijk ook, je bent niemand iets verplicht, maar ik wist vaak wel de uitkomst al. Het ging vaak nog dieper in mij zitten, ik ging mij nog meer afsluiten en mijn eetstoornis kreeg meer ruimte.

Het voelde onnatuurlijk om juist op deze dagen te praten, maar juist omdat ik die uitkomst niet echt kon voorspellen was dat het beste om te doen. Het is eng, maar wel een uitweg en een kans. Een kans op een andere afloop van je dag, die je misschien iets minder alleen hoeft door te brengen. Een kans om die donkere en zware dagen te doorbreken. 

Je staat niet stil

Hoe eindeloos lang je voor je gevoel ook al bezig bent, je staat gedurende die tijd niet stil. Het kan natuurlijk dat je nog niet bent waar je wilt zijn en door vooruit te kijken zie je eigenlijk altijd wat je nog níet hebt bereikt. Dat kan heel motiverend zijn en gezond zijn, want je houdt op die manier voor ogen waar je naartoe wilt werken. Tegelijkertijd vergeet je hierbij soms welke stappen je al wél gezet hebt en vergeet je bewust stil te staan bij de dingen die je al overwonnen hebt. 

Ook als je jaren verder bent en je je nog steeds niet veel beter voelt, is de kans groot dat er in die jaren al wel veel veranderd is. Blik eens terug naar waar je een jaar geleden was? Wat er is verandert sinds die tijd en wat heb je in de tussentijd allemaal geleerd?

Koppel jezelf los

Ik identificeerde mij heel erg met deze slechte periodes. Als therapie te zwaar was en mijn eetstoornis sterk, voelde dat als iets dat bij mij hoorde. Ik kan het niet en ik ga het altijd moeilijk vinden, ik kom hier vast nooit uit.. Herstellen is natuurlijk ook zwaar, dus je wordt bovengemiddeld geconfronteerd met moeilijke momenten en uitdagingen, heel begrijpelijk dat dat steeds vertrouwder en veiliger kan gaan voelen. Ik raakte eraan gewend en onbewust koppelde ik dat aan mijzelf. 

Het voelde alsof ik zo was, alsof ik dit zelf deed en hier zelf niet uit ging komen. Terwijl de zware weg van herstel en mijn eigen kunnen natuurlijk ook los van elkaar staan. Ja, het is zwaar en moeilijk en het duurt lang, maar dat is niet jouw identiteit. Jij bent niet zwaar, niet moeilijk en zeker niet opgegeven. Jij bent je eigen persoon, met allerlei talenten en kwaliteiten en met dat hele pakket zit je nu toevallig in een lastige situatie. Je zit middenin een worsteling, je levert een strijd, maar jij bent zelf niet die strijd.

Koppel jezelf los en zie jezelf even los van jouw eetstoornis en herstel. Door mijzelf weer als mens te zien en niet als probleem, voelde ik mij weer een team met mijzelf. Ik stond tegenover iets wat wel over mij ging, maar wat ik natuurlijk niet was. Dat gaf mij soms weer even de kracht om, samen met mijn eigen team, verder te vechten. Om er weer voor te gaan. Of om gewoon eerst de kachel los te laten, mijn thee op te drinken en aan mijn dag te beginnen. Want een eindeloze weg begint met de eerste stap. 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.