Een verkeerde diagnose krijgen

Als je kampt met psychische problemen en hiervoor hulp zoekt, dan wordt er vrijwel altijd in het begin van een behandeltraject een diagnose gesteld. Dit is nodig vanwege praktische redenen, namelijk vergoeding van de verzekering voor jouw behandeling, maar ook om ervoor te zorgen dat je een behandeling kunt krijgen die afgestemd is op jouw problemen. Iemand die kampt met een angststoornis heeft immers een andere behandeling nodig dan iemand die kampt met een persoonlijkheidsstoornis.

Natuurlijk is die scheidslijn niet zo zwart-wit. Veel problemen lopen in elkaar over en symptomen lijken op elkaar. Als een gemiddelde Nederlander in de DSM zou kijken, dan zou hij of zij zich waarschijnlijk al vrij snel in heel wat stoornissen herkennen, zonder dat diegene daadwerkelijk kampt met een psychische stoornis. Dit maakt het dan ook lastig om een diagnose te stellen. Soms kan iemand bepaalde symptomen vertonen die erg lijken op een bepaalde stoornis. Als dit verder uitgezocht wordt, kan dit op de een of andere manier allemaal overeenkomen waardoor die diagnose wordt gesteld.


Bron

Toch kan later naar boven komen dat de diagnose destijds niet juist was. Er zijn bijvoorbeeld stoornissen, zoals autisme of AD(H)D, die lastig te stellen zijn en daarom ook pas op veel latere leeftijd gesteld worden. Toch kan iemand al in de kindertijd en soms in het begin van de tienerjaren problemen ontwikkelen. Sommige kinderen vinden bijvoorbeeld geen aansluiting of vertonen gedragsproblemen. Anderen trekken zich juist ontzettend terug en worden depressief omdat zij merken dat zij ”anders” zijn dan anderen maar niet duidelijk is wat er dan precies anders is.

Als zo iemand vervolgens bij de huisarts komt met depressieve klachten, is de kans groot dat deze klachten behandeld zullen worden, simpelweg omdat er op dat moment nog niet veel meer bekend is van wat er verder speelt. Dit is niet per se onkunde van een behandelaar of van een instantie. Er wordt gehandeld op basis van de informatie die er dan is en dat is een depressieve stoornis. Veel mensen kunnen op die manier jaren rond lopen met psychische klachten zoals depressies, eetproblemen, suïcidaliteit of zelfbeschadiging zonder dat duidelijk wordt wat er precies aan de hand is.

In sommige gevallen wordt hierdoor bijvoorbeeld onterecht de diagnose persoonlijkheidsstoornis gesteld omdat veel symptomen hier wat mee overeen kunnen komen. Pas veel later, als iemand echt volwassen is en wat stabieler is zodat er meer mogelijkheid is om uitgebreid psychiatrisch onderzoek te doen, dan komt er na voren dat er andere dingen spelen. Dit is overigens natuurlijk niet altijd zo. In de meeste gevallen wordt direct de juiste diagnose gesteld.

Soms krijg je een diagnose en heb je direct het gevoel dat dit niet klopt. Dit kan zijn omdat je je niet herkent in de symptomen of omdat je misschien mensen kent die dit ook hebben en dat je jezelf totaal niet als ”zo iemand” ziet. Als eerste is het van belang om je goed in te lezen over deze stoornis. Veel stoornissen hebben verschillende uitingsvormen en hierdoor kan het zijn dat je een bepaald beeld van een bepaalde aandoening hebt dat wellicht niet helemaal klopt. Ook is het van belang om in gesprek te gaan met degene die de diagnose gesteld heeft. Wat waren de overwegingen en hoe ziet diegene jou?


Bron

Als je hierna echter nog steeds van mening bent dat dit niet juist is, dan zijn er wel een aantal mogelijkheden. Net als de reguliere gezondheidszorg heb je altijd de mogelijkheid om te vragen om een second opinion. Je hoeft niet altijd bij de psycholoog of psychiater te blijven waar je op dat moment bent. Als je het ergens niet mee eens bent, dan mag je dit uitspreken en aangeven dat je wil dat er iemand anders meekijkt.

Bovenstaande is vooral belangrijk als een dergelijke diagnose bijvoorbeeld van invloed is op je behandeling of medicijngebruik. Als men bijvoorbeeld van mening is dat jij een behandeling moet volgen voor een angststoornis terwijl jij ervan overtuigd bent dat dit voor jou geen probleem is, dan is het wel goed om hier verder naar te kijken.

Hoewel je dus zeker voor jezelf op mag komen en dit ook belangrijk is, zegt een diagnose ook lang niet altijd alles en is het niet in alle gevallen even belangrijk. Soms is het enkel van belang voor de verzekering en heeft het verder geen invloed op je behandeling. In die gevallen moet je zelf afwegen of je wil dat verder uitgezocht wordt wat nu precies de juiste diagnose is, of dat je het erbij laat zitten. Dit is voor iedereen een persoonlijke keuze. Bedenk goed dat een diagnose niet zoveel zegt over wie je bent of wat je kunt in het echte leven. 

Heb jij ervaring met het krijgen van een verkeerde diagnose?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

25 reacties op “Een verkeerde diagnose krijgen”

  1. ‘Soms krijg je een diagnose en heb je direct het gevoel dat dit niet klopt. Dit kan zijn omdat je je niet herkent in de symptomen of omdat je misschien mensen kent die dit ook hebben en dat je jezelf totaal niet als ”zo iemand” ziet.’
    Oh, dit is zo herkenbaar! Bij mij was een sociale angststoornis vastgesteld. Ik ben hiervoor in behandeling en nu beweert mijn psycholoog dat ik autisme heb en geen sociale angststoornis. Wij (mijn ouders en ik) weten zeker dat ik geen autisme heb. Aangezien dit nu onderzocht moet worden, zal ik 8 weken lang geen behandeling, maar enkel onderzoeksgesprekken krijgen… Het is frustrerend als een deskundige beweert dat jij iets hebt, terwijl je je daar totaal niet in herkend.
    Hij is deskundig, maar jij kent jezelf toch?!

  2. Persoonlijkheidsstoornis die diagnose werd gesteld. Behandeling gestart bleek eigenlijk al direct dat er iets niet klopte namelijk ik heb geen persoonlijkheidsstoornis maar autisme. Heel frustrerend dat zo laat gediagnosticeerd is en veel onnodige trajecten heb doorlopen. Maar het is ook diagnose die moeilijk te stellen is.

    1. heel herkenbaar! heb al ruim 20 jaar allerlei psychische hulp gehad tegen burnouts, depressies tot een vriend van mij met Asperger zei dat ik wel eens autistisch zou kunnen zijn. Psychiater wist zeker van niet en stelde persoonlijkheidsstoornis. Heb het op eigen kosten toch laten diagnosticeren, en ja hoor: ASS. Als ik dit nou eens 40 jaar eerder geweten had….

  3. Ik heb vorig jaar pas de diagnose van autisme gekregen maar eigenlijk had iedereen vanaf dat ik kind was al wel daar dat er iets was. Alleen nu ik ook echt de diagnose heb merk ik dat sommige mensen er heel andere mee omgaan, alsof het nu wel ‘oke’ is om er over te praten of er wat mee te doen. Heel vervelend, want voor mezelf had ik er altijd al last van en heb ik zelf maar een beetje de weg gevonden om er mee te leren leven. Nu willen ze zich er opeens allemaal mee bemoeien en denken ze ook dat alle andere problemen uit de autisme komen.
    Soms vraag ik me wel af of het anders of beter gelopen was als ik eerder de diagnose had gehad. Heel frustrerend.

  4. Ja, ik kreeg de diagnose boulimia terwijl ik last had van subjectieve eetbuien. In de intake noemde ik dus eetbuien en braken maar ze vroegen niet door wat ik dan bedoelde met mijn eetbuien. Ik heb toen ik de diagnose hoorde gelijk aangegeven dat ik dacht dat het niet klopte en nu is het veranderd naar nao. Ik moet alleen wel groepstherapie gaan volgen voor boulimia nogsteeds. Dat snap ik dan nogsteeds niet helemaal maargoed.

  5. Jep 2x zelfs 1 x is het officieel bijgesteld maar hopelijk de 2e ook binnenkort!

  6. Ik laat mij niet echt behandelen via het naampje maar mijn persoonlijkheid en situaties

  7. Ik ben ooit bij een psycholoog geweest die een verkeerd beeld bij mij had. Op een gegeven moment zei ze zelfs dat de misschien aan AD(H)D dacht, terwijl mijn moeder en ik wisten dat dat bijna onmogelijk zou zijn, er is daarom ook nooit onderzoek daar naar gedaan. Ook dacht ze dat ik een sociale angst had en ook hier twijfelde mijn moeder en ik over. Ik heb wel moeite met sociale situaties, maar het is niet zo dat ik het eng vind of heel erg bang ben wat mensen van mij vinden ofzo. Het probleem is meer dat ik vaak niet weet hoe ik moet handelen in sociale situaties en vaak dingen niet begrijp waardoor het lastig is.
    Nadat ik 2 keer een intakegesprek heb gehad, mijn moeder ook 2 gesprekken en nog een adviesgesprek, vrouw de psycholoog of ik bij haar wilde blijven of een psychologenpraktijk in de buurt wilde zoeken (voor deze psycholoog moesten we best een eind rijden en zou mijn moeder elke keer mee moeten om me te brengen). Wij hebben er daarom voor gekozen om een praktijk in de buurt te zoeken.
    Daar was een psycholoog die het toen op een gegeven moment over autisme had, toen ze mij uitlegde wat dat inhoud, herkende ik best veel dingen. Hier zijn een aantal onderzoeken naar gedaan en hebben mijn ouders en ik vragenlijsten in gevuld. Toen was het wel duidelijk dat het autisme was, ik was zo blij dat die psycholoog dat snel in de gate had en ik heb heel erg veel aan die psycholoog gehad (en nu nog steeds)

  8. Ik kreeg een diagnose van psychische ziekte, bleek later lichamelijke oorzaak te hebben. Ik wist ook zelf wel dat het niet klopte, maar als iedereen dan zegt dat je dat niet weet omdat je het “ontkent” en de lichamelijke klachten dan maar allemaal ook uit je hoofd komen….dan verlies je het vertrouwen in jezelf, en later als blijkt dat er niets van klopt ook in de zorg.
    Gevolg? Inderdaad psychische klachten omdat je relatie met je
    eigen lichaam is aangetast…

  9. Er werd op mijn 17e schizofrenie vastgesteld en er werd mij een zeer somber toekomstperspectief geschetst.
    Uiteindelijk bleek ik geen schizofrenie te hebben.

  10. op de laatste plek waar ik was opgenomen , vermeldden ze bij IEDEREEN standaard in het dossier ‘persoonlijkheidsstoornis NAO’. Ook als je geen persoonlijkheidsstoornis had, ook als je een wel omschreven andere persoonlijkheidsstoornis had. ALTIJD. Geen testen daarover, geen gesprekken, niets.
    Het kwam in je dossier , zonder dat je er zelf van wist. Tot een arts in een volgende hulpverleningssetting het je per toeval zou vermelden.
    En als de arts om uitleg gevraagd werd, was het ‘je moet dat niet persoonlijk nemen, we doen dat hier bij iedereen’.

  11. K kreeg op m’n 12e de diagnose ‘autisme’ inmiddels weer 12 jaa verder vragen ze zich af waarom ze die ooit hebben gegeven. Een persoonlijkheidsstoornis zou veel beter bij me passen….en ik? Ik weet het niet (meer)

  12. bij mij hadden ze de diagnose verstandelijk beperkt gegeven,echter klopte dit niet en pas eind 20 kreeg ik de diagnose autisme..wat mij wel veel opluchting bracht omdat ik nu niet meer dom ben..

    1. Maar autisme is toch hetzelfde als dom?

      1. Sorry maar dat klopt echt niet autisme is echt niet hetzelfde als dom, autisme is een ontwikkelingsstoornis. Sommige mensen met autisme zijn daarnaast mentaal (verstandelijk) gehandicapt maar niet iedereen heeft naast zijn autisme een mentale (verstandelijke) handicap. Er zijn ook normaal begaafde mensen met autisme en sommigen met autisme zijn erg slim. Sommige mensen met autisme hebben universiteit gedaan of hogeschool.

  13. bij mij hadden ze de diagnose verstandelijk beperkt vastgesteld,echter klopte dit niet en pas eind 20 kreeg ik de diagnose autisme..wat mij wel veel opluchting bracht omdat ik nu niet meer dom ben..

  14. Ja- ernstige depressie met psychotische kenmerken en katatone werd gemist na afhalen van antidepressivum. Dingen werden als angst gezien. Gevolg is nog minder vertrouwen in m’n eigen stem, en wantrouwen richting hulpverleners en pillen (juist de achterdocht is zo’n groot probleem) en blijven twijfelen wat waar is.

  15. Toen ik voor het eerst in behandeling ging zijn de diagnoses ‘sociale angststoornis’ en ‘depressieve stoornis nao’ gesteld, ik kon me daar toen totaal niet in vinden maar de psycholoog legde ook uit dat dit o.a. nodig was voor de verzekering. Toen kon ik het wel wat beter accepteren. Tijdens mijn behandeling is ook een persoonlijkheidsstoornis vastgesteld op basis van onderzoek. Ik kon me er weer niet in vinden en voelde me best boos. Er is me toen inderdaad uitgelegd dat het per persoon verschilt hoe het zich uit en hoe zij dachten dat het zich bij mij uitte. Ik denk nog steeds op basis van de DSM dat ik niet aan de 5 benodigde kenmerken voldoe, maar ik snap wel dat de diagnose gesteld is en ik snap ook hoe het op mij van toepassing is.

    Ik wacht nu weer op de uitslag van een onderzoek en ben er een beetje angstig voor. Ik heb ook een tijd gedacht dat ik misschien autisme heb. De scheidslijn tussen autisme en persoonlijkheidsstoornis lijkt zo dun te zijn..

  16. Ik heb op mijn zevende al de diagnose autisme gekregen en ik heb daarom tien jaar lang verschillende hulpverleners gehad waarbij ik me altijd juist heel erg onbegrepen voelde. Er werd altijd overal vermeld dat ik autistisch was maar het voelde voor mij echt niet zo. Toen ik op mezelf ging wonen heb ik een second opinion aangevraagd en daar lachte ze er gewoon om omdat ik echt niet in de buurt kwam van iemand met autisme. De diagnose is er nu dus gelukkig van af. Niet dat autisme iets slechts is, maar het past gewoon niet bij mij. Het lag/ligt aan mijn moeder haar problemen en hopelijk gaan ze daar nu iets mee doen zodat iedereen echt geholpen is. Omdat ik weet hoe het is om een verkeerde diagnose te krijgen wil ik nu zelf heel graag hulpverlener worden en ben ik bezig met de studie SPH

    1. Jij wil wraak?

  17. Ik kreeg zelfs VIER verkeerde diagnoses in een keer van de specialistische GGZ. Iemand die gespecialiseerd was in persoonlijkheidsstoornissen zag er maar liefst 3, want daar kon hij tenslotte wel wat mee!

    Bleek later dat meneer de psychiater gewoon een enorme prutser was, en zijn behandeling kostte mij letterlijk bijna het leven! Daarnaast verpestte het 2,5 jaar lang mijn leven (behandelingen die het tegenovergestelde bereikten, niet terecht kunnen bij de juiste behandelaren)!!!

    Kortom; als een behandeling totaal niet werkt of zelfs jou de put in duwt zou ik zeker eens me afvragen of het een goed idee is om elders een second opinion te halen qua diagnose(s)!

  18. Vroeger op de opname-afdeling van de inrichting waar ik zat hebben ze me geobserveerd. Ik had boulimia maar dat konden ze niet constateren en omdat ik erg dun was had ik volgens hen gewoon anorexia. Ik had wel vreetbuien maar die had ik daar alleen buiten de deur. Wat hadden ze dan gewild? Dat ik midden in de kamer stond te kotsen, zodat ze het konden zien? Ook was het eten opgeborgen, zodat je er niet bij kon, dus wat zou ik kunnen vreten?
    Heb sowieso wel wat moeite met die onderverdeling bij een eetstoornis omdat verschillende eet- en niet-eetgewoontes tegelijkertijd kunnen spelen en behandeling meer individueel zou moeten zijn, in plaats van behandelen op het etiketje. Sowieso lijkt het me beter om meer naar oorzaken te kijken dan etiketjes. Vaak wordt er gezegd dat iets psychisch is, terwijl een probleem meestal op meerdere niveaus speelt. Als je het probleem breder aanpakt kunnen veel klachten ook minder worden, cq verdwijnen.

  19. Gediagnosticeerd met NNO, jaar later bleek ik hydrocephalie te hebben. Ben inmiddels geopereerd. Compleet verkeerde diagnose die destijds gesteld is!

  20. in 2018 heb ik de diagnose Autisme gekregen en dat gaf me een gevoel eindelijk kwamen er puzzelstukjes op zijn plaats te liggen hoe ik vroeger als kind was en hoe ik met andere kinderen omging,
    het bedrijf waar ik dat heb laten doen vroeg geen verwijsbrief en ik moest een bedrag betalen om de testen at te laten nemen.
    na 4 of 5 x wisten ze dat ik volgens hun autisme had en lieten me weer gaan .
    Ik was er niet zo gerust op en ben in 2019 naar mijn huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar het SARR in Rotterdam
    een jaar op de wachtlijst gestaan. en na 3 afspraken kreeg ik te horen dat ik geen autisme had en dat ik aan mijn huisarts moest vragen om verder geholpen te worden want bij hun was ik niet meer welkom .
    terwijl op de website staat dat het vaak 2 jaar kan duren voor ze een diagnose kunnen stellen.
    Ik heb het gevoel dat ze gewoon niet wisten wat ze met mij aanmoesten en mij weer terug gestuurd waar ik begonnen ben .
    nu ben ik heel erg gefrustreerd en boos en verdrietig te gelijk .
    ik ben er gewoon helemaal klaar mee en ik zit gewoon met mij handen in het haar .
    Ik wil graag weten wat er nou aan de hand is met mij en wil ik gewoon weten waarom ik elke keer angst heb voor nieuwe situatie
    heb vaak last van nachtmerries ,
    wat kan ik hier mee ?

  21. Helaas ook ervaring mee, zowel met de misdiagnose autisme als met de misdiagnose persoonlijkheidsstoornissen. Uiteindelijk blijk ik hoogbegaafd te zijn – hoogintelligent+zijnskenmerken die bij hoogbegaafdheid horen (helaas nemen bekende (kinder)psychiaters hoogbegaafdheid nog steeds niet serieus en zeiden ze letterlijk ‘het is maar net hoe je het noemt’). De traumagerelateerde klachten zijn nooit gezien of serieus genomen. De schematherapie die ik moest volgen vanwege mijn vermeende persoonlijkheidsstoornissen was totaal een dwaalspoor en heeft me heel veel schade opgeleverd!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *