Eerst behandeling, dan pas school?

Ik heb therapiegroepen gezien waar geen aandacht is voor school, want het wordt vaak op een lager pitje gezet. Behandeling eerst en onderwijs daarna. Een soort rangvolgorde die onbesproken voor lief is genomen. Als het mentaal niet goed gaat, wordt een pas op de plaats genomen. Maar is dit echt gunstig? Doen we er goed aan om school binnen residentiële opvangen (tijdelijke opvang buiten je eigen leefomgeving) zo snel stop te zetten of belemmeren we de ontwikkeling van kinderen daarmee juist meer?

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.

Dit zijn vragen die mij nooit zijn ontgaan, met name omdat er zoveel verschillende geluiden over zijn. Mentale gezondheid is enorm belangrijk en ik ben ook van mening dat dat boven schoolprestaties staat, maar school is meer dan enkel prestaties. Sociale omgang met de leeftijdsgenoten die buiten je problematiek staan, is gezond en noodzakelijk. Hierbij mijn ideeën en opvattingen over school binnen residentiële opvangen.

 
Bron foto

Mijn diploma was mijn ticket naar onafhankelijkheid. De weg is niet makkelijk geweest tijdens het rouleren in de jeugdzorg, maar het is wel een rode draad in mijn jeugd die ik niet had willen missen. Ik was vastberaden om het vwo-diploma in ontvangst te nemen nadat ik mijn laatste jaar op de groep moest doen. Ik werd veel in de rust gezet, want ik vroeg teveel van mezelf, vonden ze. Ik was het hier echter niet mee eens. Ik wilde het gewoon zó graag. Ik had een passie voor leren en de wegen die het voor mij opende. Daarnaast was het de normalisatie waar ik naar smachtte. Al mijn andere leeftijdsgenoten in ‘normale’ situaties konden dit ook, dus ik wilde ook gewoon normaal zijn, als elk ander. Achterlopen op het reguliere onderwijs zat er daarom niet in voor mij. Er was geen reden om mij nog een abnormalere positie te geven dan ik eigenlijk al had, dus school stopzetten of pauzeren had geen enkele zin. Ik wilde het niet, dus ik deed het niet.

School bracht veel stress, maar tegelijkertijd ook wel erg veel geluk met zich mee. Ik had discipline nodig om mezelf door mijn schoolcarrière heen te krijgen en dat is ook deel van mijn gezonde ontwikkeling geworden. De flexibiliteit van leerlingen wordt op de proef gesteld en ontwikkeld in het schoolsysteem. Dit zijn cruciale delen van het onderwijs. De dag van mijn eindexamen kwam dichterbij en ik kon niet wachten; hopend dat ik hierna eindelijk mijn diploma kon ondertekenen. Het duurde voor mij al een jaar langer en ik wilde nu wel heel graag gaan studeren en bouwen aan mijn toekomst. Na jaren van mijn eetstoornis, een onveilig thuis en C-PTSS is het mij toch gelukt om zover te komen. Nu nog mijn laatste mondeling en dan heb ik mijn diploma in handen… En het lukte! Ik was voor het eerst in tijden trots op mezelf.

Ik heb vaker gehoord dat er instellingen zijn die cliënten hun onderwijs te snel ontnemen. Ik ben zelf ook meermaals weken niet naar school toe gegaan omdat de mogelijkheid er binnen de zorg niet was. Dit frustreerde mij enorm, want school was mijn houvast. Er is niks mis met een jaar extra doen over school, maar er is wel wat mis met niet naar school mogen. Niemand mag je recht op onderwijs afnemen, zij moeten het voor jou passend maken. Trek je mond open als je het ergens niet mee eens bent, want jouw stem is noodzakelijk.

Inmiddels ga ik bijna studeren na een tussenjaar en ik heb er heel veel zin in. Ik heb veel mooie en fijne momenten op school meegemaakt en ik kan niet wachten om er nog meer bij te krijgen. Mijn kennis is mijn kracht in dit geval. Ik zou het voor geen goud in willen ruilen. Het is voor mij voor het eerst volledig op mezelf wonen en buiten de zorg om functioneren. Het is belangrijk om kinderen in hun kracht te zetten, want daar krijgen ze zelfvertrouwen van. Dat hoeft natuurlijk niet altijd uit school te komen, maar kan ook uit een sport of buitenschoolse activiteit. Het gaat mij er met name om dat kinderen en jongeren zich gezond ontwikkelen door om te gaan met leeftijdsgenoten in een setting waar niet alles om zorg draait. Op het moment dat iemand niet goed kan functioneren op school moet er niet direct gestopt worden, maar dieper gegraven worden naar waarom het gaat zoals het gaat. Maak het passend met maatwerk en geef het kind zo zelfvertrouwen: je bent mijn tijd en moeite waard. Stoppen geeft vaak een averechts signaal, vooral als het zonder uitleg gebeurt.

Rust is belangrijk, begrijp mij niet verkeerd. Maar gelijke kansen zijn ook erg belangrijk, vooral als je al met 10-0 achterstaat door mentale problemen of je thuissituatie. School wordt vaak gezien als een last en belemmeringen, maar er zijn ook zoveel mooie kanten aan ons onderwijs. Er zijn genoeg kinderen op de wereld die zouden smeken om een soortgelijke kans te krijgen. Het is je recht hier in Nederland om naar school te gaan en maak er dan ook gebruik van. Het is de verantwoordelijkheid van je school om het voor jou passend te maken en niet om het van je af te nemen. Alles moet mogelijk zijn in belang van de leerling. Niemand heeft het recht om jouw recht uit handen te nemen. Ik had een rode draad nodig in mijn leven en die kreeg ik gelukkig. Ik ben blij en dankbaar voor dat wat ik heb gekregen. School is geen belemmering, maar een universele therapie.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Nadine

Geschreven door Nadine

Reacties

7 reacties op “Eerst behandeling, dan pas school?”

  1. Yes! Voor mij is studie inderdaad juist ook een motivatie om te eten 🙂 Want om te studeren heb je energie nodig. Maar inderdaad moet het niet te veel stress op leveren, want dan is het weer lastiger. Voor mij was part-time studeren de uitkomst, en ik ben blij dat daar ruimte voor was in mijn behandeling.

  2. Toen ik op school zat, op het mbo, kwam mijn problematiek weer naar boven. De eerste keer was op het vmbo. Ik heb me er toen doorheen gesleept met de gedachte dat ik eerst mijn diploma’s ging halen en als dat gelukt was zou k tijd voor mezelf nemen. Ik wilde niet zonder afronding van een opleiding gaan zitten. Met behulp van God, en het gebed en steun van minn ouders is het uiteindeljjk gelukt. Maar ik besef me heel goed dat veel leegtijdsgenoten de steun van hun ouders of familie missen. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn scholen heb kunnen afronden. Ik ben nu inmiddels 6 jaar verder en nog steeds op weg naar herstel. Maar wel wetende dat ik nu een diploma op zak heb.

  3. Voor mij was het net wél helpend dat ik school volledig aan de kant mocht/moest zetten. School gaf me bijzonder veel stress omwille van mijn doorgedreven perfectionisme tijdens m’n eetstoornis. Ik ervaarde het als een voortdurende, constante druk om te presteren (tov mezelf). Ik zat nog maar op het middelbaar, maar spendeerde uuuren aan het studeren. Ieder punt onder 10/10 was in mijn ogen falen. Er viel dan ook een enorme last van me af toen ik in opname ging en niet meer aan school moest denken. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat er naast de therapie bij had kunnen nemen. Hierbij moet ik wel opmerken dat ik de garantie had gekregen dat ik mijn diploma zou halen, omdat ik de voorafgaande jaren altijd goed gepresteerd had. Dus dat was uiteraard wel een geruststelling.
    Kan me voorstellen dat het je heel erg kan dwarszitten als je weet dat je je jaar opnieuw zal moeten doen owv opname of dat je een soort van "achterstand" oploopt. Dat zou ik ook heel moeilijk vinden.

  4. Voor mij was het enorm helpend om naast mijn deeltijdbehandeling toch nog iets te doen voor school. Ik had een wat aangepast programma op school waardoor dit kon en dit was zo fijn. Hierdoor had ik nog contact met mijn studiegenoten en leefde ik niet helemaal in een therapie bubbel. Ik voelde me daardoor een stuk ‘normaler’ en meer een deel van de maatschappij. Studie was juist echt een houvast en motivatie om goed aan mezelf te werken.

  5. Ik heb gelukkig mijn eetstoornis pas na mijn school gekregen maar ik denk dat dit een heel goed artikel is. Ik ben nu 41 en lang thuis door depressie en burn-out en men zegt soms "werken is genezen". Vertaald naar jongeren is dat ook school is genezen.

    Alles hangt af van hoe je je er zelf bij voelt maar als jij school wil blijven volgen, mag men het je niet afnemen want als het wordt afgenomen terwijl jij school wil blijven volgen, kan dat juist je herstel tegenwerken, denk ik.
    Het zorgt er ook voor dat je geen te grote achterstand oploopt want als je jaren school mist, sleur je dat de rest van je leven mee..terwijl je je eetstoornisperiode juist achter jou wil laten en er geen gevolgen van wil ondervinden in je latere leven.

    Heel goed dat daar een artikel aan wordt besteed.

  6. Ik ben weer met school begonnen tijdens het herstellen en dat is echt mijn redding geweest. De passie voor het onderwijs gaf mij zoveel motivatie.. maar ook voldoening, uitdaging, plezier en energie.. Het heeft me uit het dal getrokken, want alleen zonder eetstoornis kan ik de opleiding volhouden en leerkracht worden.

  7. Niet eten was voor mij een manier om mijn verantwoordelijken op school te vermijden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *