Het ging steeds beter. Ik kreeg mijn leven langzaam terug en daarmee groeide ook het plezier wat ik erin had. Iets waar ik ontzettend blij mee was en mij soms ook heel trots over kon voelen. Ik kon weer meedoen en steeds meer mensen zagen mij weer stralen en genieten, ik was er weer! Tegelijkertijd gaf mij dit ook een dubbel gevoel. Hoe beter het ging, hoe verdrietiger ik werd over de tijd dat dit nog niet zo was. Blijkbaar kon ik het wél en de lange periode van worstelen, problemen en therapie voelden als weggegooide jaren. Wat had ik mijzelf al die tijd aangedaan?
Alsof ik aan het rouwen was om de tijd die ik verloren had. Verloren jaren, terwijl ik zo jong was, waar ik niet echt van heb kunnen genieten. Jaren die ik niet meer terug ging krijgen. “Wat heb jij al die tijd gedaan?” Vond ik een hele pijnlijke vraag. Al die tijd was ik namelijk bezig geweest met mijn eetstoornis, met therapie en met mijn problemen. Al die tijd heb ik niet echt iets gedaan waar ik over naar huis kon schrijven of wat ik op Facebook kon plaatsen. Tenminste, toen was dat nog niet iets waar ik trots op was en wat ik als overwinning zag.
Het heeft geen zin om hierin te blijven hangen en dat weet je zelf ook als geen ander. Maar ja, zet dat gevoel maar eens uit!? Misschien is dat wel het meest lastige, dat je je zo schuldig en verdrietig voelt over iets waar je niets meer aan kunt veranderen. Zodat je je vervolgens rot kunt gaan voelen over het feit dat je je om zoiets rot voelt. Je weet precies wat je het beste kunt doen, gewoon doorgaan bijvoorbeeld, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan…
Vaak was dit ook wel iets wat mijn eetstoornis nog kon triggeren. Ik was al best ver, maar telkens als ik die drang weer voelde dacht ik; er zijn al zo veel jaren verpest, wat maakt het nog uit. Er was zelfs een periode dat ik dacht; er zijn al zo veel zieke jaren geweest, jaren van problemen en hulpverlening, straks ben ik beter en is dat allemaal voor niets geweest. Natuurlijk is dat niet voor niets, maar ik was bang dat anderen misschien dachten dat het niet nodig was. Dat al die hulp nooit echt nodig was geweest als ik uiteindelijk ook zonder kon. Wie ben ik straks als ik helemaal beter ben? Kan ik dit ooit helemaal loslaten? Terwijl dat natuurlijk precies was waar die hulp voor nodig was. Na zo’n lange tijd was het lastig om los te laten en te accepteren dat ik ook echt ‘normaal’ kon doen. Zoals de rest. En belangrijker nog, dat het oké was dat dit eerst niet lukte en nu uiteindelijk wel.
Dat betekent niet dat het nooit overgaat. Gelukkig gaat, zoals met bijna elk gevoel, ook dit gevoel weg. Het wordt minder en dat schuldgevoel neemt af. Hoe meer plezier je weer uit het leven haalt en hoe stabieler alles wordt, hoe minder zwaar dat eetstoornis verleden voelt. Voor mij werkte het in ieder geval wel zo, omdat ik steeds meer merkte wat ik ervan had geleerd en steeds meer op mijzelf kon bouwen. Het werd steeds meer een fase die achter mij lag.
Een behoorlijk heftige fase wel, die heel veel invloed heeft gehad, maar waar ik wel steeds meer afstand tot voelde. Gaandeweg word je natuurlijk zelf ook ouder en verander je, mede door je herstel, ook van de persoon die je was van voor en tijdens je eetstoornis. Die afstand hielp enorm en door die verandering voelde het ook steeds meer alsof het over de vroegere ik ging. Het leven dat je leidde was zo anders, dat het echt kan voelen alsof dat het leven van een totaal anders persoon was. Een persoon waar je zeker nog verdriet om kunt hebben en medeleven voor kunt voelen, maar op een andere manier…
Vergeef het jezelf
Misschien wel de belangrijkste en moeilijkste stap om te zetten. Het is ook niet echt een duidelijke stap voor mijn gevoel, meer een ontwikkeling die je doormaakt. Moeilijk, omdat jezelf vergeven echt iets heel lastigs kan zijn en tegen je gevoel in kan gaan. Belangrijk, omdat het cruciaal is om verder te kunnen en anders over die periode na te denken. Cruciaal om dat schuldgevoel los te laten en juist zekerder de toekomst in te stappen.
Als je het anders had kunnen doen, had je dat gedaan. Dat is nu misschien moeilijk om te accepteren omdat je het nu écht anders kan, maar dat is ook niet in één dag gebeurd. Elke dag dat je dat nog niet kon en dat je moest vallen, opstaan en weer oefenen heeft ertoe bijgedragen dat het nu beter gaat. Je was ziek, want een eetstoornis is een ziekte en geen aanstelleritis waar je ineens overheen bent gekomen. Het is niet makkelijk om van die ziekte, die stoornis, te herstellen. Vergeef jezelf dat je dit per ongeluk hebt ontwikkelt, zonder dat jij daarom gevraagd hebt. Wees trots op jezelf dat je al zo ver bent en hiervan herstelt. Die vechtlust die je nu hebt, zegt veel meer over jou dan de eetstoornis die je toen had.
Nodig om hier te komen
Het klinkt ontzettend cliché, maar misschien is het daarom ook ontzettend waar. Alles wat je meemaakt maakt je tot wie je vandaag bent. Blijkbaar was nodig om hier te komen. Dat betekent niet dat je je dankbaar hoeft te voelen of dat het daarom minder erg of vervelend is geweest, maar veel van wat ik nu weet en kan heeft voor een deel ook te maken met die periode. Veel dingen gaan mij nu veel beter af, omdat ik daar al keihard aan heb moeten werken toen het niet goed ging. Dat maakt het niet meteen mijn meest geweldige en krachtige periode, maar het is wel een bak levenservaring die je er gratis bij krijgt. Dat is iets waar je trots op mag zijn en mee kunt nemen als die periode eenmaal voorbij is.
Je hebt iets overwonnen. Hoe tragisch het ook is dat je daar doorheen moest gaan, dat vechten en doorzetten heeft je ook iets gebracht. Het heeft je sterker gemaakt. Het zou goed kunnen dat het je in veel dingen veranderd heeft en je veel heeft geleerd over het leven en over jezelf. Dingen die nodig waren om over jezelf te leren en die jou in de toekomst ook weer goed van pas kunnen komen.
Beter vroeger dan later
De problemen waar ik tegen aanliep zaten daar natuurlijk niet voor niets. Blijkbaar zat dat er al en was dat iets waar ik vroeg of laat mee te maken zou krijgen. Of dat nu met je persoonlijkheid te maken heeft, door wat je mee hebt gemaakt of allebei, je kiest er niet voor en waarschijnlijk zul je er vroeg of laat mee geconfronteerd worden. Als dat toch al zo is, dan liever vroeger dan later.
Ik bedacht me dat als ik er toch aan had moeten geloven, ik ergens blij kon zijn dat ik dat voor een deel al gedaan had. Als ik mij verdrietig voelde over die donkere periode en soms zelf spijt had van wat ik mijzelf had aangedaan, hielp het mij om mij te realiseren dat het ook nog veel langer had kunnen duren. Dat het een kwestie was van herstellen en het liefst zo snel mogelijk, niet een kwestie van die ziekte voorkomen. Want nogmaals, daar kiest natuurlijk niemand voor en daar had ik niets aan kunnen doen.
Natuurlijk zit het leven vol nieuwe ontwikkelingen en uitdagingen en horen daar ook genoeg problemen bij, maar dit deel had ik al overwonnen dus was ook niet langer iets dat ik voor mij uit had geschoven. Fijn dat die worsteling al voorbij is en ik nu klaar ben voor een nieuwe fase. Een worsteling die je in ieder geval heeft geleerd dat je er als winnaar uit kunt komen en weer sterker in je schoenen kunt staan. Met die nieuwe inzichten sta je ook weer meer zelfverzekerd tegenover alles wat gaat komen. Er kunnen nog best wat obstakels komen, maar het is in ieder geval niets dat jij niet aan kunt!
Geef een reactie