Ik ben een vreetzak! Er is werkelijk waar iets mis met me. Hoe konden mensen ooit denken dat ik anorexia heb. Het is gewoonweg een lachertje. Ik en weinig eten, ik en gecontroleerd eten? Are you kidding me! Ik ben nog erger dan rupsje nooit genoeg. Niemand mag dit weten, want dan zal iedereen me vies en een mislukking vinden. Ze hebben nog gelijk ook, want welke anorexia patiënt eet er nou zo veel als ik? Welke anorexia patiënt kan niet stoppen met eten en denkt de hele dag aan eten? Ik schaam me kapot. – Voorgaande heb ik een tijd geleden met regelmaat gedacht. Waarom? Omdat ik periodes had van zogeheten “Extreme Hunger”. Iets wat eigenlijk heel vaak voorkomt tijdens herstel van anorexia nervosa…
Extreme hunger komt heel vaak voor, maar lijkt helaas niet heel bekend. Ik heb er in ieder geval niet eerder over gelezen. Dit komt wellicht omdat het onderwerp voor veel mensen mét een eetstoornis schaamtevol is en hierdoor verzwegen wordt. Dat is heel verdrietig, want hierdoor denk je dat je een van de weinigen bent die hier last van heeft. Je voelt je raar en schaamt je, terwijl dat helemaal niet nodig is. In deze blog deel ik daarom graag wat meer informatie over extreme hunger en mijn ervaring hiermee. Ik hoop dat dit de schaamte rondom dit verschijnsel wat vermindert.
Extreme hunger kan tijdens herstel…
♥ ieder moment ontstaan
♥ niet voorkomen
♥ een aantal weken of maanden duren
♥ een tijd verdwijnen en dan weer terugkomen
♥ ook kort na gewichtsherstel weer even terugkomen
♥ plotseling helemaal verdwijnen
Zoals je wel leest kan extreme hunger in alle vormen en periodes tijdens herstel van je eetstoornis voorkomen. Het hoeft bovendien niet altijd voor te komen tijdens herstel van je eetstoornis. Het kan ook volkomen uitblijven. Laat dit verschijnsel geen reden (van je eetstoornis!) zijn om nu te roepen: Ja, maar als ik hier last van krijg begin ik er niet aan! Weet dat dit een zoveelste smoes van je eetstoornis is om het gevecht niet aan te gaan. Natuurlijk is extreme hunger een heel naar en angstaanjagend verschijnsel, maar het is ook iets tijdelijks, iets wat weer verdwijnt.
Vanaf het moment dat ik er iedere ochtend voor koos om de strijd met de eetstoornis aan te gaan, dacht ik wel weer even normaal te kunnen gaan eten. Gewoon hetzelfde als mijn vriendin, zes nette eetmomenten per dag. Dat bleek een stuk minder eenvoudig dan gedacht. In tegenstelling tot het weinige eten waar ik daarvoor op kon leven, had ik vanaf toen ineens extreem veel trek. Het was gewoonweg nooit genoeg. Ik moest meer en meer en kon niet stoppen met denken aan eten. Ik probeer afleiding te zoeken, de extreme honger te stillen door ‘s avonds nog koffie te drinken en ik verslond pakjes kauwgom. Niets hielp. Vreselijk.
Het was zo’n intens gevoel. Zo’n intense drang naar eten. Ik kon niet stoppen met denken aan eten en zou het liefst de hele avond en nacht dooreten. Mijn maag was vol en opgeblazen, maar alles in mijn hoofd schreeuwde om meer voedsel. Zo calorierijk mogelijk. Ik voelde me als kandidaat van Expeditie Robinson die het weken lang enkel op droge rijst en kokosnoten had moeten doen en nu een tafel vol luxe producten voorgeschoteld kreeg. In tegenstelling tot de kandidaten van Expeditie Robinson, kon ik maar heel kort genieten van het opgegeten eten. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan als ik toegaf aan de honger. Ik voelde me vies, walgelijk, dik, een veelvraat, een mislukking. Nou ja, alles wat je in de inleiding van deze blog hebt kunnen lezen…
Extreme honger zorgt voor extreme angst
Extreme Hunger is een van de meest angstige zaken tijdens herstel. Ik moet zeggen dat ik ook aardig wat angstige momenten met paniek en tranen heb gehad in de weken dat ik hier veel last van had. Dit speelde met name in de avonden. Mijn vriendin heeft dit hierdoor ook meegemaakt en ik heb vrij veel steun hiervoor bij haar gezocht. Ze hielp me om het toegeven aan het vele eten soms uit te stellen en ‘rustig’ te blijven zitten op de bank. Dit had vaak als gevolg dat ik me heel naar ging voelen en uiteindelijk moest huilen. Het er laten zijn en uiten van die gevoelens, zorgde er vervolgens wel voor dat de extreme drang naar eten afnam. De vraag is natuurlijk wel of ik niet vaker had moeten toegeven aan deze honger. Mijn lichaam vroeg er immers niet zonder reden om. Tegelijkertijd weet ik niet of het me dan was gelukt om door te zetten met voldoende en normaal eten. De drang om te compenseren wordt dan ook groter.
De volgende dag begon ik dan helaas vaak weer van voren af aan. Eten, eten, eten en niets anders dan eten spookte door mijn hoofd. Vreemd genoeg wist ik (shame on me!) kort geleden nog niet van het bestaan van ‘Extreme Hunger’ af. Het had me wel gerustgesteld als ik had geweten dat dit gewoon bij het herstelproces hoort. Ik vind het daarom ook heel fijn om dit nu met jullie te kunnen delen.
Door de weken heen is die extreme honger langzaam weggegaan. Het was niet een exact moment, het is gewoon langzaam verdwenen. Heel soms heb ik er nog een beetje last van, maar in vele minder mate als een tijd terug. Ik besef me dat het best weer terug kan komen, zeker als ik weer wat zou gaan minderen met eten. Een extra motivatie om door te zetten en vol te houden.
Wat is Extreme Hunger?
Extreme Hunger is een verschijnsel waarbij je lichaam zichzelf probeert te helen. In korte tijd eet je een extreem grote hoeveelheid eten op. Dit is niet hetzelfde als het hebben van een eetbui. Dit is een natuurlijke reactie van je lichaam op een lange periode van voedsel onthouding passend binnen het herstelproces. Iets wat na verloop van tijd ook automatisch weer verdwijnt.
Waardoor ontstaat extreme hunger?
Jouw lichaam heeft iedere dag een bepaalde hoeveelheid calorieën nodig om goed te functioneren. Als gevolg van je eetstoornis heb je je lichaam waarschijnlijk lange tijd te weinig voeding gegeven. Als je het dan eindelijk voldoende eten gaat geven, dan zal je lichaam er alles aan doen om de afgelopen periode van ondervoeding als het ware ‘goed te maken’. Misschien weten je hersenen dat er voldoende voeding beschikbaar is, je lichaam weet dit niet.
Even een rare vergelijking: Stel je bent iemand 3.000.000 euro schuldig, maar je geeft hem eerst jarenlang niets. Dan geef je hem ineens 1.000 euro. Het is dan vrij logisch dat de persoon aan wie je dit geld schuldig bent vanaf dat moment constant blijft vragen om meer geld. Zo werkt het ook met je lichaam. Je hebt het lange tijd veel te weinig gegeven, waardoor je lichaam nu constant vraagt om eten, veel meer dan het lichaam van ieder ander zonder eetstoornisverleden.
Het kan zeker een tijdje duren voordat je gevoel van honger (verzadiging) weer normaal wordt, maar dat gebeurt wel. Daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Ik denk dat ik een aantal weken last heb gehad van deze extreme vorm van honger en nu is het vrijwel helemaal weg. Dit komt uiteraard mede doordat ik mijn lichaam meer eten toesta en dagelijks voldoende voeding biedt. Het is wel echt belangrijk dat je dit doorzet, wil je niet steeds opnieuw terechtkomen in de verschijnselen van extreme hunger.
Eer en Accepteer
Probeer de honger ook te zien als iets natuurlijk van je lichaam. Jouw lichaam wil zichzelf redden en helen. Dat is mooi en waardevol en iets heel bijzonders. Hoe meer jij in staat bent om dit toe te staan en accepteren, hoe sneller deze extreme honger zich zal normaliseren.
Het komt goed ♥
Fotografie: bestreviewsbase.com
Geef een reactie