Fysiek en emotioneel geweld is niet normaal

De laatste tijd gaat het in therapie steeds vaker over mijn ouders, over mijn jeugdige thuissituatie. Een vrij heftige thuissituatie. Fysiek en emotioneel geweld was bij ons normaal en ik dacht dat dat eigenlijk –in meer of mindere mate- in elk gezin de norm was, wist ik veel. Ik dacht dat alle kinderen die stout waren werden geslagen met houten pollepels, metalen spanen, stofzuigerbuizen of mattenkloppers. Ik dacht altijd dat het vrij normaal was om met je nagels zo diep in iemands oorlel te knijpen dat het bloed uit de oorlel liep. Ik dacht dat dingen naar je hoofd gesmeten krijgen erbij hoorde, wist ik veel…

Natuurlijk wist ik wel dat het niet normaal was dat mijn ouders mij nooit een knuffel gaven. Nooit “Ik hou van jou” zeiden en nooit geïnteresseerd waren in wat mij bezighield. Ik wist ook wel dat het niet normaal was dat ik regelmatig werd uitgescholden voor teef, vieze dikzak of een ander willekeurig kwetsende naam. Of dat er werd gezegd dat ik nooit een vriendje zou krijgen. Niemand zou immers met mij een relatie willen, omdat ik daar te dom en te lelijk voor was. Maar ik dacht oprecht dat ík iets fout deed, dat het aan mij lag. Dat ik het had verdiend om zo behandeld te worden. Als ik niets fout deed, waarom werd ik dan zo behandeld?

Fysiek en emotioneel geweld is niet normaal

Voor zover ik mij kan herinneren is mijn moeder altijd “gek” geweest. Zij en mijn vader hebben een haat-liefde verhouding met elkaar. Alhoewel de haat er veel meer is dan de liefde, bedenk ik me nu. Ik heb mijn ouders elkaar nooit een knuffel of een kus zien geven. Ook heb ik ze nooit een arm om de ander heen zien slaan. Wel heb ik gezien dat ze elkaar (mijn moeder sloeg voornamelijk mijn vader) de hersenen insloegen.

Mijn moeder is het type dat van relatief relaxed naar compleet blinde razernij in luttele seconden kan gaan. Op het moment dat je denkt dat je een fatsoenlijk gesprek met haar voert, kan ze 360 graden omslaan, zonder enige aanleiding. Dan word je uitgemaakt voor de meest afschuwelijke dingen en als je een beetje pech hebt krijg je ook nog iets naar je hoofd gesmeten, of krijg je gratis en vanuit het niets ergens een rotklap mee. Dat maakt mijn moeder extreem onvoorspelbaar en voor mijn gevoel ook extreem onveilig.

Mijn vader daarentegen is het type “volgzaam schaap”. Alle opdrachten die mijn moeder hem geeft, voert hij uit. Het maakt daarbij niet uit wat de opdracht is. Als de opdracht is; het contact met zijn moeder verbreken, zijn kinderen er van langs geven of de spullen van je tijdelijk inwonende 8-jarige kleinkinderen op straat te gooien, inclusief de kinderen zelf en hun moeder, dan worden deze opdrachten hoe dan ook uitgevoerd.

Aan de ene kant vind ik het niet zo verwonderlijk dat mijn vader de houding van het “volgzaam schaap” aanneemt. Als hij namelijk niet doet wat mijn moeder hem opdraagt is hij de sjaak. Dan krijgt hij er fysiek en emotioneel enorm van langs. Aan de andere kant verbaas ik me er ontzettend over. Hoe kun je als vader je eigen kinderen zó in de steek laten? Ik kan dat niet begrijpen. En geloof me, ik heb écht mijn best gedaan om het te begrijpen.

Als kinderen namen wij het in een ruzie tussen onze ouders altijd steevast voor mijn vader op. Juist omdat wij wisten dat hij het onderspit zou delven. Omdat hij niet opgewassen was tegen de allesoverheersende woede van mijn moeder, met alle gevolgen voor ons van dien.

Mensen zijn altijd een beetje in shock als ik ze vertel over het fysiek geweld bij ons thuis. Ze vragen zich altijd af hoe ik er zo ongeëmotioneerd en vrij rustig over kan vertellen. Het fysieke geweld was erg natuurlijk, maar voor mijn gevoel lang niet zo erg als het emotionele geweld. Klappen krijgen met een pollepel, mattenklopper of wat dan ook, levert naast blauwe plekken behoorlijk wat pijn op. Die pijn trekt uiteindelijk weg en na verloop van tijd wen je een soort van aan de pijn. Je lichaam maakt bij hevige pijn een grote dosis endorfine aan, dat enorm pijnstillend werkt. Door de endorfine schakelt het lichaam de pijn gedeeltelijk uit.

Maar wat niet uit te schakelen is, is de emotionele pijn. De pijn van het mijn leven lang moeten aanhoren dat ik niets waard ben. Nooit iets in mijn leven zal bereiken, ik een mislukking ben, die minder is dan stront. Dat iedereen me uitkotst en ik nooit iets goed kan doen. Dat andere kinderen liever, leuker, mooier, dunner, beter en slimmer zijn. Pijn van het altijd op eieren moeten lopen en eigenlijk nooit weten waar je als kind aan toe bent.

De pijn van nooit normaal gesprek met je ouders kunnen voeren zonder dat het uitdraait op een monoloog waarin ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd krijg. De pijn die het geeft om vrienden te zien die wél een goede relatie met hun ouders hebben. Dat zij wel ouders hebben die altijd voor hun klaar staan en waarbij ze altijd hun ei kwijt kunnen.

Fysiek en emotioneel geweld is niet normaal

Die pijn is allesoverheersend. Waar blauwe plekken, wonden en pijn van fysiek geweld vervagen en helen, is de pijn van het niet hebben van adequate ouders, als een etterende ontstoken wond die maar niet dicht wil gaan. En elke keer als ik denk dat er eindelijk een korstje op de wond zit en de ontsteking onder controle is, knalt het korstje er weer af en scheurt de etterende wond volledig open.

Nu, vele jaren later, besef ik me dat het niet normaal is dat ouders hun kinderen slaan. Dat ze hun kinderen schoppen, kleineren, chanteren, tegen ze schreeuwen of ronduit vernederen. Ouders horen van hun kinderen te houden, ze te steunen en er onvoorwaardelijk voor ze te zijn. Ze horen hun kinderen niet fysiek of emotioneel te mishandelen met alle gevolgen van dien.

Ik besef me inmiddels dat mijn ontzettende onzekerheid, hechtingsproblematiek, het emotioneel afgestompt voelen en tig andere dingen voortkomen uit de situatie waarin ik mij als kind bevond. Geweld, psychisch, fysiek of seksueel is niet normaal.

Fotografie: Pexels

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

19 reacties op “Fysiek en emotioneel geweld is niet normaal”

  1. Beste Tara,

    Wat een heftig leven heb je meegemaakt.
    Ongelofelijk dat jij al die ellende hebt moeten doorstaan.
    Hoe deal jij hier mee?
    Ik ben ontzettend nieuwsgierig hoe jij dit een plekje geeft.
    Heb je steun in je (directe) omgeving gehad die jou hielp (overleven)?
    En hoe ziet jouw leven er nu uit?

    Liefs en sterkte!

    1. Hallo kokosnoot,

      Ik vind dat een lastige vraag; “Hoe deal ik hiermee”. Laat ik beginnen met zeggen dat ik er eigenlijk nog niet zo lang mee “deal”.

      Mijn manier om met dingen om te gaan is eigenlijk ze wegstoppen en niet meer aan denken.

      Sinds kort vallen er echter wel heel veel dingen op hun plek voor mij. Mijn grote onzekerheid, mijzelf nooit goed genoeg vinden, de constant aanwezige afstraffende stem in mijn hoofd… Het heeft o.a allemaal hier mee te maken.

      Ik heb het er wel regelmatig met mijn zus over. Die heeft exact hetzelfde meegemaakt. Nou ja, in mijn optiek was het bij haar erger dan bij mij… Maar daar verschillen we nogal van mening over 😉

      Overleven heb ik eigenlijk altijd zelf gedaan. Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die dit verhaal weten.

      Mijn leven ziet er eigenlijk vrij prima uit. Ik mag niet klagen. 🙂

      1. Hey Tara!

        Dank je wel voor je reactie en uitleg.
        Wat knap dat je je zo open opstelt.
        Ik vind het heel begrijpelijk dat wegstoppen de manier voor je is/was om om te gaan met alle gebeurtenissen.
        Hoe is het voor je dat nu steeds meer dingen op zijn plek vallen?
        Het lijkt me namelijk best lastig, heftig en confronterend!
        Hoe komt het dat maar weinig mensen van je verhaal weten? Zou je dat graag anders willen?

        Liefs!

  2. Herkenbaar, vooral dat de emotionele pijn zo veel heftiger is dan de fysieke pijn. Ik kan zonder emotie praten over de fysieke mishandeling vroeger, maar de emotionele mishandeling/verwaarlozing, dat is iets wat je raakt tot diep in je ziel. Dat heeft je gevormd tot wie je bent en ook helaas hoe je over jezelf denkt en daar praat ik liever niet over. Sterk dat jij het hier kan delen!

    Ik wens je veel kracht toe met het vinden van je eigen weg, ik weet hoe verschrikkelijk moeilijk dat is omdat je in je kindertijd gevormd wordt. Dat verander je niet meer, maar ik hoop wel dat je je eigen koers kan gaan varen en je jezelf de liefde kan geven die je nooit hebt gehad van je ouders!

    1. Hoi MissBeta,

      Dank je wel. “Dat heeft je gevormd tot wie je bent en ook helaas hoe je over jezelf denkt en daar praat ik liever niet over”. Exact. En dan vooral dat stukje “Ook helaas hoe je over jezelf denkt”.

  3. Heel dapper dat je dit hier durft delen. Helaas ook erg herkenbaar voor mij. Ik hoop dat je de ongewone thuissituatie later kan zien als iets wat je sterker heeft gemaakt!

    1. Hoi M!

      Dat hoop ik uiteindelijk ook 🙂

  4. Lieve Tara,

    Wat een pijnlijk, maar krachtig verhaal. Heel mooi hoe e dit hebt weten te verwoorden. En echt pijnlijk hoeveel ik herken. Ik ben een beetje op hetzelfde punt. Het besef dat het niet normaal was wat er thuis gebeurde (in mijn geval ook een extreem onvoorspelbare moeder met af en toe agressieve buien die zich uitten in emotioneel en fysiek geweld en een volgzame, sussende vader met een wietverslaving en altijd weg of stoned was). Ik heb me altijd onveilig gevoeld en die pijn willen wegmaken. Nu begin ik langzaam de pijn toe te laten. Een paar weken weer het contact met mijn moeder op stop gezet. Ik ben op, kan niet meer.
    Maar ik begin ook te leren dat ik de liefde waar ik zou naar varlangde, ook van mezelf mag krijgen. En van vrienden en mijn vriend. Maar het blijft pijnlijk en een groot gemis en soms knalt het weer even binnen.
    Heel erg bedankt voor deze blog. Het raakt me.
    Heel veel sterkte in je weg naar herstellen hiervan en ik hoop dat ook de emotionele pijn een plekje krijgt en je de steun kunt vinden op andere plekken.
    Liefs

    1. Hoi D,

      Naar om je horen dat het voor jou ook zo herkenbaar is. Kan je vriend je steunen in dit proces?

      Ik wens jou ook heel veel sterkte in je herstel 🙂

  5. Her herstellen is een heel proces.Elke keer kom je een stukje verder,niet alleen door therapie,maar door wat je zelf ervaart en leert in je leven.
    Door in de bijbel te gaan lezen leerde ik los te laten en te voelen dat ik een heel EIGEN persoon ben ,waardevol om wie ik zelf ben ,onafhankelijk van mijn ouders of wie dan ook.Er werd “toen”al van mij gehouden en dat is en zal altijd zo blijven.
    Veel mensen zijn opgrgroeid in moeilijke situaties,maar het maakt je niet tot een gebroken mens.Je kunt veranderen,je kunt gelukkig worden en je kunt vergeven ;anderen en ook jezelf.

    1. Beste Anne,

      met je zinnen

      “Veel mensen zijn opgrgroeid in moeilijke situaties,maar het maakt je niet tot een gebroken mens.Je kunt veranderen,je kunt gelukkig worden en je kunt vergeven ;anderen en ook jezelf. ”

      ga je deels de mist in.
      Ik snap dat je troost heb gevonden in de bijbel, maar dat werkt niet voor iedereen. Wat je nu doet, is begataliseren van andermans problemen. Je kan nog geen meter lopen in Tara’s of mijn schoenen. Bovendien is het ook niet aan jou om te vergeven in Tara’s of mijn situatie. Ik hoop dat je je dat beseft!

  6. jeetje wat een heftig verhaal zeg! knap dat je het verteld, hoe gaat het nu met je ?

    1. Ja, gaat op zich wel. Ik ben niet anders gewend. Dus ja 😛 Maar het heeft natuurlijk wel invloed 🙂

  7. Ik snap nu veel beter waarom ik zo hard voor mezelf ben.
    zelf veroordelend negatief vind ik dat ik nooit goed genoeg ben nooit iets goed genoeg doe ook.
    noot genoeg geef aan bv mijn kinderen.
    het moeilijkste aan mijn jeugd vind ik de waarde die mijn moeder me toebedeelde overstijgen.
    wat in feite dus NIKS was.
    het voelt aan als een soort verraad aan de loyaliteit aan je ouders die je behoord te hebben.
    mijn leven nu als volwassene is redelijk prima maar dat stukje eigenwaarde die stemmen dat ik niet waard ben er niet mag zijn niet geliefd ben of dat mijn moeder het liet zitten waar ik het als moeder wel probeer te doen/geven blijven min of meer.
    herkenbaar verhaal aan de ene kant helaas aan de andere kant fijn dat ik niet de enigste ben.

    ik denk dat lotgenoten nog steeds meer doen dan therapeuten in mijn geval dan.

  8. Goede blog!

  9. Heb er zelf gezeten en idd het blijft etteren. Ben nu aan EMDR therapie om mn herzenen te “herprogrameren”. Na eerste sessie ineens weer kunnen proven. Alsof je jaren lang dat onderdrukt heeft. Ineens emotioneel beseffen dat ik ik waard ben om het goed te hebben. Heftig maar een aanrader.
    En even: als je foto zie, dan zie ik een sterke inteligente en aantrekklijke vrouw!
    Keep fighting!

  10. Nou Tamara ik begrijp wat je voelt Ben zelf opgevoed met een mattenklopper stok en kachelpook

  11. Ik heb de littekens van de kachelpook nog op me rug en billen staan Zo sloeg mijn moeder me Ze pakte vooral de mattenklopper Je broekje ging dan uit en je moest dan voorover gebukt gaan staan ze stopte niet eerder met slaan of je billen moesten bont en blauw zijn door het pak slaag wat je kreeg!

  12. Als je ergens aankwam waar je niet aan mocht zitten pakte ze de kachelpook en sloeg je daarmee op je vingers Een keer heeft ze me met de kachelpook zo hard op de vingers van me rechterhand geslagen dat er twee vingers gebroken waren.Of de kachelpook ging over je blote rug of billen! Het was een jeugd vol indoctrinatie en slaag

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *