In het begin maakte ik enorme stappen in het herstellen van mijn eetstoornis boulimia, maar de stappen leken op de één of andere manier steeds kleiner te worden. Ik vocht me door elke dag. Soms een overwinning, maar vaak ook een teleurstelling. Ik besefte me dat ik stagneerde in mijn herstel en ik begon een beetje in paniek te raken. Wat nou als het hier stopt? Als dit het is? Dat mocht niet zo zijn.
Eigenlijk ging het al best goed met me in vergelijking met waar ik vandaan kwam. Ik had geen dagelijkse eetbuien meer, maar deze waren verminderd naar een gemiddelde van 1 keer per week. Ook niet waar ik wilde zijn, maar je kan niet ontkennen dat het een vooruitgang was. Ik wist mezelf telkens wel te herpakken, maar toch ging het na een tijdje ook weer mis. Wanneer ik mijn focus wist te behouden ging het eten best prima, maar ik balanceerde op een dun touw waar ik met het kleinste duwtje al vanaf bleek te vallen.
Zodra er bijvoorbeeld een schaal chips op tafel kwam te staan tijdens een verjaardag kon je er de donder op zeggen dat ik meer zou eten dan ik mezelf toe had willen staan en een eetbui zou volgen. Wanneer ik gevoelens hoog opliepen, of ze nou positief of negatief waren, ging ik daarmee om te klooien met eten. Zolang mijn gewicht stabiel bleef was het prima, maar als ik om wat voor reden dan ook ineens een hoger of lager getal op de weegschaal zag staan raakte ik in paniek.
Op goede dagen voelde ik me energiek en vrolijk, maar op slechte dagen was ik een wrak. Ik kon niet meer zeggen dat ik echt ongelukkig was, maar dit was ook niet hoe ik wilde leven. Maanden, zelfs jaren gingen voorbij en ik bleef maar in deze staat van zijn hangen. Dan ging het weer wat beter, dan ging het weer wat slechter, maar het ging nooit echt goed.
Ik verlangde naar duidelijkheid, continuïteit, een vaste grond onder mijn voeten, maar zo zat het leven blijkbaar niet in elkaar voor mij. Die vaste grond bleef dat dunne touwtje. Ik was weliswaar beter geworden in het houden van mijn balans, maar het gevaar om te vallen was nog altijd aanwezig. Ik viel vaak. Ik vervloekte mezelf ik weer met mijn snuffert op de grond lag, maar is het terecht om boos op jezelf te worden, omdat iemand (je eetstoornis) je van een onstabiel touwtje probeert te duwen?
Dat ik maar net op dat randje van herstel bleef hangen frustreerde mij enorm. Gaat het nog beter worden dan dit? Deze balans houden kost me zo veel moeite. Te veel moeite. Het lukt me vaak niet. Doe ik soms niet genoeg mijn best? Zou ik me niet beter moeten voelen nu het ook beter met me gaat? Waarom ben ik zo ondankbaar? Waarom werk ik niet harder? Waarom lukt het me niet? Gedeeltelijk hersteld zijn vond ik misschien nog wel zwaarder dan helemaal niet hersteld zijn. Waar ik eerst nog veel ruimte had om te groeien, leek ik dat laatste rotstukje maar niet te kunnen ontstijgen. Ik was me super bewust van wat er nog mis ging en wat er beter kon gaan. Al mijn aandacht ging steeds naar die lompe valpartij van dat touwtje af. Dat was alles dat ik kon zien.
Ik zou willen dat ik een simpel, kant en klaar antwoord zou kunnen geven op de vraag waarom het me toen nog niet lukte, maar zo simpel is herstellen van een eetstoornis helaas niet. Herstellen is een lange weg vol frustratie, mooie momenten, kracht, zwakte, vallen, opstaan en altijd maar weer doorgaan. Helaas betekent dat soms dat je moet accepteren dat het nu even niet zo goed met je gaat, maar dat het wel ooit beter kan gaan worden.
Deze acceptatie, hoe rot en moeilijk dat ook is, heeft mij geholpen om milder naar mezelf te zijn. Het betekende absoluut niet dat ik mezelf neerlegde bij de situatie, natuurlijk is het belangrijk om te blijven vechten, maar het heeft geen zin om aan het spreekwoordelijk dode paard te blijven trekken en dan boos te worden dat je niet vooruit komt. Waar je ook vastloopt in het je herstel, hoe erg je eetstoornis op dat moment ook is, accepteren dat de situatie nu eenmaal is zoals ie is, is een manier van mild zijn naar jezelf en is al direct een grote stap in de richting van je herstel.
Dus ga door, geef niet op en blijf geloven. Zelfs wanneer het onmogelijk voelt. Elke stap die je hebt gezet is een stap. Elke dag dat jij de balans wel wist te behouden is weer een dag en je zal merken dat oefening kunst baart, maar tijd kost. Tel die goede, krachtige dagen dagen ook mee, want ze wegen minstens net zo zwaar en misschien zelfs zwaarder, omdat je er zo hard voor aan het vechten bent. Dat was niet is, kan altijd nog komen.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie