Herstel ik wel?

Eetstoornis herstel gaat met vallen en opstaan. Al struikelend, uitglijdend en wegslippend kom je toch stukje bij beetje wat verder op die weg naar herstel. Sommige stukjes van de weg gaan wat makkelijker dan andere en soms voelt het als een ware uitputtingsslag. Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd of het me wel zou lukken. Ben ik eigenlijk wel aan het herstellen? Doordat ik telkens weer instortte leek het net alsof ik totaal niet vooruit aan het komen was.

Mijn eetstoornis heeft ongeveer 6 tot 7 jaar geduurd. Dit is de gemiddelde duur van een eetstoornis, veel te lang. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat elke dag dat je lijdt aan een eetstoornis een dag te lang is. Trek daarom op tijd aan de bel als jij merkt dat je aan het rommelen bent met eten en je zelfbeeld meer negatief dan positief is. Hoe eerder je erbij bent, hoe eerder je er weer vanaf kan zijn.

Het lastige van hulp zoeken voor je eetstoornis is dat je dat meestal pas doet op het moment dat het voor jouw gevoel echt niet meer kan, maar waar ligt voor jou die grens? Hoe ver ga je voordat je hulp zoekt? Hoe ver ga je voordat je je omgeving inlicht? Hoe ver ga je voordat je naar de huisarts stapt? In veel gevallen is dit al te ver en dan loop je ineens tegen die veel te lange wachttijd bij hulpinstanties aan terwijl je eigenlijk je grens al voorbij was. Shit, en nu?

Een eetstoornis heb je niet zomaar. Er gaat vaak een hoop achter schuil. Het is een manier om nare gebeurtenissen weg te stoppen of lastige gevoelens te vermijden. De redenen waarom mensen een eetstoornis ontwikkelen kan heel uiteenlopend zijn. Wanneer je de eetstoornis los laat kom je die redenen weer tegen. Dit is onwijs lastig en confronterend en niet makkelijk om in je eentje allemaal te verwerken. Hulp van je omgeving en een psycholoog is erg welkom. Wanneer je daar nog even op moet wachten zijn er een aantal praktische oplossingen die je kan uitvoeren om in ieder geval niet nog meer achteruit te gaan of zelfs ietsje beter te worden, maar uiteindelijk moet je die oorzaak toch echt onder ogen gaan komen.

Het klinkt zo simpel, herstellen van een eetstoornis. In theorie is dat vaak ook wel zo, maar het is de praktijk die het zo ongelooflijk moeilijk maakt. Je moet er echt hard voor werken en wanneer je die eetstoornis naar de achtergrond duwt komt daar een hoop onzekerheid voor terug. De eetstoornis brengt je uiteindelijk toch wel een bepaalde veiligheid. Het is een copingmechanisme, maar tegen welke prijs? En hoe veilig is die veiligheid nou eigenlijk? Één ding is zeker: Het vertrouwen in een leven zonder eetstoornis was bij mij ver te zoeken en wanneer ik niet luisterde naar wat de eetstoornis mij vertelde voelde dat ontzettend onveilig.

Dus eigenlijk voelt herstellen heel slecht en onveilig? Ja, op sommige momenten zeker. Hoe harder ik tegen mijn eetstoornis in leek te gaan hoe meer deze aan me ging trekken, zeker in het begin. Hierdoor voelde het soms alsof mijn eetstoornis alleen maar erger en erger werd. Ik wist niet zeker of ik wel aan het herstellen was. Het voelde immers niet zo, maar ik was wel degelijk stappen aan het zetten. Die stappen waren vaak niet echt zichtbaar in een week of twee, maar wanneer ik op gegeven moment terug keek naar een half jaar geleden zag ik toch echt een bepaalde verbetering. Waarom voelde ik dat dan niet zo?

Zoals de eerste zin van deze blog en vele andere blogs al zegt: Herstellen gaat met vallen en opstaan. Het wordt niet voor niets zo vaak gezegd, namelijk omdat ik denk ik wel durf te zeggen dat dat voor iedereen zo is. Mijn zelfbeeld was ontzettend negatief in de tijd dat ik een eetstoornis had en ik vond het heel erg lastig om het positieve in mezelf te zien. Ik zag alleen maar het vallen, maar het opstaan vond ik als vanzelfsprekend. Daar kon ik maar lastig trots op zijn als ik het al kon herkennen en erkennen. Het vallen woog voor mijn gevoel 10 keer zwaarder dan het opstaan. Eigenlijk is dit onterecht, want juist het opstaan getuigt van de kracht die je in je hebt. Telkens weer opstaan is niet makkelijk, maar je doet het wel. Zou dat niet veel zwaarder moeten wegen?

Ik denk van wel. Toch vond ik dat behoorlijk lastig om zo te zien. Herken jij dit ook? Dan hoop ik dat ik je met deze blog toch een beetje steun en zelfvertrouwen heb kunnen geven. Misschien voelt herstel niet altijd krachtig, misschien voelt het soms juist hartstikke slecht. Herstellen betekent dat je soms recht tegen je gevoel in moet gaan. Het is weliswaar een eetgestoord gevoel, maar het is wel een gevoel. Toch kan je die eetstoornisgedachten en -gevoelens doorbreken. Door te vallen… en op te staan. Je bent op de goede weg. Je bent goed bezig. Echt waar. Stukje bij beetje zal je merken: Leven zonder eetstoornis wordt (niet in een rechte lijn) steeds een beetje minder zwaar. 

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

9 reacties op “Herstel ik wel?”

  1. Weet je, ik vind het best moeilijk om dat ‘herstellen’ te definiëren. Als je verslaafd bent aan drugs, alcohol, gamen, of iets anders waar je ook echt helemaal mee zou kunnen stoppen dan vind ik het voor mezelf veel duidelijker te zien wanneer het wel of niet oké is. Maar bij het eten lijk je van het ene in het andere te vallen. Van niet eten in jezelf eten toestaan, maar daarin weer teveel toestaan en dan weer minderen, maar heel erg bezig zijn met ‘gezond’ of nou ja.. ik weet niet misschien zijn er meer mensen die dit herkennen en het beter kunnen verwoorden… Ik bedoel, volgens een eetlijst eten is ook niet herstellen, dan ga je je daar weer helemaal op focussen. Zelf vind ik het echt ontzettend lastig ‘het juiste’ te doen, waar dat bij andere doelen veel helderder lijkt te zijn..

    1. Hey Anoniem A,

      Herstel van een eetstoornis is idd lastig te definiëren.
      Het middel van verslaving kun je uit je leven bannen, maar je zult altijd moeten blijven eten.
      Ik herken die onzekerheid rondom het verbieden en toestaan van bepaald eten, het teveel en te weinig eten, het experimenteren met gezond en minder gezond eten…
      Ik denk dat deze onzekerheid die je nu ervaart juist een teken is dat je hard bezig bent met je herstel. Er gebeurt immers van alles, en je houdt niet stug vast aan eetgestoorde regels. Je brengt verandering aan en bent aan het experimenteren met het meer eten op gevoel en naar behoefte. Klopt dat?
      Dit is inderdaad een proces dat veel onzekerheid met zich meebrengt en veel tijd kost. Maar naarmate je dit langer en beter doet, hoe meer rust en ontspanning je zult ervaren. Geef het de tijd en de kans. You’ll get there!!!

    2. Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Ik heb denk ik hetzelfde, en realiseer me ook sinds kort dat ik toch een slecht beeld heb van wat nou eigenlijk normaal is. Ik begrijp nog steeds niet goed wanneer het eetgestoord is en ik erg restrictief ben, en wanneer ik mezelf op een gezonde manier begrens. Ik ken ook vooral de periodes van mezelf van alles verbieden en afvallen. Of mezelf werkelijk waar alles toestaan, maar geen eetbuien, en dan dus continu aankomen. Beide is niet gezond, maar het is me tot nu toe niet gelukt mezelf op een gezonde manier te begrenzen. OF, kan ik dat eigenlijk wel en doe ik dat niet ook al? Dat vraag ik me op sommige betere perioden af. Misschien kan ik het wel en doe ik het ook, maar omdat dit nooit (of in ieder geval al jaren niet) mijn manier van omgaan met eten is geweest, voelt het onwennig. Maar misschien doe ik het toch niet verkeerd? (behalve nog teveel geobsedeerd met lijf en gewicht…)
      En zo kan ik nog wel even doorgaan met piekeren 😉 Het is ingewikkeld.

      1. Ja, precies deze gedachtestroom herken ik.. vooral omdat álles naar eetgestoordheid valt terug te herleiden als je het vanuit het punt van ‘eetgestoordheid’ zou bekijken.

        En kokosnootje vanuit wat jij zegt denk ik ook dat ik inderdaad al veel verder ben dan jaren terug en tegelijkertijd denk ik weer, nee ik hou mezelf voor de gek, etc. Maar misschien heeft het wel nog meer tijd nodig.. niet alleen experimenteren met allerlei soorten eten en drinken, maar ook allerlei soorten gewichten langere tijd behouden 😉

        1. Ja inderdaad, alles kun je als eetgestoord zien als je het vanuit eetgestoordheid zou bekijken. Soms heb ik ook wel eens in therapie het gevoel dat ik mijn therapeut ervan moet overtuigen dat iets normaal is. Soms heb ik het idee dat zij het dan onterecht eetgestoord vindt, ik zit daar tenslotte voor een eetstoornis dus het zal wel eetgestoord zijn. En ik ga dan weer twijfelen omdat ik denk dat zij het wel zal weten… nou ja, erg ingewikkeld dus.

          En nu, nu wil ik al een tijdje een airfryer kopen. Maar ja, doe ik dat nou vanuit eetstoornis of vanuit gezond gedrag? Ik kan allerlei gezonde en allerlei eetgestoorde redenen bedenken, daar gaat het niet om. Ik raak soms gewoon kwijt waarom ik iets nou écht doe, in dit geval met een airfryer, maar meestal met wel/niet eten.

        2. Hey Anonieme A,

          Ik denk dat je diep van binnen vaak wel weet en voelt of je jezelf wel of niet voor de gek houdt op bepaalde momenten. Als je keuzes maakt uit angst, zijn deze vaak gebaseerd op onwaarheden vanuit eetgestoorde gedachten. Welbewuste en gezonde keuzes leveren soms wel angst op omdat ze tegen de eetstoornis in gaan, maar neem je wel vanuit je gezonde verstand. Begrijp je het onderscheid?

          Het mentale herstel en herstel van een gezonde relatie met voeding neemt inderdaad veel tijd in beslag. Gun jezelf die tijd en ruimte. Al is het maar millimeterwerk, alle millimeters opgeteld worden uiteindelijk ook weer meters en kilometers 😉

    3. ik begrijp ook goed wat je bedoelt, wat is herstel eigenlijk? ik snap wat het feitelijk is, maar wat is het in de praktijk? is het dat je er mee om weet te gaan? dat het je niet meer in de weg zit? ik denk dat je er toch altijd nog wel ergens mee bezig zult zijn en het lijkt me dat dat normaal is – als voorbeeld: stel je hebt kanker overwonnen dan blijf je vaak toch bang dat je het weer krijgt en je zult er toch nog vaak aan denken, betekend dat dat je herstelt bent? ja en nee misschien, ik vind dat best lastig
      (sorry als ik een verkeerd voorbeeld pak voor mensen die dit als kwetsend ervaren, ik kan zo snel even niet iets anders bedenken wat passend is, dus excuseer me dan aub)

    4. Heyhey!

      Ik snap wel dat het lastig om te definiëren is. Ik denk dat je herstel naast je gedrag het beste kan meten aan je gedachten. Niet dat je gedachten rondom eten en je zelfbeeld altijd positief moeten zijn, maar wel dat ze gezond zijn. Wat dat betreft vind ik persoonlijk dat deze blog de lading heel goed dekt:

      http://www.proud2bme.nl/Proud2B-eat/Wat_is_normaal_eten

      Liefs

  2. Beste Irene,

    Wat een ontzettend goed geschreven blog.
    Je slaat de spijker op z’n kop en omschrijft precies hoe herstel verloopt.
    Heel helpend en inspirerend!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *