Ik kan met veel trots zeggen dat ik echt helemaal van mijn eetstoornis af ben. Dat was niet van de ene op de andere dag. Het herstel ging stapje voor stapje. Ergens heb ik wel een iets van een switch gevoeld. Dit was het punt waarop mijn gezonde kant groter was dan mijn eetstoorniskant. De periode na die switch is een hele vreemde tijd voor mij geweest. Ik wist zeker dat ik herstellende was van mijn eetstoornis, dat ik het ging redden, maar toch voelde ik me vreemd, verdwaald, raar… Het is een moeilijk te omschrijven gevoel, maar ik ga toch proberen om hier een blog over te schrijven.
Ik was al een hele tijd met mijn herstel bezig. Ik had al veel stappen gezet en was echt een eind gekomen. Ik had al veel trotse en blije zinnen in mijn dagboek mogen schrijven. Yes, weer een doel gehaald! Wat ben ik lekker bezig. Toch ging het op een bepaald punt anders voelen. Mijn eetstoorniskant was een stuk kleiner geworden dan mijn gezonde kant. Ik heb op een kruispunt staan twijfelen en uiteindelijk de juiste richting gekozen. Ik maakte andere keuzes en vond dat nog steeds wel eens moeilijk, maar het lukte me. Mijn sociale leven was weer op de rails en ook mijn studie ging prima. Ik heb duidelijk de keuze gemaakt afstand te doen van mijn eetstoornis en verder te gaan, maar waarom voelde ik me dan, juist nu, ineens zo raar?
Af en toe betrapte ik mezelf er op dat ik mijn eetstoornis een beetje begon te missen, maar het woog niet op tegen de nieuw gevonden vrijheid die ik ervaarde. Toch was het raar, was het lastig. Ga ik nu echt loslaten? Is dit tijdperk nu echt voorbij? Mijn eetstoornis heeft zo onwijs veel voor me betekend… Het gaf me steun en houvast. Al ben ik niet mijn eetstoornis, het voelde wel als een stukje van mijn identiteit. Een stukje identiteit die ik nu zou gaan verliezen. Mijn eetstoornis maakte mij ook wel bijzonder, toch?
Ik schud mijn hoofd terwijl ik dit typ. “Heb ik dit echt gedacht?” Maar ik typ dit nu recht vanuit mijn hart en die herinnert zich het nog goed. Ja, ik heb dit echt gedacht. Ik heb dit echt zo gevoeld en nog steeds begrijp ik het wel, maar ik ben ook heel blij dat ik er op die momenten niet naar heb geluisterd. Ik had een richting op het kruispunt gekozen en liep, ondanks dat ik nog wel eens achterom keek, door. Het was haast alsof ik in een film speelde en een geliefde achter mij moest laten, omdat hij mij keer op keer pijn zou doen. Ik heb van hem gehouden, maar dat is nu voorbij. Ik heb een nieuwe weg gekozen en die voelde goed, ik zou hem uitlopen, de zon achterna.
Herstellen van een eetstoornis voelt niet altijd krachtig. Je kiest een weg, een goede weg en loopt hem af, hoe hard je eetstoornis ook aan je trekt, maar er is geen finish waar je overheen rent en geen confetti aan het einde van de race. Het loopt allemaal met een sisser af. Zo’n heftige tijd, zo’n moment waar je naartoe hebt zitten leven en wanneer het daar dan eindelijk is, voel je je niet opgelucht. Het gaat zo geleidelijk dat het bijna te suf voor woorden is. Je zou het haast een anti-climax noemen.
De stem van de eetstoornis roept nog wat vanuit de verte. “Zie je wel! Dit slaat nergens op! Wat heb je nou gewonnen? Wat heb je hier nou aan?” Ik hoor hem wel, maar weet dat ik nooit meer dat stuk terug zou lopen. Toch raken zijn woorden me. Zelfs op dit moment is kiezen voor herstel niet makkelijk. Ik zou terug kunnen, nu kan het nog. Heb ik echt al die regels waar ik zo’n tijd mee leefde los kunnen laten? Het voelde toch ook wel veilig? Heb ik mijn zogenaamde liefde achter me kunnen laten? Hij was er altijd voor me, al deed het pijn…
Dit bewijst maar weer hoe diep een eetstoornis in je kan zitten. Hoe erg hij je in z’n macht kan hebben. Zelfs wanneer alles goed gaat, klinkt de stem nog ver voorbij dat kruispunt. Een eetstoornis, die kan hard roepen en mooi praten, maar het zijn allemaal leugens. Ik had veel geleerd ondertussen, ik wist dat ik moet doorzetten ondanks die tweestrijd in mijn hoofd. Nog iets verder doorlopen, nog een klein beetje en dan zal ik die stem niet meer horen. Soms werd de eetstoornis moe van het schreeuwen, dan was het even stil. Later begon het weer, maar het harde schreeuwen kostte hem steeds meer moeite. Uiteindelijk zou het ophouden, dat wist ik en dat deed het ook. Het was stil. Ik kon luisteren naar de fluitende vogels en de wind die zachtjes door het gras waaide. Ik kon genieten van het uitzicht en voelde de zon, waar ik zo standvastig achteraan had gelopen, op mijn gezicht.
Herstellen voelt niet altijd krachtig. Je benen worden moe en je zou je maar wat graag in de armen van je eetstoornis laten vallen. Moe gestreden, op. Doe het niet, loop door, want je bent zo veel sterker dan je denkt. Al is de finish moeilijk om te zien, ik kan je met alle oprechtheid vertellen dat ik nu zo onwijs blij ben dat ik ben doorgelopen. Dat ik geen eetstoornis meer heb. Dat ik hem achter me heb kunnen laten. Toch heeft dat gevoel een tijdje moeten duren. Dat is niet raar en als jij nu op dat punt staat begrijp ik hoe je je voelt. De één zal er wat meer last van hebben dan de ander, maar het gaat echt voorbij. Er bestaat een punt waarop die eetstoornis niet meer te horen is. Nu ik terugkijk zie ik wat een lange weg ik eigenlijk heb gelopen. Het voelt vreemd, het voelt dubbel, maar het leven na een eetstoornis, het voelen van die zon, het terugkijken op die weg, het is het waard en het zal goed voelen.
Hou vol ♥
Irene
Geef een reactie