De eetstoornis voelde normaal. Dat was normaal, goed, gewoon en zoals het inmiddels hoorde. Dit was ik gewend, want voor herstel moest ik enorm mijn best doen. Niet alleen was de eetstoornis een mechanisme om met mijn gevoelens om te kunnen gaan – of juist niet aan te hoeven gaan – het was ook een ontzettende gewoonte geworden. Dat wist ik en ik wist ook dat het anders moest. Maar wat ik nog het engste vond; dat herstel het nieuwe normaal moest worden. Niet iets tijdelijks, zoals mijn eetstoornis mij nog vaak voorhield.
Vaak betrapte ik mij er toch op dat het maar voor eventjes was. Herstellen was tijdelijk, alleen voor nu. Een tijdelijk gevecht waarna ik aan het einde van de rit niet per se vrij zou zijn, maar juist weer veilig terug zou mogen vallen. Dat voelde namelijk niet als terugvallen, maar als terug naar normaal. Daarna mag het weer rustig, daarna mag het weer zoals eerst. Veilig en normaal.
Dat herstel natuurlijk wel nodig was, dat zag ik echt wel in. Om mijn leven te kunnen behouden zoals het was en stiekem ook om mijn omgeving een plezier te doen. Ik wilde echt niet alles verliezen, dus wilde ik herstellen. Maar niet helemaal, omdat ik ook de eetstoornis niet kwijt wilde. Niets verliezen, dus er dan maar veilig tussenin blijven zitten.
Een stap terug voelde niet als een stap terug. Het voelde als weer even normaal. Omdat het dagelijkse eetstoornis-leven zo ontzettend normaal was geworden. Dat was oké, veilig en totaal gewend. Als ik niet echt meer nadacht, deed ik dingen op een eetgestoorde manier. Helaas, want voor je het doorhebt is een eetstoornis jarenlang bij je en heeft het jarenlang grip op je leven. Je raakt gewend aan die manier van leven, de dagen vol eetstoornis zijn normaal. En ook je lichaam; het is misschien niet gezond, maar wel iets dat je gewend bent en wat vertrouwd voelt.
Over die herstelde manier, over gezond gedrag, moest ik nadenken. Daar moest ik mijn best voor doen. Maar wat mij pas echt liet nadenken, was het idee dat dit normaal moest worden. Dit voelde nu als alle zeilen bijzetten, elke dag enge dingen doen, maar dát moest strakjes gewoon zijn. Tijdelijk vechten, om dit als nieuwe standaard te hebben. Daar gingen alle eetstoornis-gevarenlampen wel even van op rood staan.
Nieuwe normaal
Hoe eng en onhaalbaar het vandaag de dag misschien ook voelt, het is wel de bedoeling dat die nieuwe gedragingen normaal gaan worden. Dat je daar steeds minder over na hoeft te denken, dat dat met steeds minder weerstand gaat. Dat de hardnekkige oude gewoontes heel langzaam plaats maken voor nieuwe gewoontes. Die na maanden hard werken ook ineens vanzelf gaan. Dat je vandaag over een jaar je bordje naar de keuken brengt en zonder enige negatieve gedachtes die vier boterhammen hebt opgegeten en nu gewoon doorgaat met je dag. Je best doen voor nu, betekent het makkelijker hebben straks. En dat mag nú onwennig en onhaalbaar voelen.
Een nieuwe normaal, een nieuwe standaard, is er natuurlijk niet in een dag. Net zoals dat de eetstoornis niet in een dag normaal is geworden, want dat kostte ook tijd en toewijding. Ook dat wierp, op een negatieve manier weliswaar, z’n vruchten af. Datzelfde geldt op dit moment ook, maar dan andersom. Elke dag investeren in een nieuwe normaal. Tot dat het normaal is, of totdat het in ieder geval gekker is om het anders te doen. Hoe je je ook voelt.
Want herstel brengt helaas geen perfect leven, het zorgt er niet voor dat je je nooit meer slecht voelt. Maar herstel kan er wel voor zorgen dat je juist op slechte dagen niet twijfelt over of je voor jezelf mag zorgen. Herstel maakt het normaal om jezelf te voeden. Net zoals je je aankleedt en gaat douchen, ook als je er totaal geen behoefte aan hebt. Hoe je je ook voelt, goed blijven eten kan een vanzelfsprekendheid worden.
Herstel voor vandaag
Maak het overzichtelijk voor jezelf. Maak het behapbaar. Want vandaag de dag besluiten dat het voor áltijd zo moet zijn, voelt enorm overweldigend. Als ik bedacht dat ik nooit meer destructief mocht zijn, schoot de paniek al door mijn lichaam. Alleen al het idee dat het nooit meer mocht, zorgde voor spanning.
Nooit meer een totaal leeg gevoel van binnen. Nooit meer iets overslaan om de dag beter door te komen. Nooit meer een eetbui, dus nooit meer even totale vrijheid voelen en alle remmen los. Nooit meer compenseren en met een leeg gevoel in slaap vallen. Dit gedrag maakte me doodongelukkig, maar het was soms alles wat ik had. Het was in ieder geval iets waar ik altijd aan vast kon houden, het was een uitweg als ik dat nodig had. Het voelde als een gat, een leegte; de gedachte dat ik daar nooit meer aan toe mocht geven.
Maar tegelijkertijd zijn dat zorgen en angsten voor de toekomst. Je hoeft alleen nog maar iets te maken van vandaag, want vandaag is vandaag de belangrijkste dag van je leven. Als je je focust op vandaag, is het misschien makkelijker te overzien. Vandaag kan het gezonde gedrag normaal zijn. Vandaag kan herstel centraal staan. En morgen zien we wel weer verder.
Neem de tijd
Dat nieuwe eetpatroon is nog geen automatisme. Die nieuwe producten voelen nog niet altijd oké. Dat nieuwe, gezonde lichaam, is nog ongelofelijk wennen en soms nog doodeng. Dus geef jezelf de tijd. Morgen is het nog niet normaal. Maar morgen over een jaar wel. Dan heb je een jaar van keihard werken achter de rug, waarbij je aan een nieuw en gezond normaal hebt gewerkt. Je hebt je leven echt anders ingericht en dat gaat nu zelfs automatisch. Het koste moeite, maar nu niet meer.
♥
Geef een reactie