Tijdens mijn eetstoornis ben ik het spoor vaak zoek geweest. De inspiratie zocht ik op verkeerde plekken en dit hield mijn herstel tegen. Ik bleef gevoelig voor de foto’s op instagram en verkeerde websites. Ineens ging de knop op, dit was niet helpend. Ik moest op andere plekken mijn inspiratie vinden. Inspiratie om te helen.
Er zijn veel plekken waar je inspiratie uit kunt halen. Je favoriete zanger of schrijver, de zon die je raakt op het juiste moment, er valt heel veel te bedenken. Hieronder deel ik wat mij geïnspireerd heeft tijdens mijn herstel.
♥ Dieren
Ook al had ik zelf geen huisdieren toen ik in de kliniek zat, ik was hier wel veel mee bezig. Ik had mijzelf voorgenomen dat als ik thuis zou zijn en het gaat goed, dan mocht ik een huisdier. Ik zou die tijd daarna zelf alleen overbruggen en ik wilde mij niet alleen voelen. Ik wilde me nuttig voelen. Ik zag een huisdier als kans om niet terug te vallen. Ik had immers iets waar ik voor moet zorgen. Maandenlang was ik al aan het zoeken,totdat ik de stap durfde te zetten. Ik bestelde twee axolotls. Ineens had ik iets om voor te vechten.
Niet veel later had ik een groot aquarium thuis staan, met twee kleine axolotls. Ik zat toen al aan het einde van mijn traject. In de kliniek speelde ik veel the Legend of Zelda. Als een soort eerbetoon heb ik ze Din en Dark Link genoemd, naar karakters uit Zelda. Zo vergeet ik nooit waar ik vandaan kom en wat voor stappen ik heb gezet. Niet veel later kreeg ik de eerste gekko, Ingo.
Toen het uitging met mijn toenmalige vriend heb ik de (inmiddels 5) axolotls weggegeven. Ik kon ze niet meenemen. Weken ben ik hier rouwig om geweest en nog steeds doet dit mij pijn. Het voelde alsof ik niet alleen de beestjes weggaf, maar ook een deel van mij. Zij stonden voor mijn gevecht en ik stond ze zomaar af. Ook al weet ik dat dit echt niet het geval is, toch vond ik het lastig om dit te beseffen.
Ondertussen heb ik alleen nog de gekko’s en Winnie. Allemaal herinneren zij mij aan de strijd die ik heb gestreden en allemaal met een naam uit the Legend of Zelda (behalve Winnie, die had al een naam). Ingo was de eerste gekko en hij staat nog steeds symbool voor mijn herstel en als ik naar hem kijk wordt ik ook een beetje trots op mijzelf.
♥ Reizen
Voordat ik aan de therapie begon zou ik met mijn moeder en stiefvader meegaan naar Spanje. Twee weken voordat we zouden gaan kreeg ik bericht dat ik een week later kon beginnen aan de behandeling. Ik kon niet mee naar Spanje. Terwijl ik huilde boven een bord met eten, kreeg ik foto’s van mijn moeder aan het strand. Dat stak, ik wilde ook reizen.
Tijdens mijn behandeling begon ik steeds meer na te denken over de toekomst. Wat wil ik eigenlijk met mijn leven, waar wil ik heen? Waar wil ik heen begon ik vrij letterlijk te nemen. Australië of Azië.. In de vrije uren begon ik steeds meer op te zoeken over deze continenten. Ik droomde over het vliegen, het wandelen in de veelzijdige natuur en het kunnen genieten van het eten. Hoe langer ik in behandeling zat, hoe groter de wens om te reizen. Twee maanden nadat mijn behandeling klaar was, was ik ingeënt en had ik de vliegtickets gekocht. Mijn reis kon beginnen.
Ook al ging het misschien wat snel, ik denk dat dit de beste keuze is geweest. Ik was zo gemotiveerd, hier had ik het allemaal voor gedaan. Voor het eerste in jaren heb ik echt kunnen genieten van een vakantie. Ik kon weer beginnen met leven, alle angsten vergeten.
♥ Kunst en fotografie
Tijdens mijn eerste behandeling zat ik nog op de middelbare school. Ik wilde ontzettend graag een opleiding grafisch doen, maar ik durfde niet. Wat nou als ik het niet kan? In therapie heb ik deze gevoelens en onzekerheden bespreekbaar gemaakt en langzaamaan kwam het besef dat die angsten mij alleen tegenhielden. Ik moest herstellen wilde ik kans maken op die toelating. Deze droom heeft mij geholpen om toch die balans op te zoeken.
Vlak voor mijn terugval had ik last van paniekaanvallen. Ik zat niet goed in mijn vel en stak hierdoor niet de energie in mijn opleiding zoals ik dat graag zou willen. Ik voelde me schuldig en alles werd teveel. Voor een nieuw project heb ik besloten om dichtbij mijzelf te blijven. Ik wilde me niet langer schamen voor deze angst en besloot om ze juist in beeld te brengen. Tijdens elke paniekaanval maakte ik foto’s en filmpjes. Ook al vond ik dit eng, dit heeft me juist ook heel erg geholpen om zelf meer inzichten te krijgen. Weer schoot de kunst te hulp.
Wie of wat inspireert jou om beter te worden?
Geef een reactie