Ik ben flink gepest

Op de basisschool ben ik jarenlang echt flink getreiterd. Ik was lelijk, hield van dammen en zong bij een kinderkoor. Genoeg redenen om iemand te pesten, toch? Omdat er op dat moment thuis ook zoveel gebeurde had ik niet de kracht en energie om hier weerstand tegen te bieden. Hoe graag ik het ook wilde, het lukte me gewoon niet.

Pesten, het komt in ontzettend veel vormen en manieren. Online, op school, op het werk, in families, burenruzies, er zijn ontelbaar veel situaties te bedenken. Ik denk dat velen zich ook wel iets voor de geest kunnen halen uit eigen ervaring. Ik ook. Jaren ben ik gepest en getreiterd. Vrienden heb ik hierdoor verloren, maar ook een stukje van mijzelf. Ondanks mijn pestverleden heb ik pesten altijd een beetje onderschat. Waarom weet ik niet. Misschien wilde ik er niet aan geloven, misschien heb ik het weggedrukt. Pas tijdens mijn latere EMDR sessies kwam dit weer naar boven. Hier schrok ik van. Was dit echt gebeurd?

Afwachtend kijkt ze me aan. Ik probeer na te denken, maar mijn hoofd voelt zwaar. Ineens voel ik mijn buik samentrekken. Ik ben weer op de basisschool. Meerdere gebeurtenissen schieten door mijn hoofd. Ik van de fiets geduwd, ik word uitgelachen, er staat ineens porno op mijn computer… Het houdt niet op. Ik word misselijk en open mijn ogen weer. Het liefst wil ik huilen, klein bij mijn moeder op schoot. Haar (vieze) parfum ruiken en weten dat alles oké is. Maar daar ben ik niet. Ik zit in een lichte kamer op een blauwe bank. Tegenover mij zit mijn psycholoog. Ze ziet dat ik het moeilijk heb en wacht op mijn reactie. Ze bied me een glaasje water aan en gretig drink ik het glas leeg. De misselijkheid zakt en ik voel me weer een beetje rustig worden.

“Wil je vertellen wat je zag?” Vraagt ze als ze ziet dat ik weer iets meer ontspan. Ik knik en vertel haar over vroeger. De pet die mij lelijk stond, hoe dom ik was met rekenen, hoe lelijk mijn gezicht is, hoe groot mijn tanden zijn, hoe stom ik was om bij een kinderkoor te zingen, dat ik nog geen borsten had, hoe mijn beste vriendin mij in de steek liet voor de pesters. Alles kwam eruit. Hoe ik tegenover mijn pesters van de leraar moest vertellen dat ik wilde dat ze ophielden. Hoe erg ik mij voor het blok gezet voelde. Hoe alleen ik mij voelde, hoe eenzaam mijn strijd was en hoe ik ‘s avonds mijzelf in slaap huilde. Hoe erg ik elke dag met lood in mijn schoenen naar school fietste. Ik trok het niet meer. 

De laatste dag van groep 8. Iedereen in mijn klas was blij en vierde feest. Ook ik ging een nieuwe periode in. Naar een nieuwe school, wat ik al een erg moeilijke stap vond. Waar ik echter nog meer mee zat was dat mijn pesters naar dezelfde school gingen. Echt blij kon ik die dag ook niet zijn. Die vakantie heb ik hard aan mijzelf gewerkt. Ik wilde opnieuw beginnen op die school. Ik wilde sterk genoeg zijn, ze geen reden meer geven om mij te treiteren. Ik zocht een baantje, kocht nieuwe kleren en ging naar de kapper. De eerste dag viel mij reuze mee. Ik leerde fijne mensen kennen en de pesters zaten gelukkig in een andere klas. De school was zo groot dat ik de confrontatie makkelijk kon vermijden. Ik leerde al snel leuke klasgenoten kennen en voor het eerst in jaren voelde ik de druk van mijn schouders afglijden. Het kon dus wel. 

Echt gepest ben ik hierna nooit meer. Wel kwam ik regelmatig mijn pesters tegen. Ik had ze zelfs op Facebook. Ik was te bang om te laten merken hoe ik mij echt voelde. Vorig jaar heb ik mijn lijst opgeschoond en ze verwijderd. Ik heb hier geen boodschap meer aan. Ik heb geleerd dat dit stukje uit mijn verleden mij meer heeft gevormd dan ik aanvankelijk dacht. Ik was het zelfs vergeten. Ik had het weggestopt. Ik denk dat het voor mij misschien nog te pijnlijk was om dit onder ogen te zien.

Dit ‘lelijke’ meisje is net zo mooi als ze vroeger was. Houdt nog steeds van zingen en dammen en schaamt zich hier niet langer voor. Dit meisje durft weer petten te dragen zonder dat ze gelach in haar hoofd hoort. Ze durft weer te leven. Zonder angsten.

Lieve jij, mocht je dit herkennen, op wat voor manier dan ook. Laat je niet gek maken. Je bent een prachtmens. Ik gun je een leven zonder verdriet, boosheid en angst. Je bent goed zoals je bent. Ook al heb ik dit veelal alleen gedaan, dit is echt niet nodig. Blijf hier niet alleen mee zitten, je hoeft deze strijd niet alleen te voeren.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

13 reacties op “Ik ben flink gepest”

  1. Wauw, deze blog raakt me zo, eigenlijk veel meer dan ik verwacht had. Ik krijg er een brok in mijn keel van. Zelf ben ik ook veel gepest op de basisschool en hebben beste vriendinnen zich tegen me gekeerd. Die gevoelens van eenzaamheid en vernedering zijn zo verdrietig en zwaar, zeker als thuis ook geen fijne plek is om naar terug te keren. Misschien onderschat ik, zoals je omschrijft, het pesten ook een beetje, de nare gevoelens die ik daar nog bij voel. Dankjewel voor het schrijven van deze blog (en wat een lieve kinderfoto’s trouwens, echt schattig!)

  2. Wat herkenbaar, ik ben ook heel mijn leven gepest tot het mbo aan toe.
    Ik besloot zelfs om op kbl te blijven terwijl ik eigenlijk havo/VWO mocht gaan doen maar daar waren de pesters met meer dus bleef ik kbl doen met minder erge pesters 😔 nog altijd spijt van

  3. wauw wat dapper dat je dit deelt!
    ik ben vroeger ook erg gepest en dit raakt me zo 🙁

  4. Hele mooie blog!

  5. wat hefig lonneke dat je zo erg gepest bent! ik vind pesten echt erg en gemeen.

  6. Oh Lonneke wat naar dat je zo gepest bent! Ik vind dit wel een heel fijne blog om te lezen, omdat het zo herkenbaar is… Ik ben mijn hele leven lang vaak gepest een deel was ik gewoon vergeten totdat mijn therapeut er naar vroeg…. Ik dacht er gewoon niet aan en had niet door wat de impact was die het op me had. Toen vond ik mezelf zo stom dat dit zo’n impact heeft en dan helpen niet soort blogs echt om mezelf wat beter te begrijpen en hierin wat milder naar mezelf te kijken
    xxx

  7. Kon je maar tegen je vroegere zelf zeggen hoe mooi je bent, van binnen en van buiten, dat je later zult gaan zien en dat je dan bent wie je echt bent, zonder schaamte en verdriet. Dat de kleine jij al die leugens naast zich neer mag leggen, op mag staan en trots mag zijn. Kon je dat maar zeggen..Dan was je toch zoveel eerder gaan bloeien. Hoe prachtig zou dat zijn!

    1. Oh ja kon daar maar, hè? Dat zou heel mooi zijn!

    2. Kon ik dat nu maar….

  8. Wauw die komt binnen, te herkenbaar, alleen ben ik erg gepest van mijn 4e tot mijn 20ste..
    Ik heb er CPTSS aan overgehouden en heb het helaas nog lang niet verwerkt.
    Ik herken het ook heel erg dat je na een herbeleving misselijk word en wil huilen bij je moeder, ik voel me altijd weer dat kleine kwetsbare meisje.
    Ik vind het heel knap hoe je er nu mee omgaat en hoe je deze blog kan schrijven, veel respect.

  9. Hier ook nog aan de traumabehandeling, PTSS door o.a pestverleden…heel fijn deze blog, omdat het altijd zo alleen voelde en soms nog voelt.

  10. Wauw, wat mooi geschreven.

    Zelf hier in mindere mate ook last van gehad. Soms nog steeds moeilijk om te accepteren. Maar inderdaad het heeft me wel gevormd tot het mooie mens dat ik nu ben. (Van binnen en van buiten)

  11. Bedankt voor het delen, Lonneke! Je verhaal is heel herkenbaar voor mij. Sinds een aantal jaar besef ik dat de pesterijen van vroeger mij meer gedaan hebben dan ik dacht. Ze hebben mij nog onzekerder gemaakt en ook bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn eetstoornis (waar ik intussen, na jaren van ups en downs, gelukkig wel vanaf ben).

    Pesten is vreselijk en ik begrijp niet waarom mensen zo gemeen tegen elkaar kunnen doen. Pesters weten niet wat ze aanrichten.

    Gelukkig zijn er ook veel lieve, aardige en begripvolle mensen op deze wereld. Laten we dat niet vergeten. Pesters maken je klein en kwetsbaar, maar lieve mensen laten je groeien en bloeien. Dus wil ik graag tegen iedereen die gepest wordt zeggen: focus je vooral op deze aardige mensen en vraag hen gerust om hulp.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *