Ik doe een stapje terug

De afgelopen tijd heb ik het vaak proberen te beschrijven, maar alleen naar deze zin staar ik al een kwartier. Terwijl ik het zó graag wil beschrijven. Meer dan ooit wil ik kunnen beschrijven wat ik voel. Maar voor het eerst in een lange tijd kan ik de woorden ergens niet voor vinden. Voor het eerst weet ik niet wat er van een tekst terecht komt, óf er überhaupt iets van terecht komt. Ik kan er niet meer van op aan dat er iets uit mijn handen komt of dat ik vandaag kan doen wat ik me heb voorgenomen. Voor het eerst kan ik niet van mezelf op aan. De afgelopen dagen heb ik het vaak proberen te beschrijven, zonder het woord ‘overwerkt’ uit te willen spreken. Zonder te hoeven zeggen dat ik overspannen ben, maar ik geloof wel dat dat het woord is dat ik al een tijdje zoek. Daarom doe ik de komende tijd een stapje terug. 

Tot het laatste moment hield ik vol dat ik gewoon even vrij moest hebben. Als ik gewoon een paar dagen vrij heb, kom ik vast lekker tot rust. Er zou iets van me afvallen, let maar op. Zo lang het kon hield ik vast aan de illusie dat het zou voelen als het opnemen van een vakantie. Dat gevoel van vrij nemen ken ik namelijk wel; dat is fijn en dat voelt vrij. Dat voelt als welverdiende tijd voor jezelf nemen. Vrij vragen, nee; vrij krijgen omdat je overwerkt bent voelt – tegen al mijn verwachtingen in – niet verdiend. Het voelt niet vrij en al helemáál niet als een opluchting. Het enige dat een vakantie en overspannenheid gemeen hebben, is dat je er keihard naar toe werkt. Naar het één alleen iets bewuster en iets hartelijker dan naar het ander. 

Het voelde heel lang alsof ik ergens doorheen moest, even door moest zetten. Ja, ik lees het zelf ook, een bekende valkuil he? Gewoon even doorzetten, want ik werk tenslotte ergens naartoe. Nu is het even druk, nu is het even veel – te veel misschien – maar dat wordt strakjes minder. Want dat wordt het toch altijd? Althans, die ervaring heb ik. Uiteindelijk worden dingen rustiger. De snelheid van het leven verandert altijd, doordat we de tijd z’n werk laten doen. Daar hield ik me aan vast, net zoals ik me vasthield aan de honderd andere dingen die ik elke dag steeds belangrijker maakte. Dat ik bij elke gevallen steek in paniek raakte, mijn vriend afsnauwde of in huilen uitbarstte, praatte ik goed of negeerde ik. Op werk is het druk, ons nieuwe huis is veel werk, maar ik stelde mezelf elke dag gerust met de woorden dat het allemaal tijdelijk was. Even volhouden dus, dan word ik vanzelf weer normaal. 

Ondertussen raakte mijn vertrouwde normaal steeds verder van mij af. De dagen werden grijzer, de grijze massa in mijn hoofd werd beklemmender en leek intussen al mijn vermogen tot relativeren te verdrukken. Het zat te vol en door de laatste kiertjes kwam steeds minder licht naar binnen. Maar ik ken mezelf toch? Ik ken mijn buien toch ook? Ik kan best tegen een beetje grijsheid, tegen een beetje regen en onweer, maar dit keer lijkt er geen einde aan te komen. Ik zit vast in iets wat ik niet ken, niet begrijp en dus ook niet kan uitleggen. En als de dagelijkse paniekaanvallen en het gevoel geen uitweg meer te zien mij op een doordeweekse dag enigszins lijken te waarschuwen, zit er ineens weer een goede dag tussen. Ineens is daar weer een dag dat de zwaarte iets beter verdeeld lijkt, er plots weer iets uit mijn handen komt en ik opnieuw denk: zie je wel, het komt weer goed. Het valt wel mee. Ik snap het nog steeds niet zo goed, maar zó erg kan het niet zijn.

Als vanzelf laat ik me weer leiden door de snelheid van de dag en door de stress die me gewoon is geworden. Ondertussen voel ik dat ik steeds vaker mezelf niet ben en raak ik steeds vaker in paniek van activiteiten waar ik eerder mijn hand niet voor omdraaide. Mijn laptop maakt me inmiddels bang en lusteloos. De supermarkt put me uit. Het voelt alsof ik vast zit. Ik zit klem, maar niet enkel in mijn eigen planning. Ik zit klem in het leven, waarin alles te groot en te belangrijk voelt. En hoe harder mensen roepen dat ik zelf de enige ben die hier iets aan kan veranderen, hoe meer ik verstar. Ik hoor het, ik weet het, maar het lukt me niet. Ik móet iets veranderen, maar ik kán het niet en weet niet hoe. 

Maar dat je ergens je vinger niet op kunt leggen, betekent niet dat het niet erg is. Dat je ergens de woorden niet voor kunt vinden, omdat je het simpelweg niet kent of herkent, betekent niet dat het wel meevalt. Of dat het vanzelf over gaat. Ik snapte er niets van, nog steeds niet echt, maar ik weet nu in ieder geval wél dat ik mezelf niet terugkrijg door gewoon nog even door te rennen. 

Of ik mezelf terug krijg door rust te nemen, weet ik eigenlijk ook niet. Dat maakt het op dit moment zo lastig en zo complex, want ik wist niet dat je jezelf kwijt kan raken in dingen die je leuk vindt. In dingen waar je in de eerste plaats helemaal niet mee wilt stoppen. Overspannen dacht ik enkel te kunnen raken van een aaneenschakeling van stomme dingen. Zware en stomme dingen, waar ik niet zelf voor had gekozen. Misschien dat ik daarom verwachtte dat – áls ik overspannen zou zijn – er iets van me af zou vallen als ik een stap terug zou moeten doen. Maar het feit dat het moet, het feit dat je ziek wordt van doorgaan en van alles vasthouden, maakt het natuurlijk anders. Het lucht niet op en ik wil niets loslaten, maar omdat het beter is, probeer ik dat wel te willen. 

Wat is het eigenlijk ontzettend lastig om iets te veranderen en in te grijpen als iets niet goed gaat, maar je niet kan aanwijzen waar het precies fout gaat? Je kunt niet aanwijzen waar de pijn zit. Het is geen gebroken been, geen duidelijke breuk op een duidelijke plek. Het zijn heel veel kleine breukjes op veel onzichtbare plekken. Ook dat doet pijn, maar waar begin je in godsnaam met uitleggen hoe dat voelt? Ik merk zelf dat mijn functioneren en gemoedstoestand mijn enige referentiekader zijn. Als dat anders is of op een negatieve manier verandert hoef ik de breuk eigenlijk niet aan te kunnen wijzen om te weten dat het niet goed zit. Die verandering opmerken is genoeg en mag denk ik altijd genoeg zijn om iets te mogen veranderen.

Terwijl ik dat schrijf weet ik dat het onlangs nog voelde alsof ik niets kón veranderen en geen keuze had. Ik wist verstandelijk wel dat het kon, maar gevoelsmatig was ik er gewoon niet toe in staat. Nu is de keuze deels vóór mij gemaakt en komen deze wijze woorden uit mijn verstand. Het voelt nog allesbehalve goed, maar dat is blijkbaar geen voorwaarde om toe te geven aan verandering. 

Veel leuke en goede ontwikkelingen kunnen óók te veel worden, weet ik nu. Als je geen tijd kiest om jezelf en je lichaam rust te geven, kiest je lichaam dat moment voor jou uit, weet ik nu ook. Dat zorgt voor een groot grijs gebied waarin ik niets de schuld kan geven. Stomme dingen zijn me niet overkomen, dus daar kan ik niet boos op zijn. Tegelijkertijd wil ik ook niet belanden in het gevoel gefaald te hebben, maar daar moet ik veel weerstand tegen bieden. Want als alles leuk is, voelt het al snel als je eigen schuld als het niet lukt. Nu is het in ieder geval weer eens mijn beurt om te lezen over de ervaringen van anderen en te leren wat ik hierbij nodig heb. Ik heb namelijk nog geen idee, maar dat mag ik de komende tijd onderzoeken. Met frisse tegenzin overigens, want dat wordt hard werken. Ik voel nog steeds geen opluchting, maar weet verstandelijk dat deze rust niet onverdiend is.

Rust hoef je overigens nooit te verdienen, besef ik nu. Daar hoef je niet naartoe te werken, want blijkbaar haalt het je net zo hard weer in. Rust is niet enkel nodig om weer door te kunnen rennen, maar juist om te leren om je balans te bewaren. Om niet beklemd te raken in het leven en om je goed te kunnen voelen. Ik doe dus een stapje terug en neem een tijdje rust, maar dat wordt geen vakantie. Eerder behoorlijk bikkelen. Maar naast angst, voel ik vooral zin om me weer mezelf te voelen. Iets waar denk ik iedereen – vrijwillig of noodgedwongen – de tijd en aandacht voor mag hebben. 

Tot snel!

Liefs,
Daphne

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

41 reacties op “Ik doe een stapje terug”

  1. wat mooi geschreven en wat herkenbaar. Heel veel sterkte lieve Daphne en wees n beetje lief voor jezelf ♥

  2. Lieve daphne, wat fijn en mooi dat je er zo open een eerlijk over durft te zijn en te kiezen voor jezelf. In je verhaal klinkt ook door dat het vooral mentaal is of niet? geen terugval in je es hoop ik. Zo herkenbaar ook dat je door kan draven in dingen die leuk zijn of zouden moeten zijn en dat op een gegeven moment daardoor niet meer zijn. Ik hoop zo dat er steeds meer straaltjes licht door de gordijnen en bomen komen schijnen en je de rust en plezier in alles weer terug vindt. Maar stapje voor stapje. Ook dapper dat je hebt geaccepteerd dat de keuze voor je gemaakt is, zoals je schrijft. Ik ga niet zeggen: tot gauw, want dat kan druk leggen en ik wens je dat je alle tijd mag nemen die je nodig hebt.

    geniet tot die tijd van de dingen die je wel kan en die wel lukken als je katjes, lekker eten, meer tijd/rust met je vriend en rustig rommelen in je mooie nieuwe huis, al is het alleen maar genieten van de mooie glas-in-lood-ramen!

    Hug van mij!

  3. Wat naar voor je Daphne. Heel veel beterschap en sterkte de komende tijd!

  4. Sterkte! En rust goed uit! ♡

  5. Sterkte Daphne! Wat weet je mooi te beschrijven hoe het voelt, juist ook het stuk over niet-weten en niet kunnen beschrijven. Heel veel rust en ruimte toegewenst.

  6. Soms is een stapje achteruit juist een stapje vooruit…sterkte en liefs!

  7. Neem je tijd en rust, lieve Daphne!

  8. Mooi beschreven en wat een herkenbaarheid. Denken dat het wel goed komt, geen rust willen / kunnen nemen en dat anderen het dan uiteindelijk (noodgedwongen) gedeeltelijk voor je bepalen.

    Veranderingen, ook leuke, kunnen gewoon moeilijk zijn.
    En daar hoef je je niet schuldig over te voelen.

    Neem de tijd die je nodig hebt.

    Liefs

  9. Wat een dappere stap, Daphne! Heel veel succes en sterkte de komende tijd❤

  10. Lieve Daphne,

    Ontzettend herkenbaar hoe je beschrijft hoe mijn overspannenheid en later burn-out ooit begon. Alsof ik mezelf teruglees…

    Ik hoop dat je mag leren hoe je luistert naar je lichaam. Dat je het nu herkent en dat je rust neemt, is een hele moeilijke stap, maar je lichaam zal je dankbaar zijn. En dat je op termijn mag leren kiezen tussen alles wat leuk is en mag leren doseren wanneer je wat doet. Dat je mag leren om verantwoordelijkheden te delegeren.

    En bovenal; je bent goed zoals je bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen om al wat je niet lukt in daden. Alles is oké. Jouw tempo is oké. Neem alle tijd die je nodig hebt.

    Heel veel sterkte en beterschap.

    Liefs

  11. Wat mooi omschreven! Ondanks dat, dat juist zo moeilijk was. Zo eerlijk en kloppend! Ik herken het de verwarring, het tegenovergestelde willen (doorgaan) en geen opluchting.. ergens fijn dat je daar toch woorden aan hebt kunnen geven. Daardoor geeft het erkenning, bevestiging en doet het me weer herinneren hoe ingewikkeld het was, moeilijk uit te leggen en zelf totaal niet begrijpen.

    Heel veel sterkte! Heel dapper dat je deze stap (met tegenzin) zet! Ik wens je veel kracht en hopenlijk nieuwe lessen wat je uiteindelijk dichter bij jezelf brengt. Liefs

  12. Jeetje wat een langdradige tekst. Zo veel woorden zo weinig inhoud. Kom gewoon to te point..

  13. Pas goed op jezelf en neem vooral de tijd.
    Denk niet bij een paar goede dagen oh ik ben hersteld.
    Dat duurt echt wel een poosje.
    Je hebt om je heen vast genoeg mensen die je steunen en ook hier zijn veel mensen die om je geven.
    Sterkte lieverd
    You can do this

  14. Pas goed op jezelf en neem vooral de tijd.
    Denk niet bij een paar goede dagen oh ik ben hersteld.
    Dat duurt echt wel een poosje.
    Je hebt om je heen vast genoeg mensen die je steunen en ook hier zijn veel mensen die om je geven.
    Sterkte lieverd
    You can do this

  15. Wat mooi beschreven, en wat lastig. Veel sterkte gewenst en hopelijk vind je jezelf en de weg weer terug!

  16. Daphne, ik denk dat jij precies beschrijft hoe ik me ook al een hele tijd voel. Vooral dit stukje,

    "Wat is het eigenlijk ontzettend lastig om iets te veranderen en in te grijpen als iets niet goed gaat, maar je niet kan aanwijzen waar het precies fout gaat? Je kunt niet aanwijzen waar de pijn zit. Het is geen gebroken been, geen duidelijke breuk op een duidelijke plek. Het zijn heel veel kleine breukjes op veel onzichtbare plekken. Ook dat doet pijn, maar waar begin je in godsnaam met uitleggen hoe dat voelt? Ik merk zelf dat mijn functioneren en gemoedstoestand mijn enige referentiekader zijn." ,

    dat vage gevoel van ‘er klopt iets niet, maar wát?’ en dan daarbij die goede dagen waardoor je denkt dat het met uitslapen en een dagje rust wel over is. Zo herkenbaar!
    Maar ja … waar begin je. Ik zou het zelf ook niet weten.

    Lieve Daph, je bent eerlijk naar jezelf en hier op Proud. Ik had al een tijd het gevoel dat het niet helemaal goed ging, maar je hebt je nooit laten verleiden tot afreageren op iemand (hier) of in een dagboekje. Heel knap.
    Neem de tijd. Ruim Genoeg Tijd, desnoods Veel Tijd.
    We zullen het wel weer lezen als je er weer bent, of wanneer je besluit dat je niet meer terugkomt. Alles komt goed, zolang je eerlijk blijft naar jezelf.

    xx

  17. Veel sterkte lieve Daphne, je komt hier doorheen, op een dag is het er weer, nog bedankt voor al je antwoorden altijd op mijn schrijven, het is ook heel wat om ergens (fulltime) te werken sowieso, dan is er vaak te weinig tijd voor jezelf en je eigen dingen, ik hoop dat je een nieuw ritme kunt vinden en het snel weer veel fijner mag voelen dan nu, liefs van Wylma.

  18. wat vervelend voor je! ik schrik hier eigenlijk wel van, rust goed uit en doe waar je behoefte aan hebt, hopen dat het snel beter met je gaat! sterkte lieve daphne en beterschap.

  19. Lieve Daphne, wat een pittige tijd voor je. Neem alle tijd die je nodig hebt. Weet dat je gemist gaat worden; je helpende reacties en warme persoonlijkheid. Veel sterkte en wijsheid.

  20. Lieve Daphne, dank je wel voor het delen van jou kwetsbaarheid. Dat maakt je heel sterk ook al voel je dat nu niet zo. Ik wens je heel veel warmte, kracht en liefde. Neem de rust en de tijd die je nodig hebt. Veel liefs!

  21. Ach wijffie, wat naar. Rust lekker uit lijkt zo gewoon om te zeggen, maar uit ervaring weet ik dat die woorden vaak ook frustrerend kunnen zijn. Per dag bekijken, stapje voor stapje, alle tijd…

  22. Wat ontzettend dapper geschreven! Je openheid en kwetsbaarheid, wauw, diep respect!
    Ik merkte dat ik, na lichamelijk hersteld te zijn, nog steeds last had (en soms nog heb) van mijn interne criticus (innerlijke saboteur). En hierdoor bleef ik over mijn grenzen gaan. Ik maakte keuzes op basis van mijn hoofd, mijn gedachten, ipv te voelen wat goed voor me was.
    Ik denk de harde oordelen over jezelf te herkennen in je verhaal, maar misschien heb ik het helemaal mis…
    Ik hoop dat je wat zachtheid in je leven kan toevoegen. Dat je nieuwsgierig kan zijn ipv hard moet werken aan je herstel. Zachtheid maakt buigzaam en daarmee krachtiger, hardheid breekt, knapt af… De kracht van zacht.
    Ik wens je heel veel (zelf)liefde en zachtheid 💝

  23. Jammer. Jou blogs zijn zo waardevol. Maken echt proud

    Sterkte!

  24. Oh lieve Daphne, wat sterk dat je dit deelt. Ik hoop dat het stapje terug je goed gaat doen. Hopelijk tot wanneer je je weer beter voelt, ik denk dat vele je stiekem toch wel gaan missen. Maar eerst, jij!

  25. Wat mooi geschreven. Heel veel sterkte komende tijd lieve Daphne ❤

  26. Lieve Daphne,

    Niks bikkelen, niet hard werken. Je "weer" jezelf voelen is geen nieuw project. Dan ga je van werk naar werk. Ja, je hebt het zelf gedaan en tot dit laten komen. Het mooie hieraan is ook dat je door andere nieuwe keuzes volgende keer de uitkomst kan beïnvloeden. Hier gaan weken, maanden, jaren overheen. Elke keer iets nieuws uitproberen. Het is niet nodig om ergens boos op te worden, maar het mag natuurlijk wel. Je kon en kan niet falen, want er was en is ook geen juiste manier. Er is jouw manier. Je kan wel tevreden of ontevreden zijn met de uitkomst van je keuzes van de afgelopen tijd.
    Het zijn, te bestaan, is misschien voor nu al genoeg. Inzicht, ideeen en verandering komen vanzelf met de tijd wanneer je weer inspiratie voelt opborrelen.
    Een wonderlijk iets. Tijd.

    Knuffel,
    Lost girl

  27. Lieve Daphne,

    Ik wilde je even laten weten dat je hierin niet alleen staat. Take care! Houd moed, heb vertrouwen en wees lief voor jezelf. Je faalt niet. Dat probeer ik ook mezelf voor te houden.

    Liefs, Renate

  28. Sterkte en beterschap Daphne ♥

    Heel herkenbaar ook; ik ben een paar maanden geleden gestart met een superleuke stage (naast mijn werk) en ben gaan samenwonen. Alleen maar leuke dingen. Maar ook een beetje spannend en veel. Ineens was ik weer labiel, snel geïrriteerd, kortaf, verre van de beste versie van mezelf.. heb toen helaas ook besloten om te stoppen met mijn stage 🙁 ik ben achteraf echt superblij dat ik hiervoor heb gekozen (en niet voor "nog even doorzetten.. nog een paar maanden, nog een paar weken etc") en merkte achteraf ook dat ik echt wel over m’n grenzen was gegaan. Nu weer bijgekomen en weer de leuke, relaxe, stabiele zelf 🙂 helaas zonder stage, maar wel veel beter in m’n vel.

    Denk dus dat je (afgaand op mijn verhaal dan haha) er echt goed aan kan doen door een stapje terug te nemen!

    Heel veel succes de komende tijd en dank voor het delen van je verhaal/kwetsbaarheid! Liefs.

  29. Veel beterschap en verdrietig dat je je zo voelt. Hopelijk ervaar je steun van lieve mensen om jou heen en waar nodig/helpend van een externe professional. Take care!

  30. Lieve Daphne,
    Sowieso bedacht ik me soms al hoeveel werk het allemaal wel niet moet zijn voor jullie om zoveel content te maken en heb ik hier veel respect voor. Dankbaar dat jullie lieve meiden zoveel moois maken voor anderen! Heel veel sterkte gewenst! ♥

  31. Hallo Daphne,
    Wat goed heb je dit allemaal beschreven. Het is zo herkenbaar. De verwarring en het vinden dat je het allemaal wel moet kunnen, het gevoel dat de wereld die van jezelf is verdwijnt en alles heel grijs en kil en vreemd voelt.
    Te veel is te veel een mens kan maar tot zo ver aan.
    Neem de tijd en de ruimte om weer tot jezelf te komen. Het kan best een poosje duren, maar het komt weer goed. 🙂

  32. Sterkte Daphne! 🤍

  33. Sterkte Daphne! ♥ Mooi en open en eerlijke blog. Goed dat je even voor jezelf kiest en ik hoop je ook weer snel te zien als je je beter voelt, maar geen haast. Jezelf op 1 🙂 Liefs

  34. respect voor dat je de veerkracht nog hebt om dit te schrijven. Dat betekent ook dat je hart ook zo groot is voor de mensen hier en voor jezelf dat kan niet anders. Neem je tijd en inderdaad dit wordt hard werken, maar het is werken voor een hele goede zaak. Je gaat hier nog sterker dan je al was uit komen. En probeer geen tijdslimiet te stellen maar het moment aan te voelen dat het klopt. Take care!! liefs Minke

  35. Lieve Daphne,

    Dit bericht lees ik nu pas en ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat. Ik hoop dat je lief bent voor jezelf en langzaam weer jouw glans terug vindt.

    Een paar weken geleden zag ik jou in Apeldoorn bij Klein Berlijn. Wat had ik graag even met je gekletst. Maar uit respect voor jouw rust en privacy heb ik je niet aangesproken.

    Niet wetende of je dit leest, stuur ik je via deze weg een dikke knuffel en heel veel liefs.

  36. Ik lees deze blog nu opnieuw. Weet eigenlijk niet wat me ertoe leidde hem weer op te zoeken. Het raakt me om het te lezen. Misschien omdat ik de wirwar in mijn hoofd herken in je stukje tekst. Dankjewel voor je openheid lieve Daphne. Het is ontzettend waardevol. Ik ga er vanuit dat je dit niet meer leest, maar ik wil het toch gezegd hebben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *