Ze stond op een pleintje met een paar kleine bomen eromheen. De toren was blauw, wat ik prachtig vond. Er was maar één kerk zoals deze en daar hoorde ik bij. Trots riep ik altijd dat dit mijn kerk was, als ik in de auto zat en hem van een afstand al kon zien. De kerk waar ik ben gedoopt, de communie heb gedaan en ben gevormd…
Voordat je begint met lezen, wil ik je vertellen dat dit mijn verhaal is en van mij alleen. Ik beschrijf mijn keuzes en wat dit met mij heeft gedaan, maar ik wil niemand iets opdragen of overtuigen. Dit is hoe ik het geloof ervaren heb en waar ik mijn keuzes op gebaseerd heb. Dit is niemands waarheid, behalve de mijne.
Elke donderdagmiddag racete ik op mijn fiets naar dat eenvoudige pleintje, waar ik eerst een halfuurtje mocht spelen met alle andere kinderen. We deden verstoppertje en ik wist altijd de beste plekjes. Na de thee of de te slappe aanmaak limonade liepen we naar het altaar. De kerk was dan helemaal leeg. De echo viel nog meer op en de kou was onuitstaanbaar. Toch kwam ik hier heel graag. De geur voelde haast nostalgisch. Weggeëbde mirre en het zware hout van de banken. Als ik een rotdag had, leefde ik hier helemaal op. Hier kon ik echt mijzelf zijn, zonder dat ik werd veroordeeld. Hier was ik veilig.
Pesten in en door de kerk
Jarenlang heb ik hier vol trots gezongen. Mijn geloof nam een groot deel van mijn leven in beslag. Zo bad ik altijd voor het eten, was het eerste boek dat ik las de kinderbijbel, luisterde ik aandachtig naar alle verhalen over de apostelen op school en was ik niet te beroerd om mijn zusje al deze verhalen weer door te vertellen. God was mijn leider en ik volgde braaf.
In de laatste jaren van de basisschool werd ik steeds iets meer bewust van mijzelf en het leven dat ik leidde. Ik begon wat kritischer na te denken en ik kwam op een punt dat ik mij ook vraagtekens bij het geloof zette. Dit kwam vooral voort uit de nare opmerkingen die ik kreeg van mijn (vaak ook gelovige) klasgenoten. Ik werd uitgelachen en uitgescholden. Gepest, omdat ik geloofde, terwijl zij elke zondag naar dezelfde kerk gingen. Ineens werd de kerk een plek waar ik wél werd veroordeeld. Waar ik niet goed genoeg was, waar ik niet meer mocht zijn wie ik altijd was geweest.
Op de middelbare school kwam ik in aanraking met niet-gelovigen. Ik vond het maar gek dat deze mensen echt bestonden. Hoe konden zij leven zonder God? Ik begreep er niks van. Zij hoefden niet op zondag naar de kerk, maar mochten uitslapen en keken cartoons. Als ik ‘s avond mee-at hoefde ik niet te bidden. De eerste keer voelde ik me schuldig, maar er gebeurde niks. Ik ging niet dood, er gebeurde niet zoveel als ik een dag niet had gebeden.
Dansende soldaat
Ik werd ouder. Het geloof vond ik eigenlijk steeds wat suffer worden. Ik had weinig vriendinnen om mij heen die gelovig waren en ook ik had die behoefte steeds minder. Ik begon meer en meer na te denken en kwam tot een vreselijke conclusie, althans voor mij. Ik begreep het niet meer. De God waar ik altijd zo trouw aan bleef, waar ik altijd bij terecht kon in moeilijke tijden, als mijn vader weer had gedronken, toen hij bloedend op de deur bleef bonken en ik hem niet naar binnen durfde te laten. Ineens knapte er iets in mij. Waarom zou een God mij door deze ellende heen slepen? ‘God gives his toughest battles to his strongest soldiers..’ Hoorde ik van alle kanten. Maar niemand hielp. Ik werd verwacht dat ik de problemen, die ik niet eens zelf had veroorzaakt, wel op zou lossen. Zo voelde het althans.
In het begin geloofde ik heilig in deze zin. Ik was misschien zelfs wel een beetje trots. Hoe zwaarder ik het had, hoe sterker ik dus eigenlijk was, hoe trotser God op mij was. In zekere zin is dat misschien waar, maar na een tijdje begon ik het vertrouwen te verliezen. Waarom zou hij mij met opzet zoveel pijn doen, als hij het schijnbaar ook kon veranderen..?
Ik was ondertussen oud genoeg om niet meer elke zondag mee te hoeven naar de kerk. In deze periode maakte ik ook de keuze om te stoppen met het koor. Ik was ondertussen één van de oudsten geworden en voelde mij de helft van de tijd een babysitter. De dirigente had besloten dat het wel ‘hip’ zou zijn om wat nummers van K3 toe te voegen aan het stoffige repertoire. Hier was ik absoluut niet blij mee. De diensten hierop stond ik als 14-jarige de ingestudeerde pasjes voor te dragen aan mijn eerdere pesters, op K3 nota bene. De grens was bereikt, het was klaar zo. Ik paste hier niet meer.
Alles wat ik kende van het geloof, leerde ik deels door deze kerk. Voor mijn gevoel was de weerspiegeling van de dienst dan ook wat het geloof zou moeten zijn. Ondertussen weet ik dat het niet zo simpel ligt, maar ik heb geen spijt dat ik afscheid heb genomen van deze kerk en hierbij ook het geloof. Ik ben denk ik iets te nuchter om in een God of verlosser te geloven. Dat betekent echter niet dat ik niet geloof in het geloof. Ik lees, ook hier op Proud2Bme, hoe een geloof mensen vertrouwen kan geven en het vermogen om door te zetten. Ik vind het prachtig dat mensen hierop kunnen vertrouwen en zich hieraan op kunnen trekken. Welk geloof dan ook.
Ik ben niet gelovig meer. Thuis bid ik niet meer voor het eten en naar de kerk gaan doe ik ook niet. Wel vind ik het prettig om soms in een kerk te zijn, te ruiken wat vroeger mijn veiligheid was en het geluid van voetstappen op het altaar te horen, het geluid dat vroeger mijn lijflied was.
Ik denk dat het niet verkeerd of ongezond is om je ideeën bij te stellen. Ook niet als het aankomt op geloof en religie. Misschien was het niet helemaal eerlijk van mijn jongere ik om mij zo te laten kisten, maar ik denk dat ik vooral een excuus zocht om mij van mijn geloof te scheiden. En dat zegt denk ik al veel over hoe passend het was. Of waarschijnlijk juist niet.
Hoe is een leven zonder God? Voor mij is dit prima, maar dat betekent denk ik niet dat dit voor iedereen passend is, net zoals een geloof niet voor iedereen is weggelegd. Ik denk niet dat een geloof iets moet zijn wat jou in de weg gaat zitten, wat je met tegenzin doet, naar handelt. Het moet goed voelen, bij je passen.
Daar geloof ik in.
♥
Ben jij gelovig (opgevoed)?
Wil je meepraten over dit thema? Morgenavond van 20.00 uur tot 21.00 uur is er een themachat gewijd aan dit onderwerp. Ben jij er ook?
Bron: pexels
Geef een reactie