Een lange tijd heb ik mezelf afgevraagd of ik wel echt een eetstoornis had. Ik had af en toe dan wel wat problemen met eten en ik wist dat het niet helemaal normaal was, maar een echte eetstoornis? Nee, daar geloofde ik niet in. Toen het begrip eetstoornis dan ook ter sprake kwam, ging ik op internet opzoeken wat een eetstoornis precies is. Ik keek documentaires, programma’s en las er een hoop boeken over. Uit al die informatiebronnen haalde ik argumenten waarom ik geen echte eetstoornis zou hebben. Herkenbaar?
Zelfs toen ik officieel de diagnose eetstoornis kreeg, geloofde ik het nog steeds niet helemaal. Ik snapte gewoon niet dat iemand kon denken dat ik een eetstoornis had. Ik vergeleek mezelf met andere meiden met een eetstoornis en concludeerde altijd dat zij wel echt een eetstoornis hadden. Tijdens therapie kon ik zelfs ook zo denken dat ik maar voor spek-en-bonen meedeed. Mensen luisterden wel naar mij, maar namen het met een korreltje zout, want ik had toch geen echte eetstoornis.
Ik had in mijn hoofd een beeld ontwikkeld van hoe een meisje met een eetstoornis eruit zou moeten zien. Dit beeld creëerde ik door alle programma’s die ik erover zag en door alle informatie en boeken die ik erover las. Een lange tijd nam ik mezelf hierdoor dan ook niet serieus. Ik wilde eerst voldoen aan dat plaatje wat ik in mijn hoofd had over wat een echte eetstoornis was. Tegelijkertijd had ik het idee dat ik hierdoor al helemaal geen echte eetstoornis had, omdat ik zo hard mijn best deed om ziek te zijn.
Het is zonde dat ik pas zo laat in de gaten had dat elke eetstoornis er echt anders uitziet. Natuurlijk hebben alle mannen en vrouwen met een eetstoornis een aantal dingen gemeen en krijgen ze niet voor niets de diagnose eetstoornis vanwege de punten uit de DSM, maar dat betekent niet dat iedereen zich verder precies hetzelfde gedraagt. Het had me een hoop ellende bespaard als ik dat eerder had ingezien.
Ik zal hieronder een aantal redenen geven waarom ik dacht dat ik geen echte eetstoornis had terwijl ik dat wel had:
Ik heb geen ondergewicht
Dit is mijn meest hardnekkige overtuiging geweest. We vertellen onszelf dat we geen echte eetstoornis hebben, omdat we geen ondergewicht hebben of ons gewicht nog niet laag genoeg is. Dit is niet gek, omdat we in de media vooral echt superdunne meisjes te zien krijgen met anorexia. Dit lijkt dan de ‘standaard’ voor een ‘echte eetstoornis’ terwijl dat natuurlijk helemaal niet het geval is. Onthoud dat gewicht de ernst van de eetstoornis niet definieert. Het merendeel van de eetstoornispatiënten heeft geen ondergewicht. Ik heb zelf ook nooit heel ernstig ondergewicht gehad. Aan het begin schommelde ik op randje ondergewicht, maar verder heb ik vooral een gezond normaal gewicht gehad terwijl de eetstoornis steeds ernstiger werd.
Ik huil niet als ik moet eten
Ik had het idee dat je pas een echte eetstoornis zou hebben als je huilend boven je bord zou zitten. Op tv laten ze vaak meisjes zien die echt muizenhapjes nemen, met mes en vork een boterham eten en daar vervolgens een uur over doen. Ikzelf heb dat nooit gedaan. Ik at mijn boterham gewoon met mijn handen en heb nooit extreem lang over eten gedaan. Ook heb ik nooit echt hoeven huilen. Vanbinnen voerde ik wel een enorme strijd, maar ik liet dat nooit echt zien. Maar doordat ik gewoon op een normaal tempo ook at, had ik het idee dat mijn eetstoornis niet echt was en ik me vooral heel hard aanstelde. Dat ik wel stiekem kon doen over eten en er altijd een heel probleem mee had in mijn hoofd, vergat ik hier alleen even bij
Ik zie mezelf niet als heel dik
Er bestaat zo’n video op YouTube waarin wordt gewaarschuwd voor eetstoornissen en dat mensen hulp moeten zoeken. In die video zie je een extreem mager meisje in de spiegel kijken en daar een wat voller meisje zien terugkijken. De boodschap: mensen met eetstoornissen zien zichzelf als heel dik terwijl ze heel dun zijn. Met deze video overtuigde ik mezelf dat ik geen echte eetstoornis had, omdat ik niet zo mager was, maar er gebeurde ook nog wat anders. Ik heb mezelf nooit als te dik gezien. Als ik me vergeleek met mensen met obesitas, dan zag ik heus wel dat ik dat niet had en dat ik gewoon slank was. Ik vond dat slanke bij mezelf alleen te dik. Dit is dus wel een verschil met hoe het vaak wordt geschetst en waardoor ik dacht dat ik geen echte eetstoornis had.
Ik eet nog gewoon dingen
Ik dacht dat een echte eetstoornispatiënt leefde op appels, cola light, thee, water, crackers en sla. Daarom had ik geen echte eetstoornis, want ik at nog gewoon van alles. Het beeld dat elke eetstoornispatiënt heel minimaal eet, klopt niet, maar was voor mij wel een reden om te denken dat ik geen echte eetstoornis had. Ik hoefde ook niet alles van mezelf te compenseren. Blijkbaar had ik dus toch niet zo’n groot probleem met eten?
Ik doe het zelf
Wat ik hierboven ook al zei: ik dacht dat ik geen echte eetstoornis had, omdat ik zo hard mijn best deed er wel een te hebben… Ik dacht dat je ziek was als je een echte eetstoornis had en als je ziek bent, heb je geen keuze. Voor mijn gevoel maakte ik die keuzes elke keer wel weer waardoor ik dus geen echte eetstoornis kon hebben. Ik zag alleen niet in dat ik die keuzes maakte, omdat ik al een echte eetstoornis had…
Het is niet nodig om te moeten bewijzen dat je een echte eetstoornis hebt door nog kilo’s af te vallen en net niet dood te gaan. Het feit dat je niet lekker in je vel zit, je niet blij bent met jezelf en je leven en je aan het rommelen bent met eten, laat al genoeg zien. Je hoeft het niet nog extra te bewijzen ook al maakt de eetstoornis jou wijs dat je dat wel moet doen. Anderen nemen jou serieus. Nu jijzelf nog.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie