Wie al een tijdje met Proud2Bme meeleest, zal waarschijnlijk wel opgevallen zijn dat ik wel eens (ahum, al jaren) benoem dat ik minder op mijn telefoon zou willen zitten. De grote boosdoener in dit verhaal? Instagram. Als ik mijn schermtijd inzie, zit ik soms wel anderhalf uur per dag op de sociale media app. Sociaal? Ja, op sommige vlakken zeker. Ik vind Instagram een leuke app en heb leuk contact met mensen, maar er zit ook een grote schaduwzijde aan. Het rotzooit met mijn zelfbeeld, ik merk dat ik meer naar bevestiging van anderen zoek en soms ben ik plotseling een uur verder terwijl ik naar reels aan het kijken ben, waar ik achteraf van baal. Na een rottige opmerking onder een post van mij door een volslagen onbekende, was ik er klaar mee. Ik heb mijn Instagram verwijderd.
Instagram is slecht voor mijn zelfbeeld
Het voelt een beetje gek om te zeggen. Ik ben immers ervaringsdeskundige bij Proud2Bme, hersteld van een eetstoornis. Ik sta weer positief in het leven en sterk in mijn schoenen, toch? Over het algemeen zeker, maar ik ben ook maar een mens. Instagram rotzooit met mijn zelfbeeld. Met mijn lichaamsbeeld viel het voor mij wel mee, maar vooral het gevoel te moeten presteren stak erg de kop op. Mijn gevoel leuk te moeten zijn en het voor iedereen goed te willen doen. Je kan het never nooit niet voor iedereen goed doen en hoewel ik dat best weet, maakte het me toch onzeker. Ik merkte op dat ik toch veel naar bevestiging zocht en niet ‘dom’ wilde overkomen. Aan de andere kant heb ik voor mezelf hoog in het vaandel staan echt mezelf te willen zijn. Dat botste nogal. Over elke post dacht ik na. Is dit aandachttrekkerij? Is het wel leuk of grappig? Kom ik nu super dom over? Vaak postte en verwijderde ik iets weer tot mijn vingers er pijn van deden. De meeste stories of posts heb ik überhaupt nooit geplaatst hierdoor. Terwijl ik iets misschien best leuk of goed om te delen vond en ik dat ook wel wilde. Eén ding is zeker: het voelde in ieder geval niet heel goed of ontspannen.
Ik vind het internet geen fijne plek
Ik weet heel goed dat je het nooit voor iedereen goed kan doen. Dat het internet vol pestkoppen zit of dat je het gewoon niet altijd met elkaar eens gaat zijn. Mensen kunnen anoniem reageren of gewoon op ‘veilige’ afstand zitten, waardoor veel impulsiever en ook intenser op elkaar wordt gereageerd. Dit zie ik bij trollen op het internet tot verhitte Facebookdiscussies. Ik vind het internet gewoon niet altijd een fijne plek en wanneer ik dat bij anderen zie gebeuren, merk ik dat ik zelf stilval. Het risico voelt groot. Kan ik wel echt mezelf zijn? En voor wie doe ik het eigenlijk?
Nu neem ik niet volledig afstand van het internet. Het is namelijk ook een heel handig middel om met elkaar in contact te blijven, om informatie en entertainment te vinden. Ik gebruik Instagram voor Proud2Bme en mijn band – waar het algoritme niet op mij persoonlijk is afgestemd – ik heb een Facebook-account en ook WhatsApp waar ik vrienden, familie en kennissen spreek. Maar voor mij persoonlijk heeft dat toch een heel andere lading. Ik word er niet zo ingezogen, het maakt me niet zo onzeker.
Iets anders is dat er enorm veel pestgedrag op sociale media voorkomt. Ik heb, zoals je ook hebt gelezen, wel eens een stomme opmerking onder een bericht gehad van een trol. Ook op Proud2Bme krijgen we wel eens rotopmerkingen. Al weet je dat dat meer bij de ander dan bij jouzelf ligt, het is niet leuk. Maar als ik soms van vrienden die bijvoorbeeld leerkracht zijn hoor, hoe heftig het er aan toe kan gaan op Instagram en in WhatsAppgroepen onder jongeren, schrik ik daar echt van. Ook de pro-ana wereld op socilae media of het helaas soms negatieve neveneffect van recovery-accounts, kunnen echt heftig zijn. En als je dan x uur per dag op je telefoon zit, is dat een wezenlijk deel van je tijd en aandacht. Niet het minste om samen over te praten en een gezonde weg in te vinden.
Worstel jij met je zelfbeeld of heb je te maken met (cyber)pesten? Voor hulp hierbij kan je terecht bij Stop Pesten Nu, de Luisterlijn of de Kindertelefoon. En natuurlijk mag je altijd je verhaal of vragen kwijt op ons forum en in onze chats op Proud2Bme. We zijn er voor je!
Ik wil minder op m’n telefoon
Het is bizar hoe erg je je telefoon ingetrokken kan worden. Ik heb het er wel eens over met m’n vrienden. Over hoe iedereen het wel herkent dat je op Instagram naar reels aan het kijken bent (of naar filmpjes op TikTok) en dat er dan ineens een uur voorbij is. Crazy! Mijn telefoon was (en is nog steeds) het eerste dat ik in de ochtend erbij pakte. Ook pakte ik heel vaak mijn telefoon op waar andere mensen bij waren. Elke lege minuut of moment van stilte vulde ik op met mijn telefoon. Zelfs zonder mijn telefoon naar de wc gaan, voelde een beetje kaal en leeg. En hoe zeer ik het me ook voornam om mijn telefoon minder op te pakken, het trok gewoon aan me. Mijn gedachten en hand gingen automatisch naar m’n telefoon, nog voor ik er bewust van was, en ik moest mezelf echt op m’n vingers tikken het niet te doen. Dat is zonder Instagram echt een stuk minder. En dat zorgt voor meer rust, minder prikkels, me beter voelen, meer in het hier en nu leven.
Nu merk ik de verslaving op
En de grootste boosdoener in het verhaal? Ja, echt, Instagram. Ik heb geen TikTok, anders had die vast en zeker ook hoog op het lijstje gestaan. Apps waar je geen vrienden, maar volgers hebt. En waar je natuurlijk andere mensen volgt. Apps vol suggesties van wat je misschien ook leuk zou kunnen vinden. Een oneindige stroom informatie van wildvreemde mensen. En ook jouw posts en filmpjes kunnen overal terecht komen als jij je account niet op privé hebt staan. Waarom zet je hem niet op privé? Tja, het gevoel van veel volgers en likes, raakt toch een deel van onze persoonlijkheid. Die bevestiging kan echt verslavend zijn. Het maakt je echt geen slecht mens als jij hier gevoelig voor bent, het maakt je vooral een echt mens. Maar wees je er wel bewust van wat het met je doet, maar ook voor wie je je dus allemaal kwetsbaar opstelt, want niet iedereen is even aardig voor elkaar op het internet, helaas.
De moraal van het verhaal?
Het is niet te veel gevraagd om ook online goed voor jezelf te zorgen: onderschat het niet.
Ik denk dat ik het vooral zelf ook even kwijt moest, merk ik na het schrijven van dit stuk. Dat is niet zomaar. Er gebeurt veel meer in mijn leven en niet alles moet ik per se hier kwijt. Toch is sociale media en de invloed die het op je zelfbeeld heeft wel iets dat grote invloed kan hebben wanneer je een eetstoornis hebt. We hebben er ook al meerdere blogs over geschreven en misschien ben je intussen wel een beetje moe van dit onderwerp. Jaha, we weten het wel. Maar feit is: ook als je geen eetstoornis hebt, kan dit zo lastig zijn! Je denkt dat je je maar sterk moet houden, bepaalde mensen niet moet volgen, trollen moet blokkeren of maar gewoon iets minder op je telefoon moet zitten, maar als je er gevoelig voor bent – en heel veel mensen zijn dat – kan het zo ontzettend aan je trekken en veel met je doen. Daar is de app immers zelfs op gemaakt.
Ze willen dat je er zo veel mogelijk op zit. Niet alleen kom je steeds terug voor dat dopamineshotje bij elke ping. Ook op je onzekerheid en angst wordt bewust of onbewust ingespeeld. Je wilt erbij horen, niks missen, bevestiging krijgen. Ik weet niet of dat voor sommigen enkel de app is of dat ze ook druk vanuit hun offline omgeving voelen om ook online aanwezig te zijn. Wat dat betreft kan het best diepgaand en gecompliceerd zijn, maar ik hoop dat je er op wat voor manier ook je weg in kan vinden als jij het ook lastig vindt. Weet dat het niet te veel of te gek is om erover te praten of steun bij te zoeken. Anoniem bij een hulplijn of juist bij je eigen omgeving. Voor velen maakt het echt een wezenlijk deel van ons leven uit. Zorg ook online voor je eigen gezondheid.
En ik zelf? Ik heb mezelf beloofd minstens een maand van Instagram af te blijven, mijn account staat op inactief. Na een maand ga ik het weer heroverwegen, maar ik hoop dat ik goed afkick. Ondanks dat ik merk dat ik er meer mee bezig ben dan ik dacht, geeft het toch ook wel een hoop rust.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie