Accepteer hoe je je voelt. Laat het er zijn. Accepteer wie je bent, ook als dat niet perfect is. Accepteer dat je fouten maakt. Accepteer dat niet alles lukt, dat dingen pijn doen, dat je teleurgesteld, bang, boos of verdrietig bent. Accepteren dat je een eetbui hebt gehad of jezelf pijn hebt gedaan. Accepteren dat je nog niet bent waar je wilt zijn. Accepteren, accepteren, accepteren… Met alle liefde zou ik het achter me willen laten en verder kunnen gaan. Het allerliefst zou ik me niet druk willen maken en me niet zo hoeven voelen, maar het lukt me niet. Sommige dingen zijn gewoon niet te accepteren! Of in ieder geval heel moeilijk om te accepteren.
Accepteren; ik vond het maar een ontzettend lastig werkwoord. Ik begreep best hoe het me rust kon brengen als het me zou lukken, maar het lukte me niet. Ik kon mezelf niet accepteren. Ik kon de wereld om me heen niet altijd accepteren. Ik kon niet accepteren hoe ik me voelde of wat me overkwam. Het maakte me zelfs een beetje boos wanneer iemand over accepteren of loslaten begon. Maar inmiddels besef ik wat accepteren betekent en kan betekenen. En hoe het wel degelijk rust kan geven. Daarvoor zijn een paar dingen goed om te weten.
Iets accepteren is niet hetzelfde als iets goedkeuren
Namelijk dat iets accepteren niet hetzelfde is als iets goedkeuren. Voor het eerst hoorde ik dit tijdens mijn reis in Nepal, toen we het met de groep ook over dit onderwerp hadden. Het lijkt zo voor de hand liggend, maar toen het zo gezegd werd, viel er voor m’n gevoel echt een puzzelstukje op z’n plek.
Als ik dit betrek op mijn eetstoornisherstel, denk ik aan het accepteren dat ik een eetbui heb gehad en mezelf daar niet keihard over veroordeelde. Die schaamte en veroordeling kon me namelijk alleen maar slechter laten voelen en zelfs nieuwe eetbuien triggeren. Zo kwam ik in een negatieve spiraal terecht van zelfhaat en zelfveroordeling, terwijl wat ik nodig had eigenlijk een hoop steun en liefde was. Accepteren dat het is gebeurd, het serieus nemen, ervan leren, maar het ook mogen loslaten en weer terug naar het hier en nu om voor mezelf te zorgen.
Acceptatie betekent niet dat het niet meer uitmaakt
Accepteren betekent dan ook niet dat iets niet meer uitmaakt. Natuurlijk maakt (bijvoorbeeld) die eetbui uit, maar als het is gebeurd kan ik dáár niks meer aan veranderen. Wat ik wel kan doen, is het mezelf niet kwalijk nemen, begrip voor mezelf opbrengen en kijken hoe ik vanaf dat punt weer goed voor mezelf kan zorgen. Want dat maakt wel uit.
Acceptatie kan tijdelijk zijn
Iets accepteren kan dan ook iets tijdelijks zijn. Zo kan je voor nu accepteren dat een situatie even zo is, maar dat je nog wel in je achterhoofd hebt dat je dit later graag anders zou willen zien. Ik moet hierbij zelf denken aan bijvoorbeeld een langdurige eetstoornis. Zo’n diagnose of starten met een LES-groep, wil bijvoorbeeld helemaal niet zeggen dat je afgeschreven bent of niet volledig kan herstellen. Accepteren dat de eetstoornis er is en ondanks dat weer zingeving geven aan je leven zonder steeds het gevoel te hebben dat je faalt in herstel – omdat je het even mag laten voor wat het is – kan weer voor wat nieuw perspectief zorgen.
Acceptatie gaat niet vanzelf en kost tijd
Misschien kan je je wel vinden in wat ik hierboven schrijf, maar dat maakt accepteren nog niet gelijk makkelijk. Met je verstand kan je misschien bedenken dat je iets kan accepteren, maar dat betekent niet dat je gevoel vanzelf meegaat. Een situatie raakt iets in je, dus dat is begrijpelijk.
Iets leren accepteren gaat niet vanzelf en kost tijd, maar het kan wel. Door hierover na te blijven denken en het er ook over te hebben. Het is een soort verwerkingsproces. Of een proces waarin nieuwe gedachten en gevoelens aan bepaalde gebeurtenissen gekoppeld moeten worden. Dat moet ook allemaal door je hersenen worden verwerkt en dat kost tijd en herhaling.
Acceptatie kent vele vormen en kan op verschillende dingen worden toegepast
In de blog benoem ik een langdurige eetstoornis of eetbuien als voorbeeld, maar je kan acceptatie natuurlijk op van alles toepassen. Of het nu gaat over een nare situatie die je niet meer kan veranderen, dat je het lastig vindt om je lichaam te accepteren zoals het is of dat je met iemand verschilt van mening. Het punt waar je nu staat in het leven of waar je vandaan komt. Fouten die je hebt gemaakt of kansen die je hebt gemist.
Het hoeft niet te betekenen dat het niks uitmaakt of dat je iets goedkeurt, maar wel dat iets je niet langer hoeft te pijnigen als je er op het moment toch niets aan kunt doen. Wat ook weer ruimte geeft om jezelf wél te kunnen geven wat je op dat moment nodig hebt.
Hoe denk jij hierover?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie