Ik kan het niet alleen

“Ik kan het niet! Ik kan het niet!” De woorden galmen hard uit de speakers en ik zing uit volle borst mee: “Ik kan het niet! Ik kan het niet!” Man, wat voel ik dit. De tranen springen in m’n ogen. Elke ochtend, elke middag, elke avond en iedere nacht. “Ik kan het niet alleen!“

Mijn vader en ik zijn gek op muziek. Dat is een ding dat wij gemeen hebben en waar we niet over raken uitgepraat. We verschillen hier wel eens van mening over. Soms tetteren we maar door terwijl we allebei ons eigen gesprek aan het voeren zijn en eigenlijk helemaal niet naar elkaar luisteren. Ik wil dan mijn muziek laten luisteren en hij die van hem, maar beide zitten we in ons eigen wereldje.

Ik moet hier vaak om lachen. Ik vind het leuk om te zien wanneer m’n vader zo enthousiast is. Hij is dan echt weer een soort klein kind en ziet dan even niks anders meer. Dat karaktertrekje heb ik wel een beetje van hem. Ik koester dat, maar probeer er ook een beetje op te letten, niet te ver door te draven en ook naar anderen te luisteren. Die open blik en het brandende enthousiasme zorgen soms voor gave dingen en op de momenten dat mijn vader en ik samen ergens enthousiast over zijn barst het feest los.

Zo nam hij me een keertje mee naar De Dijk, een bekende, Nederlandstalige band. Een beetje sceptisch liep ik de concertzaal binnen, want ik kende de muziek toen nog nog niet echt, maar na het concert was ik helemaal verkocht. Mega goede muzikanten, muziek die je raakt en scherpe teksten. Nou goed, dat is een mening, maar het is de mijne en die van mijn vader. Sindsdien gaan we elk jaar wel eens naar een concert van De Dijk.

In 2011 kwam de documentaire ‘Hou me vast’ uit. Op dat moment zat ik nog midden in mijn eetstoornis. In de documentaire zie je hoe de zanger en tekstschrijver van de band voorleest uit oude dagboeken: “Ik ben al een tijdje zo moe, lusteloos. Heb geen grip op de dingen. Vreemd is het. Ik kan geen plan maken. Hol overal maar zo’n beetje achteraan.” Hij lacht een beetje en zegt dat hij dit gisteren ook wel had kunnen schrijven. “Maar goed, als je dat denkt zou je zeggen zo maak je geen 13 cd’s, dus het valt dan ook wel weer mee, alleen voelt het kennelijk niet zo.“

Het lijkt niet veel voor te stellen, maar op dat moment maakte de woorden die hij sprak zo veel indruk op mij. Het is me na al die tijd nog steeds bijgebleven. Ik voelde zo veel herkenning in die woorden. Ik voelde me precies zo! Een lange tijd voelde ik me erg alleen in mijn gevoel. Als ik het aan anderen omschreef kreeg ik vaak te horen dat het toch allemaal wel meeviel. Ze namen m’n situatie wel serieus, maar aan de aan andere kant vroegen ze zich ook af waar ik me nou zo druk om maakte. Ik was en ben een leuke meid met talent en lieve vrienden. Kon ik dat zelf niet zien? Jawel, maar ook niet. Ik wist het niet. Ik heb geen ernstige, traumatische ervaringen zoals sommige anderen. Toch voelde ik me vaak erg verdwaald in het leven en blijkbaar was ik daar niet alleen in. Iemand die zo’n succes had met z’n band kon zich blijkbaar ook nog verdwaald voelen.

Op een gegeven moment zie je de band in de kleedkamer na een show. Één van de muzikanten omschrijft een situatie die zich op het podium voordeed. Hij vertelt iets over de structuur van een nummer en hoe dat is als je hem aan het spelen bent: “Je weet altijd waar je bent, tenzij je even niet weet waar je bent en dan weet je het ook helemaal niet meer.” “Dat is toch een beetje zoals het leven in elkaar zit,” antwoordt de zanger. De gitarist grinnikt in de achtergrond van het beeld om de opmerking van de zanger en ook ik zit te gniffelen vanachter mijn beeldscherm.

Ook hier herkende ik mezelf onwijs in. Oh, ja, het leven. Wat wilde ik er graag grip op hebben en wat was dat soms lastig. Ik herkende mezelf er onwijs in en ergens was ik blij dat ik niet de enige was. Bovendien kon het soms verdwalen blijkbaar hand in hand gaan met het beleven van hele mooie momenten die ik in diezelfde documentaire voorbij zag komen. Zolang je er maar niet in wegzinkt. Zolang het maar constructief blijft. Zolang je het maar deelt. Zolang je het niet per se allemaal alleen op wilt lossen, want dat hoeft niet en dat hoef je niet te kunnen.

Dus ik zing mee met nog steeds één van mijn favoriete nummers. Stel dat ik er wel en jij er niet was, maar je bent er wel. Ik heb het geprobeerd. Gedaan wat ik kan, maar alles gaat verkeerd. Ik ben ook maar een man. Nou goed, ik ben geen man. Ik ben een mens. Ik ben ook maar een mens en ik kan het niet alleen. Dat is oké. We zijn allemaal mensen. We kunnen het allemaal niet alleen. Het hoeft ook niet alleen. Je bent ook niet alleen. Je openstellen voelt kwetsbaar, maar het maakt ons sterk. Je mag er zijn. Ik mag er zijn en nu, nu gaat het beter. Nu gaat het goed.

Samen, staan we sterk.

fotografie: pexels