Ik kan niet praten

Als ik ‘s ochtends wakker word, heb ik een vreemd gevoel in mijn buik. Zodra ik erover nadenk, weet ik weer hoe het komt. Ik heb weer een afspraak bij mijn psycholoog. Het gevoel daarbij is altijd dubbel: enerzijds vind ik dat spannend, anderzijds heb ik er zin in. Ik vind haar heel aardig en ik heb haar veel te vertellen. Er is deze week veel gebeurd dus ik vind het fijn om haar weer te zien en met haar te kunnen praten. Ik voel me namelijk ontzettend slecht. Toch is het ook altijd een beetje eng om weer naar haar toe te gaan. Ik ben altijd bang dat ze me stom vindt of dat ik rare dingen ga zeggen.

Eenmaal aangekomen bij de kliniek wacht ik tot ze op komt halen. Als het zover is, lach ik naar haar en zeggen we elkaar gedag. Ik loop achter haar aan naar haar kamer en we gaan tegenover elkaar zitten. ”Hoe gaat het met je?” vraagt ze. ”Ja, gaat wel” zeg ik. Ze glimlacht. Waarschijnlijk omdat ik dit áltijd zeg. Ze vraagt waar ik het over wil hebben. Er schieten direct allerlei dingen door mijn hoofd.

Die vriendin die maar niet reageerde op whatsapp een paar dagen geleden? Dat vond ik echt heel naar, maar misschien is het suf om daarover te beginnen? Er zijn wel ergere dingen op de wereld. Of misschien dat ene met m’n moeder toen ze laatst bij mij op bezoek kwam? Ach, misschien was dat ook helemaal niet zo erg. Ik heb tenminste een moeder. Wie weet heeft zij geen moeder meer en dan kom ik hier een beetje klagen over m’n moeder. Die nachtmerries van de afgelopen dagen? Dat is misschien een beetje raar om zo direct mee te beginnen? Zo gaan er nog tientallen gedachten door me heen.

”Ik weet het niet” lach ik uiteindelijk maar. ”Het gaat wel.” Even is het helemaal stil. In mijn hoofd is het een grote chaos. Ik word boos op mezelf dat ik niet gewoon kan zeggen wat me bezighoud en tegelijkertijd weet ik dat die boosheid me niet helpt. Het blokkeert me alleen maar meer. Ik snap niet dat ze me niet allang de kamer heeft uitgezet. In plaats daarvan vraagt ze me waar ik aan denk en ik weet alleen nog maar uit te brengen dat ik niet wat ik moet zeggen. Vervolgens begin ik te huilen.

”Wat maakt je verdrietig?” vraagt ze vriendelijk. Ik begrijp niet hoe ze zo aardig en rustig kan blijven terwijl ik behalve gesnik niks uit kan brengen. ”Ik weet het niet” zeg ik uiteindelijk. ”Ik voel me gewoon heel slecht, maar ik weet niet waarom.” Ze zegt dat dat helemaal niet erg is en dat ik daarom juist daar kom, zodat we het er over kunnen hebben. Ik weet uit te brengen dat ik het zo stom van mezelf vind dat ik van tevoren allerlei dingen bedenk om te vertellen, maar als ik er dan eenmaal ben, niks meer weet te zeggen. Alles voelt dan onbelangrijk of niet goed genoeg, of ik ben bang dat zij het raar vindt. Ik heb het gevoel alsof ik met hele grote dingen aan moet komen zetten die er gebeurd zijn. Kant en klare aanwijzingen waarom ik me slecht voel. Goed onderbouwd en uitgedacht.

Na de moeizame start kunnen we dan toch een gesprek voeren, zelfs met een beetje humor, omdat ze me af en toe vraagt wat ik ondertussen denk. ”Ik ben bang dat je het raar vindt dat ik hier mee zit” of ”ik denk dat je me irritant vindt omdat ik niet zoveel zeg.” Het is heel eng om die gedachten uit te spreken, omdat ze daarmee ook bevestigd kunnen worden. Uiteindelijk zegt ze echter dat ze me helemaal niet vervelend vindt. Het zijn vooral mijn kritische gedachten over mezelf die ik projecteer op een ander. Ik ben ontzettend bang om afgewezen te worden waardoor ik als het ware blokkeer. 

Door te oefenen in onze gesprekken met uitspreken wat er in mijn hoofd omgaat en daarbij ook te ervaren hoe de reactie van de ander daarop is, merkte ik eigenlijk dat ik helemaal niet direct afgewezen werd. Blijkbaar waren mijn angsten niet helemaal realistisch en hoefde ik niet een heel verhaal klaar te hebben voordat ik mijn mond open mocht doen. Een paar hersenspinsels eruit gooien en daar, met hulp van mijn therapeut, verder over praten en nadenken was meer dan voldoende. 

Praten, of dit nu in therapie is of daarbuiten, is niet voor iedereen vanzelfsprekend. De een leert als kind dat je alles bespreekbaar kunt maken en is van nature misschien wat meer open en praat gewoon makkelijk en de ander is wat meer gesloten en heeft bovendien nooit echt meegekregen om te praten over emoties en dingen die er spelen. Dat laatste is niet erg, maar in het dagelijks leven kun je wel merken dat je hiermee soms tegen problemen aan kunt lopen als je ergens mee zit. Je kunt dingen op gaan kroppen, moeilijk je irritaties uit en niet goed praten over zaken die belangrijk voor je zijn. 

Ook ik heb nooit echt geleerd om te praten en dit deed ik dan ook nooit. Pas in therapie leerde ik het belang hiervan en kon ik ervaren dat het ook erg kon opluchten als ik bij iemand mijn verhaal kon doen, ook al kon de ander het niet direct voor me oplossen. Nog steeds ben ik vrij gesloten, maar door te oefenen met anderen betrekken in je belevingswereld en wat er zich allemaal in je hoofd omgaat, maak je jezelf een stuk minder eenzaam. Een eerste stap hierin zetten, is gaan praten in therapie zoals ik dat heb gedaan. 

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

23 reacties op “Ik kan niet praten”

  1. Dit is zo herkenbaar voor mij! Bedankt voor de blog!

  2. Dankje!!!!! Ik praat altijd zoveel maar niet over wat mij dwars zit, maar dat valt dus niet zoveel op daardoor, het lukt me niet om dat te doorbreken..

  3. Ik kan niet eens huilen

  4. Herkenbaar, ik heb ook echt af moeten leren om van te voren al een heel gesprek in mijn hoofd klaar te hebben. Het loopt altijd anders en vaak beter. Gewoon je best doen in open en eerlijk zijn helpt mij het beste.

  5. Heel herkenbaar… mij helpt het soms een paar dingen op te schrijven de dagen voor de afspraak zodat ik een startpunt heb, want anders heb ik soms achteraf het gevoel dat ik mijn afspraak niet benut heb…

  6. Wow… dit is echt megaherkenbaar. Ik sla ook meestal dicht, kan nieteens huilen. Afgelopen gesprek met smw’er wist ik het ook niet, dus heb maar beetje luchtig gedaan en omdat het ‘beter ging’ heeft ze besloten om het maar af te sluiten. Weet niet of dat mn bedoeling was, maar nu hoef ik in ieder geval even niet meer te praten…

  7. Heel herkenbaar. Bedankt voor deze blog Sandra. Ik leer ook steeds meer hoe belangrijk dit is en dat je er daardoor zelf voor kan zorgen dat je je minder eenzaam voelt. Het is voor mij nog steeds niet makkelijk, maar al een wereld van verschil als ik het vergelijk met hoe het ooit was bij mij.

  8. ik heb wel geleerd om te te praten maar toch ben ik gesloten

  9. Wat een fijne blog, deze gedachtegang herken ik maar al te goed. Ik ben ook vaak huiverig om ‘kleine’ dingen te bespreken, omdat ik bang ben dat ze dan besluit dat ik eigenlijk geen echte problemen heb en de therapie stopzet. Terwijl op het eerste gezicht minder belangrijke gebeurtenissen juist heel tekenend kunnen zijn.

  10. Woooww dit is zo herkenbaar en ik voel me hierin zo stom! Ik kom toch bij therapie omdat ik daar zelf voor kies? Waarom zeg ik dan niets? Niets lijkt echt boeiend genoeg om te bespreken en ik voel me zooo suf toe naar m’n psycholoog omdat ik niets zeg. En zo gaat het elke keer.. heel fijn om een stukje herkenning te lezen en te weten dat ik hier niet alleen in ben! Dankjewel Sandra!

  11. Ik heb ook wel leren praten, maar ik vind het erg moeilijk om uit te spreken wat er in mijn hoofd omgaat. Dat is niet alleen bij een psycholoog zo hoor. Ik heb zoveel gedachtes die weer gedachtes oproepen, ideeen etcetera dat ik dat niet allema kan verwoorden.. mijn hoofd gaat denk ik wel 10x zo snel namelijk. Maar delen waar je mee zit is wel waardevol, al heb ik dat wel als waardevoller bij vrienden of mensen die ik ontmoette en waarmee het klikte ervaren dan bij een psycholoog (het is toch een ‘gemaakt’ gesprek daar).

  12. Oh, echt héél herkenbaar. Zó knap dat je die gedachten durft uit te spreken! Dank je Sandra!

  13. Dit is echt zoooooo herkenbaar! Dankjewel voor het schrijven, misschien ga ik het wel aan m’n psycholoog laten lezen, zodat zij ook begrijpt hoe het kan dat ik nooit iets weet te zeggen.

  14. Mooie blog. ik herken veel.
    Het helpt natuurlijk ook niet dat er in mijn laatste opnameverslag letterlijk stond dat ik ‘negatieve gevoelens uitlokte bij hulpverleners’… voelt uiteraard nog meer als een bevestiging van mijn angsten…

  15. Super herkenbaar. Ik heb leren praten dmv creatieve therapie. Daarna een hele tijd alles opgeschreven en soms laten lezen door mijn psych. Later lukte het om voor te lezen en nu heb ik het schrijven minder nodig. Soms nog wel dan schrijf ik het op maar kan ik het daarna zonder het erbij te pakken over hebben.

  16. De schaamte is zo groot voor hoe idioot ik denk; dat wil iemand anders toch echt niet weten???

  17. Mega herkenbaar! De hele week ‘uitkijken’ naar het gesprek met je therapeut om gehoord te worden, maar als je daar bent niks uit je mond te krijgen…

    1. Exact hetzelfde probleem hier. Wil zoveel vertellen. Neem mezelf ook altijd voor…. en nu ga ik alles eruit gooien, maar eens ik daar ben, ga ik me eerder wat arrogante (denk ik) opstellen en zeg ik dan, dat het toch geen zin heeft om het verleden op te raken, of mijn huidige problemen ( waar ik in werkelijkheid erg mee zit). Eens ik dan weer thuis aankom zit ik vaak nog uren in mijn auto voor ik uitstap, omdat ik mij hier slecht over voel.

      Belangrijke anekdote: Ben wel verplicht door probatievoorwaarde, om met haar te gaan praten, maar heb het wel écht nodig…
      De laatste tijd denk ik vaak aan de dood, dat ik me wil laten euthanaseren, omwille van psychisch lijden, maar denk dat dit in België een veel moeilijkere kwestie is, dan in Nederland..

  18. wow, heel herkenbaar. Ik ben voor mezelf hiermee aan de slag gegaan om brieven te schrijven. Dan zit er veel emotie in en ben ik het even kwijt!
    Heel blij met deze blog want ik voel me niet zo alleen meer!
    thnx

  19. Zo herkenbaar.. echt ongeveer elk woord uit deze blog. Dankjewel Sandra 🙂 liefs

  20. Ik heb helemaal niks kwijt het komt allemaal wel goed

  21. mij lukt het ook nooit om mijzelf goed te verwoorden, waardoor vrijwel niemand om mij heen mij begrijpt.. maar er zit zoveel in mijn hoofd.. en als ik dan wil praten, word het geblokkeerd… en terwijl ik iedereen lief heb en het beste voor iedereen wil, wanneer ik het dan een x probeer, verwoord ik het waarbij de helft nog in mijn gedachtes zit, de zinnen niet kloppen en het vaak te ‘direct’ is of ‘gevoelloos’, dus het komt er helemaal niet uit zoals ik het bedoel… waardoor ik weer raar gevonden word.. terwijl ik alleen maar liefde wil geven,,

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *