Mijn hart klopt voor mijn gevoel de hele dag sneller dan normaal. Ik voel mij opgejaagd, kan niet goed slapen en ben elke ochtend om 6 uur klaarwakker. Ik mompel mijn to-do lijstje een paar keer per dag hardop tegen mijzelf. Hoe veel ik ook doe, er komt geen rust. Ik heb het niet vaak, maar nu ben ik toch echt gestrest. Als ik dit heb, weet ik mij daar totaal geen raad mee.
Zie je wel, ik kan dit niet aan. Dat is wat er vaak door mij heen gaat als er veel van mij gevraagd wordt, of als ik dat zelf doe. Zie je wel, ik kan dit vast niet, want het is mij allemaal veel te veel! Ik voel gewoon veel te veel spanning in mijn lichaam, mijn hoofd draait overuren en echt ontspannen lukt bijna niet meer. Gelukkig voel ik mij niet vaak gestrest, maar eens in de zo veel tijd komt het voor en kan ik daar maar moeilijk mee omgaan. Het kan mij, naast gestrest dus, heel erg onzeker maken.
Op de een of andere manier vind ik het een heel kwetsbaar gevoel. Er wordt op de meest directe manier veel van mij gevraagd en ik heb het gevoel geen zwak moment te mogen hebben. Het zijn net iets te veel ballen die in de lucht moeten blijven, de ballen zijn allemaal net iets te zwaar en net iets te belangrijk. Periodes van stress horen erbij en voor mijn gevoel zijn ze er vaak ineens. Stress voel je zelden aankomen en als ik het merk is het te laat en moet ik er keihard achteraan rennen.
Ik voel mij zwak. Mijn hoofd wordt steeds voller, mijn agenda steeds minder onoverzichtelijk en ik kan elk moment huilen. Ik hoef niet per se te huilen, maar het kan wel! Het kan de hele tijd, als ik daar tijd voor had gehad dan..
Alsof het leven mij test. Er zijn momenten waarop alles tegelijk komt en alles mijn aandacht nodig heeft, een soort grote-mensen-examen voelt dat. Moet ik mij nu ineens gaan bewijzen? Blijkbaar wel, want stoppen en in bed blijven voelt gewoon niet als een optie, maar erg veerkrachtig voelt het ook niet. Het gevoel dat stress met zich meebrengt voelt alsof ik al verloren heb, het voelt als het bewijs dat ik iets niet aankan. Dit is te veel gevraagd voor mij, zegt het voor mij. Ik ben gestrest, dus ik heb gefaald. Een vreselijk gevoel, zeker als de periode nog niet voorbij is. De drukte houdt nog even aan, terwijl ik mijzelf al heb afgeschreven. Pas als het rustiger wordt kan ik weer helder denken en besef ik mij hoe oneerlijk en hoe onterecht dit eigenlijk is.
Wat is er nu eigenlijk aan de hand? Mijn lichaam reageert heel heftig op een situatie. Een situatie die ik eng vind of niet ken. Mijn hoofd stroomt een beetje over, wat direct weer een effect heeft op hoe ik mij lichamelijk voel. Het versterkt elkaar en ik kom in een cirkel van telkens nieuwe uitdagingen en telkens het gevoel hebben op mijn tenen te moeten lopen. Volgens mij is dat wat er aan de hand is, maar is dat eigenlijk wel zo zwak?
Stress is een reactie op een dreiging, op een situatie die iets van jou vraagt. Als we die dreiging nooit zouden ervaren, worden we ook nooit gestimuleerd om iets te veranderen. Dan worden we eigenlijk niet meer uitgedaagd en krijgen we niet meer de kans om boven onszelf uit te stijgen. Stress is dus eigenlijk een teken van groei, of in ieder geval het teken vlak voordat de groei ingezet kan worden.
Zonder verandering blijven we stilstaan. Juist die meest stressvolle verandering zorgt voor groei en ontwikkeling. Dat kan misschien helemaal niet zonder slag of stoot. Je vaardigheden worden opnieuw getest en er ontstaan nieuwe mogelijkheden. Het is een teken dat alles weer in actie komt, dat vraagt iets van je maar dat is zeker niets om je voor te schamen of om van te schrikken. Die signalen in je lichaam zijn niet iets om jezelf voor de veroordelen, je bent juist ontzettend in beweging gekomen.
Er zijn weinig momenten waarop je zo gedwongen wordt met jezelf om te gaan en even naar binnen te kijken, als tijdens de momenten van stress. Je wordt geconfronteerd met je eigen vaardigheden en misschien nog wel meer met de dingen die je hierin kunt verbeteren. Dit is precies het moment waarop je iets gaat leren. Je staat op het punt iets nieuws te leren. Je staat op het punt om met een situatie te leren omgaan. Een situatie waar je, linksom of rechtsom, weer uit gaat komen.
Waar je aan het einde van de rit misschien ontzettend gestrest over bent geweest, maar wel iets geleerd hebt. De volgende keer als je gestrest bent hoef je daar dus misschien helemaal niet zo van te balen. Natuurlijk kan het een heftig gevoel zijn, maar het is ook niet meer dan dat. Het zegt in ieder geval niets over jouw capaciteiten om met deze situatie om te kunnen gaan. Je hebt niet gefaald als je gestrest bent. Je bent gewoon even heel druk met iets nieuws leren over jezelf.
Lees ook: 101 tips tegen stress.
Geef een reactie