Vanaf het moment dat het mocht heb ik gewerkt. Het begon met een krantenwijkje, toen in een supermarkt, een restaurant en inmiddels ben ik al heel wat jaartjes bij Proud. Ik werk al langer dan de helft van mijn leven, maar de manier waarop ik werk benader is in deze jaren behoorlijk veranderd.
Al vrij jong had ik het gevoel bij te moeten dragen thuis. Het werd nooit van me gevraagd, maar toch was dit gevoel heel sterk. Ik wilde bijdragen, ik wilde helpen, ik wilde iets doen, ik wilde iets betekenen. In het begin was dit vrij beperkt. Als kind mag je niet veel werken en ook geen zwaar werk doen. Ik hielp graag mijn moeder mee met haar krantenwijk. Op deze manier voelde ik me toch wat nuttiger. Vanaf het moment dat ik kon, begon ik mijn eerste echt bijbaan in een supermarkt. Het ging van één middagje naar zowat elke vrije dag die ik had. Uiteindelijk nam het een groot deel van mijn vrije tijd in beslag.
Ik had zeker wel plezier in het werken. Het was altijd gezellig. Ik had vaste collega’s met wie ik wel een waardevolle band opbouwde en op een gegeven moment kreeg ik ook vaste klanten die elke week rond dezelfde tijd hun boodschappen kwamen doen en altijd bij mij kwamen afrekenen. Dit alles zorgde ervoor dat ik voor een lange tijd voornamelijk plezier had in het werken. Beetje bij beetje begon ik meer van mezelf te vragen en wilde ik het liefst elke vrije dag die ik had werken. Beetje bij beetje ging ik over mijn eigen grenzen heen, zonder dat ik het door had. Mijn dagen bestonden op een gegeven moment alleen uit werk en school.
Toen ik het doorhad, had ik al een tijd minder plezier meer in mijn werk. Toch heb ik niet veel verschillende baantjes gehad, terwijl het zo’n groot deel van mijn leven in beslag nam. Ondanks dat het plezier meer op de achtergrond verdween, was het namelijk iets vertrouwds. Ik kende het, ik wist wat ik moest doen en ik deed dit goed. Ik kreeg wel eens complimentjes, maar voor mij waren het geen complimentjes. Het was eerder een opluchting. Ik was namelijk vooral bang dat ik iets verkeerd zou doen. Een compliment voelde daardoor niet als iets positiefs. Ik was allang blij dat ik geen kritiek kreeg.
‘Nee’ zeggen was dan ook nooit een optie. Wat als ze dachten dat ik niet wilde werken? Wat als ze boos zouden worden? Wat als ze me hierna nooit meer zullen vragen om extra te werken? Het maakte niet uit hoe druk ik het ook had, ik zorgde er wel voor dat ik kon werken. Dit was een mentaliteit die ik jarenlang vast heb gehouden. Naast dat ik bang was voor reacties, was ik ook bang dat ik niet meer zou kunnen werken. Mijn lichaam werkte niet altijd mee en het werken vroeg veel van me. Wat als ik zou stoppen met werken? Kon ik daarna wel weer zomaar aan de slag?
Naast school en werk kreeg ik op een gegeven moment te maken met stages. Mijn onzekerheid nam alsmaar toe en niks leek goed genoeg. Ik wilde niet falen, ik wilde geen kritiek krijgen, ik wilde niet… Ik wilde gewoon niet meer onzeker zijn. Ik wilde werken, maar niet op deze manier. Het hield me zo tegen om te kunnen genieten. Het hield mij tegen om ruimte te vragen om te leren. Het hield me tegen om ruimte te vragen voor mezelf. Op een gegeven moment heb ik een langere tijd zelfs twee baantjes en dit was een behoorlijk pittige periode. Aan deze periode kwam abrupt een einde toen we besloten te verhuizen waardoor ik afscheid moest nemen van één van mijn baantjes.
Ik vond het doodeng, maar ik was bewust niet meer op zoek gegaan naar een tweede baan of een full-time baan. Na al die jaren werken en doorgaan was ik op. Ik kon mezelf er niet meer toe zetten om deel te nemen en ik verlangde naar rust. Ondanks dat ik er naar uit keek gingen er meerdere dingen door me heen. Wat moet ik met mijn tijd? Wat voel ik me nutteloos! Waarom ga ik niet weer werken? Wat ben ik lui. Straks kom ik niet meer aan het werk! Rust nemen en vooral tijd voor mezelf nemen vond ik doodeng. Het voelde een lange tijd verkeerd. Ik voelde me lui en nutteloos. Op het moment zelf voelde dit fout. Achteraf weet ik beter.
Werk is nodig om mezelf te kunnen onderhouden. Maar ik leef niet om te werken. Ik werk om te leven. Waar werk ik dan voor als ik niet eens kon leven? Naast het werken heb ik een leven opgebouwd. Op sociaal gebied maar vooral een leven voor mezelf. Een leven waarin ik rust mag leren pakken, een leven waarin ik dingen kan doen waar ik van kan genieten. Een leven waarin mijn onzekerheid er mag zijn maar niet meer overheerst bij alles wat ik doe. Stapje voor stapje kon ik mijn draai weer vinden in alles en het had heel veel tijd nodig.
Ik heb zeker nog mijn momenten waarop ik het gevoel heb mijn lege uurtjes op te moeten vullen met een betaalde baan. Daarentegen heb ik nu de meest waardevolle baan die ik me maar kan bedenken die ik mooi kan combineren met mijn echte baan. Ik zie het niet terug op mijn bankrekening, maar full-time mama zijn geeft mij meer voldoening dan ik ooit had kunnen bedenken. Ook hierbij zijn er onzekere momenten en krijg ik kritiek in de vorm van huilbuien als ik iets niet naar hun zin doe. Maar ik leef weer voor mezelf.
Geef een reactie