Waar ik nu mijn dag indeel zoals ik dat wil, dingen plan waar ik naar uit kan kijken en geniet van een kopje thee op de bank, is dat in het verleden echt wel anders geweest. Iets dat nu lastig voor te stellen is. Ik voelde me vaak ellendig en eigenlijk vond ik dat prima. Dat was een vertrouwd gevoel, een passend gevoel, want mezelf goed voelen was niet de bedoeling. Gelukkig zijn was uit den boze…
Ik denk dat, zeker nu ik zo terugkijk, er meerdere dingen meespeelden. Ik gunde mezelf geen gelukkig leven. Ik was gewend om mezelf te kwetsen; te bekritiseren waar mogelijk. Juist omdat ik mezelf niets waard vond. Ik vond mezelf niet waardig om te leven, om te eten, te genieten. In het moment te leven. Gelukkig te zijn. Dat is best een pittige overtuiging vind ik nu, maar voor mij destijds heel normaal.
Daarnaast kende ik het gevoel van gelukkig zijn ook niet. Dit klinkt heel dramatisch en misschien is dat het ook wel. Ik ben opgegroeid in een gebroken gezin waar mijn moeder met man en macht nog iets van probeerde te maken, maar voor mij voelde het als één grote façade. Misschien vond ik dit masker nog wel het meest pijnlijke van alles.
Mezelf bewust pijn doen
De jaren die volgden stonden in het teken van zelfvernietiging. Ik was me extreem bewust van mijn lichaam, mijn eigenschappen. En ik vond het allemaal vreselijk. Ik walgde van mezelf. Ik had de intense drang mezelf kapot te maken op elke mogelijke manier. Door middel zelfbeschadiging, een eetstoornis en door het opzoeken van emotionele triggers. Ik beval mezelf om terug te gaan naar pijnlijke momenten, ze bewust te herleven. Het diende als manier om mezelf te straffen, mezelf de hoop te ontnemen dat het ooit beter zou gaan. Nu ik dit typ, merk ik hoe vreselijk ik het vind dat ik mezelf op deze manieren bewust pijn deed door oud zeer op te halen. Ik opende wonden die nog niet eens geheeld waren.
Ironisch gezien was ik wel op zoek naar het geluk dat ik niet mocht voelen. Ik verdronk mezelf in zelfhulpboeken en artikelen op het internet die me een beter leven beloofden. Niets bleek minder waar. Aan het einde van de rit zat ik nog steeds met een rotgevoel. Een gevoel dat ik, door middel van deze zoektocht, meer bloot had gelegd en op deze manier had versterkt. Ik was immers bewust bezig geweest om me beter te laten voelen en dat besef deed vooral veel pijn. Dacht ik nu werkelijk dat het geluk voor mij weg was gelegd? Was ik nu echt zó dom? Juist de zoektocht naar verbetering bracht mij meer ellende.
Geen pieken zonder dalen
In één van mijn eerdere photo blogs beschreef ik hoe ik juist kan genieten nadat ik me een tijdje niet zo fijn had gevoeld. Dit werkt op de korte termijn, maar nu ik zo terugkijk zeker ook op de lange termijn. Ik heb me een flinke tijd ontzettend ellendig gevoeld. Ik voelde me niet waardig, onnodig, overbodig. Het leven werd me niet gegund. Ik dacht vooral door de wereld, maar ik bleek zelf mijn grootste vijand te zijn. Dit was confronterend, maar hierdoor kon ik wel gerichter actie ondernemen. Ik leerde inzien dat ik ontzettend hard naar mezelf was; niets was goed genoeg. En dat terwijl ik gebukt ging onder de fouten van een ander. Mijn vader had een alcoholprobleem en ik nam dit mezelf kwalijk. Geheel onterecht, maar dat zag ik pas achteraf. Therapie heeft mij uiteindelijk geholpen om dit in te zien en mezelf dit niet kwalijk te nemen. Daphne schreef ook een mooie blog over de signalen die je kunt herkennen als je te streng bent voor jezelf.
Ik denk dat deze periode er bij mij voor heeft gezorgd dat ik het leven dat ik nu ken en heb meer waardeer. Ik weet hoe het anders kan, ik herinner me de stappen die ik heb gezet om daar uit te raken en het voelt alsof ik – eindelijk – het leven verdien. Het leven dat ik nu heb, de fijne momenten, ik verdien ze. Ik heb er recht op. Ik werk ervoor. Dit is een hele ommekeer en dat heeft best wat voeten in de aarde gehad, maar het was en is mogelijk om te herstellen van die vreselijke gedachtes en gedragingen. Het is niet makkelijk, maar het is het meer dan waard. Jij bent het meer dan waard.
Voor deze blog heb ik expres een lachende foto gekozen. Puur omdat dit een versie is van mijzelf waar ik trots op ben. De versie die ik nu ben en zich blijft ontwikkelen. De Lonneke van jaren geleden had niet gelachen, of misschien een beetje zuur. Maar het mag weer, het kan weer. Ik hoop dat deze blog je motivatie kan geven; goede energie en hoop om door te zetten. Want dit is iets dat ik jou ook gun. ♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie