“Zo jij hebt echt een slechte huid.” Ik zit in de metro en het meisje dat schuin achter mij zit floept het er uit. Achteraf vind ik het gewoon bijzonder onaardig van haar, maar toen was ik mij vooral nog extra bewust van de staat waarin mijn huid verkeerde. Ik weet nog hoe verdrietig en vernederd ik mij voelde. Ik was eigenlijk onderweg naar school, maar ben uitgestapt en heb direct de volgende metro terug naar huis gepakt. Thuis kon ik mij verstoppen onder de dekens en hoefde ik mij niet druk te maken over wat anderen ervan vonden. Thuis was ik veilig.
Rond mijn twaalfde begon het al. Ik kreeg mijn eerste puistjes en mijn huid werd een stuk onrustiger. Ik had altijd een rode, vettige gloed over mijn gezicht. Omdat de huid rond mijn ogen wel wit bleef, had ik altijd mijn wintersportbril op. Ik dacht, omdat ik het vrij jong kreeg, dat ik er ook wel eerder vanaf zou zijn. Helaas was dit niet het geval en werd het met de tijd eigenlijk steeds een beetje erger.
Veel puistjes dus, elke dag. Op mijn gezicht, maar ook op mijn borst en rug. Als ik geen echte puistjes had, zag je alsnog een rood, gebubbeld laagje dat als een soort masker over mijn gezicht lag. Een rood, gebubbeld, vettig masker dus, die ik niet kon verstoppen. Als ik last had van mijn benen of mijn buik trok ik iets wijds aan, maar als ik last had van mijn huid had ik maar wat graag die zak over mijn hoofd getrokken. Als ik dan een poging deed om het met make-up te verbergen viel het alleen maar meer op en was het de dag erna alleen maar roder geworden.
“Het zijn maar puistjes. Het hoort erbij en later wordt het alleen maar mooier,” werd veel tegen mij gezegd. Natuurlijk waren het ook maar puistjes en ik wilde ook echt geloven dat het over zou gaan, maar het was op dat moment wel alles wat ik zag als ik in de spiegel keek. Ik voelde mij lelijk en bijna minderwaardig aan de rest. In mijn beleving waren er zo veel meisjes om mij heen die hier geen last van hadden en het maakte mij jaloers en gefrustreerd. Ik heb vaak voor de spiegel gestaan en gewenst dat ik mijn huid eraf kon trekken.
De invloed die het op mij had ging veel dieper dan de oppervlakte van mijn gezicht. Ik was mij er zo bewust van, de hele dag door. Als iemand tegen mij begon te praten op school, was ik alleen maar bezig met hoe erg mijn huid zou opvallen. Het liefst keek ik dan weg of deed ik mijn haar een beetje voor mij gezicht, maar die mogelijkheid was er niet de hele tijd. Mijn gezicht was er altijd en er was niets wat het minder kon maken. Het was altijd aanwezig, in alle heftigheid en kwetsbaarheid, voor iedereen om te zien. Ik kon het nooit een dagje minder maken. Het kon nooit even weg.
Omdat ik mij er zo aan stoorde en ik er zo onzeker over was, heb ik dit waarschijnlijk veel groter en heftiger ervaren dan het voor anderen was. Als ik zelf naar mensen kijk zie ik het totaal plaatje, dus als ik nu een puber zie met acne valt het mij eigenlijk nauwelijks op. Ik merk ook dat sinds die tijd echt in mijn hoofd gegrift staat dat mijn huid niet mooi is. Zelfs nu ik er al jaren geen last meer van heb, zie ik mijzelf nog steeds als een meisje met acne. Niet omdat ik er nu nog last van heb, maar ik vergeet soms gewoon dat het er niet meer zit. Het gevoel dat deze huidaandoening met zich meebrengt nestelt zich zo diep, dat het je jaren later nog voor de gek kan houden.
Ik schrijf deze blog omdat er zo veel meisjes en jongens rondlopen met acne of een andere huidaandoening en dit veel meer gevolgen kan hebben dan alleen maar een onrustige of problematische huid. De invloed die het kan hebben op je zelfbeeld en je eigenwaarde zijn ongekend groot en kunnen nog jaren door sudderen. Als jij hier last van hebt wil ik heel graag tegen je zeggen dat je zo veel meer bent dan je huid. Het is ongelofelijk lastig als het zo onrustig is op je gezicht en de schaamte ervoor zorgt dat je je anders gedraagt dan je zou willen. Misschien houd je je wat meer op de achtergrond, zonder je je het liefste af en houd het je tegen in alles wat je eigenlijk zou willen ondernemen.
Ik vond het moeilijk om te geloven dat het weg zou gaan, maar je huid is altijd in ontwikkeling. Wees niet bang om dit te bespreken. Praat erover met mensen in je omgeving en misschien kunnen zij jou ook een ander perspectief bieden. Voor hen ben jij perfect zoals je bent en die huid slechts een detail wat hen waarschijnlijk niet eens opvalt.
Als het echt iets is wat jou dagelijks in de weg zit en telkens een strijd oplevert, kun je ook altijd een afspraak bij de huisarts maken. Na een lange zoektocht langs verschillende schoonheidsspecialisten en talloze verzorgingsproducten heb ik dit destijds ook gedaan en ik werd doorverwezen naar een dermatoloog die mij hier goed voor kon behandelen. Uiteindelijk was het een combinatie van goede huidverzorging en simpelweg ouder worden, wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn huid eigenlijk niet zo veel verschilt met die van anderen. Hij is soms nog wat onrustig en kan wat roder en gevoeliger zijn, maar dat is voor mij geen issue meer. Ik ben mij wel nog steeds bewust wat die periode met mij heeft gedaan en dat het vooral nooit iets is om je voor te schamen of om je lelijk door te voelen. Laat je er niet van weerhouden om te stralen en te genieten, daar kan echt geen acne tegenop.
♥
Bron: Pham Khoai
Geef een reactie