Al vaker heb ik hier verteld dat schrijven mij enorm geholpen heeft tijdens mijn herstel. Schrijven werd voor mij een hele belangrijke factor om met mijn eetstoornis om te gaan, maar later ook om al mijn gedachtes en gevoelens een plekje te geven. Maar waarom werkte dat eigenlijk zo? En hoe heb ik dat dan gedaan? In deze blog leg ik uit waarom schrijven mij zo hielp en hoe ik dat destijds aanpakte.
Standaard had ik altijd een pen en een schriftje bij me, soms wel twee. Mijn boekjes noemde ik het. Het was bijna obsessief, maar ik ging echt de deur niet uit zonder mijn boekjes. Wat nou als ik iets op moest schrijven!? Ik was altijd dat meisje met de boekjes en het zorgde er een periode voor dat ik mij best wel afsloot van anderen. Al was het nog zo druk, ik vond altijd een moment om even een bladzijde vol te schrijven. Als ik op die periode terugkijk had dat soms best wel iets minder gemogen en nu zou ik dat totaal anders aanpakken, maar het was wel wat ik toen nodig had. Ik schreef mijzelf echt door die chaotische en sombere periode heen. Alsof ik achter mijn boekje aan kon blijven lopen en zo elke situatie zou overleven.
Misschien best ouderwets om echt met pen en papier te gaan zitten. Er zijn natuurlijk veel snellere en efficiëntere manieren om je verhaal te typen. Alleen heeft schrijven met pen en papier voor mij iets meditatiefs. Dan kom ik tot rust en wanneer ik de woorden echt zelf letter voor letter moet opschrijven, blijft alles veel beter hangen en kan ik alles veel beter in mij opnemen. Ik ben regelamtig in alle staten voor een lege bladzijde gaan zitten. Chaos, paniek, woede, verdriet, of juist leegte. De reden waarom ik moest schrijven verschilde per dag, maar was altijd net zo intens. Hoe meer de pagina’s zich vulde hoe rustiger ik werd. Ik kwam er altijd kalmer uit. Het gevoel was nooit weg, maar het had nu een plekje.
In eerste instantie schreef ik over de onderwerpen waar ik niet over kon of wilde praten. Dat begon met het schriftje wat ik moest bijhouden tijdens mijn therapie. Het schriftje waar ik mijn eetdagboek in bijhield en wat al snel een veilige plek werd om al mijn gedachtes hierover op te schrijven. Gedachten waar ik niet over sprak, gevoelens die ik nog helemaal niet goed kon uiten. Voor al die dingen was wel plek op papier en het gaf mij rust dat ik daar verder niets mee hoefde. Ik hoefde niemands reactie te horen, ik hoefde niet met een oplossing te komen. Ik hoefde alleen maar op te schrijven waar ik tegenaan liep.
♥ Verwerken van ervaringen
Ik voelde mij het grootste deel van de tijd ontzettend chaotisch en tijdens sommige periodes was alles te veel. Het was echt een periode van tegenstrijdigheden. Ik had behoefte aan rust en structuur, maar zocht constant naar nieuwe prikkels. Om zelf maar niets te voelen, om die leegte en somberheid niet te kans te geven zich aan mij op te dringen. Om met al die prikkels om te gaan en al die ervaringen te verwerken probeerde ik tussendoor zo veel mogelijk te schrijven. Om mij als het ware opnieuw op te laden, want ik werd gek als ik alles in één stuk door beleefde.
Dat betekent niet dat je alles op papier hoeft op te lossen of helemaal hoeft uit te vogelen. Soms helpt het al om gebeurtenissen en ervaringen op een rijtje te zetten, als een soort dagboek. Dat is natuurlijk niet verplicht en als het op papier staat hoef je er helemaal niets mee te doen, maar het kan helpen om even stil te staan bij wat er allemaal gebeurt is op een dag en wat dat met jou gedaan heeft. Om daarbij stil te staan op een moment dat jij zelf hebt uitgekozen en de tijd kan nemen om dat te verwerken.
♥ Verwerken van gevoelens en gedachtes
In plaats van eerst actie te ondernemen om die gevoelens en gedachten kwijt te kunnen, schreef ik ze eerst op. Daarvoor was mijn eerste reactie om op actie over te gaan en dat resulteerde altijd in destructief gedrag. Ik kon het er niet laten zijn en ik moest er iets mee doen, ik moest het wegmaken, mijzelf verdoven. Toen ik mijzelf ertoe dwong om van schrijven mijn eerste reactie te maken, gaf ik mijzelf een beetje de tijd. Dat was niet altijd een garantie dat ik er daarna goed mee om kon gaan, maar die tijd deed soms wel wonderen. Wat denk ik eigenlijk? Wat ik voel ik nu precies? Door mijzelf ertoe te dwingen om er woorden aan te geven, werd het veel concreter. Niet meer een grote, overweldigende emotie, maar juist iets heel menselijks en misschien wel iets wat ik ging overleven. Wat misschien na een paar bladzijdes al wel voor een deel gezakt zou zijn.
Ik weet nog dat ik ook altijd alles opschreef als ik moest leren voor een toets, gewoon omdat ik het dan beter kon onthouden. Voor mij werkt het nog steeds zo. Als ik schrijf over hoe ik iets voortaan anders zou willen aanpakken of op een veel helpendere manier met een emotie zou willen omgaan, onthoud ik dat beter als ik het voor mijzelf opschrijf. Natuurlijk vergt het veel oefening om ergens mee om te leren gaan of iets te veranderen, maar het schrijven droeg voor mij bij aan een stukje bewustwording en dat is vaak al de belangrijkste stap.
♥ Hoofd leeg maken
Nee, het was niet meteen weg. Maar omdat er al iets mee gedaan was, had ik niet meer het gevoel dat ik het niet los mocht laten. Ik hoefde er niet over te blijven piekeren, want het had een plek. Nu stond het op papier en ik kon alles er zo bij pakken. Mijn gevoelens hadden woorden gekregen en ik had alles voor mijzelf uitgelegd op papier, dat zorgde ervoor dat ik iets meer rust kreeg in mijn hoofd. Het heet niet voor niets ‘van je af schrijven’. Je kunt letterlijk alles van je af schrijven en zo het piekeren en malen iets minder laten worden. De chaos is misschien niet opgelost, maar wel geordend. Dat kan al zoveel schelen.
♥ Tot de kern komen
Al schrijvende kwam ik na pagina’s vol chaotische zinnen meestal wel tot de kern. Uiteindelijk kwam ik erachter waar het eigenlijk over ging, waar ik diep van binnen echt mee zat. Omdat ik nooit zover durfde te gaan, omdat ik dat nooit oefende, bleven mijn emoties altijd aan de oppervlakte. Ik voelde mij bijvoorbeeld verdrietig, dus dat was wat er aan de hand was. Terwijl ik diep van binnen misschien een verlangen had of een gemis voelde, waardoor dat verdriet steeds weer naar boven kwam. Door daar al schrijvend achter te komen vul je die leegte natuurlijk niet, maar het bracht mij wel verder om erachter te komen waar mijn gevoelens vandaan kwamen. Hoe beter je weet wat je nodig hebt, hoe beter je daar zelf ook aan kunt voldoen.
Schrijven is een directe confrontatie met mijzelf. Ik kan mijzelf niet verstoppen en het is moeilijk om te blijven liegen tegen jezelf als er niemand meekijkt. Op dit soort momenten gaf ik mijzelf en mijn problemen de aandacht die het nodig had.
♥ Focussen en ontspannen
Als ik het moeilijk had en even geen weg wist met mijzelf, kon ik gewoon gaan schrijven. Om even ergens mee bezig te zijn. De chaos in mijn hoofd was vaak zo groot, dat het ook voor spanning in mijn lichaam zorgde. Die spanning kon ik kwijt in het schrijven. Dat ging meestal eerst heel hard en geforceerd. Regelmatig drukte alle tekst door de bladzijdes heen, maar na twee pagina’s voelde ik mij al rustiger en kwam er ook iets meer rust in de vloedgolf aan woorden die ik allemaal tegelijk op papier wilde krijgen. Een uitlaatklep, waar je door je eerst in te spannen, daarna van kunt ontspannen.
♥ Zelfexpressie
Op papier werd mijn manier van uiten. Op papier bestond mijn zoektocht naar mijzelf en daar kon alles. Daar mocht alles bestaan en daar mocht ik zijn wie ik was. Daar mocht ik mijzelf opnieuw uitvinden en dat had direct effect op mijn leven buiten mijn schriftje. Alles mag!
Hoe wil ik met mijzelf en anderen omgaan en wat vind ik nu echt belangrijk in het leven? Je kunt je voorstellen dat dit soms hele zweverige stukjes tekst werden, maar het zorgde er wel voor dat ik mijn eigen identiteit steeds meer ontdekte. Mijn schriftjes waren een veilige plek waar ik alles mocht uitvogelen, om daarna weer terug in de echte wereld te stappen en daar verder te oefenen. Hoe gek iets misschien ook was, in mijn schiften waren geen regels en ik denk dat het heel gezond is om één of meerder plekken in je leven te hebben waar even geen regels zijn. Waar je echt jezelf mag zijn of jezelf mag proberen te vinden. Daar kun je echt ontwikkelen.
Misschien herken jij dit ook, ben je hiermee aan het oefenen of ben je hier al langer mee bezig? Dat kan door middel van een dagboekje op Proud of misschien dat je dat puur voor jezelf doet. Hier is ook plek voor jullie verhalen en als jij jouw verhaal zou willen delen ben je altijd welkom om een gastblog in te sturen naar redactie@proud2bme.nl.
Helpt het jou om van je af te schrijven?
Fotografie: thepaintedsquare
Geef een reactie