“Wow, het ruikt hier echt naar rotte eieren ofzo?!” Riep één van mijn collega’s toen hij de kantine op werk binnen kwam. Hij had geen idee dat ik dat was, maar ik kon wel door de grond zakken en liep snel naar de wc om mijn knalrode kop te verbergen. Ik stonk door mijn eetstoornis. Naar rotte eieren, naar ammoniak, naar maagzuur en naar zweet.
“Heb je altijd zo veel last van oprispingen?” Vroeg mijn vriend van destijds. “Dat komt doordat je niet goed eet natuurlijk. Je ruikt altijd zo zuur uit je mond.” Niet een heel doordachte opmerking, want die kwam wel even bij me binnen. Het staat me na al die jaren nog steeds zo bij, maar ja, het was wel gewoon de waarheid. Het was ook een beetje naïef om te denken dat je al dat braken en rommelen met eten niet zou merken aan mijn lijf. Zo ook aan hoe ik rook.
Dit waren in de tijd dat ik een eetstoornis niet de enige opmerkingen wat geurtjes betrof. In de tijd dat ik anorexia had zei mijn vader iets van: “Je stinkt helemaal naar ammoniak, omdat je je spieren verbrandt. Je moet echt weer normaal gaan eten.” Hij zei dat best hard, vond ik. Het woord ‘stinken’ alleen al, dat vond ik zo negatief en wat kon ik negativiteit slecht hebben. Ik voelde me zo verkeerd, maar de situatie was natuurlijk ook verkeerd en mijn vader maakte zich ontzettend veel zorgen. Ik begrijp heel goed dat hij soms uit wanhoop dit soort dingen zei in de hoop mij weer aan het eten te krijgen.
Je lichaamsgeur kan veel zeggen over je gezondheid. Denk bijvoorbeeld aan de geur van je ontlasting. Als dat niet goed zit, zit er heel waarschijnlijk intern ook niet iets goed. Ook is er een bepaalde geur die ik niet goed weet te omschrijven wanner je in een kamer komt waar een ziek iemand ligt. Je ruikt gewoon dat er iets niet klopt. Eetstoornissen en vieze geurtjes kunnen dus zeker iets met elkaar te maken hebben. Niet een heel smakelijk onderwerp, maar wel iets waar ik heel onzeker over ben geweest, dus goed om te bespreken, lijkt me.
Ammoniak en anorexia
In principe is het zo dat wanneer je minder energie binnen krijgt dan je verbruikt, je afvalt. Dit, omdat je lichaam opgeslagen vetten gaat verbruiken om toch aan die broodnodige energie te komen. Wanneer je echt veel te weinig eet en misschien zelfs ondergewicht hebt ontwikkeld, gaat je lichaam meer verbruiken dan alleen die vetten. Het lichaam gaat als het ware zichzelf op eten om in leven te blijven. Denk bijvoorbeeld aan je spieren en wees ervan bewust dat je hart ook een spier is. Best gevaarlijk dus, maar ook niet zo fris, want dat proces laat nare geurtjes achter, namelijk de geur van ammoniak.
Hoe je ruikt, hoe weinig je eet, of en hoeveel ondergewicht je hebt zegt overigens niks over de ernst van de eetstoornis. Los van dat je ook ernstig voedingsstoffen tekort kan hebben zonder ondergewicht, is het natuurlijk ook zo dat het gaat om wat er in je hoofd afspeelt. Je gewicht of eetpatroon zegt dat niks over.
Boulimia en maagzuur
Niet iedereen die boulimia heeft geeft over. Er zijn meerdere vormen van compenseren mogelijk, maar in dit geval wil ik toch het zelfopgewekt braken even aankaarten. Je kan je namelijk wel voorstellen dat dat het één en ander aan effect kan hebben wat vieze geurtjes betreft. Het maagzuur dat omhoog komt bij het braken heeft immers een indringende geur die niet makkelijk weg te werken is.
Wanneer ik had overgegeven kon mijn mond, maar ook de hand waarmee ik het braken opwekte nog heel lang zuur ruiken. Hier probeerde ik echt wel iets aan te doen. M’n handen wassen met zeep, parfum gebruiken en veelvuldig mijn mond spoelen bijvoorbeeld. Wel wist ik dat ik niet direct mijn tanden moest poetsen na het braken. Als je dat doet kan je het glazuur van je tanden, wat zacht is geworden door het zuur, namelijk stuk poetsen. Je kan beter even goed je mond spoelen met water en na een half uur je tanden pas weer poetsen. Toch, hoe ik het ook probeerde te verdoezelen, het was volgens mij nooit helemaal weg te werken. Dit wist ik zeker, omdat mijn vriend van destijds er wel eens een opmerking over maakte. Ook kon ik een paar uur later nog aan mijn hand ruiken en kleefde de geur nog steeds aan mijn huid.
Het ontstaan van deze geur kwam echter niet slechts voor bij het braken. Door het braken kreeg het klepje naar mijn slokdarm steeds een flinke klap. Mijn maag was vaak van streek en ik had regelmatig last van maagzuur dat omhoog kwam. Ook hierdoor kon ik flink zuur uit mijn mond ruiken. Niet heel fris natuurlijk, maar wel de keiharde waarheid.
Eetbuien en rotte eieren
Een tijd lang heb ik mijn eetbuien niet gecompenseerd. Ook toen ik hertellende was van boulimia moest ik op gegeven moment leren stoppen met het compenseren van mijn eetbuien. Wanneer ik een eetbui ‘gewoon’ in mijn maag liet zitten kon ik de volgende dag niet om de vieze geur uit en smaak in mijn mond heen. Ik rook naar rotte eieren! Bovendien was m’n maag flink opgezet en liet ik vieze winden. Ik vond dit echt het meest verschrikkelijke wat vieze geurtjes betreft. Ik vind het nog altijd gênant om het erover te hebben, maar dit is wel gewoon hoe het was.
De geur van rotte eieren die ik ervoer was het gevolg van ‘een bedorven maag’. Een bedorven maag is iets dat kan voorkomen wanneer je lichaam het voedsel in de maag niet goed kan verteren en het dus te lang in de maag blijft zitten. Bijvoorbeeld wanneer je te vet gegeten hebt, maar ook als je gewoon veel te veel gegeten hebt. Het is niet per se heel gevaarlijk, maar wel heel vervelend. Je kan als gevolg van zo’n bedorven maag last krijgen van diarree of braken, maar dus ook van zo’n bedorven smaak in je mond.
Bovendien kon ik flink zweten als gevolg van het vele voedsel. M’n lichaam moest keihard werken om die klap weer op te vangen en had een hoop voedsel te verbranden. Als gevolg daarvan was ik net een kacheltje, maar niet zo’n fijn, knus kacheltje hoor. Nee, meer alsof ik koorts had. Rode wangen en klotsende oksels. Vies, plakkerig, zweterig, stinkend.
Ik wil niet vies zijn
Vieze geurtjes is niet iets dat ik ooit veel besproken heb. Niet met mijn omgeving, maar ook niet in therapie. Logisch ook wel, want ik voelde er ontzettend veel schaamte bij. Het is niet iets waar je graag over praat en het kan voor je gevoel misschien wel achterwegen gelaten worden. Ook op het forum hoor ik hier niet zo vaak over, maar het kan toch niet zijn dat dit soort dingen niet spelen en dat niemand hier mee zit?
Nou goed, niemand is verplicht om het waar dan ook over te hebben, maar misschien is het wel fijn om hier toch wat minder een geheim van te maken. Dat haalt de druk er wellicht ook een beetje af. Voor mij was dat destijds best fijn geweest, dus ik hoop dat jij ook iets aan deze blog hebt. We kunnen hier immers allemaal mee te maken krijgen, maar het betekent absoluut niet dat jij vies bent. Het betekent wel dat je lichaam uit balans is. Een duidelijk signaal. Iets om serieus te nemen, waar je aan mag en kan werken.
Hoe is dit voor jou?
Geef een reactie