Toen ik nog een eetstoornis had en het niet goed met me ging, was mijn grootste angst dat mensen me een aandachttrekker zouden vinden. Het leek me verschrikkelijk om zo te worden genoemd. Je leest of hoort ook weleens dat mensen zeggen dat eetstoornispatiënten aandachttekort hebben en daarom zo doen. Dit kan pijnlijk zijn om te horen als je zelf iemand bent die een eetstoornis heeft. Hoe ga je ermee om als je je een aandachttrekker voelt?
Toen het niet goed met me ging, had ik al vrij snel dat ik me daar heel schuldig over voelde. Ik had het gevoel dat het allemaal nep was en ik me gewoon aanstelde. Voor mijn gevoel had ik er zelf voor gekozen om zo te gaan rommelen met eten en was het dus ook mijn eigen schuld. Ik vroeg mezelf af waarom ik hieraan was begonnen en kon maar één conclusie trekken: vanwege de aandacht?
Ik was een aansteller en ik was een aandachttrekker. Dat zijn niet heel fijne dingen om over jezelf te denken. Toch heb ik dit lange tijd gedaan en me ook echt zo gevoeld. Het had als gevolg dat ik niet over mijn gevoelens of over vervelende gebeurtenissen durfde te praten, omdat ik bang was dat andere mensen mij ook een aandachttrekker zouden vinden. Dat leek me verschrikkelijk.
Zoals jullie weten, ben ik wel in behandeling gegaan voor mijn problemen. Daar heb ik verschillende soorten therapie gevolgd en een daarvan was groepstherapie. Groepstherapie vond ik heel moeilijk, omdat ik toen dus in een groep zat met andere meiden die ook een eetstoornis hadden. Al die meiden hadden heftige dingen meegemaakt in hun leven waardoor zij een eetstoornis hadden ontwikkeld. Mijn leven was voor de eetstoornis niet zo heftig. Ik had daarvoor nooit heel verschrikkelijke dingen meegemaakt en ik kwam uit een liefdevol gezin. Elke keer weer als ik groepstherapie had, voelde ik me een aandachttrekker. Ik moest gewoon maar normaal gaan doen, want dit sloeg nergens op zo. Ik hoorde hier niet.
Ook tegenover familie en vrienden vond ik het lastig om te vertellen wat er in me omging. Als ik ergens mee zat, hield ik dat liever voor mezelf dan dat ik dat uitsprak. Ik was bang dat het niks voorstelde en dat mensen zouden denken dat ik aandachttekort had en daarom met dit ‘probleem’ kwam. Ik weet nog dat bijvoorbeeld op de middelbare school een meisje uit mijn klas een keer huilend de les uitliep. Mijn andere klasgenoten reageerden toen door te zeggen dat ze echt aandachttekort had en dat ze niet zo moest zeiken. De les die ik hieruit trok, was dus dat je niet je emoties moet uiten als het even niet goed met je gaat, want dan vinden andere mensen je een aandachttrekker.
Gelukkig heb ik mensen om mij heen gehad die mijn geen aandachttrekker vonden en die mijn problemen serieus namen. Ze vonden dat mijn problemen juist meer aandacht moesten krijgen en wilden me maar al te graag helpen. Doordat andere mensen mijn problemen serieus namen, kon ik dat zelf ook veel beter doen.
Toch kan ik me er ergens ook wel in vinden als mensen zeggen dat eetstoornispatiënten opzoek zijn naar aandacht. Dat hoeft alleen niet iets negatiefs te zijn. Aandacht wordt vaak wel zo bestempeld, maar ik zie dat anders. In mijn ogen betekent opzoek zijn naar aandacht dat je opzoek bent naar erkenning en waardering. Dat je gezien wilt worden als mens. Dat mensen misschien zien dat het niet goed met je gaat en dat ze je helpen als je dat nodig hebt.
Je bent geen aandachttrekker als je een eetstoornis hebt, maar je hebt vaak wel aandacht nodig om er weer bovenop te komen. Het gaat al heel lang niet goed met je en in plaats van daarover te praten, ontwikkelde je een eetstoornis. De eetstoornis werd jouw manier om te laten zien dat het niet goed met je ging. Nu je eenmaal verwikkeld zit in de eetstoornis is het heel moeilijk om daar in je eentje vanaf te komen. Je hebt andere mensen daarbij nodig.
Ik denk dat je nooit bewust een eetstoornis ontwikkelt, omdat je wilt laten zien dat het niet goed met je gaat. Er spelen vaak veel meer factoren mee. Je wilt geen aandacht voor de eetstoornis, maar je wilt aandacht voor wat daar allemaal onder ligt. Daaronder zit vaak een laag zelfbeeld, depressieve gevoelens en heel veel angsten.
Mocht je je hierin herkennen, dan is het denk ik belangrijk om te weten dat je een psychische stoornis nooit kan ontwikkelen als je alleen maar uit bent op aandacht. Je bent dus geen aandachttrekker. Je krijgt vaak wel aandacht als je een eetstoornis hebt, maar het is veel belangrijker dat alle onderliggende pijn en verdriet gezien worden. Op het moment dat dat stukje van jou aandacht krijgt, zal je kunnen genezen. Je bent geen aandachttrekker, echt niet.
Voel jij je weleens een aandachttrekker?
Fotografie: Blanca
Geef een reactie