Elke ochtend hetzelfde liedje. Ik stond op en liep naar de spiegel. Vol ontevredenheid en afkeuring staarde ik minuten lang naar mijn spiegelbeeld, waarna ik ongelukkig mijn dag kon beginnen. Het was slopend en vermoeiend. Tijdens mijn eetstoornis vond ik mijzelf altijd dik en lelijk. De spiegel was iets om mijzelf uitgebreid in af te keuren en vermeed elke foto. Ik voelde mij niet mooi, dus ik was gewoon niet mooi. Het was eigenlijk heel zwaar om zo negatief over mijzelf te zijn en het maakte mij wanhopig als het niet lukte om hier anders naar te kijken. Ik voelde mij niet goed van binnen en ik voelde mij lelijk van buiten en dit leek elkaar alleen maar te versterken. Complimentjes kwamen niet binnen, want ik voelde dit toch niet zo en was het er niet mee eens. Misschien zit jij met dezelfde vragen als die ik toen had. Waarom zeggen mensen dat ik aantrekkelijk ben? Liegen ze? Of zien zij iets dat ik niet zie?
Dat laatste is het juiste antwoord. Zij zien iets dat jij niet ziet. Zij zien iets wat jij nu niet in staat bent om te zien, maar wat er wel degelijk is! Deze realisatie maakt natuurlijk niet meteen dat je kritische blik verdwijnt, maar het kan je wel helpen om langzaam te veranderen hoe je naar jezelf kijkt. Anderen zien blijkbaar iets mooiers dan jij. “Wat heb ik hieraan? Ik wil toch zelf tevreden zijn??” Ja, dat klopt, maar jouw ontevreden gevoel heeft waarschijnlijk met veel meer dingen te maken dan met je uiterlijk, al lijkt dat soms wel de oplossing. Het is goed om je te realiseren dat dit voor niemand de realiteit is, behalve voor jou. Je mag jouw beeld over jezelf soms bijschaven. Hoe meer het jou lukt om door de bril van een ander naar jezelf te kijken, hoe meer tevreden en gelukkig je gaat zijn.
Wanneer ik niet goed in mijn vel zat en mij somber voelde, vond ik mijn gezicht altijd nog lelijker. Als ik mijzelf verloren had in een eetbui of vond dat ik niet hard genoeg had gesport, voelde ik mij heel dik. Ik vond echt dat ik er dikker uitzag, terwijl ik niet was aangekomen. Zodra ik iets belangrijks of leuks te doen had waar ik er goed voor uit wilde zien, stond alles slecht. Dat lag dan niet aan de kleding, dat lag aan mij en mijn lichaam. Ik zag alles wat ik niet wilde, omdat dat alles was waar ik mee bezig was. Wat ik vond van mijn uiterlijk was een weerspiegeling van hoe ik mij voelde. Ik voelde mij slecht, niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet slank genoeg. Dat had niets te maken met hoe ik eruit zag, want niemand om mij heen dacht zo over mij. Ik dacht dit, dus ik zag dit.
Toen ik mij realiseerde dat mijn beeld van mijzelf alleen voor mij de realiteit was en niemand anders zag wat ik zag, ging er een heel klein deurtje open. Nog steeds was ik vaak onnodig hard en kritisch op mijzelf, maar ik kon in mijn achterhoofd steeds meer gaan geloven dat ik dit mijzelf aandeed. Zo leerde ik langzaam om wat milder en met meer acceptatie naar mijzelf te kijken. Als anderen dat konden zien, moest ik dat toch ook kunnen zien? Ik wilde zo graag zien wat zij zagen, daar moest een weg naartoe zijn.
Waarom zien anderen dan iets anders dan jijzelf? Dat komt omdat anderen jouw persoonlijkheid zien wanneer ze naar je kijken. Jouw karakter en persoonlijkheid zijn terug te zien op jouw gezicht. Hoe je kijkt, beweegt en praat hoort allemaal bij dat plaatje dat anderen zien. Zelf zie je je uiterlijk vaak als iets oppervlakkigs, met hele duidelijke kenmerken die je soms wel, maar meestal niet mooi vindt. Je uiterlijk is alleen zoveel meer dan dit, het is zoveel meer dan je spiegelbeeld.
Ook vullen we vaak in wat anderen mooi vinden, terwijl dit helemaal niet waar hoeft te zijn. We nemen deze zelf ingevulde standaarden aan voor waar en gaan ons hiermee vergelijken. Terwijl dit dus helemaal niet nodig is. Daarbij komt dat we onszelf altijd vergelijken met iemand die we mooier vinden en daarom vinden we onszelf dus automatisch minder knap. Misschien zijn we wel nét zo aantrekkelijk, maar weigeren we om dit in te zien. We doen onszelf te kort en dat is zonde. Je gevoel vertelt je soms iets dat niet waar is en om dit te ontkrachten heb ik wat bewijs verzameld. Bewijs dat mij heeft geholpen om mijn eigen oordeel niet voor waarheid aan te nemen. Langzaam durfde ik te geloven dat ik misschien wel mooier ben dan ik denk.
De spiegel
Ik kijk meteen naar mijn haar dat omhoog staat, dat puistje op mijn kin of mijn wallen onder mijn ogen. Ik ziet allemaal dingen waar je niet blij van word, maar met dat kritische-staar-hoofd kijk ik niet de wereld in. Zo kijk ik alleen naar mijn eigen spiegelbeeld. Ik kijk vaak helemaal niet blij en vriendelijk naar mijzelf. Maar dat is wel het beeld dat ik elke dag zie. Dit geeft mij eigenlijk geen fijn of positief gevoel en dit gevoel koppel ik soms aan mijn uiterlijk, terwijl dat er niet zoveel mee te maken heeft. Anderen zien mijn lach als ik binnenkom, mijn enthousaisme wanneer ik een verhaal vertel, mijn ogen die stralen als ik iets leuks zie. Allemaal dingen die bij mijn persoonlijkheid horen en die zij terug zien in mijn uiterlijk.
De foto
Regelmatig ben ik mijzelf kapot geschrokken van een onverwachtse foto van mijzelf die ik onder mijn neus geschoven kreeg. Ik ben gewend mijzelf in de spiegel te zien. In spiegelbeeld dus. Omdat mijn gezicht niet compleet symmetrisch is, ziet mijn gezicht er op een foto dus echt anders uit dan ik gewend ben. Voor anderen is dit beeld volstrekt normaal. Zo gewend als ik aan mijn eigen spiegelbeeld ben, zo gewend zijn zij aan mijn echte ik.
De lach
Hoeveel foto’s heb je waar je echt oprecht op lacht? Ik heb er echt maar een paar en als ik heel eerlijk ben, zijn dit de leukste en meest oprechte foto’s die ik heb. Zodra iemand klaar staat om een foto te maken doe ik meestal toch iets dat mij het meest aantrekkelijk lijkt, terwijl mijn ongecontroleerde schaterlach eigenlijk het fijnste is om naar te kijken. Foto’s zijn dus niet altijd een juiste weergave van de realiteit, want in het echte leven ben je vaak veel meer ontspannen.
De focus
Als ik eenmaal dat pukkeltje of vlekje hebt gespot, zie ik vaak niets anders meer. Het wordt ook steeds groter. Deels omdat ik er steeds aan blijf zitten, maar ook omdat ik er zo op gefocust ben. Hierdoor denk ik dat dit voor anderen ook heel erg opvalt, maar dit is eigenlijk nooit het geval. Er wordt altijd lachend gevraagd waar ik het over heb, omdat dit voor hen ook echt niet zo zichtbaar is. Anderen zien het totaal plaatje, niet alleen die details die ik in mijn hoofd zo hebt uitvergroot.
Als ik eerlijk ben denk ik dat ik mij precies hetzelfde had gevoeld als ik er anders uit had gezien, omdat dit gevoel over mijzelf van binnen komt. Voor de mensen om mij heen ben ik de beste versie van mijzelf en niemand zou willen dat ik er anders uit zou zien. Ik denk soms dat mijn verlangens liggen in mijn uiterlijk, dat mijn problemen en onzekerheden weg zouden zijn als ik wat dingetjes kon veranderen. In plaats daarvan projecteer ik juist mijn gevoelens en angsten op mijn gezicht en mijn lichaam.
Onderschat je eigen schoonheid niet. Wat jij ziet zegt meer over het gevoel dat je van jezelf hebt, dan dat het werkelijk iets zegt over je uiterlijk. Anderen zien iets dat jij niet ziet, maar wat zij zien is wel de waarheid. Stapje voor stapje mag je gaan geloven dat zij de ware jij zien en als dit lukt, zal jij ook steeds dichterbij dit beeld van jezelf komen. Je mag jouw beeld over jezelf bijschaven, want dat is niet de realiteit. Je bent echt veel mooier dan je denkt.
♥
Bron: rawpixel
Geef een reactie