Ongeveer 15 jaar was ik, toen ik hetzelfde woog als ik nu doe. Vandaag de dag vind ik dit gewicht prima bij me passen. Toen vond ik het veel te veel. Om mij heen zag ik meisjes die een stuk dunner waren. Die wel strakke jeans en een topje konden dragen zonder dat het er ‘gek’ uitzag. Dat wilde ik ook. Ik wilde ook een mooi, strak lichaam. Dat ik al een mooi lichaam had, zag ik echter niet.
Precies een jaar geleden heb ik bewust de keuze gemaakt om wat in gewicht aan te komen. Zonder dit aan iemand te vertellen. Ik had een gezond gewicht, maar zat wel aan de onderkant van het gezonde BMI. In principe prima, maar ik wilde uitzoeken welk gewicht nu echt bij mij past. Nu, een jaar later, blik ik terug op mijn experiment.
De eetstoornis vertelde mij al op jonge leeftijd dat ik te zwaar was. En dat met een gezond gewicht. Gezond was niet mooi. Ondergewicht; dan was je pas slank. En gelukkig. Althans, zo vertelde ik mezelf. Het is ondertussen jaren geleden dat ik een eetstoornis heb gehad. Ik ben dan ook al jaren in gewicht hersteld. Toch hing ik altijd een beetje aan de ondergrens van het gezonde BMI. Waarom? Misschien was ik toch te bang om meer te wegen? Misschien was ik bang om toch die eetstoornis te triggeren? Misschien wilde ik toch een beetje op safe spelen? ‘Herstellen onder mijn eigen voorwaarden.’ Zoiets?
Was ik wel eerlijk?
Vorig jaar begon ik deze waarom iets meer te onderzoeken. Ik denk dat ik, heel eerlijk, misschien hiervoor niet eens doorhad dat ik in mijn achterhoofd toch niet ‘te zwaar’ wilde zijn. Ik at voldoende, bewoog regelmatig en zorgde dat deze twee in balans waren. Ik bleef dus prima op gewicht. Nu terugdenkend was ik wel terughoudender wat betreft voeding dan ik eigenlijk zou willen. Ik weet nu bijvoorbeeld niet meer wat ik gisteren heb gegeten, een jaar geleden had ik dat nog wel geweten. Ik was genezen, maar misschien nog niet volledig geheeld.
Het doel van dit ‘onderzoek’ was niet alleen om mijn setpoint te ervaren. Ook wilde ik echt beter voor mezelf gaan zorgen. Ik had last van reumatische pijnen en ik begon wat beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik had net, mede dankzij mijn vriend, het mountainbiken en racefietsen ontdekt. Ik vond dit waanzinnig leuk om te doen. Vooral bij het mountainbiken probeerde ik door mijn mentale grenzen heen te gaan, mijn angsten te onderzoeken en uit te dagen. Helaas had dit best een impact op mijn lichaam. In deze periode kwam het voor dat ik meerdere keren per week op de fiets zat. Dagenlang kon ik, meer dan normaal, last hebben van mijn lichaam. Is dit wat ik mijn lichaam mee wilde geven…? Sporten deed ik inmiddels niet meer obsessief; ik vond het oprecht leuk. Ik genoot ervan om samen met mijn vriend (of meerdere vrienden) een stukje te rijden en ergens wat te drinken. Moest ik dit dan opgeven…?
Het heeft even geduurd voordat ik mijn lichaam echt kon lezen. Hiervoor had ik al eerder therapieën gehad, maar deze handvatten toepassen in mijn dagelijks leven vond ik maar lastig. Ik deed waar ik zin in had, niet wat bij mij paste op dat moment. Ik vond, en vind het soms nog steeds, lastig om een stapje terug te doen. Zeker als anderen in mijn omgeving dat niet hoeven. Door toch die rust te pakken merkte ik dat ik dit soms wel echt nodig had.
Iets terugdoen voor mijn lichaam
De eerste maanden in mijn experiment merkte ik dat ik snel al een stuk vrijer begon te leven. De fiets bleef op slot, tenzij ik me goed genoeg voelde om daadwerkelijk een stukje te fietsen. Voor het eerst in jaren gaf ik mijn lichaam rust wanneer het hier om vroeg. Hiernaast at ik echt tot ik verzadigd was in plaats van wanneer ik dacht genoeg te hebben. Ik probeerde dus echt beter naar mijn lichaam te luisteren.
Vrij snel begon ik dan ook wat aan te komen. Ik had niet verwacht dat dit zo snel zou gaan. Zo heel veel meer at ik niet. Gek genoeg schrok ik hier niet van. Ik denk omdat dit een teken voor mij was dat ik toch al die tijd iets te weinig had gegeten. In ieder geval voor mijn lichaam. Het voelde hiermee juist alsof ik iets terugdeed voor mijn lichaam. Alsof ik het eindelijk gaf waar ze misschien al die tijd naar verlangde. Ik was er klaar voor om met mijn lichaam te strijden, in plaats van er tegen vechten.
Ondertussen ben ik alweer een jaar verder. In dit jaar heb ik me nooit lelijk gevoeld, in tegendeel. Ik heb me denk ik nog nooit zo goed en volmaakt gevoeld als het afgelopen jaar. Iets wat ik tijdens mijn eetstoornis nooit had durven geloven. Jarenlang ben ik bang geweest om boven een bepaald gewicht uit te komen. Bang dat ik dik zou zijn. Ook al lag dat gewicht binnen de gezonde marge, toch had ik het idee dat ik dan overgewicht zou hebben. Ik was hersteld, al een tijd, maar toch had ik nog last van deze ongezonde gedachtes. Ze voelde alleen niet als ongezond, wat het denk ik vrij ingewikkeld maakte.
Terwijl ik wat aan het aankomen was, heb ik me met vlagen toch wel eens dik gevoeld. Het voelde soms alsof ik daadwerkelijk ineens overgewicht had. Zelfs al had ik nog steeds een gezond gewicht. Ik vond het niet erg om dik te zijn, maar ik vond het wel lastig te geloven dat dit dus nog niet helemaal klopte. Dit is eigenlijk het enige wat mij is opgevallen. Dat het beeld dat ik over mezelf had dus toch nog niet helemaal klopte met de realiteit. Nog steeds vind ik het lastig om mezelf te zien zoals ik ben, maar de gedachte dat ik een gezond gewicht heb vind ik op dit moment genoeg. Ik weet dat ik elke dag een stap dichterbij de waarheid ben die ik wil geloven. Elke dag zie ik mijn lichaam meer zoals het is en dit is denk ik iets wat tijd nodig heeft. Hiernaast vond ik het bijzonder om te merken, dat ook al dacht ik soms echt dat ik overgewicht had, ik mezelf bleef verzorgen en behandelen zoals ik hiervoor had gedaan. Misschien ben ik juist wel wat liever voor mezelf geworden. Juist omdat ineens echt alles mocht.
Ik heb nu het gewicht dat ik had voordat ik de eerste keer anorexia kreeg. Toen ik hier laatst over nadacht vond ik dit toch best wel confronterend. Ik heb altijd zo’n sterke mening over dit gewicht gehad en hier ben ik dan nu, weer op dat gewicht. Tevreden en goed zoals ik ben. Voor het eerst in jaren vind ik mezelf echt mooi, durf ik mezelf te laten zien zoals ik ben zonder me te verontschuldigen. Voor mijn haar, mijn tanden, het gekke kuiltje in mijn kin, mijn buik, billen of borsten. Dit ben ik en dit past bij mij. Hiernaast vind ik het eigenlijk ook niet eens zo belangrijk wat voor gewicht ik precies heb. Ik vind het vooral fijn om te merken dat ik oprecht beter in mijn vel zit met wat extra gewicht. Ik weet dat dit voor mij gezonder is, omdat ik echt vrij kan leven.
Hoe zou jij het vinden om je set point te onderzoeken; om een gewicht te zoeken dat écht bij je past?
Geef een reactie