Ik wil je even iets zeggen

‘Stijging crisismeldingen suicidaliteit en eetstoornissen’, lees ik in een nieuwsbericht. ‘s Avonds aan tafel praat ik erover met mijn man. Ik kijk hem aan. Mijn keel klopt, mijn ogen prikken. Ik moet iets doen. Dit zijn mijn meisjes. Mijn vrouwen. Mijn jongens. Mijn mensen. Zo voelt dat nog steeds. Als ik het al moeilijk vind om in deze lockdown een beetje positief en hoopvol te blijven, dan hebben zij het zéker zwaar. Dan staat het licht uit en is het pikdonker in hun levens. Opnieuw of voor het eerst. Ik moet iets doen. Ik moet IETS doen.

Los van wat ik wel of niet vind van de maatregelen die de overheid voor ons neemt, worden ze op ons bord gekwakt. En het is niet te behappen. Zeker niet als je al problemen aan je hoofd had voordat deze corona-hel losbarstte. Je moet psychisch wel heel sterk in je schoenen staan wil je in een geïsoleerde tijd als deze overeind blijven. En als je dan al niet zo stevig stond, lig je voor je het weet op je gat. Ik kan me dat zo goed voorstellen en moet zoveel aan jullie denken hier op Proud2Bme. Je bezoekt deze website niet voor niets, vaak met een sombere reden die ik met heel mijn hart weg zou willen nemen… Ik moet iets doen. Ik moet iets tegen je zeggen. En daarom schrijf ik dit. 


Nouska is oud-redactielid bij Proud2Bme en wilde deze blog graag met jullie delen. Binnenkort zal zij in een blog ook vertellen hoe het nu met haar gaat.

Huilen voor je heeft geen zin, ook al rollen de tranen over mijn wangen terwijl mijn vingers doortikken. Ik vind het niet eerlijk, ik ben boos en gefrustreerd. Ben je net lekker op weg, word je onderuit gehaald door een jaar volgepropt met onzekerheid. Wilde je je aanmelden voor opname, mag je misschien je ouders niet knuffelen als ze op bezoek komen. Zorg je eindelijk voor genoeg afleiding en heb je je sociale leven opgebouwd, word er gevraagd zo min mogelijk mensen te zien. Durf je eindelijk alleen naar de supermarkt, worden je allerlei regels opgelegd. Ben je eindelijk weer aan het werk, word je thuis opgesloten. Krijg je eindelijk die eetbuien onder controle door een goed ritme, zit je dagenlang thuis. Pak je eindelijk je studie op, word je alleen gelaten met een scherm. Kies je eindelijk voor ruimte voor jezelf, zit je dagenlang met je kinderen binnen. Ben je eindelijk van je angsten af, word je bang gemaakt met heftige nieuwsberichten…

Ik weet niet wat je situatie nu is. Ik weet alleen maar dat ik je het liefste een knuffel zou willen geven. Ieder van jullie. Mijn hart klopt voor mensen met een eetstoornis of gerelateerde problemen, dat is het blijkbaar gewoon heel hard blijven doen de afgelopen vier jaar. Zes jaar lang schreef ik naar hartelust blogs voor Proud2Bme. Blogs die mijn handen waren die ik uitstak. Hoop die ik met man en macht in de rondte probeerde te slingeren. Ik wilde tot je doordringen en heb gelukkig regelmatig teruggekregen dat dat was gelukt. Ik kon iets doen in de machteloze (gevoelsmatig) strijd die een eetstoornis overwinnen heet. 

I’ve been there. Ik heb diep gezeten. Ik heb dat zwarte gat gezien. Het heeft me niet ge’killed’ en zeker weten ‘stronger’ gemaakt. Ik heb acht jaar lang op en af gevochten tegen en met het leven. Tegen een eetstoornis, maar bovenal tegen negatieve, sombere, donkere gedachtes over mezelf en het leven en emoties waarvan ik dacht dat ik ze niet verdragen kon. Ik ben zo blij dat ik mijn strijd gestreden heb en sta waar ik nu in het leven sta (daarover in een andere blog meer). Maar op momenten als deze, met nieuwsberichten als deze, ga ik kapot van binnen en wil ik de hele community aan mensen met een eetstoornis in huis nemen en beter maken. Een kinderlijke gedachte van de ‘redder’ in mij, want natuurlijk kan dat niet. 

Maar ik voel me zo ontiegelijk machteloos. Ik ben zo bang. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil niet dat je het moeilijk hebt, zo moeilijk dat je weer achteruit in plaats van vooruit gaat. Ik wil gewoon zo graag dat je beter wordt. Ik wil dat je hoop hebt en een beetje vertrouwen. Dat je mag weten dat het kan. Dat wanneer het leven pikzwart is, je altijd nog een klein stukje licht zal zien. Een stipje aan een horizon. Een eerste sneeuwklokje in de donkere winter. Er komt weer lente, het is echt waar. En deze winter duurt inderdaad belachelijk lang. 

Ik weet hoe moeilijk het aan te nemen is. En dat je al snel zult denken: dat geldt voor mij niet. Maar weet dat ik ook zo vaak en zo overtuigd dacht te weten dit is niet voor mij, voor mij is de strijd al gestreden. Ik ga kapot, ik ben te zwak. Ik wil niet meer vechten, het leven gaat mij niet geven wat ik voor me zag. Zo vaak greep ik terug en zo vaak ben ik weer opnieuw begonnen. Zo vaak was ik op of alleen en voelde ik me verloren. Alleen in het donker van een pikzwarte, maandenlange, jarenlange, loodzware nacht.

Ik wil gewoon dat je weet dat het kan. Ook nu en ook later, het is niet voorbij. Jouw strijd is een strijd met hele diepe, ellendige dalen. Net als die van mij. En nu, zo uitzichtloos als deze tijd is, zo onzeker en zo anders dan normaal, is het lastig te geloven dat hoop houden belangrijk is. Maar het is het enige wat je moet doen. Altijd durven dromen. Durven dromen van een beter leven dan dit. Durven geloven, durven kijken, durven proberen weer op te staan. Durven te praten, durven te schrijven, durven denken dat dit ook echt over zal gaan. 

Ik wil je een hart onder de riem steken, een schop onder je kont geven. Een kont die niet dik is omdat je te veel gegeten hebt of door de lockdown kilo’s, waarover men grapt. Maar een kont die te mooi is om te blijven zitten waar je nu zit in je leven. Een kont die een toekomst heeft en niet om hoe hij eruitziet. Het gaat om je hart, om je diepste binnenste. Zorg er voor. Geef het licht en liefde. 

Je bent niet alleen. Er staan zoveel strijders naast je. Strijders die er al doorheen zijn gegaan, strijders die opnieuw vechten of voor het eerst de arena in stappen om die klote eetstoornis te verslaan. Jij ben niet alleen. Jij kan dit. Jij kan zoveel meer dan wat je nu denkt. Geloof mij maar. Dit ga je redden, ook al is het loodzwaar. Het is het uiteindelijk allemaal waard. Ook nu in tijden als deze. 

♥ 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Nadine

Geschreven door Nadine

Reacties

57 reacties op “Ik wil je even iets zeggen”

  1. Zo’n lieve, hartverwarmende blog! Dank je wel Nouska, erg lief.

  2. Lieve Nouska, wat mooi en lief geschreven…dankjewel voor je woorden!! en een enorme knuffel voor iedereen, ik denk aan jullie allemaal en je bent niet alleen ♥

  3. Dankje Nouska voor deze prachtige woorden. Begin je terug met schrijven voor Proud of was dit een eenmalige blog? We missen je schrijftalent! 🙂

  4. Nouska ik vind het zo jammer dat je weg bent bij Proud2bme door jou heb ik mijn ogen geopend.

  5. Lieve Nouska, zo ontzettend lief dat je aan ‘ons’ denkt. En wat een lieve woorden, 1000 x dank

  6. wat leuk om van nouska een blog te krijgen op deze site, ik ga hem binnenkort lezen. ik ben benieuwd hoe het met je gaat!

  7. Wat ontzettend leuk om Nouska hier weer even te zien! En wat een lieve blog. Dank je wel, Nouska! Ik lees binnenkort heel graag hoe het met je gaat.

  8. Ik kom niet meer op proud2bme, maar volg de Facebook pagina. Fijn om wat van je te lezen Nouska! Je hebt veel voor mij betekend toen ik een eetstoornis had.

  9. Lieve Nouska, ontzettend bedankt! Ik word er helemaal emotioneel van. Ik vind jouw blogs zo fijn om te lezen, nog steeds ♥

  10. Hey lieve Nouska, wat ontzettend leuk om weer een blog van je voorbij te zien komen! Je schrijft zo fijn, ook nu raakt je verhaal me weer. Dankje!

  11. Wow… Nouska… het vuur waarmee je deze blog schrijft raakt me. Dankjewel… we hebben moed nodig om niet op te geven. Dankjewel dat jij de woorden van moed schrijft!

  12. Ik kom niet zo vaak meer op de site, naar lees nog steeds berichten, en deze kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Nouska terug bij Proud?
    Wat een prachtige blog Nouska, ik weet zeker dat je veel harten getroffen hebt, het mijne in ieder geval. Zorg goed voor jezelf, wees voorzichtig, je bent een speciale vrouw, en ik ben blij dat je niet helemaal weg bent, ook al is het incidenteel 😉💝

  13. Wat een mooie, lieve blog Nouska! Precies zoals ik me je herinner vanuit behandeling 12 jaar geleden!!
    Ik voel me erg gesteund door dit stukje tekst! En ik ben ook benieuwd om te lezen hoe het nu met je gaat!!

  14. Dankjewel lieve Nouska voor je mooie rake woorden.. ♡

  15. Wow, prachtig lieve Nouksa!
    Dankjewel voor deze krachtige en moedige woorden! Je hebt me jarengeleden altijd heel erg geholpen met jou blogs, 100% herstelt ben ik nog niet, maar jou berichtje geeft zo ontzettend veel hoop!

    Dankjewel! 😘😘😘 Naduah

  16. Zo deze tekst komt wel even binnen. Ik voel zo dat je begrijpt hoe donker en uitzichtloos het kan zijn. Je woorden raken, steunen. Dank je wel voor het IETS dat je gedaan hebt. Het helpt.

  17. Wat lief, Nouska! Fijn om na al die tijd weer van je te horen! 🙂

  18. Wat fijn om weer eens iets van je te lezen Nouska! En wat een enorm mooi en liefdevol bericht. Je woorden raken me enorm.
    Bedankt voor het schrijven en delen van deze blog!

  19. Ik ben ook echt benieuwd hoe het met Laura gaat!!

  20. Mooie blog Nouska! Ik hoop dat het je goed gaat

  21. Lieve Nouska, wauw wat krachtige woorden en wat fijn dat je dit met ons wil delen. Jouw blogs kwamen toen altijd zo binnen en ervaar dat nu weer! Ondanks er nu ook echt krachtige blogs verschijnen, heb ik je wel gemist hoor. Vooral omdat ik veel aan jouw woorden had die zware tijd.

  22. wat lief en mooi! dankjewel nouska.

  23. Dank je Nouska. Het raakt me heel erg (op een positieve manier).

    Wat je schrijft, maar ook dat je alsnog een blog schrijft. Klinkt stom; maar daardoor voelt het alsof ik toch niet alleen ben

  24. ❤️❤️❤️❤️

  25. Dankje, Nouska, voor je mooie woorden en voor het feit dat je aan "ons" denkt.
    Je schrijftalent wordt gemist, hopelijk gaat het goed met je (voor zover de huidige situatie dat toe laat).
    Liefs

  26. Ik volg je met veel plezier op je Instagram pagina, waar ik veel herkenning en inspiratie uit haal.
    Dankjewel voor deze mooie blog. Je bent een mooi mens

  27. Dank je wel voor het ons moed inspreken Nouska.

  28. Wat mooi! Dankjewel!

  29. Wat gaaf om jouw blog te lezen Nouska!!! Ik mis je nog steeds hoog en kijk uit naar je update blog hoe het nu gaat met je. Ik herken veel uit je blog. Ik ben zelf hulpverlener en zie hoe Corona alles ontwricht heeft. Ik heb ook veel zorgen over wat jij beschrijft.

    1. Wauw zo mooi dankje wel

  30. Dankjewel Nouska, wat enorm lief – dat je dit geschreven hebt en gedeeld hebt. Ik merk dat het mij raakt hoe je schrijft, over hoe het jou raakt. Je kan de wereld, deze community inderdaad niet op jouw schouders dragen. Wel voelt jouw berichtje even als een soort "sjaal" of deken die om je heen wordt gelegd. En aan alle positieve reacties hierboven te lezen zijn er velen die jouw gebaar, om weke reden dan ook, waarderen. Dankjewel – enorm lief, take care!

  31. Wat een prachtige woorden om tot me te krijgen, van jou, lieve Nouska.
    Bedankt voor deze blog en kracht dat je ermee overbrengt!

  32. Lieve Nouska, jij hebt mij zo veel geholpen vroeger en wederom gaat deze blog me recht naar het hart. Dankjewel ❤️

  33. ❤️❤️❤️

  34. Dank je wel Nouska. Geweldig om weer een blog van jou te lezen. Je hebt zo’n schrijftalent en weet te raken. Echt geweldig. Jouw blogs hebben mij ook zo geholpen. Heel erg bedankt daarvoor. Ik hoop dat je misschien wel deels terugkomt bij Proud, alleen voor blogs bv. 😉

  35. Bedankt voor deze blog. Had ik net even nodig op een moeilijk moment

  36. Thnx nouska.

    Voor je woorden en zo.

    Weet heel goed dat je met scarlet hier begon en ja zolang ben ik hier lid.
    Soms ben ik hier te vinden en soms denk ik laat maar omdat ik nu al bijna 39 jaar word.

  37. Sprakeloos…💕

  38. Lieve Nouska, dit had ik even nodig. Komt recht in mijn hart binnen. Ik heb altijd zo veel moed en hoop geput uit jouw blogs. Dank je wel xxx

  39. Wauw, wat bijzonder. Dankjewel voor deze blog, Nouska.

  40. Ik zat eens naar je tijdens een lezing op een beurs (natuurlijk ouderschap). Jij wist natuurlijk niet wie ik was, maar op dat moment deelden we het verleden (eetstoornis), het heden (een lezing over hechting en onvoorwaardelijkheid) en de toekomst (met kleine hartjes in onze buik). Het was zachtjes mooi.

  41. Kippenvel lieve Nouska.. ‘t raakt me.. onwijs..♡

  42. Wauw Nouska, dit kwam echt bij me binnen. Ik voel in je woorden dat je durft te voelen en begrijpen hoe het is en kan zijn. Dankjewel!

  43. Super lief, mooi geschreven.

  44. Dankjewel Nouska. Fijn dat je hiet iets post!

  45. ❤️❤️❤️❤️

  46. Dankje Nouska, dit had ik precies even nodig!

  47. Nouska!!!!! ❤️❤️❤️

  48. Ahh Nouska, wat leuk om wat van je te horen. Jouw blogs en video’s waren zo herkenbaar voor mij.
    Zelf heb ik helaas een terugval gehad in de eerste lockdown en net daarna maar gelukkig is de schade beperkt gebleven en ben ik nu zo ver in m’n eetstoornis herstel dat is erop durf te vertrouwen dat het goed komt.
    En Proud uiteindelijk niet meer “nodig” zal hebben. Alhoewel de persoonlijke blogs gewoon ook echt leuk blijven om te lezen, net als de dagjes mee-eten video’s!

  49. Dankjewel voor deze blog ❤️

  50. Tranen over mijn wangen. Het enige wat ik kan zeggen dankjewel!

  51. You make a difference ❤️ 🙏🏻

  52. 🤍🤍🤍

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *