Deze blog is voor jou. Jij, die je eigen pijn degradeert. Je doet jezelf pijn en kwelt jezelf elke dag opnieuw. Gedachten tollen door je hoofd en je trauma spreekt ‘zo erg was het niet’. Ik ben hier om je te vertellen dat je genoeg hebt geleden, dat je pijn legitiem is en dat je trauma écht een trauma is. Jij hoeft jezelf geen vragen meer te stellen over de heftigheid of over of je je ‘aanstelt’, want nee, dat doe je niet. Ja, het is een trauma. Soms is het een opluchting om dat te horen.
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Ja, het is ook trauma wanneer je zwarte gaten in je geheugen hebt. Je hoeft niet exact te weten wat er gebeurd is om er angst van te ervaren. Je hoeft niet alle details te benoemen om ondersteuning te mogen en te kunnen krijgen. Zwarte gaten in je geheugen zijn normaal wanneer er iets heftigs gebeurt. Je treedt uit jezelf, om jezelf te beschermen. Het kan voorkomen in je nachtmerries, je kan angstige gevoelens ervaren, zonder dat je precies weet wat er nou gebeurd was. Je wil er niet aan denken, maar je dwingt jezelf om alle herinneringen te onthouden, maar waarom?
Ja, het is ook trauma als het al jaren geleden gebeurd is of als het je veel tijd kostte om je te realiseren dat het trauma is. Eerder schreef Marli een blog over rouwen en daarin beschreef ze dat het rouwen niet zomaar klaar is. Ook met trauma is dat zo. Jouw lijden is niet afgelopen met een jaar of misschien met twee, je kan dat niet afbakenen. Jij mag verdriet hebben, jij mag boos zijn, jij mag verward zijn; al is het vijftig jaar geleden, want dat wat jou is aangedaan of gebeurd is had niet gemogen. Je pijn is terecht en je lijdt buitenproportioneel en ja, misschien nog steeds. En nee, dat het lang geleden is maakt jouw lijden niet minder legitiem. Het heeft niks te maken met je ‘aanstellen’ of ‘van een mug een olifant maken’, simpelweg omdat jij er niet voor hebt gekozen. Niet voor je trauma, maar ook niet voor je reactie daarop.
Ja, het is ook trauma als niemand anders het weet. Voor alle lezers die stil lijden, die hun strijd alleen voeren. Het feit dat niemand het weet maakt het niet minder erg. Ik gun je liefde en steun en ik weet hoe het is om alleen een strijd te voeren. Hoe frustrerend het is om te zien dat er hulp is, maar dat jij het niet krijgt. Ik zie je moeilijkheden, ik voel ze nog. En ja, ook die eenzaamheid kan traumatisch zijn. Soms lukt het nog niet om iets te delen en heb je tijd nodig. Sommige mensen gaan het nooit weten. Jij hoeft niet je verhaal te delen om erkenning te krijgen van jezelf. Geef jezelf de tijd en liefde die je zo hard nodig hebt. Ik gun je ook alle steun van je omgeving, maar ik respecteer en begrijp ook dat dat niet altijd even makkelijk is. Je hebt het lang genoeg moeilijk gehad, want ja, ook jij hebt trauma.
Ja, het is ook trauma als ‘anderen het erger hebben dan jij’ of andere symptomen ervaren. Er is geen classificatie van ‘erg’ naar ‘minder erg’, want jouw trauma is niet te vergelijken met dat van de buitenwereld. Jij hoeft je niet te vergelijken en jij hoeft het niet het ‘ergst’ te hebben voordat je hulp verdient. Sterker nog, jij hoeft geen hulp te verdienen, want je hebt er gewoon recht op. Wees niet je eigen obstakel. Jouw trauma en jouw symptomen zijn genoeg, meer hoef je niet lijden. En eigenlijk had je dit ook al helemaal niet hoeven meemaken, want nee, het is niet eerlijk. Niks hieraan is eerlijk en jij hebt hier ook totaal niet om gevraagd. Wees daarom eerlijk naar jezelf: waarom maak jij een niet-bestaande classificatie waarin je jezelf onderaan zet?
Ja, het is ook trauma als het je niet ‘sterker’ gemaakt heeft. Jij bent geen superheld en je kan niet alle pijn transformeren in kracht. En dat maakt je niets minder dan mens. Het feit dat je dit nog leest toont al hoe krachtig je bent. Het feit dat je er nog bent laat zien hoe veerkrachtig je bent. Huilen om wat er is gebeurd is sterk, pijn toelaten is sterk, woedend zijn is sterk en er überhaupt zijn is sterk. Je hoeft niet elke dag meer en beter. Accepteer jezelf eens, gewoon zo. De manier waarop ik je nu accepteer, zonder dat ik je zie, zonder dat ik je ken. Want hoe jij eruitziet, hoe je je nu voelt, wat er aan de hand is; het doet er niet toe. Het is gewoon oké, jij bent oké, al voelt het voor jou wellicht niet zo.
Ja, het is ook trauma als het niet meer zoveel invloed op je heeft. Wanneer je niet meer elke nacht wakker schrikt of wanneer je niet meer stelselmatig dissociëert. Het is en blijft trauma. Dat wat er is gebeurd blijft heftig en naar, los van dat je nu minder klachten ervaart. Ik ben oprecht heel trots op je en blij voor je, want je bent aan het helen. Elke dag opnieuw. Je hebt keer op keer de keuze gemaakt om uit je bed te komen en om door te gaan en ook jij mag erkenning krijgen. Soms doe je alsof het niets is, maar dat maakt het niet minder erg. Jij mag doorgaan met je leven, jij mag stappen maken, jij mag bloeien en ook nog erkenning krijgen voor de strijd die je nog steeds levert.
Ja, dit bericht is aan jou: jij hebt trauma meegemaakt. En nee, dit had niet mogen gebeuren. Geef jezelf de erkenning en gebruik je gezonde verstand. Jij hebt geleden en je lijdt nog steeds. Het is geen theaterspel, leugen, aanstellerij of wedstrijd. Het is rouwen, het is pijn en (mede)lijden. Het is het terug willen van iets wat je niet meer terug gaat krijgen, het is een moment van controle dat je is afgenomen.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie