Het was koud. Misschien lag er zelfs sneeuw, dat weet ik niet meer. Vanuit onze keuken en woonkamer kon je de tuin in kijken. Mijn zusje stond bij het raam in de woonkamer, ik in de keuken. Ik durfde niet te kijken, maar mijn blik werd elke keer opnieuw naar het raam getrokken. Iedereen was in paniek, niemand wist geloof ik echt wat ze met de situatie aanmoesten, maar niemand zei iets, geloof ik. Met wat er net allemaal was gebeurd, was het akelig stil. Mijn vader maakte wél geluid. Buiten. Hij bonkte op de ramen, riep dat hij naar binnen wilde. Er zat bloed op de deur, op de sleutels waarmee de deur enkele seconden daarvoor stevig op slot was gedraaid. Van wie dat bloed was, weet ik nog steeds niet. Maar dat maakt niet uit, denk ik. Dat was voor mij kerst dat jaar. Ook al is dit jaren geleden, dit is nog steeds waar ik als eerste aan denk wanneer ik de eerste lichtjes in de stad zie hangen en de eerste kerstmuziek hoor.
De feestdagen – of eigenlijk de hele maand december; ik kijk er niet per se naar uit. Bij de feestdagen denk ik terug aan hoe die dagen er thuis aan toegingen. Voel ik de druk dat het gezellig moet zijn, ook als ik me niet gezellig of vrolijk voel. Evenals de druk om het iedereen naar hun zin te maken. Om precies de juiste cadeautjes te kopen en precies het juiste eten te maken. Terwijl ik helemaal niet zo van koken houd. Daarom, omdat ik denk dat er nog veel meer mensen zijn die deze gevoelens met mij delen, een pleidooi voor je helemaal ruk voelen tijdens de kerst. Want ook dat is voor veel mensen de realiteit.
December zit, evenals elke andere maand, vol met dagen. En al die dagen zijn in essentie hetzelfde. Alleen hebben we er soms zelf een waarde aangehangen, zoals bij kerst. Maar ook op die dagen kan je last hebben van herbelevingen, herinneringen die boven komen drijven of andere gevoelens die je op elke andere dag ook kan hebben.
Sommige herinneringen haal je niet meer uit je hoofd. Die zitten daar verankerd, vastgekleefd. Kerst gaat voor mij gepaard met een aantal van dat soort herinneringen. In de afgelopen jaren zijn deze herinneringen wel meer naar de achtergrond verdwenen, ik maak immers (gelukkig) ook weer nieuwe fijne herinneringen, maar echt weg zijn ze nooit. Elk jaar opnieuw sta ik even stil bij de beelden die ik ergens op heb geslagen. Soms letterlijk door de beelden opnieuw te zien, soms ‘hoor’ ik alleen het geluid. Maar echt voelt het altijd.
Ik kon altijd extreem jaloers zijn op mensen die uitkeken naar de kerstdagen. Die een halfjaar daarvoor al flinke plannen hadden gemaakt, druk in de weer waren met hun verlanglijsten – en met die van anderen. Ik heb dat niet. Het idee dat kerst er weer aankomt, wanneer iemand er in de zomer al over begint, geeft me nog steeds een beklemmend gevoel. Ik ben niet bang voor kerst, of om iets te voelen, maar ik zie er soms zo tegenop. Omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik de leukste versie van mezelf moet zijn aan het kerstdiner, ook al voel ik me verdrietig of onrustig, doordat ik soms nog met één been een beetje in het verleden hang.
Misschien vind je het, net als ik, ingewikkeld om elk jaar opnieuw te bekijken waar jij je prettig bij voelt, wat ‘getoloreerd wordt’, en wil je niemand teleurstellen. Bij deze: je mag je ruk voelen. Je mag je ronduit klote voelen. Je kan last hebben van een aanwezige eetstoornis, herbelevingen, trauma’s en ook al is dat rot en verdrietig, kerst is gewoon een dag waarop je ook gevoelens hebt en is daarin dus ook geen uitzondering. Je hoeft niet leuk te doen, anders te zijn. Je mag nee zeggen, ook met kerst, ook tegen familie en mensen van wie je houdt. Je mag kerstmuziek luisteren, je onderdompelen in lichtjes en kerstfilms, maar als je dat niet wilt of kunt, is dat ook oké. Iedereen viert kerst, net als elke andere (feest)dag, op zijn of haar eigen manier. En ook veel mensen vieren het helemaal niet, door bijvoorbeeld hun religie. En vieren is hierin misschien wel een groot woord; deze dagen doorkomen is soms al moeilijk genoeg. Maar ook deze dagen gaan uiteindelijk weer voorbij. Net zoals ze dat altijd gedaan hebben.
Ik wens je geen leuke of fijne kerst toe, want ik weet hoe je die druk daarin kan voelen. Ik wens je een kerst toe die niet heel beladen is, een kerst die weer snel voorbijgaat. Een sobere kerst, misschien. Een kerst waarin je voor jezelf mag zorgen en voor jezelf op mag komen, waarin je je niet anders of gezelliger voor hoeft te doen. Een kerst die voor jou oké voelt, hoe dat er ook uit mag zien. Een kerst op jouw manier. Ik wens je toe waar je naar verlangt. ♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie