Kiezen voor een opname

Ik ben het zo moe. Die constante strijd met mezelf omdat ik me zelf in 50 delen wil splitsen. Ik ga het nu voor het allereerst tegen mezelf zeggen: ik kan niet perfect zijn in alles en ik kan niet alles constant goed willen doen. Ik ben moe, kapot en verschrikkelijk verdrietig. Verdrietig omdat ik moet toegeven op verschillende vlakken dat ik het niet meer aankan. Ik moet een keuze maken.

Waar ga ik nu voor het eerst aan werken? Druk maken over wat ze op mijn werk van me vinden, druk maken of ik wel een goede dochter of zus ben? Druk maken of ik de perfecte schoondochter of vriendin ben? Zorgen dat ik een goede moeder ben of zal ik eerst proberen om mezelf aardig te vinden. Dat laatste ga ik doen. Of ja mezelf niet aardig vinden maar goed voor mezelf zorgen. Helaas lukte me dat niet in het poliklinische traject, nu ook niet in het dagbehandeling traject,… dus zijn er nog maar een paar opties over.

kiezen voor een opname
bron foto

Eén daarvan is niet toegeven dat ik het moeilijker heb dan dat ik het soms wil toegeven en wel gewoon thuis kunnen blijven bij mijn uberschattige kinderen. De andere is toch voor een opname kiezen. Hoewel optie één erg aanlokkelijk, is kies ik toch voor optie twee. Ik heb mijn hoofdbehandelaar gevraagd om me toch op te nemen. Ik wil niet dat mijn kinderen en man de dupe zijn van mijn eetstoornis en nu zijn ze dat wel.

Mijn frustratie en angst als er een onverwachte wending komt in onze dag of als simpelweg geen brood meer is en ik niet durf te gaan voor een ander brood. Ik wil niet dat mijn kleine ventjes zien hoe moeilijk mama het vindt om een toetje te moeten eten. Op korte termijn is dit echt niet de leukste optie, maar op langere termijn hoop ik weer de vrolijke energieke Britt te zijn die mijn man, mijn vrienden en kinderen zo verdienen. Ik kies er voor om een gewichtsherstel programma klinisch te gaan volgen.

Om die spanning met mensen te kunnen delen die mij snappen of er simpelweg verstand van hebben. Ik begrijp dat ik niet eetstoornis vrij uit de kliniek zal komen maar een beetje fitter en in ieder geval met een gezonder gewicht. Ok kunnen zij me vast helpen met de gedachten die er nog meer in mijn hoofd tekeergaan. Bang voor mezelf ben ik in ieder geval geworden. Sommige dagen denk ik alleen nog maar dat ik mensen tot last ben en zit in zo een diep dal. Wat doe ik hier nog? Zou iemand me missen als ik het echt opgeef. Zal ik echt de rest van mijn leven met deze gedachten rondlopen? Ik kan me opeens niet meer voorstellen dat ik ooit in de winkel zal rondlopen zonder alle verpakkingen om te draaien en calorieën te tellen. Zal ik mezelf echt ooit weer iets gunnen?

Volgens de therapeuten zit mijn straffende en kritische kant me gigantisch in de weg. Ik vind gewoon dat ik dingen niet verdien. Lekker eten, tussendoortjes, of gewoon een paar schoenen. Niets verdien ik meer, geen tijd voor mezelf en dus ook geen tijd voor herstel. Ik vind mezelf niet meer leuk. De spanning neemt maar toe en toe e n toe. Ik kan steeds minder verdragen dus nu is de tijd echt gekomen. Mijn therapeute heeft me beloofd dat ze de duimschroeven gaat aandraaien. Ik ga geremd worden in bewegingsdrang, minder kans om te rommelen met eten en ze gaan me in de gaten houden na de maaltijden zodat ik niet meer kan vragen als de spanning echt op loopt.

Het voordeel is wel dat ik jullie mooi op de hoogte kan houden over mijn avonturen in de kliniek. Hopelijk wordt mijn kamertje snel opgevrolijkt door leuke kaartjes met lieve woordjes, mooie gedichtjes en vrolijke kleurtjes. Alles om mijn klinische strijd verdraagbaar te maken, want deze schijn- veilige hel wil ik verlaten.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

18 reacties op “Kiezen voor een opname”

  1. Britt, heel veel sterkte! Ik vind het een heel dappere keuze van je. Om te kiezen voor jezelf en voor je gezinnetje. Nogmaals veel sterkte. Keep on fighting!
    Dikke knuffel en veel liefs!

  2. wat een dappere keuze zeg! respect! ik hoop van harte dat je de motivatie blijft vast houden op momenten dat het even tegenzit, want het is alles behalve makkelijk. helaas ben ikzelf nog niet zover om hulp te accepteren, ook al wordt er van alle kanten aan me getrokken om in deeltijd te gaan. ik hoop echt voor je dat je er beter uitkomt en ik lees graag mee hoe het je afgaat in te kliniek.

    veel succes!

  3. Herkenbaar! Op het moment dat ik dit lees, zit ik net in de trein opweg naar de kliniek weer voor mijn 2de week. Echtgenoot en dochter hebben mij uitgezwaaid. Kleuter wilde niet dat ik ging. Ik heb uitgelegd dat het inderdaad fijner is dat ik thuis ben maar dat het beter is als ik nog even terug ga om beter te worden.. slik

    1. Pittig hè, maar o zo dapper! Weet dat het oké is, echt oké. Soms is de duw in de rug door middel van een opname de beste optie van twee kwade.. Zet ‘m op!

  4. Zo herkenbaar. Zo vast in het leven

  5. Dapper! Wat ik zelf lastig vond aan de opname is dat er zo weinig moeders waren. Ik heb altijd gehuild onderweg naar de kliniek. En terug van blijdschap. Maar het is de beste beslissing ooit geweest. Als het nu noeilijk gaat met eten denk ik terug aan die momenten, aan het intens gemis, en dat wint.
    Zet hem op!! Doe het voor jezelf en voor je gezin.

  6. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is die keuze te maken, maar soms is er een punt dat dat de enig overgebleven gezonde optie is. Ik hoop dat het je weer op het pad naar een eetstoornisvrij leven zet. Een gelukkig en vrij leven samen met je gezinnetje. Ga ervoor, je bent super dapper! 😘

  7. Zet m op!
    Dikke knuffel!

  8. Knap dat je het doet! Ik heb het zelf 2x gedaan. 1x 8 weken en de weekenden thuis en daarna bij een andere instelling sliep ik van ma op di en was ik wo thuis en sliep ik weer van do op vr. Ik volgde 4 dagen therapie en dat ongeveer 4 maanden. Het was zwaar. M’n kids waren 4/6/8. Ze zijn het nu, 4 jaar later nog steeds niet vergeten. Maar je doet het voor je kids!

    Heel veel sterkte!

  9. Wat vind ik het knap dat je dit allemaal kan opschrijven.
    En het met ons wilt delen.
    Ik weet zeker dat jij dit kan!
    Veel sterkte.

  10. knap van je! sterkte

  11. Super knap dat je deze stap gaat nemen!Ik wens je heeeeel heel veel kracht en sterkte toe!

  12. Toevallig zit ik in precies dezelfde situatie!! Dubbel zo moeilijk vind ik het omdat ik mijn kinderen voor mn gevoel ‘ ‘in de steek laat’ maar nodig omdat het ook mij niet lukt om alles alleen te doen. Ik heb het lang volgehouden maar op een gegeven moment is de rek er gewoon uit..:-( Knap dat je ook ziet dat deze dappere keuze uiteindelijk het beste is, óók voor je kinderen!! Zet ‘ em op en hou je doel voor ogen! Liefs Cora

  13. Een moeilijke beslissing, maar ik hoop uiteindelijk voor jou en je gezinnetje de beste. Momenteel sta ik ook voor een opname op de wachtlijst; niet omdat het per se moet, maar omdat ik stappen wil zetten. Ik weet, gezien het verleden, dat het me zelf thuis niet lukt. Daarom, eng, lastig, maar nodig. Sterkte meid, ik hoop echt dat je er vele malen beter uitkomt! ♥

  14. Hele dappere keuze! Veel succes meis, ik geloof in je

  15. Hoi Britt, heb je ook een instagram account die bedoelt is voor ons om je te kunnen volgen?

  16. Wat een ontzettend dappere stap! Het verhaal is voor mij heel herkenbaar, ik heb me vorige week ook op laten nemen, na grotendeels dezelfde afwegingen te hebben gemaakt. Ik voel me hier nu echt heel fijn en ik ben ontzettend blij dat ik het heb gedaan! Ik hoop dat jij je ook zo zult gaan voelen en nu eindelijk de tijd voor jezelf kunt gaan nemen en eraan kunt gaan werken!

    Het is je gegund. Zet ‘m op!

  17. Dapper, heel veel sterkte!! Als ik geen kinderen had zou ik mijzelf zeker op laten nemen, ik ben ook doodmoe, niet fysiek maar mentaal. De eetstoornis waar ik niet van los kom, het piekeren, de angsten. En vooral, het zo min mogelijk laten zien aan de buitenwereld.
    Fijn dat je dit deelt! xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *