Let op: ben je gevoelig voor teksten over littekens, gewichten en bmi’s? Dan raad ik je aan om hier professionele hulp bij te zoeken. Ben je nog in behandeling? Overleg dan altijd met jouw hulpverlener. Lees deze blog met iemand samen, of sla hem voor nu even over.
Ben je er nog? Schijnbaar heeft de waarschuwing je niet afgeschrikt. Heb je de waarschuwing überhaupt wel gezien? Wat maakt dat je besloot door te lezen? Heb je de waarschuwing geskipt? Of wil je juist gekwetst worden en ben je op zoek naar die emotionele pijn? De confrontatie?
Wat de reden ook is; je hebt de keuze gemaakt om, ondanks de waarschuwing, door te lezen. Om heel eerlijk te zijn, negeerde ik tot voor kort deze waarschuwingen altijd. Ik dacht dat ik het wel aankon, ik wilde niet erkennen dat die trigger warning voor mij bedoeld was. Want dan erkende ik dat ik wel degelijk een probleem had. En dat was juist deel van het probleem.
In de blog ‘Triggers; je eigen verantwoordelijkheid?‘ vertel ik hoe ik juist op zoek ging naar die triggers. Dit is ook iets dat Irene benoemt in het interview met EditieNL over de noodzaak voor het geven van deze waarschuwingen.
“Ergens wilde ik mezelf opzettelijk kwetsen. Bewijs vinden dat ik wel degelijk onder deed voor anderen. Als ik een jonge moeder op TV zag die lachend bodylotion op haar afgetrainde lichaam smeerde, was dit voor mij hét bewijs dat ik het bij het rechte eind had. Een verlangen dat ook kwam uit mijn zieke geest. In hoeverre ben je hier dan zelf verantwoordelijk voor..?”
Dit besprak ik ook al eerder in de blog ‘Ik mocht me niet goed voelen‘. Het was destijds uit den boze om me rustig en ontspannen te voelen. De zelfhaat stond zo op de voorgrond dat mijn dagtaken bestonden uit het opzoeken van die emotionele confrontaties, met het doel mezelf nog meer kapot te maken.
“Ik walgde van mezelf. Ik had de intense drang mezelf kapot te maken op elke mogelijke manier. Door middel van zelfbeschadiging, een eetstoornis en door het opzoeken van emotionele triggers. Ik moest van mezelf teruggaan naar pijnlijke momenten, ze bewust herleven. Het diende als manier om mezelf te straffen, mezelf de hoop te ontnemen dat het ooit beter zou gaan.”
Nu ben ik niet van mening dat triggerwaarschuwingen per definitie ‘onnodig’ zijn of juist kunnen stimuleren om ergens op te klikken. Deze waarschuwingen zijn voor veel mensen nodig en zeker helpend. Ik kan me ook voorstellen dat het op een andere manier helpend kan zijn; dat sommige trauma’s triggers nodig hebben om te helen. Soms kan juist die confrontatie nodig zijn om stappen te zetten. Triggerwaarschuwingen kunnen hierin wel een leidraad zijn. Is dit het moment waarin ik dit wil opzoeken? Ben ik veilig genoeg? Of is dit niet het moment? Daarnaast denk ik dat het fundamenteel nog iets veel groters kan aanwakkeren. Het lezen van de waarschuwingen was voor mij namelijk ook al een soort erkenning. De strijd die ik voerde, werd niet vergeten. Ook al vond ik het zelf lastig om die erkenning te ervaren, het adequaat handelen vanuit die waarschuwing hielp mij langzaam aan mijn eigen probleem te accepteren.
Mocht jij jezelf hierin herkennen, wil ik je een paar tips meegeven die mij destijds hebben geholpen om wat minder snel mijn eigen grenzen over te gaan.
Ik hoop dat je niet vergeet dat je niet ‘anders’ of ‘gek’ bent. Ik vond het zelf lastig om mezelf als ‘compleet mens‘ te zien, terwijl ik bepaalde teksten of video’s niet kon zien zonder een paniekaanval te krijgen. Juist door het bestaan van die waarschuwingen kon het voor mij voelen alsof ik geen deel uitmaakte van de ‘standaard maatschappij’. Ik had schijnbaar een handleiding nodig. En misschien is dit ook wel waar, maar het maakt je niet een minder mens. Ik denk dat juist dit gevecht ervoor zorgde dat ik die waarschuwingen negeerde. Ik erkende de pijn niet, dus kon ik me er ook niet tegen beschermen.
Hoe moeilijk het ook was, ik moest leren stilstaan in het moment. Wat voel ik nu precies? Inderdaad mezelf de vragen stellen of de situatie op het moment veilig genoeg was en ook mezelf kunnen toestaan om een artikel over te slaan. Ik benoemde eerder al dat sommige situaties misschien wel die triggers nodig hebben om te helen. Ik moest alleen ervaren dat het voor mij niet helpend was om dit alleen te doen. Ik heb er meer aan gehad om dit in veilige sfeer met een therapeute samen te doen. Zo leerde ik ook meer wat iets in mij losmaakte en hoe ik hier op een constructieve manier op kon anticiperen. Mocht jij op het moment in behandeling zijn, raad ik je aan om die triggers – als je hier klaar voor bent – samen aan te gaan.
Op deze manier lukte het mij ook beter om de oorzaak van de trigger te onderzoeken. Soms vond ik het namelijk lastig om te pinpointen waarom ik ergens door van streek raakte. Al pratende kwam ik, op een onderzoekende manier, steeds dichter bij de kern.
Wat het lastig maakt is dat je overal triggers tegen kunt komen. Bij de bushalte, in de supermarkt, in een tijdschrift. Juist omdat iedereen een ander leven leeft, kan dit zo verschillen. Ik hoop dat het je lukt om voor jezelf wat meer in kaart te brengen wat deze triggers voor jou kunnen zijn en wat een helpende manier is om hiermee om te gaan. Wil je wat meer handvatten voor hoe je hier op het moment zelf mee om kunt gaan? Lees dan eens de blog: ‘5x keer denken bij triggers‘ die Irene heeft geschreven, of de blog: ‘Omgaan met emotionele triggers‘.
Het kan een strijd zijn om een trigger warning niet als excuus te gebruiken om jezelf méér pijn te doen. Als je weet waar het gevaar loert, kun je jezelf weerbaar maken. Gebruik een trigger als een mogelijkheid om jezelf sterker te maken, te groeien.
Hoe kijk jij aan tegen trigger warnings? Helpen ze jou?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie