De eetstoornis haalde regelmatig het slechtste in mij naar boven. Het had invloed op mijn stemming, op hoe ik mijn dag indeelde en ook hoe ik met andere mensen omging. Het lukte mij vaak niet om dat allemaal in goede banen te leiden en dat zorgde er ook voor dat een periode ontzettend veel loog. Hoe erg ik het ook vond en hoe ver het eigenlijk ook van mijn persoonlijkheid afstond, het leek onlosmakelijk verbonden met mijn eetstoornis. Het moest wel.
Ik was er niet trots op en nog steeds niet trouwens. Ik haat liegen, toen ook al. Toch sloop het erin en bleek het vaak ook de makkelijkste weg. Een snelle oplossing wat uiteindelijk niets opleverde. Het liegen bracht mij in de problemen en hield tegelijkertijd mijn eetstoornis in stand. In mijn eigen web van leugens bleef mijn grootste geheim, het grootste wat ik op dat moment had, bewaard.
Liegen over eten
Liegen over eten, in welke vorm dan ook. Over de producten, de hoeveelheden, de tijd. Het was eigenlijk altijd aan de orde van de dag. Altijd als ik ergens kwam had ik zogenaamd al gegeten. Altijd als er gevraagd werd naar de hoeveelheden van mijn eetbui, verzweeg ik de helft. Ik zat zo vol met schaamte dat ik het gewoon niet als optie zag om hier echt open over te zijn. Bij elke barbecue kwam ik uren later aanzetten, omdat ik vaak de hele dag al eetbuien had gehad en niet verplicht mee wilde eten. Soms at ik de hele dag niets, ‘omdat ik mij niet lekker voelde’, zodat ik ‘s avonds van mijzelf een eetbui mocht hebben.
Toen ik er alleen mee rondliep dacht ik vaak dat ik de enige was, de enige die hier zo mee omging. Ik was bang dat niemand het zou begrijpen, niemand het zou herkennen en daarom probeerde ik mij altijd zo soepel mogelijk om alle gezamenlijke eetmomenten heen te bewegen. Het voelde veel veiliger en zelfs fijner om dat voor mijzelf te houden.
Toch veranderde dat niet toen ik eenmaal de diagnose kreeg en hulp had. Tijdens de groepstherapie vond ik het vaak nog steeds lastig om eerlijk te zijn. Zeker in het begin was ik niet eerlijk over hoe het gegaan was en of ik mijn eetlijst had kunnen volgen. Ik loog over de hoeveelheid eten die ik tijdens een eetbui op had gegeten. Ik maakte het wat minder erg of verzon er juist wat bij. Het leek nooit goed in mijn hoofd. Ik was nooit goed en mijn eetstoornis ook niet. Daardoor loog ik er in het begin veel over. Alles om maar niet eerlijk te hoeven zijn over wat er daadwerkelijk aan de hand was. Alles om mijzelf en mijn probleem maar niet echt onder ogen te hoeven komen.
Liegen over een schorre stem
‘Wat ben je hees?’
‘Ja klopt inderdaad, heb een beetje last van mijn keel, al een paar dagen niet zo lekker..’
‘Ja haha, mee opstaan vanmorgen. Gister een feestje gehad!’
‘Oh ja, ik weet ook niet wat het is..’
Ik wist natuurlijk heel goed waar het door kwam, maar ik wilde het nooit toegeven. Ik wilde het nooit hardop zeggen, zelfs niet als mensen hun zorgen erover uitte naar mij. Ik had telkens wel een nieuw smoesje, een nieuwe leugen klaar. Ik voelde mij zo’n mislukkeling dat ik door het braken schor was geworden. Door er eerlijk over te zijn moest ik er ook aan geloven dat het misschien niet zo verder kon en dat het erger was dan ik mijzelf al die tijd voorhield. Zelfs als ik voelde dat iemand mij niet geloofde en bezorgd om mij was, probeerde ik mijn blik af te wenden en snel over te gaan op een ander onderwerp. Het was bijna alsof ik een gewelddadige partner wilde beschermen. Iets deed mij pijn en toch wilde ik hem niet verlinken.
Liegen over een vermoeide blik
Een vermoeide blik, rode ogen, wallen, opgezette klieren.. Ook hierbij vertelde ik vaak over een feestje dat ik gehad had of dat ik mij gewoon niet zo lekker voelde. Meepraten en een beetje vaag blijven over aanhoudende vermoeidheid leek altijd het beste. Het liegen hierover zorgde er vaak voor dat alle andere leugens ook meteen geregeld waren. Als ik gewoon zei dat ik moe was hoefde ik ook niet naar feestjes, etentjes en andere sociale gelegenheden. Een behoorlijke lange periode was ik altijd wel moe of ziek. Zo voelde ik mij ook echt en dat is ook niet zo gek, maar over we werkelijke reden had ik het niet.
Liegen over ziek melden
Het ziek melden of afbellen voelde eigenlijk niet eens als liegen. De eetstoornis was een aanslag op mijn lichaam, dus dat zorgde ervoor dat ik vaak mij vaak echt beroerd voelde. Moe, nee uitgeput, misselijk, keelpijn, ziek. Ik wist natuurlijk heel goed waar het door kwam, maar voelde mij vaak lichamelijk heel slecht, in ieder geval niet altijd in staat om te werken of aan andere verplichtingen te voldoen. Hoewel dat natuurlijk begrijpelijk was, loog ik wel over de reden. Ik kon voor mijn gevoel niet eerlijk zijn, want ik was er van overtuigd dat het mijn eigen schuld was. Anderen waren wel eens ongerust over mijn gezondheid en het vele ziek zijn, maar toch heb ik lang volgehouden dat ‘de een gewoon sneller ziek wordt dan de ander.’ Ik wist het zogenaamd ook niet..
Liegen over te druk zijn
Ik was ook simpelweg te druk, met mijn eetstoornis. Veel dingen heb ik niet afgemaakt, heb ik laten schieten, ben ik niet aan begonnen of niet naartoe gegaan omdat ik ‘te druk’ was. Mijn eetstoornis nam alle ruimte in en blokte alle dagen in mijn agenda. Het kwam altijd op de eerste plek en als ik geluk had kon ik er soms nog iets omheen plannen. Niet alleen in mijn dagplanning kwam ik daardoor aan veel minder toe dan ik wilde, ook in mijn hoofd was het altijd vol. Ik was snel overprikkeld of gestresst, omdat het natuurlijk ook snel te veel was. Anderen wisten niet dat elke taak erbij kwam, bij de eetstoornis.
Liegen over geld uitgeven
Het kwam wel eens voor dat ik het aan het einde van de maand behoorlijk lastig had. Ik kwam niet heel erg in geldnood, maar telde soms wel de laatste dagen af. Soms merkte ik dat het lastig was om mijn vaste lasten en leuke dingen te combineren met de eetbuien. Meerdere keren per week gingen er volle boodschappentassen doorheen en dat tikte soms behoorlijk aan. De eetstoornis heeft mij zo veel geld gekost, maar dat was absoluut niet iets waar ik over wilde praten. Toen het ook nog eens veel geld ging kosten werd de schaamte ook automatisch groter. Ik wilde er ook echt niet over nadenken hoe veel het bij per week of per maand kostte om mijn eetstoornis te onderhouden. Telkens als het weer was misgegaan wilde ik het vooral zo snel mogelijk vergeten. Ik heb mij vaak een junk gevoeld die opzoek ging naar kleingeld. In elke tas of zak zocht ik verdwaald geld en ik wist ook precies wat ik allemaal van 30 cent kon kopen.
Valse beloftes, tegen anderen en tegen jezelf
Dat leugens echt onlosmakelijk verbonden zijn met een eetstoornis, merkte ik toen ik er wél open over was geweest. Ik had het verteld aan mijn ouders, soms praatte we erover, staken ze mij een hart onder de riem en ondertussen was ook de therapie begonnen. Een hele tegenstrijdige periode, waarbij ik enerzijds beter wilde worden, maar anderzijds nog steeds behoorlijk vast zat in die eetstoornis. Ik wilde wel, maar het lukte lang niet altijd. Dat resulteerde regelmatig in loze beloftes. Ik beloofde dat ik echt goed ging eten, ik zou die dag echt geen eetbui hebben en ik zou goed voor mijzelf zorgen. ‘Beloof je het me?’ ‘Ja, beloofd!’ Ik beloofde het niet alleen aan hen, maar ook aan mijzelf. Misschien omdat ik hoopte dat het mij een beetje kracht zou geven, dat ik vanzelf zou geloven dat ik het kon. Toch wist ik vaak dat zodra ik alleen was, ik toch weer voor een eetbui zou kiezen of dat ik wist dat ik toch het avondeten ging overslaan. Ik wist stiekem, diep van binnen, dat ik het niet kon. De eetstoornis was te sterk en dat was nou net iets waar ik niet open over durfde te zijn.
Loze beloftes, die ik echt niet express deed, maar die wel het vertrouwen schaadde tussen mij en mijn omgeving. Ik durfde niet te zeggen dat het mij misschien niet ging lukken, dat ik het simpelweg niet aan durfde om die middag mijn gevoel uit te zitten. Ik durfde niet eerlijk te zijn, maar ik durfde wel te liegen. Achteraf had ik ook kunnen zeggen dat ik er niet in geloofde en dat de eetstoornis te hard trok. Dat was pijnlijk geweest, voor iedereen, maar wel eerlijk. Daar hadden ze mij wel beter bij kunnen helpen. In plaats daarvan wilde ik er vaak snel vanaf zijn. Zodat ik weer alleen kon zijn en mijn eetstoornis tevreden kon houden. Liegen was geoorloofd, als ik daar maar aan kon voldoen.
Als ik dit rijtje terugzie ben ik daar niet trots op. Het doet zelfs een beetje pijn om te lezen wat ik allemaal heb gedaan en gelaten voor mijn eetstoornis. Ik heb dingen gedaan die niet bij mij paste, die mij juist verder weg brachten van mijzelf en van de mensen van wie ik hield. Niet omdat ik een slecht mens was, maar omdat dat de invloed is van een eetstoornis. Het laat je liegen, bedriegen en geeft je tegelijkertijd het gevoel dat je geen keuze hebt. Dat het het goede is om te doen, of erger, dat het is wat jij zelf wilt. Het is geen vriend, niet iets om tevreden te houden, want zo ga je niet met vrienden om.
♥
Geef een reactie