Liever in de kliniek dan thuis

Het is natuurlijk om als mens te smachten naar liefde en aandacht; het is een basisbehoefte. Wanneer dit mist in de basis kan je daar later klachten van ondervinden. Ik heb veel klachten gehad door een tekort aan liefde en aandacht thuis. Ik groeide op in een gewelddadig huishouden, daar waar veiligheid bij mij hoger zat dan liefde en geborgenheid. In een overlevingsstand deed ik alles om veilig te zijn en hierin passeerde ik mezelf enorm. Ik ontwikkelde een eetstoornis en achteraf gezien zie ik pas dat het zaadje voor mijn eetstoornis al gepland was bij mijn geboorte; dat is waar de verwaarlozing al begon. Ik had mijn eetstoornis als tool om gezien te worden. ‘Kijk, het gaat niet goed.’ Maar ik kreeg liefde en aandacht van iedereen behalve mijn ouders. In de eetstoorniskliniek kreeg ik zelfs meer dan dat thuis te bieden had. Ik wilde niet naar huis toe…

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.

Mijn eetstoornis was al geëscaleerd en ik kreeg pas laat hulp, want mijn ouders wilden niet dat ik hulp kreeg. Ik moest ‘gewoon normaal doen’. Dit lukte niet en het ging van kwaad naar erger. Ik belandde de eerste keer in de kliniek en ik merkte al snel dat er een enorm contrast was met thuis; ik werd gezien. De eerste week was ik vooral heel bang, want het was onwennig. Het voelde alsof iemand de controle uit handen nam en dat was alles behalve prettig. Maar na de eerste week merkte ik al dat ik iets meer in de rust ging en ik begon het fijn te vinden. Het was fijn om mensen te hebben die je vroegen hoe het ging en echt luisterden naar het antwoord. Het was fijn om af en toe iemand te hebben die je in de ogen aankeek en de tijd nam. Het was fijn om complimentjes en bevestiging te krijgen. Ik merkte dat ik dat allemaal miste, terwijl ik het in feite nooit gekend had.

Bron: dayso

In mijn tweede week vertrok een meisje naar huis toe en haar moeder haalde haar op. Het meisje was enorm blij; ze wilde heel graag terug naar haar ouders toe. De dag dat ze vertrok, vroeg ik haar nog of ze thuis nog hulp zou krijgen en tot mijn verbazing had haar moeder al erg veel geregeld. Mijn moeder zou dat nooit doen, was het eerste dat ik dacht. Een diëtist, psycholoog, lichamelijke controles… Alles stond al op de planning voor haar om het thuis te laten lukken. De commitment was vanuit zowel moeder als dochter ijzersterk. Dit meisje deed het niet alleen. We namen een laatste foto en haar moeder wachtte geduldig en keek trots toe. Uiteindelijk reden ze de afrit af en ze waren blij; een twinkeling in hun ogen verraadde de liefde die ze thuis onbeperkt hadden. Ik was enorm blij voor haar, maar ik was ergens ook jaloers. Ik wil dat ook…

Jaloezie heeft een heel negatieve lading en daardoor durfde ik het niet toe te geven. Ik schaamde mij voor mijn gevoel en ik stopte het weg, niet wetend dat dit juist de kern was van mijn eetstoornis. Ik voelde mij veilig als ik liefde kreeg en dat is normaal. Op indirecte manieren zocht ik liefde. Beter worden stond daardoor nog lang niet op de planning, want ik wilde niet terug naar huis toe. Daar kon ik niet vinden wat ik zocht. De kliniek beviel mij daarom wel. Er was een ander meisje dat overstuur was toen ze wilden dat ze nog drie weken zou blijven en ik kon er met mijn hoofd niet bij; het is hier toch fijn? Er was een ander meisje dat ongeveer elke dag even naar huis toe ging om bij haar ouders te zijn. Het meisje was al meerderjarig in tegenstelling tot de rest en daardoor had zij ook in alles een volledig vrije keuze. Er werd haar juist verteld om meer op de groep te zijn en ik begreep niet dat zij dat niet kon beamen.

De dag dat ik terug naar huis toe zou gaan naderde en ik was doodsbang. Ik wilde dit comfortabele warme nest niet verlaten. Ik gaf dit echter niet toe en deed hetzelfde als wat alle andere meiden deden; vrolijk de poorten verlaten. Alleen deed ik dat in mijn eentje. En dat deed pijn. Na mijn opname ben ik eindeloos teruggevallen en motivatie om te herstellen was ver te zoeken. Op een gegeven moment was ik het hele gedoe rondom eten echt zat, ik werd ouder en mijn leven stond op pauze. Ik moest echt naar de kern van het probleem gaan en dat was pijnlijk en confronterend. Ik schaamde mij heel erg bij de woorden ‘jaloezie’ en ‘aandacht’. Ik wilde mijn familie helemaal niet zwart maken, want zij deden ook gewoon hun best. Feit blijft wel dat hun best niet genoeg is geweest voor mijn ontwikkeling en dat is niet mijn fout. Geweld, verwaarlozing en onveiligheid zijn nooit de fout van het kind. Inmiddels kan terugkijken op die tijd en vooral medelijden hebben met de onnodige schaamte die er speelde. Het is niet normaal om aandacht te zoeken bij behandelaren die ervoor betaald worden; die aandacht zou je van huis uit moeten krijgen.

Herstel duurde vooral heel erg lang en ik denk dat dat niet nodig is geweest. Mijn eetstoornis heeft mij niks gebracht en het zal jou ook niks brengen. Behandelaren werken en worden betaald voor hun werk, zij zullen nooit lege gaten in je verleden kunnen opvullen. Hoe meer je om de kern heen draait, hoe langer het proces gaat worden. Wees eerlijk naar jezelf en naar je omgeving, want anders doe je jezelf tekort. Voor bijna elk probleem is een oplossing, al lijkt het soms onmogelijk. Kijk naar wat gunstig is op de lange termijn, want je kan niet je hele leven in klinieken zijn; het houdt een keer op. Soms moet je afstand doen van mensen die je hebben gebroken, om zelf te gaan helen. Al ligt het zo dichtbij als je familie.

Ik gun het je om beter te worden en liefde te ontvangen en te voelen. Met een eetstoornis vlak je af en daardoor kan de wereld soms veranderen in een grijze waas. Hierdoor kan de situatie enkel zwaarder worden, al voelt het tijdelijk lichter. Patronen doorbreken is niet makkelijk, maar ik daag je uit om dit wel te doen. Je hoeft het niet alleen te doen; ga met de hulpverleners om tafel en laat je stem horen. Zo kunnen jullie samen een plan maken om de eetstoornis bij de wortels aan te pakken. Ik daag je uit om jezelf de liefde te geven die je zo hard nodig hebt.

Lees hier ook Farahs blog ‘Hoe vertaal ik een eetstoornis’ over hoe ze aan haar conservatieve Afghaanse ouders openheid gaf over haar eetstoornis.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.