Mag ik nog iets willen bereiken?

Het hoeft niet perfect. We maken allemaal fouten. Goed is goed genoeg. De lat wat lager leggen. Minder strenge eisen stellen. Minder hooi op je vork nemen. Het waren allemaal adviezen die ik meekreeg vanuit mijn behandeling en omgeving. Ik snapte heus wel wat ze bedoelden, maar ik begreep het niet. Want het is toch helemaal niet verkeerd om doelen te stellen? Het is toch juist goed om te leren en presteren? Er is toch niks mis met hard werken? Mag ik nog wel iets willen bereiken? Of moet ik maar tevreden zijn met minder?

De lat lager leggen heb ik altijd maar een lastig advies gevonden. In theorie begreep ik het wel, maar ik had niet het idee dat het echt voor mij gold. In therapie vertelde ik over m’n studie, m’n bijbaantje, m’n band, mijn sport (roller derby) en kunstwerken. “Zo, dat is echt een hoop hoor, Irene!” Waarop ik reageerde met: “Ja, ik denk het?” Ik vond het lastig om het zelf ook als veel te zien, want zo voelde het niet. Het paste toch precies in mijn week? Zeker toen ik voor mijn behandeling stopte met school, bleef mijn omgeving zeggen dat ik te veel hooi op m’n vork nam. Ik snapte er niks van, want zo veel deed ik toch niet? Ik kan toch ook niet helemaal niks gaan doen? Moet ik dan maar een beetje op de bank hangen ofzo?

Wanneer is iets te veel?

Het was altijd maar te veel, vond mijn omgeving. Daar snapte ik niet zoveel van. Ten eerste snapte ik het niet omdat ik alle dingen die ik deed leuk vond. Als vanzelf vind ik heel veel dingen leuk om te doen. Dat is een kracht van mij, vind ik. Maar het is ook een valkuil waar ik mij bewust van moet zijn, want ook heel veel leuke dingen, zijn heel veel dingen. Je lijf, maar ook je hoofd, heeft de tijd nodig om te kunnen rusten. Als je altijd maar van hot naar her rent, heb je die tijd niet. Daar kon ik in komen, dus ik wilde het best wat rustiger aan doen. Toch bleef het te veel. Maar ik kan toch niet stoppen met school en werk? Ik bedoel, dat móet iedereen gewoon doen. Dat móet iedereen gewoon kunnen. Misschien, maar niet iedereen heeft een eetstoornis. Ook daar kon ik in komen, dus school en werk gingen op pauze. Toch bleef het nog steeds te veel. Ik bleef moe en kon ik elk moment in huilen uitbarsten. Ik begreep het niet, want wat deed ik nou helemaal? Ik ging alleen maar een beetje naar therapie, dat was alles.

Inderdaad, dat was alles. Mijn eetstoornis en therapie namen alle ruimte in beslag. Ik was misschien niet fysiek heel actief, maar in mijn hoofd ging het als een razende tekeer. Het hebben en herstellen van een eetstoornis kost heel veel energie. Dat moet je niet onderschatten. ‘Te veel’ zit hem niet altijd in de hoeveelheid dingen, maar ook in hoe zwaar bepaalde dingen wegen. Wat op papier maar één ding is, kan in je hoofd alle ruimte innemen. Dit gold voor mijn eetstoornis, maar kan ook gelden voor je werk, je studie, je familie, je sociale status, je uit de hand gelopen hobby, een gebeurtenis waar je maar over blijft piekeren of wat dan ook. Als iets jou heel erg veel bezighoudt, gaat het zwaar wegen. Het hooghouden van al die ballen, gaat dus lang niet altijd over een hoeveelheid ballen. Want of het nou heel veel verschillende ballen, één hele zware bal, hele leuke ballen of hele vervelende ballen zijn: te veel is te veel.

Anderen kunnen het wel

Te veel is te veel. Maar wat ik hoorde was: het is te veel voor mij. Een ander zou dit wel kunnen, kijk maar, ze doen het ook! Als ik om me heen keek, leek iedereen het voor elkaar te hebben. Werken, studeren, een sociaal leven onderhouden en talenten ontwikkelen. Hoe deden mensen dat?! Precies, dat wist ik niet, maar invullen deed ik het wel. Mijn zelfbeeld was al erg laag, dus dan is het niet moeilijk om een ander boven jezelf te plaatsen. Zonder dat ik het door had, ging ik opzoek naar bewijzen dat een ander het beter had en deed. Zie je wel, zie je wel, zie je wel. Het lukte me niet om te kijken naar wat ik wel goed vond gaan bij mezelf. Complimentjes vond ik lastig om te ontvangen. Het lukte me niet om mezelf te zien zoals anderen mij zagen. Hoe zagen anderen mij eigenlijk? Ik, met mijn onzichtbare eetstoornis. Ik, die zo goed de schijn ophield. Ik, die zo hard haar best deed. Ik, die op haar slechtste dagen de grootste lach op kon zetten. Je weet nooit wat er schuil gaat achter een eerste indruk. Het grootste en meest confronterende voorbeeld daarvan, was ik uiteindelijk zelf.

Misschien kunnen anderen wel iets wat jou op dit moment niet lukt. Dat is mogelijk. Sterker nog, dat kan heel goed. Ik denk dat het voor iedereen geldt dat er altijd wel iemand is die iets meer of beter kan. Er zal ook altijd iemand zijn die iets minder of slechter kan. Er zullen ook altijd mensen zijn die gewoon compleet andere dingen kunnen of niet kunnen, maar daar spiegel je je meestal niet aan. Vaak kijk je alleen maar naar wat jij vindt dat jij tekort komt. Wat jij zou willen of wat jij denkt dat zou moeten. In dat willen of moeten zit een groot verschil. De balans daartussen bepaalt de de zwaarte van de ballen. De ballen die ik met man en macht hoog probeerde te houden.

Waarom wil je iets?

Mag ik nog iets willen bereiken? Ja, dat mag, maar vraag jezelf ook eens af waarom je zo graag iets wilt bereiken. Wanneer heb je dat dan bereikt en wat als je datgene niet bereikt? Al die vragen doen er namelijk toe. Op het moment zelf had ik het lastig gevonden om ze te beantwoorden. Ik denk niet dat ik veel verder was gekomen en dat dat goed zou voelen. Dat dat me gelukkig zou maken. Maar waarom zou dat je gelukkig maken? En waarom maakt het je op dit moment zo ongelukkig? “Het maakt me ongelukkig, omdat het me niet lukt! Het zou me wel gelukkig maken, als het me wel zou lukken!” Ja, maar waarom? Omdat als het me niet zou lukken, ik niet goed genoeg zou zijn. Nee, ik zou waardeloos zijn. Ik zou niet de moeite waard zijn. Ik zou een mislukt en slecht mens zijn. Het is niet meer dan logisch, dat dat mij erg ongelukkig maakte. Dat maakte het bereiken van welk succes dan ook voor mij heel belangrijk. Dus het woog heel zwaar. Daar heb je die zware bal weer. Die onmogelijk te tillen last.

Zodra iets minder zwaar voor jou gaat wegen, wordt het lichter. Wordt het makkelijker. De last die ik ervoer lag dus niet aan wat ik wilde bereiken en in hoeverre dat mij wel of niet lukte. Nee, het lag aan hoe in hoeverre ik mijn eigenwaarde daar aan koppelde. Tel daarbij op dat ik torenhoge eisen stelde aan mezelf en niets ooit echt goed genoeg was. Het resultaat? Een fysieke, mentale en emotionele uitputtingsslag. De oplossing? Die lat omlaag, maar bovenal jezelf op waarde schatten ongeacht de successen die je wel of niet behaald. Want als jij al goed genoeg bent, dan hoef je niks meer te bereiken. Dat betekent niet dat het niet mag, want natuurlijk mag het. Natuurlijk mag jij leren, groeien en jezelf uitdagen. Dan is dat leuk. Dan voelt het ook écht goed. Anders voelt het alleen maar als een tijdelijke opluchting, waarna weer nieuwe stress ontstaat over hoe je dit in hemels naam moet behouden. Of zelfs hoe je weer naar je volgende doel moet om jezelf te bewijzen.

Als niets hoeft, maar alles mag, dán is leren leuk. Dán is groeien leuk. Dán is iets bereiken leuk. Als je niets hoeft, maar alles mag, kost het veel minder energie. Ligt er veel minder druk op. Als het dan mislukt, dan is het misschien wel jammer, maar dan is het ook oké. Dan verlies jij niet je eigenwaarde. Dan weegt het minder zwaar. Wat het bereiken van wat dan ook betreft, is eigenwaarde toch wel het grootste en met waardevolle succes. Hoe je dat beoefent? Daar hebben we al het één en ander over geschreven. Alle blogs over eigenwaarde vind je via deze link. Misschien heb je ook iets aan deze blogs over zelfliefde. En als afsluiter de blog ‘10 tips voor als je je niet goed genoeg voelt‘. 

Jij bent goed genoeg ♥