Met anorexia op de kinderafdeling

Vrijdagavond 17:00, de week zit er bijna op. De overdracht alleen nog en ik mag naar huis. Lekker. Nog één week en mijn coschap kindergeneeskunde zit voorbij. Iedereen draagt netjes over wat er dit weekend op de afdelingen moet gebeuren en welke patiënten er nu nog op de spoedeisende hulp liggen. “Bijna vergeten” zegt een van de kinderartsen. “Ik heb zojuist nog een meisje opgenomen uit 2007, Anorexia. Was te veel afgevallen de laatste paar weken, haar hartslag is 36 per minuut, ik heb haar aan de monitor gelegd.” Er wordt gegniffeld. “Oke”, zegt de dienstdoende arts, “moeten we daar iets mee?” De kinderarts schudt haar hoofd. “Nee, meer ter weet. Oja, en ze houdt erg van crackers.” Weer wordt er gegniffeld. “Met pasta zeker?” antwoordt een van mijn mede-coassistenten. Ik slik en denk aan mijn eigen ziekenhuisopname van vroeger… 

Vrijdagavond 17:30, ik mag naar huis. Echter met een heel ander gevoel dan toen ik een half uur geleden de overdracht in ging. Ik voel een wil om dit meisje een hart onder de riem te gaan steken. Ze is pas 10 jaar oud en nu al zo ver in een eetstoornis verwikkeld dat ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Wat moeten haar ouders bezorgd zijn en wat moet zij zich ellendig en verraden voelen. Allemaal invullingen van mijn kant vanuit mijn eigen ervaring. Ik was 17 en voelde mij al jong. Naar dit meisje toe gaan is geen mogelijkheid, ik heb geen behandelrelatie met haar en bovendien ben ik ‘de coassistent’ die op vrijdagavond gewoon naar huis hoort te gaan. Dat doe ik dan ook, maar het is niet voor niets dat ik er op zondagochtend toch over wil schrijven.

Een dikke drie weken loop ik nu rond op de kinderafdeling voor mijn coschap kindergeneeskunde. Drie weken waarin iedere week wel één meisje met anorexia wordt opgenomen. Ik had gedacht dat ik er tijdens mijn coschap mee te maken zou krijgen maar dat het zo vaak voorkwam, daar had ik geen rekening mee gehouden. Telkens wanneer ik een verhaal hoor dan ben ik nieuwsgierig, wat is het verhaal van dit meisje? Wat brengt haar ertoe om het zo ver te laten komen? En hoe zou ze zich voelen zo in het ziekenhuis? Ik hoop van harte dat de verpleging lief voor haar is, dat haar ouders er voor haar zijn en dat de kinderartsen zulke opmerkingen over crackers niet maken waar zij bij is. Maar over dit alles ben ik niet zeker.

Het doet mij terugdenken aan mijn tijd in het ziekenhuis. Ik lag niet op de kinderafdeling maar op de volwassenenafdeling met een hoop mensen die niet wisten wat ze met mij moesten. Ik was immers nog een kind, tenminste zo voelde ik mij. In het ziekenhuis begon ik met schrijven. Schrijven wat ik niet kon vertellen, maar ook schrijven over de dagelijkse dingen. Ik schreef over de voedingsassistenten die mij nauwelijks durfden aan te kijken en genoegen namen met dat ik één boterham at zonder beleg. Over de dokters die mij kalmeringstabletten wilden geven en over een hele lieve verpleegkundige die een beetje wist hoe ze met mij om moest gaan. Als ik het zo terug lees, lees ik allemaal feiten, maar voel ik verdriet. Verdriet wat ik ook voor dit 10-jarige meisje voel.

Na mijn ziekenhuisopname wist ik zeker, later zorg ik dat de zorg rondom meisjes met anorexia verbeterd wordt. De reddersmentaliteit. Eentje die iedereen volgens mij heeft met een eetstoornis. Later wil ik anderen helpen. Heel nobel natuurlijk, maar dat kan pas als je jezelf kan helpen. Dit heb ik vaak genoeg gehoord, tegen mijzelf gezegd en zeg ik nu ook tegen anderen. Deze reddersmentaliteit heb ik dus een tijd lang losgelaten. Mijzelf op de eerste plek. En daar sta ik nog steeds. Echter, na deze maand wordt mijn keuze om kinderarts te worden toch steeds zekerder. Niet alleen voor de 10-jarige meisjes met anorexia die op vrijdagmiddag worden opgenomen maar ook voor alle andere kinderen die om een sociale indicatie in het ziekenhuis liggen. Daar horen ze niet, en als ze er wel zijn, dan moeten ze de goede zorgen krijgen.

Gelukkig heb ik in dit ziekenhuis gezien dat de zorg rondom eetstoornissen goed wordt opgepakt. De grappen die gemaakt worden binnen de overdrachtsruimte komen hier zeker niet buiten en de verpleegkundigen zijn lief en geduldig. Er wordt goed nagedacht en niemand blijft langer dan strikt noodzakelijk. De kinderartsen hebben hier ieder hun eigen subspecialisatie en één daarvan is eetstoornissen. Wel degelijk iemand die weet waar ze het over heeft dus.

Vrijdagavond 19:00, ik start de chat op. Want stiekem is mijn week nog niet voorbij maar moet ik werken voor Proud2Bme vanavond. Geen grappen over crackers. Wel begrip en steun en de hoop op het geven van een gouden tip die het weekend voor sommige wat beter maakt.

Fotografie: Barbo Andersen

Ginger

Geschreven door Ginger

Reacties

19 reacties op “Met anorexia op de kinderafdeling”

  1. Veel bewondering voor je, Lotte, hoe jij dat allemaal doet. Ik blijf het ook lastig vinden om te horen hoe makkelijk mensen grappen maken over zulke nare ziektes, hoewel ik zelf geen ervaring daarmee heb, maar wel dierbaren heb die dat wel hebben, en dat doet gewoon een beetje pijn.

  2. Volgens mij ben jij een heel mooi mens. Ik ben zelf inmiddels ‘genezen’ van de anorexia, maar dankjewel dat jij voor deze mensen op staat. Want wat is er nog veel onbegrip in de ziekenhuiswereld..

  3. Ik vind het echt knap hoe je er over schrijft. Bij mij op de Eetstoornissen unit was er een meisje van 9 jaar. Ik wist ook niet dat dit al zo jong kon zijn. Echt zo erg eigenlijk. Maar ik ben blij om te lezen dat ze goed omgaan met zo’n patiëntjes. En echt trots dat ook jij hiervoor wilt vechten om het die patiëntjes zo aangenaam mogelijk te maken.

    Dikke knuffel

  4. Wat vreselijk dat ze er zo om moeten lachen… Eigenlijk ook niet zo professioneel om er binnen de overdracht zo over doen…

    Heb veel respect voor jou dat je dit wilt doen. Omdat jij er ervaring mee hebt kan je andere mensen ook beter helpen met dit soort dingen. Heel erg knap! Ik zou graag later zelf ook mensen willen helpen omdat ik weet hoe het voelt. Ik denk dat als je zelf er ervaring mee hebt dat je beter in staat bent je in te leven in dit soort problematiek.
    Zorgzaam is een mooie eigenschap! 🙂 🙂

  5. Heel erg herkenbaar.
    Ik ben zelf verpleegkundige werkzaam in een algemeen ziekenhuis.
    Ook ik zie het; opnames van vrouwen en meisjes met anorexia.
    Zelfs sterfgevallen.
    Ik zelf zit ook al een tijdje er over na te denken hier iets mee te doen.
    Binnen het ziekenhuis als ervaringsdeskundige fungeren?
    Mee denken met een behandeling? Klinische lessen geven aan personeel? Een praatje maken? Hart onder de riem steken? Maar ik weet niet goed hoe ik dit aan moet pakken. Iemand tips?
    Heb zelf ook op de (kinder) afdeling gelegen ivm anorexia
    maar nu een eind genezen, verpleegkundige én moeder
    Het leven is de moeite waard, en dat wil ik uitdragen!

  6. Mooi stuk. Het zou stoer zijn als je (een deel van) je eigen ervaring aan je collega’s daar durft te vertellen..

  7. Heel herkenbaar. Dit is iets wat mij ,als student geneeskunde, vaak bezighoudt. Wat gaat deze confrontatie met mij doen? Hoe ga ik hiermee omgaan? Maar ook: ga ik grenzen kunnen stellen? Ga ik voor mezelf kunnen zorgen als ik omringd ben met mensen die kwetsbaar zijn en waarvoor ik wil zorgen? Hoe kan ik die persoonlijke ervaring als een kracht gebruiken en niet als valkuil?
    Het liefst van al zou ik heel die mentaliteit rond psychische problemen veranderen en alle clichés de wereld uit helpen. Maar dat lijkt me niet realistisch. Echt fijn dus om hier een ervaring over te lezen van iemand.

  8. Waar ik vooral van schrik dat die artsen zo lachen tijdens de overdracht… Dat toont maar weer wat voor onbegrepen ziekte anorexia is..

    Maar bovenal: respect voor jou lotte, hoe je er mee om bent gegaan en dat je er over schrijft. Ik zou eigenlijk wel meer willen lezen over jouw ervaringen als arts (in wording) van mensen met eetstoornissen: super interessant!

  9. Wauw Lotte wat heb je deze blog weer mooi geschreven. De inhoud raakt me. Kinderen worden steeds jonger wanneer ze in het ziekenhuis belanden met anorexia voor mijn gevoel.
    Heftig..

  10. Er moet geel meer voorlichting komen over eetstoornissen op de opleidingen. Ik zou willen dat zowel voor artsen als voor verpleegkunde een gastles van een ervaringsdeskundige bijwonen verplicht zou zijn, dat zou al zoveel schelen!

  11. Heel mooi geschreven. Het verhaal van het 10 jarige meisje raakt me, maar ik moet ook zeker denken aan de 17 jarige Lotte.

  12. Weer een hele mooie blog, Lotte!
    Ik hoop dat het je geholpen heeft het een beetje van je af te schrijven!!!

    *Mijn* weekend heb je in elk geval weer beter gemaakt, dus maak je daarover geen zorgen!!! 😉

  13. Ik ben een moeder van zon jong meisje dat opgenomen is. 11 jaar pas. 2 weken inmiddels al. Ze wordt goed behandeld daar. Heb bewondering voor de arts en verpleegkundigen. Maar de stoornis is erg sterk. Voel me zo machteloos. En we missen haar zo verschrikkelijk. Ik denk dat het belangrijk is dat ervaringsdeskundigen zoals jij hulpverlener worden op dit gebied.

  14. Topper.

  15. Lotte, wat dapper dat je hier over schrijft, mooi geschreven. Het is herkenbaar, zelf werk ik ook in een ziekenhuis. In eerste instantie vroeg ik me als beginnend verpleegkundige ook af of ik ervaringen als deze van mezelf kon scheiden, maar ik merk dat het steeds makkelijker wordt om casussen als deze op professionele afstand te houden. Kijk alleen uit qua geheimhouding in de casussen die je beschrijft… Er worden niet honderden meisjes uit 2007 op vrijdag opgenomen met een hartslag van 36, het zou pijnlijk zijn als je casus te herleiden is.

  16. Mooi geschreven Lotte….
    De zorg heeft mensen zoals jij nodig.
    Zelf ook werkende als kinderverpleegkundige en hoe lief ik ook probeer te zijn, de zorg voor de jongens en meiden met een eetstoornis is intens. Het vraagt veel geduld en inlevingsvermogen. Zoals met veel ziekten het geval is heb ik natuurlijk niet alles zelf ook gehad om me goed in te kunnen leven. Ik vraag me zo vaak af wat ik méér kan doen, méér dan het protocol van regels volgen, meer om beter contact te krijgen. Soms is een open communicatie nog zo ver weg tijdens een opname. Dat voelt dan zo machteloos. En er moet zoveel omdat het nu eenmaal lichamelijk bedreigend is op dat moment van opname. Ik zorg enorm graag, maar wil de opname ook zo graag makkelijker maken.

  17. Niets dan lof! Alle goeds!

  18. Echt zo knap dat je dit geschreven hebt! Ik moet hier oprecht van huilen. Over een tijdje heb ik coschappen, maar helaas moet ik nu eerst zelf toegeven aan mijn eigen ziekte. Eigenlijk pas nu ik zoiets lees dringt het tot me door hoe erg ik mijn eigen leven aan het kapot maken ben en dat ik echt naar mijn intake moet gaan volgende week. Heel erg bedankt voor deze super inspirerende tekst!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *